ျမငံုပြင့္ဦး
ကိုလူေထြး
ၾသဂုတ္ ၁၉၊ ၂၀၀၉
၁။
ျဖစ္ျပန္ ပ်က္ျပန္
အခ်စ္မွန္တရားရယ္
မူလြန္းခဲ့သူရယ္...
ပြင့္ဦး ေႂကြမွျဖင့္ကြယ္
မပန္ ေစခ်င္ရက္ေတာ့တယ္
(ဂီတနက္သန္ ကိုေစာညိန္း)
ပြင့္ဦးမွာ အေဖမရွိေတာ့။ မိခင္ ေဒၚမိမိသည္သာ ပြင့္ဦးဘဝအတြက္ ကိုးကြယ္ဆည္းကပ္စရာ၊ မွီခိုအားထားစရာ၊ ကိုးစားယံုၾကည္ တြယ္တာျမတ္ႏိုးစရာ။
အေမမိကပဲ ပြင့္ဦးကို လူတလံုးသူတလံုး ျဖစ္ေအာင္ ေကြ်းေမြးသုတ္သင္ခဲ့သည္။ အေမမိကပဲ သူ႕ကို လိမၼာေရးျခားရွိေအာင္ ပဲ့ကိုင္ ထိန္းေက်ာင္းေပးခဲ့သည္။ အေမမိကပဲ သူ႕ဘဝကို အလင္းေပး လမ္းျပမည့္ ထာဝရ ၾကယ္စင္တစင္း ျဖစ္ခဲ့သည္။
အေမမိဘက္က ၾကည့္ျပန္ရင္လည္း ဒီသားကေလး တေယာက္သာ ရွိသည္မို႕ ပြင့္ဦးကို တုန္ေနေအာင္ကို ခ်စ္ရွာသည္။ ပြင့္ဦးက ကေလးဘဝကတည္းက လိမၼာသည္။ ေမြးကင္းစပင္္ ျဖစ္လင့္ကစား ထားရာမွာ ေနတတ္သည္။ ကေလးပင္ ျဖစ္လင့္ကစား ဗိုလ္မက် မဆိုးႏြဲ႕တတ္။
မိဘအေပၚမွာ သိတတ္သည့္ သားေကာင္း သားမြန္ တေယာက္ ျဖစ္သည္မို႕လဲ အေမမိမွာ ဒီသားကေလးအေပၚကို ရွိသမွ်အခ်စ္ေတြ ပံုအပ္ခ်စ္ခဲ့မိသည္။
… … …
ပြင့္ဦးက ငယ္စဥ္က အင္မတန္ ခ်ဴျခာသည္။ ပြင့္ဦးေဖေဖ ဦးဘၾကိဳင္က အစိုးရဝန္ထမ္းျဖစ္သည့္ အေလ်ာက္ အိမ္ကပ္ရသည္က နည္းလွသည္။ တိုင္းျပည္တာဝန္မ်ားကို ထမ္းေဆာင္ ေနရသည္ဆိုေတာ့ သားေနမေကာင္းလို႕မွ ခြင့္တရက္ ယူခြင့္မရ။ သူ႕စိတ္က မိသားစုထံမွာ လံုးလံုးလ်ားလ်ား က်န္ေနခဲ့ေသာ္လည္း သူ႕ကိုယ္သူပင္ သူပိုင္ခြင့္မရသည့္ ဘဝ။
ဒီလိုအခါမ်ိဳးမွာ အေမမိကပဲ ပြင့္ဦးကို အနီးကပ္ ျပဳစုရသည္။ မိခင္ရင္ေငြ႕ ေႏြးေႏြးက သားလူမမယ္၏ ေဝဒနာကို တစစ သက္သာေစခဲ့သည္။ မိခင္ရင္မွျဖစ္သည့္ ႏို႕ခ်ိဳခ်ိဳကပဲ သားလူမမာ ေလးအတြက္ မခမ္းႏိုင္သည့္ ေဆးစြမ္းေကာင္းတခြက္ ျဖစ္ခဲ့သည္။ အေမ့ေမတၱာသည္သာ သားသမီးတိုင္းအတြက္ အစူးရွဆံုး အလင္းဓာတ္တမ်ိဳး မဟုတ္ပါလား။
ကိုဘၾကိဳင္ အိမ္မွာေနခြင့္ရသည့္ အေခါက္မ်ားတြင္ေတာ့ သားပြင့္ဦးက ထူးထူးျခားျခား ထူထူေထာင္ေထာင္ ျဖစ္ေနတတ္သည္။ ဖခင္ျဖစ္သူ၏ သားေခ်ာ့ေတးသံမ်ားၾကားမွာ အပူအပင္ကင္းမဲ့စြာျဖင့္ ေမွးစက္ အိပ္ေပ်ာ္တတ္သည္။ ကိုဘၾကိဳင္ဆိုျပေလ့ရွိသည္က ဂီတနက္သန္ ကိုေစာျငိမ္း၏ ဘယ္ေတာ့မွ မေႂကြႏြမ္းေစမည့္ လြမ္းေစသည့္ သီခ်င္းမ်ား…
အေနာက္ေတာင္ဆီက ရြာမည္ဟန္ျပင္
မိုးသက္ေလႏွင့္ မုန္တိုင္းသင့္လွ်င္
စစ္မ်က္ႏွာဖြင့္ တိမ္ခိုးဝင့္ကာႏွင္
မိႈင္းမိႈင္းရိပ္ေမွာင္ စြန္ေတာင္ပင္
ျပိဳမွာေလလား မိုး…ရဲ႕ စိုးေအာင္ ခုျမင္
အံပံုေမာင္ ဖန္အားေလတဲ့အင္…
လွ်ံေရြစင္... ျပိဳးျပိဳးျပက္
လွ်ပ္စစ္ေရာင္ျခည္မွ်င္
ဗ်ဴဟာစင္ မိုးလံုးျပည့္ တေရြ႕ေရြ႕ယူဆဲတြင္
နယ္ရွစ္ခြင္မင္းလြင္ ဝန္းက်င္
လြမ္းေအာင္ေဖာ္ျပ အာကာေဝဟင္
ဘယ္ေရွး၀ဋ္ေႂကြး တံု႕တင္ ေခ်ၿပီထင္ခဲ့ ခိုမွီရာမဲ့
ရႈလွည့္ ျမင္လွည့္ေစခ်င္…
ခ်စ္တဲ့သူရဲ႕ ရင္ခြင္ ဒီမိုးေမွာင္တုန္း
ေမာင္ပုန္းပါရေစခင္
နဂိုရည္ အားႏြဲ႕ တုန္ျပီ ေရႊဘဝင္
ညႇိဳးရက္တဲ့ ေဒဝါေဆြနတ္ရွင္
ေၾသာ္… မိုးသက္ေလ… ႏွင္
(ဂီတနက္သန္ ကိုေစာညိန္း)
ဖခင္၏ ေတးသံက သားပြင့္ဦး အတြက္ အထူးပင္ ခ်ိဳသာလွသည္။ ေပၚလာခဲလွေသာ ဒီရင္ခြင္ရိုင္းက အားႏြဲ႕ရွာေသးေသာ သားငယ္ေလးအတြက္ ခြန္အားေပးသနားရာ ေဝဟင္ျပင္ၾကီး။ တခါတခါ မိုးသက္မုန္တိုင္း သင့္၍ ေကာင္းကင္ၾကီး ျပိဳက်ခ်ိန္မွွာေတာ့ အဖလက္ရံုးတဘက္က ပြင့္ဦး၏ ပုန္းခိုနားလွံဳရာ...။
ကံဆိုးသူ ေမာင္ပြင့္ဦးခမ်ာ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ သူမက္ေမာတြယ္တာရသည့္ ဖခင္၏ ရင္ေငြ႕ကို ၾကာၾကာေတြ႕ခြင့္ မရခဲ့ရွာ။ သူ ငါးႏွစ္သား အရြယ္တြင္ပင္ ဖခင္ ဦးဘၾကိဳင္ဆံုးသည္။
၂။
ခ်စ္ျပံဳးႏွင္းဆီတပြင့္ကို ေမွ်ာ္ကာတလင့္လင့္
ႀကိဳတင္မွန္းဆ႐ြယ္
ဘယ္ရာသီဝယ္ မာလာရယ္ ပြင့္မွာ လည္းကြယ္
တငံုထဲ မငံုဘဲ နည္းနည္းလည္း ေလွ်ာ့ေစခ်င္ပါတယ္
သဘာဝတရား မတားသာပဲမို႔ကြယ္
ျပံဳးလိုက္ပါေတာ့လားကြယ္
သနားမမွ်တဲ့ အလွႏွင္းဆီရယ္
(ဂီတနက္သန္ ကိုေစာညိန္း)
သဘာဝတရားက မည္သူ႕ကိုမွ သနားမညႇာခဲ့။ ပြင့္ဦးတို႕သားအမိကိုလည္း မညႇာတာခဲ့။ ေလာကဓံ၏ ရိုက္ခ်က္က တကယ္ကိုပင္ ျပင္းထန္လွသည္။ လူမမယ္ ကေလးေလး တေယာက္ကို ခါးထစ္ခြင္မွာ ေပြ႕ခ်ီရင္း ရိုက္ႏွက္လာေနေသာ မိုးရည္စက္မ်ားကို အံတုရသည္က လြယ္လြန္းသည့္ ကိစၥေတာ့ မဟုတ္။ ရက္စက္တတ္သည့္ မိုးဥတုကလဲ ေလေပြရိုင္း ထက္တြင္မွ မုန္တိုင္း ဆင့္ခ်င္လိုက္ေသးသည္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သားမ်က္ႏွာ ရႊင္ျမဴးျမဴးကို တခ်က္တခါ ရႈစားလိုက္ရျပီ ဆိုလွ်င္ျဖင့္ အေမမိမွာ ေမာပန္းႏြမ္းနယ္မႈေတြ အားလံုး ေျပေပ်ာက္ရစျမဲ။ ပြင့္ဦး၏ အျပံဳးမ်ားကလည္း ၾကံသကာလိုခ်ိဳျပီး၊ ပန္းပြင့္လို ႏူးညံ့သည့္ အျပံဳးမ်ိဳး။ သည္လို အျဖစ္ေတြေၾကာင့္ပဲ သားတို႕ရုပ္ရည္ သီတာေရၾကည္ မည္ရေလသည္ မဟုတ္လား။
ပြင့္ဦးတေယာက္ အရြယ္ေရာက္လာသည္ႏွင့္ ထပ္တူ ရန္ကုန္စရိတ္ကလည္း သိသိသာသာ တက္လာေနသည္။ ကိုဘၾကည္ ရွိစဥ္ကလို အိမ္ဆိုင္ကေလးမွ ရသည့္ ဝင္ေငြႏွင့္ သားအမိႏွစ္ေယာက္ တင္းတိမ္ေန၍ မရေတာ့။ ပြင့္ဦးတို႕ ေက်ာင္းေရွ႕မွာ ဆိုင္ကေလးတလံုး ျဖစ္သလိုထိုးျပီး မုန္႕တီႏွင့္ အသုပ္ေရာင္းသည္။
အေမမိ၏ လက္ရာ၊ အေမမိ၏ စိတ္ထားေကာင္းမြန္မႈ၊ အေမမိ၏ ေပါင္းသင္း ဆက္ဆံေရးေျပျပစ္မႈ၊ ပြင့္ဦး၏ စည္းရံုးေရး ေကာင္းမႈတို႕ေၾကာင့္ ဆိုင္ကေလးမွာ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူမ်ား၊ ဆရာဆရာမမ်ားသာမက ရပ္ကြက္ထဲမွ ေဖာက္သည္မ်ားႏွင့္ပင္ စည္ကားတိုးေခြ႕လွ်က္ ရွိေတာ့သည္။
ေက်ာင္းစမတက္ခင္၊ မုန္႕စားလႊတ္ခ်ိန္ႏွင့္ ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္မ်ားတြင္ ပြင့္ဦးက ေက်ာင္းလြယ္အိတ္ကို ေဘးခ်ျပီး အေမ့ကို ကူေပးသည္။ ညေန အိမ္ျပန္ေရာက္လွ်င္လည္း အေမ့အတြက္ ေရခပ္ေပးသည္၊ ထင္းခြဲေပးသည္၊ ထမင္းအိုးတည္သည့္အခါ တည္ေပးသည္၊ အဝတ္ေလွ်ာ္ေပးသည့္အခါ ေလွ်ာ္ေပးသည္။
ပြင့္ဦးဘဝအတြက္ အေမမိမရွိလွ်င္ အဆင္မေျပ ႏိုင္သကဲ့သို႕ မေမမိအတြက္လဲ သားပြင့္ဦး မရွိလွ်င္ ျပည့္စံုလိမ့္မည္ မဟုတ္။
… … …
ခက္ခဲၾကမ္းတမ္းေသာ ဘဝကို ပိုင္ဆိုင္ထားသူမ်ားအဖို႕ ၾကိဳးစားရုန္းကန္ျခင္း ဟူသည္ ေနသားက်ေနေသာ လုပ္ေဆာင္ခ်က္တခု ျဖစ္ဟန္ရွိသည္။ အိမ္အလုပ္ေတြကို ေထာင့္ေစ့ေအာင္ လုပ္တတ္ေသာ ပြင့္ဦးက ေက်ာင္းစာဘက္မွာလဲ အားမေလ်ာ့ေအာင္ အထူးဂရုစိုက္သည္။
ၾကည့္ဦးေလ။ မုဆိုးမသား ပြင့္ဦးက အတန္းသားေတြ အားလံုးထဲမွာ အေတာ္ဆံုး။
တေန႕ေတာ့ အလယ္တန္းေက်ာင္းသားမ်ား ေက်ာင္းေပါင္းစံု ကဗ်ာရြတ္ပြဲ မွာ ပြင့္ဦးပါဝင္ခြင့္ ရသည္။ ႂကြေရာက္လာၾကေသာ ေက်ာင္းေပါင္းစံုမွ ဆရာ ဆရာမမ်ား၊ ပညာေရးဆိုင္ရာ ပညာရွင္ၾကီးမ်ား၊ အထူးဖိတ္ၾကားထားေသာ ဧည့္သည္ေတာ္မ်ားၾကားမွာ မဲက်ရာ ကဗ်ာကို ဌာန္ႏွင့္ ကရိုင္းႏွင့္ က်က် နန ရြတ္ျပရမည့္ပြဲ ျဖစ္သည္။
ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ပြင့္ဦး မဲေပါက္ခဲ့သည့္ ကဗ်ာအမည္က “တို႕ေဖေဖ” တဲ့…
တို႕ေဖေဖ
စားဝတ္ေနေရး ေငြရွာေပး
ေက်းဇူးၾကီးေပ တို႕ေဖေဖ
ကိစၥမ်ားျဖင္ ေပၚေပါက္လွ်င္
စီရင္တတ္ေပ တို႕ေဖေဖ
အိမ္ေထာင္အေရး စီမံေပး
ေလးစားေလာက္ေပ တို႕ေဖေဖ
တို႕ေဖေဖဟု ဆိုေနရင္းက ပြင့္ဦးရင္ထဲက ဆို႕နင့္၍ တက္လာသည္။ ပြင့္ဦးတေယာက္ အေဖႏွင့္ မေတြ႕ရသည္မွာ ႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေတာင္ ၾကာခဲ့ျပီပဲ။ သူဒီကဗ်ာကို ရြတ္ေနတာသာ သူ႕အေဖၾကားရင္ ဘယ္ေလာက္မ်ား ဝမ္းသာလိမ့္မလဲေနာ္။
သူအေဖ့ကို သတိရသည္။ သူအေဖ့ကိုလြမ္းသည္။ ဒီလိုဆိုတာ့ သူ႕ရဲ႕ ကဗ်ာရြတ္သံမွာလဲ အလြမ္းတို႕ အေဆြးတို႕ျဖင့္ ေဝသီေနေတာ့သည္။
ႏိုင္ငံအက်ိဳး တို႕အက်ိဳး
သယ္ပိုးႏိုင္ေပ တို႕ေဖေဖ…
ဒီေနာက္ဆံုးပို္ဒ္ကို ရြတ္ဖို႕ သူ ေတာ္ေတာ္ အခ်ိန္ယူလိုက္ရသည္။ ကဗ်ာစာသားက ႏွဳတ္ဖ်ားက ထြက္မလာ။ တကယ္တမ္းေျပာရလွ်င္ ဒီအပိုဒ္ကို သူဘယ္လိုမွ နားလည္၍မရ…
ႏိုင္ငံ့အက်ိဳးအတြက္ဟု ဆိုျပီး သူ႕အေနျဖင့္ ဖခင္ေကာင္း တေယာက္ ဆံုးရႈံးခဲ့ရျပီျပီ။ သူ႕အေမတြင္လည္း ခင္ပြန္းေကာင္း တေယာက္ကို လက္လႊတ္လိုက္ရျပီးျပီ။ အေဖကိုယ္တုိင္ကလည္း ဘဝကိုရင္းေပးရံုမက အသက္ကိုပါ စြန္႕ေပးခဲ့ရျပီးျပီ။
ႏိုင္ငံေတာ္ကို ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ရင္း အသက္ေပးသြားခဲ့ရေသာ သူ႕ေဖေဖ၏ မိသားစုမွာ ဘာအက်ိဳး ဘာခံစားခြင့္မ်ား က်န္ရွိခဲ့ပါသလဲ… တာဝန္ေက်ပြန္ခဲ့ေသာ ဝန္ထမ္းေကာင္း တေယာက္အေပၚ ႏိုင္ငံေတာ္အေနျဖင့္ ဘာတာဝန္ေတြမ်ား ျပန္ေခ်ခဲ့ပါျပီလဲ…
စင္ေပၚမွာ ရပ္ေနရင္း ပြင့္ဦး၏ စိတ္ေတြ ထိန္းမရေအာင္ နာက်ည္းမိသည္။ သူေရာက္ေနသည့္ ေနရာကို သူေမ့သြားသည့္ခဏ… ရြတ္ဆိုေနသည့္ ကဗ်ာမဆံုးခင္မွာပင္ စိတ္ရွိလက္ရွိ အသံကုန္ ေအာ္ဟစ္ ၾကံဳးဝါး ေပါက္ကြဲ ပစ္လိုက္သည္။
ပြင့္ဦးကို အဲဒီေန႕က ဘယ္သူမွ နားလည္မေပးႏိုင္ခဲ့ၾက… ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမၾကီး၏ အရွက္ႏွင့္ ေဒါသသည္ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူ႕ေျခသလံုးသား ႏုႏုေပၚသို႕ အလွ်ိဳးရာမ်ား အျဖစ္ ေျပာင္းလဲ ေရာက္ရွိသြားရ ေတာ့သည္။
“ျဖစ္မွ ျဖစ္ရေလတယ္ သားရယ္…”
၃။
ေနာက္ႏွစ္ဆိုရင္ျဖင့္ သားပြင့္ဦးက တကၠသို္လ္ေက်ာင္းသားၾကီးပင္ ျဖစ္ေတာ့မည္။ တကၠသိုလ္ တက္ရမည္ဆိုေတာ့ စရိတ္စက'က ခါတိုင္းထက္ ပိုကုန္ေတာ့မည္။ ေက်ာင္းစရိတ္၊ အဝတ္အစားစရိတ္၊ ဘစ္စကားခ၊ စသည္... စသည္...
ဒါေတြကို ၾကိဳတင္ တြက္ဆထားေသာ အေမမိက ပြင့္ဦးဆယ္တန္း စတက္သည့္ႏွစ္မွာပင္ စုေဆာင္းထားသမွ်ကို ထုခြဲေရာင္းခ်ကာ ထမင္းဆိုင္ကေလး တဆိုင္ ဖြင့္ျဖစ္ခဲ့သည္။ ဆယ္တန္း ေက်ာင္းသားၾကီး ျဖစ္ျပီဆိုေတာ့ ပြင့္ဦးကလဲ ခါတိုင္းလို ဆိုင္မွာ အခ်ိန္ေပးျပီး မကူႏိုင္ေတာ့။
ဆက္ရင္းစပ္ရင္း၊ ရွာရင္းေဖြရင္းႏွင့္ ထမင္းဆိုင္မွာ ကူဖို႕ ရြာမွ ေကာင္မေလး တေယာက္ ေရာက္လာသည္။
သူ႕နာမည္က မျမငံု။
… … …
အေမမိတို႕ သားအမိကို ေတြ႕စကတည္းက ျမိဳ႕အသစ္တခုမွာ ဘဝအသစ္တခုကို စတင္တည္ေဆာက္မည္ ဟူေသာ သူ႕ဆံုးျဖတ္ခ်က္ မွန္သည္ဟု ျမငံု ေကာက္ခ်က္ခ်မိသည္။
အမွန္မွာ ရြြာကွ မလြမ္းေလာက္သည့္ လူတစုကို သူႏွဳတ္မဆက္ဘဲ လွည့္ထြက္လာခဲ့ျခင္း ျဖစ္၏။ စြန္႕စားရဲသည့္ သတၱိႏွင့္ သူ႕ထန္းေခါက္ဖာေလး တလံုးမွလြဲ၍ ျမငံုမွာ ဘာဆိုဘာမွ ပါမလာခဲ့။
ျမငံုမွာ မိရင္းဖရင္းေတြ မရွွိေတာ့သည့္ေနာက္ အေဒၚမိသားစုႏွင့္ ေနခဲ့ရသည္။ ရွစ္တန္း ေအာင္သည္အထိ ေက်ာင္းထားေပးခဲ့ေသာ ေက်းဇူးတရား ဘာညာဆိုျပီး ျမငံုကို သူတို႕က ခိုင္းစားခ်င္ ၾကေသးသည္။
တကယ္ေတာ့ ပညာေရး စရိတ္ဟုဆိုကာ ျမငံုေဖေဖေမေမတို႕ ပိုင္ဆိုင္ခဲ့ေသာ အိမ္ၾကီးတလံုးႏွင့္ လယ္ေတြႏြားေတြကို သူတို႕ပဲ အပိုင္စား သိမ္းပိုက္လိုက္ၾကျပီ မဟုတ္လား။ ျပန္စဥ္းစားလွ်င္ တေထာင့္တည ဆံုးလို႕ေတာင္ ကုန္ႏိုင္ဖြယ္ မျမင္၍ ျမငံုက ဒီအေၾကာင္းေတြကို ျပန္၍ အစမေဖာ္ခ်င္။
အခုေတာ့ ျမငံုမွာ အေမမိဟူေသာ အေမတေယာက္ႏွင့္ ပြင့္ဦးလို စိတ္ထား ေျဖာင့္မတ္ေသာ အကိုတေယာက္ကို ရင္းႏွီးခင္မင္ခြင့္ ရခဲ့ေလျပီ။
သူ႕ဘဝေရွ႕ေလွ်ာက္ဘာဆက္ ျဖစ္ဦးမည္လဲ။ ကံၾကမၼာကသာ အဆံုးအျဖတ္ ေပးလိမ့္မည္ ထင္သည္။
ေရာက္စေန႕ကပင္ အေမမိက ျမငံုကို သူ႕အခန္းမွာ ေခၚသိပ္သည္။
… … …
ျဖဴျပာလဲ မူရာသြယ္ႏြဲ႕
ခ်စ္တဲ့သူခင္ရယ္
မာန္ညိဳ မ်က္ႏွာထားေတြၾကြယ္
အျငိဳးၾကီးနဲ႕ စိမ္းရက္ေလသလားကြယ္
ေရႊႏွင္းဆီ အငံုကေလးႏွယ္
ႏွဳတ္ခမ္းေတာ္ စူလြန္း…တယ္။
(ဂီတနက္သန္ ကိုေစာညိန္း)
အခုေတာ့ ပြင့္ဦးသီခ်င္းဆိုလွ်င္ ထိုင္နားေထာင္ေပးမည့္သူမွာ အေမမိတေယာက္ထဲ မဟုတ္ေတာ့။ ျမငံုကိုယ္တိုင္ကလဲ အကိုေလးပြင့္ဦး၏ နားဝင္ပီယံ သီခ်င္းေတြကို နားေထာင္တတ္လာသည္။ အကိုေလး၏ တေယာသံ ခြ်ဲခြ်ဲက စူးရွသေလာက္ သူ၏ ကိုယ္ပိုင္ သီဆိုသံကလည္း ၾကည္လင္ျပတ္သားသည္။
အကိုေလး အလြမ္းသီခ်င္း တပုဒ္ကို ဆိုေနလွ်င္ နားေထာင္ေနသူအဖို႕ သီခ်င္းႏွင့္အတူ လြင့္ေမ်ာ လြမ္းေမာမိသည္။ တခါတခါ ေပ်ာ္စရာ ဂီတသံစဥ္မ်ိဳးေတြ တီးျပန္ ဆိုျပန္္ေတာ့လည္း အသံရွင္ႏွင့္အတူ ၾကည္ႏူးရႊင္ျပ ျပံဳးေပ်ာ္ရျပန္သည္။ ဒါကိုပဲ အႏုပညာဟု ေခၚသည္လား မိငံု မေျပာတတ္။
အကိုေလးဆိုေနက် ဒီသီခ်င္းေတြကို အကိုေလးေဖေဖ တၾကိမ္တခါက ဆိုျပခဲ့ဖူးသည္ဟု အေမမိေျပာဖူးတာကို အမွတ္ရမိသည္။ တခါတေလ ပြင္ဦး၏ တေယာသံမွာ စိမ့္စီးလိုက္ပါေနေသာ အေမမိကို ျမငံု သတိထားမိ၏။
သားမ်က္ႏွာကို ေငးေမာရင္း သံစဥ္မ်ားၾကားမွာ ဘယ္ဆီကို ပ်ံသန္းေနသည္ မသိႏိုင္ေလာက္ေအာင္ လြင့္တခါ ဝဲတခ်က္ႏွင့္ အေမမိကို သူကိုယ္္တုိင္ ေငးၾကည့္ ေနမိတတ္သည္။ အေမမိခမ်ာလဲ တခါတခါ ထိမ္းမႏိုင္ သိမ္းမရ လိမ့္စီးက်လာေသာ မ်က္ရည္စက္တို႕ကို သားမျမင္ေအာင္ ကမန္းကတမ္း သုတ္ပစ္ရင္း ေၾကကြဲလြမ္းဆြတ္ ေနခဲ့ရသည္ကလဲ အၾကိမ္ၾကိမ္။
ဒီသားအမိႏွစ္ေယာက္၏ ေမတၱာေႏွာင္ၾကိဳးမွ်င္ေတြကို ျမင္ရေတာ့ ျမငံုကလဲ ေရာေယာင္ျပီး ၾကည္ႏူးမိေလသည္။ ဒါဟာ သူ႕ရဲ႕ တကယ့္မိသားစုသာ ျဖစ္လိုက္ပါေတာ့ဟုလည္း အၾကိမ္ၾကိမ္ ဆုေတာင္းေနခဲ့မိသည္။
… … …
ေန႕စဥ္လုပ္ရသည့္ ထမင္းဆိုင္က အလုပ္ေတြက ျမငံုအတြက္ မပင္ပန္းလွပါ။ ရြာမွာတုန္းကဆိုလွ်င္ အေဒၚတို႕ မိသားစု ရွစ္ေယာက္အတြက္ မီးဖိုေခ်ာင္ တာဝန္မ်ားကို ျမငံုတေယာက္ထဲ အင္အားမမွ်ေအာင္ ထမ္းခဲ့ရဖူးျပီ။ ေက်ာပူတာသာ ခံလိုက္ခ်င္သည့္ ျမငံုခမ်ာ အဲဒီတုန္းက နားပူျခင္းမွလည္း မလြတ္ေျမာက္ခဲ့ရ…။
အခုမ်ားေတာ့ အားလံုးက သူ႕ေျခသူ႕လက္။ သူ၏ ကိုယ္ပိုင္ လြတ္လပ္ခြင့္ကို သူပိုင္ဆိုင္ခြင့္ရသည္။ တာဝန္တခုႏွင့္ထပ္တူ ရရွိလာေသာ ပီတိေၾကာင့္လည္း သူ အေမာေတြကို လြယ္လြယ္ႏွင့္ ေခြ်းသိပ္ေျဖႏိုင္ခဲ့သည္။ သူအခုလုပ္ေနရသည့္ အလုပ္ေတြအတြက္ ျမငံုေက်နပ္သည္။
မေန႕ကေတာ့ အကိုေလးက သူ႕ကို ေခၚေျပာသည္။
"ျမငံု... နင္ေက်ာင္းဆက္တက္ခြင့္ရမယ္" တဲ့။
၄။
“အကိုေလး ဘီးကို ေျဖးေျဖး ေမာင္းေလ… ျမငံုေၾကာက္တယ္”
“မေၾကာက္ပါနဲ႕ မိငံုရဲ႕၊ ဒီလမ္းက အကိုနင္းေနက်ပါ၊ ပထမဆံုးေန႕ဆိုေတာ့ ေစာေစာေရာက္ႏွင့္ ေနေတာ့ ေကာင္းတာေပါ့၊ ျမငံုထိုင္ရမယ့္ ခံုကိုလဲ လိုက္ရွာရဦးမွာ မဟုတ္လား”
ျမငံုစတက္ရမယ့္ ညေနေက်ာင္းကို ပြင့္ဦးက စက္ဘီးနင္း၍ လိုက္ပို႕ျခင္းျဖစ္သည္။ ျမငံုက အခုေလာက္ ကားရႈပ္ေသာ လမ္းမေပၚကို တခါမွလဲ မထြက္ဖူးခဲ့။ ေဘးမွ ဝူးကနဲ ေဝါကနဲ ျဖတ္ျဖတ္သြားေသာ ကားေတြကလဲ စက္ဘီးစီးလာသူ၊ လမ္းေလွ်ာက္လာသူတို႕ကို ပြတ္တိုက္၍ ဆြဲယူသြားေလမည္လား ထင္မွတ္ရေလာက္ေအာင္ ျမန္ဆန္လြန္းလွသည္။
ပထမဦးဆံုးေန႕မို႕ ေနာက္က်မွ ေရာက္မသြားေစခ်င္သည့္ ပြင့္ဦးကလည္း စက္ဘီးကို ခါတိုင္းထက္ အားကုန္သြန္၍ ႏွင္ေနမိေလ၏။ ဒီလိုဆိုေတာ့ ေနာက္မွာ ထိုင္၍ လိုက္ရေသာ အူရိုင္းကေလး ျမငံုခမ်ာ အသည္းယားမည္ဆိုလည္း ယားခ်င္စရာ…
ရန္ကုန္ျမိဳ႕ေတာ္ၾကီး၏ လမ္းမတေနရာ ဆိုေပမင့္ ခ်ိဳင့္ခြက္ရာ ဗလပြတို႕ႏွင့္ ကတၱရာ လမ္းၾကီးကလည္း ေျဖာင့္ျဖဴးညီညာမႈ သိပ္မရွိလွ။ ခဲလံုးေတြ ေက်ာက္စရစ္ခဲစေတြကလဲ စက္ဘီးလမ္း ကားလမ္းေပၚေတြမွာ ဟိုတစ သည္တစ ျပန္႕က်ဲ ရႈပ္ပြေနသည္။
သည္ၾကားထဲမွာ ပြင့္ဦးတေယာက္ ကိုယ့္အေတြးႏွင့္ကိုယ္ သတိလက္လြတ္ ျဖစ္သြားမိသည့္ ထိုအခိုက္… ခ်ိဳင့္တခုထဲသို႕ ေရွ႕ဘီးေခြ ေခ်ာ္က်သြားရသည့္ တဒဂၤ… စက္ဘီးတစီးလံုးက ဒယီးဒယိုင္ႏွင့္ ဘယ္ညာယိမ္းႏြဲ႕ လႈပ္ခါသြားေသာ တခဏတြင္…
ျမငံုထံမွ “အေမ့” ဟူေသာ အာေမဋိသံ တခြန္းႏွင့္အတူ ပြင့္ဦး၏ ခါးကို ရုတ္တရက္ ဆိုသလို ခပ္တင္းတင္း ခပ္က်ပ္က်ပ္ သိုင္းဝိုက္ ေပြ႕ဖက္ထားမိလိုက္ ေလေတာ့သည္။
… … …
အသည္းလႊာ ေျမဝယ္
အျမစ္ျဖာယွက္သြယ္
အခ်စ္ၫွာ ခက္ခါႏြယ္
မာလာပင္နန္း ခ်စ္ပန္း ပြင့္ဦးစ အရြယ္
ခ်ဴေတာ္မူလာႏိုး
ေမွ်ာ္ကိုးကာ ပူဗ်ာပါႂကြယ္
ရည္ရြယ္ သြယ္ၫႊတ္ေပ်ာင္း
ၾကာေလ ညႇာေႂကြေညာင္းမွ်ရယ္
(ဂီတနက္သန္ ကိုေစာညိန္း)
စာဖတ္ေနရင္းက ပြင့္ဦး၏ မ်က္လံုးအိမ္အေရွ႕မွာ သီခ်င္းစာသားေတြ ဟိုဒီေျပးလႊား လြန္႕လူးလို႕ ေနသည္။ အာရံုကို အေသအခ်ာ စုစည္းလို႕မရ။ ဒီလိုမျဖစ္တာ အေတာ္ကို ၾကာျပီ။
ဆယ္တန္းႏွစ္ စတက္ခါစ ဒီလိုအျဖစ္မ်ိဳး တၾကိမ္ၾကံဳခဲ့ဖူးသည္။ အဲဒီတုန္းက သူအေဖကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ သတိရမိေနခဲ့ေသာ ကာလျဖစ္သည္။
“ငါ့သားၾကီး ၾကီးလာရင္ ပညာတတ္ၾကီး ျဖစ္မွာ အမိရ၊ ၾကည့္စမ္းပါဦး သူ႕နားၾကီးကို ကားေနတာပဲ… ကားေနတာပဲ၊ ငါ့သားက ဆရာဝန္ၾကီး ျဖစ္မွာလား… အင္ဂ်င္နီယာၾကီး ျဖစ္မွာလား ေတာ့မေျပာတတ္ဘူး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သား ပညာတတ္ၾကီး ျဖစ္တာကို အေဖျမင္ခ်င္ စမ္းလွပါျပီ သားရယ္…”
အေဖ ဒီစကားေတြ ေျပာခဲ့တုန္းက ပြင့္ဦးက ေက်ာင္းေတာင္မွ မေနရေသး။ အရြယ္မေရာက္ေသးသည့္ သားကို ၾကည့္ျပီး အထင္ၾကီး ဂုဏ္ယူေနတတ္ေသာ ဦးဘၾကိဳင္က အခုေတာ့ ဆယ္တန္းေက်ာင္းသား ဘဝကိုေတာင္ ေရာက္ေနျပီျဖစ္ေသာ ပြင့္ဦးကို ဘယ္အရပ္ ဘယ္ဘံုကေန ေစာင့္ၾကည့္ လြမ္းဆြတ္ေနမည္လဲ…။
သူကေတာ့ ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ အင္ဂ်င္နီယာၾကီး တေယာက္ျဖစ္ခ်င္သည္။ ဒီအတြက္လဲ သူအႏွစ္ႏွစ္အလလ ေပးဆပ္ခဲ့ျပီးျပီ။ အခုထက္ထိလဲ ဒီရည္ရြယ္ခ်က္တခုထဲ အတြက္ သူၾကိဳးစားေနပါသည္။
အေဖမရွိေတာ့ေပမယ့္ သူ႕မွာ အေမရွိေသးသည္။ အေမလဲ အသက္ၾကီးျပီ။ အေမပင္ပန္းတာကို သူမၾကည့္ရက္ေတာ့။ အေမ့ကို တင့္တင့္တယ္တယ္ ေနေစ့ခ်င္သည္။ အေမမိ အခုလို ေန႕စဥ္ ရုန္းကန္ လႈပ္ရွားေနရတာကို ျမင္ရတာ ပြင့္ဦးရင္မွာ မခ်ိေတာ့။
“အေမ့ကို သား တလွည့္ ျပန္လုပ္ေကြ်းခ်င္တယ္” …လို႕ ဆိုလိုက္ေတာ့ အေမမိက မ်က္ရည္ေတြလည္ျပီး သူ႕ကို ေငးစိုက္၍ ၾကည့္ေနခဲ့သည္။ ဘာစကား တခြန္းမွ ျပန္မေျပာႏိုင္ခဲ့ဘဲ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာ ေတြေဝေနခဲ့ဖူးသည္။
အဲဒီ အျဖစ္အပ်က္ေတြ ျဖစ္ခဲ့တုန္းက သူဘာဆိုဘာမွ ဟုတ္တိပတ္တိ လုပ္လို႕မရခဲ့… အေတြးေတြက သူ႕ရင္မွာ ဗေလာင္ဆူေနခဲ့သည္။
ေနာက္ပိုင္း တိုးပြားလာသည့္ သင္ခန္းစာမ်ားၾကားမွာ လံုးပမ္းရင္း သူ႕လမ္းခရီးကို ဆက္ေလွ်ာက္ျဖစ္ေတာ့ အားလံုးက ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ ျဖစ္သြားရျပန္သည္။
အခုေတာ့ အသစ္တဖန္ သူ႕စိတ္ေတြ ေလးလံလာရျပန္ျပီ။ အေဖ့ကို လြမ္းေနလို႕လား… သူျပန္စဥ္းစား ၾကည့္မိသည္။ အေဖ့ကို သတိရတာေတာ့ မွန္၏။ သို႕ေသာ္ ျပန္မရလာႏိုင္ေတာ့ေသာ ေတာင့္တမႈမ်ိဳးေၾကာင့္ သူ႕ကိုယ္သူ ဒုကၡေပးမိသလို မျဖစ္ေအာင္ ပြင့္ဦး ေနတတ္ေနျပီပဲ။
ဒီအျဖစ္မွာ အေမမိေၾကာင့္လဲ မဟုတ္မွန္း သူ႕ကိုယ္သူ သိေနသည္။ ဒါဆို…
… … …
အေတြးစတို႕ မဆံုးခင္မွာတင္ အေနာက္နားဆီမွ အသံတခုကို ၾကားလိုက္ရသည္…
“အကိုေလး… အကိုေလး… ျမငံု စာေမးစရာတခုရွိလို႕၊ အခ်ိန္ခဏေလာက္ ရတယ္မဟုတ္လား ဟင္”
၅။
ျမငံုႏွင့္ ပြင့္ဦးတို႕၏ ခ်စ္ခရီးလမ္းက အေတာ္အသင့္ေတာ့ ေျဖာင့္ျဖဴးသာယာခဲ့ေပသည္။ ဆင္ျခင္တံုတရားကို လက္ကိုင္စြဲကာ ထိန္းထိန္းသိမ္းသိမ္း ေနတတ္ခဲ့ၾကျခင္းေၾကာင့္လည္း သူတို႕၏ ဘဝရည္မွန္းခ်က္ ပန္းတိုင္မ်ားကို အသီးသီး ဆြတ္ခူး ႏိုင္ခဲ့ၾကေလျပီ။
ပြင့္ဦးက R.I.T ေက်ာင္းသားၾကီး ျဖစ္ေနစဥ္မွာ ျမငံုကလည္း ဆယ္တန္းေက်ာင္းသူၾကီး ျဖစ္လို႕ေနျပီ။ ပြင့္ဦးက လိုင္းကားတိုးစီး၍ အင္းစိန္ ၾကိဳ႕ကုန္းသို႕ သြားစဥ္တြင္ ျမငံုကလည္း စက္ဘီးကို ကိုယ္တိုင္နင္း၍ သူ၏ အထက္တန္း ေက်ာင္းကေလးရွိရာသို႕ ကားလမ္းမ အသြယ္သြယ္ကိုျဖတ္ကာ သြားတတ္ေနေပျပီ။ ပြင့္ဦးက အကႌ်အျဖဴ လက္ရွည္၊ ကခ်င္လံုျခည္၊ ကခ်င္လြယ္အိတ္ႏွင့္ ေက်ာ့ရွင္း ခန္႕ညား ေနစဥ္တြင္ ျမငံုကလည္း တေသြးတေမြးႏွင့္ အပ်ိဳၾကီး ဖားဖား ျဖစ္လို႕ေနေပျပီ။
ဒီလိုျဖင့္ အလုပ္အတူ ကူလုပ္လိုက္၊ စာအတူ ဖတ္လိုက္၊ အားလပ္ခ်ိန္ေတြမွာ အတူ ေလွ်ာက္လည္လိုက္ႏွင့္ ေအးခ်မ္းလြတ္လပ္ေသာ ဘဝတခုကို ပြင့္ဦးႏွင့္ ျမငံုတို႕ ႏွစ္ေယာက္ေပါင္း၍ ပိုင္ဆိုင္ေနခဲ့ ၾကေလသည္။
လူ႕သဘာဝကို အေတာ္ေလး ေက်ညက္ေနျပီျဖစ္ေသာ အေမမိကလဲ မျဖစ္သင့္သည္တို႕ကို မျဖစ္ရေအာင္ ထိန္းေက်ာင္း လမ္းျပေပးရံုမွအပ လူငယ္ေတြ၏ လြတ္လပ္ခြင့္ကို ဝင္ေရာက္ စြက္ဖက္ျခင္းမရွိ နားလည္စာနာခဲ့သည္။
သူကိုယ္တိုင္ကလည္း အရြယ္ကေလး ေထာက္လာျပီဆိုေတာ့ သားႏွင့္ သမီးအတြက္လည္း စိတ္ေအးခဲ့ခ်င္ျပီ။ သင့္တင့္ေလ်ာက္ပတ္ေသာ အခ်ိန္ကာလတခုသို႕ ေရာက္လွ်င္ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ကို ထိန္းျမား လက္ဆက္ေပးရန္လည္း စိတ္ကူးရွိထားျပီး ျဖစ္သည္။
ယင္းကဲ့သို႕ ျငိမ္းခ်မ္းေအးျမ သာယာေျဖာင့္ျဖဴးေနသည့္ သူတို႕ မိသားစုဘဝေလးထဲသို႕ ၾကမၼာမုန္တိုင္းက အခ်က္မေပးဘဲ ဝင္ေရာက္ တိုက္ခိုက္လာေသာ ေန႕တေန႕ဝယ္…
… … …
ထိုေန႕က မွတ္မွတ္ရရ စက္တင္ဘာလ ၅ ရက္ ၁၉၈၇ ခုႏွစ္။
ျမငံုက ခါတိုင္းကဲ့သို႕ ေက်ာင္းမွအျပန္ အေမမိရွိရာ ထမင္းဆိုင္သို႕ အရင္ဦးဆံုး ေရာက္ေအာင္လာခဲ့သည္။ ဒီအခ်ိန္ဆို ပြင့္ဦးက ျပန္ေရာက္မလာ တတ္ေသး။ ဆိုင္ေရွ႕ေရာက္ေသာအခါ ပိတ္ထားေသာ ဆိုင္တံခါးကို ျမင္သျဖင့္ ျမငံုစိတ္ထဲမွာ ထိတ္ကနဲ ျဖစ္သြားရသည္။
ဟိုသည္ဝဲယာကို အကဲခတ္ ၾကည့္လိုက္ခ်ိန္မွာ ဆိုင္ေရွ႕မွ ျဖတ္သြားေသာ ဆိုက္ကားသမား ကိုတင္ဝင္းက ျမငံုကို ေဖာက္သည္ခ်သည္…
“ဟဲ့မိငံု… နင့္အေမ မနက္က ေလျဖတ္သြားလို႕ ငါကိုယ္တိုင္ ေဆးခန္းလိုက္ပို႕ လိုက္ရေသးတယ္… အခုေတာ့ အိမ္မွာျပန္နားေနျပီ… အရီးသိန္းတို႕ ဆရာေက်ာ္တို႕လည္း နင္တို႕အိမ္ ေရာက္ေနၾကတယ္။”
“ဟုတ္… ဟုတ္ကဲ့… ဦးတင္ဝင္းၾကီး… ေက်းဇူပဲ… သမီးလိုက္သြားလိုက္မယ္”
ရင္တထိတ္ထိတ္ စိုးရိမ္စိတ္အျပည့္ျဖင့္ စက္ဘီးကို အားသြန္စိုက္ကာ အိမ္သို႕ျပန္လာခဲ့သည္။ စိတ္ထဲကလည္း “အေမမိ ဘာမွ မျဖစ္ပါေစနဲ႕ ဘုရား… အေမမိဘာမွ မျဖစ္ပါေစနဲ႕ဘုရား…” ဟုသာ တြင္တြင္ ေရရြတ္ေနမိေလသည္။
လမ္းထိပ္နားက လက္ဘက္ရည္ဆိုင္နားသို႕ အေရာက္…
က်ယ္ေလာင္စြာ ဖြင့္ထားေသာ ေရဒီယိုအသံလႊင့္ သတင္းသံကို စိတ္ဝင္တစားႏွင့္ အာရံုစိုက္ နားေထာင္ေနၾကေသာ ရပ္ကြက္သူ ရပ္ကြက္သားအခ်ိဳ႕ကို ျမငံု သတိထားမိလိုက္သည္။
“ေတာက္… မိုက္ရိုင္းလိုက္ၾကတာကြာ”
“ျပန္လဲ လဲမေပးဘူးလို႕ ေျပာတယ္”
“ဒီမေအေပးေတြကြာ… တိုင္းျပည္ကို မြဲသထက္ မြဲေအာင္ မြဲေဆးေဖာ္ေနတယ္”
မွန္၏။ ထိုေန႕ မနက္ကပင္ က်ပ္ေငြ ၂၅၊ ၃၅ ႏွင့္ ၇၅ က်ပ္တန္ မ်ားကို သံုးစြဲရန္ တရားမဝင္ေတာ့ေၾကာင္း အမိန္႕ကို ထုတ္ျပန္ခဲ့သည္။ ျပည္သူမ်ားအား သံုးစြဲခြင့္ ရပ္စဲလိုက္သည့္ ထိုေငြစကၠဴမ်ား အတြက္လဲ ေလ်ာ္ေၾကးမေပးဟု သိရသည္။
ေက်ာင္းကအဆင္း ဒီသတင္းကို ၾကားၾကားျခင္း ပြင့္ဦးတေယာက္ အိမ္သို႕ အျမန္ သုပ္ေျခတင္ခဲ့သည္။ အေမမိမွာ သားႏွင့္သမီး ေက်ာင္းစရိတ္ဟုဆိုကာ စုေဆာင္ထားေသာ ၇၅ က်ပ္တန္ ေငြစကၠဴအုပ္မ်ား ရွိသည္ကို သတိရမိသြားျခင္းေၾကာင့္ သူစိုးရိမ္တၾကီးျဖင့္ အေသာ့ႏွင္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္ေပသည္။
အိမ္ျပန္ေရာက္လို႕ အိပ္ယာထက္မွာ လဲေနေသာ အေမႏွင့္ ေရာက္ရွိေနၾကေသာ ဧည့္သည္မ်ားကို ေတြ႕လိုက္ရေသာ အခါမွာေတာ့ သူ႕ဆုေတာင္းေတြ မျပည့္ဝခဲ့ေၾကာင္း ပြင့္ဦး လက္ခံလိုက္ရေတာ့သည္။
ေနာက္တေန႕မွစ၍ တကၠသိုလ္ႏွင့္ ေကာလိပ္ေတြ ပိတ္သြားသည့္အတြက္ ပြင့္ဦးက အိမ္မွာေန၍ အေမမိကို ျပဳစုခြင့္ရသည္။ ညေနညခင္း အားလပ္ခ်ိန္မ်ားတြင္ေတာ့ ေက်ာင္းေနဖက္ သူငယ္ခ်င္း အေပါင္းအသင္းမ်ားထံသို႕ သြားကာ အာဏာရွင္စနစ္၏ ဆိုးက်ိဳးမ်ားကို ၾကိဳၾကား ၾကိဳၾကား ေျပာဆိုေဆြးေႏြး တိုင္ပင္တတ္လာေလသည္။
… … …
ဒီလိုႏွင့္ ေက်ာင္းေတြလည္း ျပန္ဖြင့္ခဲ့ျပီ။ ျမငံုတို႕ေတာင္ အစိုးရစစ္ ဆယ္တန္းစာေမးပြဲၾကီးကို ေျဖဆိုၾကရေတာ့မည္။ ဒီအေတာအတြင္းမွာ တုိင္းျပည္ႏိုင္ငံေရး အေျခအေနကလည္း တည္ျငိမ္မႈမရွိ။ ႏိုင္ငံ၏ စီးပြားေရးမွာလည္း ခြ်တ္ျခံဳက်ရံုမွ်မက အဝီစိသို႕ပင္ ေစာက္ထိုး ဆင္း၍ သြားခဲ့ျပီ။
အေမမိကေတာ့ ေဆးစားေဆးေသာက္ ေလ့က်င့္ခန္း မွန္မွန္လုပ္ရင္း လမ္းျပန္ေလွ်ာက္ႏိုင္သည့္ အေျခအေနသို႕ ျပန္ေရာက္လာခဲ့ျပီ။ စကားေျပာသံကေတာ့ ပလံုးပေထြး အာေလးရွာေလး ရွိေနဆဲ။
ဆိုင္ကိုေတာ့ ယခင္ကတည္းက ကူေနခဲ့သည့္ ကိုစိုးေက်ာ္တို႕ လင္မယားလက္ကိုသာ လံုးလံုးလ်ားလ်ား ပံုအပ္ထားလိုက္ရသည္။ အေမမိကို ခ်စ္ၾကေသာ ကိုစိုးေက်ာ္တို႕ လင္မယားကလဲ သစၥာေစာင့္သိသူမ်ားျဖစ္၍ ဆိုင္ဝင္ေငြကို တျပားမက်န္ ျပန္အပ္၍သာ ေတာ္ေတာ့သည္။
၆။
အဲဒီေန႕မ်ားက ပြင့္ဦးတို႕ ေက်ာင္းမွ ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ တသက္ မေန႕ႏိုင္စရာ ျဖစ္ရပ္တခု ျဖစ္ခဲ့ရသည္။
၁၂ ရက္၊ မတ္လ၊ ၁၉၈၈။ ည ၈ နာရီခန္႕…
ရန္ကုန္ စက္မႈတကၠသိုလ္ ျပင္ပေဆာင္ ေက်ာင္းသားမ်ား ေနထိုင္ရာ အေနာက္ၾကိဳ႕ကုန္း “စႏၵာဝင္း” လက္ဘက္ရည္ဆိုင္တြင္ ျဖစ္သည္။ စက္မႈတကၠသိုလ္ ဒုတိယႏွစ္ေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ အရက္မူးေနသူ အရပ္သားတို႕ ဆိုင္မွ ဖြင့္ထားေသာ သီခ်င္းႏွင့္ပတ္သက္၍ ေဝဖန္ ေျပာဆိုရင္း ေက်ာင္းသားမ်ား ေခြးေျခႏွင့္ အရိုက္ခံရျပီး ဒဏ္ရာရသြားၾကသည္။
ေနာက္တေန႕တြင္ ေက်ာင္းသားမ်ားကို ရန္စရိုက္ႏွက္ၾကေသာ တရားခံအစစ္ကို ဖမ္းမိေရးအတြက္ ေက်ာင္းသားတို႕ လွဳပ္ရွားလံုးပန္းၾကသည္။ ထိုသို႕ျဖင့္ အာဏာပိုင္မ်ား၏ တရားနည္းလမ္း မက်မႈကို မေက်နပ္ေသာ စက္မႈတကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားထုက တျဖည္းျဖည္း အင္အားမ်ားလာ ခဲ့ၾကသည္။
တရားမွ်တမႈကို မိမိဘာသာ ေဖာ္ေဆာင္မည္ဟူေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖင့္ ေက်ာင္းသားမ်ားက ရပ္ကြက္ထဲရွိ တရားခံဟု သံသယရွိသူ၏ ေနအိမ္ႏွင့္ ရက္ကြက္ေကာင္စီရံုးတို႕ကို လိုက္သြားျပီး တရားခံေပၚေပါက္ေရးကို ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုး ၾကိဳးပမ္းခဲ့ၾကသည္။
ညေနေမွာင္စပ်ိဳးခ်ိန္တြင္ လမ္းမီးမ်ား ရုတ္တရက္ေမွာင္က်သြားျပီး အကႌ်ခြ်တ္ထားသည့္ လူတစုမွ တုတ္မ်ား ဓားမ်ားျဖင့္ လက္နက္မဲ့ ေက်ာင္းသားမ်ားကို ဝင္ေရာက္ ရိုက္ခုတ္ခဲ့ၾကသည္။ သတင္းၾကားေသာ ဆရာဆရာမမ်ားက အခင္းျဖစ္ရာသို႕ ေရာက္ရွိလာၾကျပီး ဒဏ္ရာရ ေက်ာင္းသားမ်ားကို ေဆးရံုေဆးခန္းပို႕ရန္ ၾကိဳးစားေနၾကခ်ိန္မွာပင္ ရပ္ကြက္ထဲရွိ သမဝါယမ ဆိုင္ၾကီးက မီးထေလာင္ပါေတာ့သည္။
အတိုခ်ဳပ္ရလွ်င္ ေက်ာင္းသားမ်ား မီးရိႈ႕သည္အထင္ႏွင့္ ရက္ကြက္မွလူမ်ားႏွင့္ ေက်ာင္းသားမ်ား တုတ္တခ်က္ ဓားတျပက္ျဖင့္ ခိုက္ရန္ျဖစ္ပြား ၾကေတာ့သည္။ မၾကာမီမွာပင္ လံုထိန္းမ်ားႏွင့္ မီးသတ္ကားမ်ား ေရာက္ရွိလာျပီး ေက်ာင္းသားမ်ားကို မီးသတ္ပိုက္ျဖင့္ ထိုးပက္ၾကသည္။
အုံုးကနဲ ဒိုင္းကနဲ ေပါက္ကြဲသံမ်ားႏွင့္အတူ မ်က္ရည္ယိုဗံုးတို႕ကို ေက်ာင္းသားမ်ားထံသို႕ လႊင့္ပစ္ ေဖာက္ခြဲခဲ့ၾကသည္။ သည့္ေနာက္တြင္ေတာ့ ေသနပ္သံမ်ား ဆူညံေနေအာင္ ထြက္လာျပီး ေက်ာင္းသားအမ်ား ဒဏ္ရာျပင္းထန္စြာ ရရွိခဲ့ၾကသည္။
အျပစ္မဲ့ စက္မႈေက်ာင္းသား ကိုဖုန္းေမာ္ကေတာ့ သူ၏ခႏၶာကိုယ္ထဲသို႕ က်ည္ဆံေပါင္းမ်ားစြာ စိုက္ဝင္ကာ မ်ားမၾကာမီအခ်ိန္မွာပင္ ေသြးမ်ားတရစပ္ ယိုစီးက်ေနေသာ ေသနပ္ဒဏ္ရာမ်ားျဖင့္ ေသဆံုး ကြယ္လြန္ ခဲ့ရေလေတာ့သည္။
… … …
ဒီေနာက္ပိုင္းရက္မ်ားတြင္ေတာ့ ေက်ာင္းသား ကိုဖုန္းေမာ္ ေသဆံုးရသည့္ကိစၥ၊ ေက်ာင္းသားအေရးကို လက္နက္သံုး အၾကမ္းဖက္ ႏွိမ္နင္းျခင္းကိစၥ၊ ခ်ိမ္းေျခာက္ စိန္ေခၚ အေစာ္ကားခံရမႈ ကိစၥေတြေၾကာင့္ ပြင့္ဦးတို႕ ဘဝတူ ေက်ာင္းသားေတြ အခဲမေက် ျဖစ္ခဲ့ၾကရသည္။
မတ္လ ၁၅ ရက္ေန႕တြင္ ပြင့္ဦးတို႕ R.I.T ေက်ာင္းဝင္းၾကီးကို စစ္တပ္မွ ဝင္စိီးလိုက္ျပီး ေက်ာင္းၾကီးကို ပိတ္ပစ္လိုက္ၾကသည္။ ေက်ာင္းသား ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာကိုလည္း ထိုေန႕က ဖမ္းဆီး ခ်ဳပ္ေႏွာင္ခဲ့ၾကသည္။
မတ္လ ၁၆ ရက္ေန႕တြင္ ရန္ကုန္ပင္မ တကၠသိုက္၊ လိႈင္တကၠသိုလ္၊ စက္မႈ တကၠသိုလ္တို႕ရွိ ေက်ာင္းသားမ်ားသည္ ျပည္လမ္းမအတိုင္း ခ်ီတက္ခဲ့ၾကသည္။ အင္းလ်ားကန္၊ တံတားျဖဴအနီးတြင္ လံုထိန္းတပ္ဖြဲ႕ႏွင့္ စစ္တပ္က ပိတ္ဆိုခဲ့ျပီး ေက်ာင္းသားမ်ားစြာကို ရက္ရက္စက္စက္ ပစ္သတ္ခဲ့ၾကသည္။
တံတားျဖဴလည္း ေက်ာင္းသားတို႕၏ ေသြးတို႕ႏွင့္ နီေစြး ရဲေတာက္ခဲ့ရ ေလေတာ့သည္။
အဲဒီလို ေသြးစြန္းခဲ့ရေသာ ရက္သတၱပတ္မ်ားက ျဖဴစင္သန္႕ရွင္းသည့္ အမ်ိဳးသားေရး အသိဓာတ္မ်ား ပြင့္ဦးထံတြင္ ကိမ္းဝပ္ေစခဲ့သည္ ဆိုလွ်င္ ၾကားရသူအဖို႕ ဆန္းအံ့မထင္။
အခုေတာ့လည္း မတ္၊ ဧျပီကုန္လို႕ ဂြ်န္၊ ဂ်ဴလိုင္လမ်ားပင္ လြန္ေျမာက္ခဲ့ျပီ။ ဂြ်န္လတုန္းကလည္း ရန္ကုန္ရွိ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းဝင္း မ်ားတြင္ ဆႏၵျပပြဲမ်ား ထပ္မံ ျဖစ္ပြားသည္။ ကိုမင္းကိုႏိုင္၊ ကိုမိုးသီးဇြန္တို႕ အေၾကာင္းကို ပြင့္ဦးစ၍ ၾကားဖူးျပီ…
… … …
၁၉၈၈ ခု၊ ၾသဂုတ္လ ၈ ရက္ေန႕ကျဖစ္သည္။
အဲဒီလ လဆန္းပိုင္းကတည္းက ၈ ရက္ေန႕တြင္ အေထြေထြ သပိတ္ၾကီး ဆင္ႏႊဲရန္ ပြင့္ဦးတို႕တေတြ စက္ရြက္ေတြ စာေစာင္ေတြ လိုက္ျပီး ျဖန္႕ေဝခဲ့ၾကျပီးျပီ။ ထုတ္ျပန္လာသည့္ စစ္ဥပေဒ အမိန္႕ကို ဖီဆန္၍ လဆန္းရက္မ်ားကလည္း အျခားေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္အတူ ရန္ကုန္ျမိဳ႕တြင္းသို႕ လွည့္လည္ ဆႏၵျပခဲ့ၾကသည္။
တိုင္းျပည္ကလည္း မျငိမ္သက္။ ရက္ရက္စက္စက္ ႏွိမ္နင္းတတ္သည့္ စစ္အာဏာရွင္၏ သေဘာထားကို သိေနၾကသည့္ ျမငံုႏွင့္ အေမမိမွာလည္း ပြင့္ဦး အတြက္ ေဖာ္မျပႏိုင္ ေလာက္ေအာင္ပင္ စိတ္ပူပန္ ေသာကေရာက္ ေနၾကရသည္။
ပြင့္ဦးက ဒီလိုပဲ အိမ္ျပန္မအိပ္လိုက္… တခါတခါေတာ့လည္း အေမႏွင့္ ခ်စ္သူရွိရာကို တိတ္တဆိတ္ ျပန္ေရာက္လာလိုက္။ ေနာက္ေတာ့လည္း လႏွင့္ခ်ီ၍ ျပန္ေပ်ာက္သြားလိုက္…။ သူအသက္ရွင္ေၾကာင္း ကိုေတာ့ စာတို ကေလးမ်ား ေရးကာ လူၾကံဳႏွင့္ ပို႕ေပးျပီး အေမမိတို႕ကို ရတက္ေအးေစခဲ့သည္။
ပြင့္ဦးကို လာရွာသည့္ စစ္ေထာက္လွမ္းေရး ကလည္း အေမမိတို႕အိမ္သို႕ မၾကာခဏ ေရာက္သည္။ ေရာက္သည့္အခါတိုင္းလည္း အိမ္ကို ေမႊေႏွာက္ ရွာသြားလိုက္။ သူတို႕လိုခ်င္ေသာ စာရြက္စာတမ္းမ်ားကို သိမ္းယူသြားလိုက္။ ပြင့္ဦးျပန္ေရာက္လွ်င္ ခ်က္ခ်င္း သတင္းပို႕ရမည္ဟု ခ်ိမ္းေျခာက္သြားလိုက္…။
အခုေတာ့ ပြင့္ဦးထံမွ သတင္းအစအန မရတာလည္း ၾကာျပန္ျပီ။ အေမမိကေတာ့
“ငါ့သားေလး ေဘးမသီ ရန္မခပါေစနဲ႕”
ဟူ၍သာ အၾကိမ္ၾကိမ္ ေရရြတ္ ဆုေတာင္း ေနေလေတာ့သည္။
အဲဒီေန႕ညကေတာ့ အိမ္ကိုလာေနက် ေထာက္လွမ္းေရးမ်ား မဟုတ္ဘဲ လက္နက္ကိုင္ထားသည့္ စစ္သား သံုးေလးငါးေယာက္က ျမငံုတို႕ အိမ္ကို လာဝိုင္းသည္။ အိမ္ကိုလည္း ပိုက္စိပ္တိုက္ ရွာျပီး အိမ္ရွိ အဝတ္အစားမ်ား စာအုပ္စာတမ္းမ်ား အားလံုးကို ရစရာမရွိေအာင္ ဖြသြားခဲ့ၾကျပန္သည္။ ပြင့္ဦးကို ရွာမေတြ႕ေသာ္လည္း ပြင့္ဦး ျပန္လာလိမ့္ႏိုးျဖင့္ အိမ္ပတ္ပတ္လည္မွာ အၾကာၾကီး လာေစာင့္ေနၾကေသးသည္။
… … …
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ပြင့္ဦးက ရန္ကုန္ျမိဳ႕လည္ေခါင္ရွိ ျမိဳ႕ေတာ္ခမ္းမအေရွ႕ ကြင္းျပင္ၾကီးမွာ ဆႏၵျပေက်ာင္းသားေတြ အျခားျပည္သူေတြႏွင့္အတူ ရွိေနခဲ့သည္။
တေနကုန္လည္း ရန္ကုန္ျမိဳ႕အႏွံ႕ လမ္းမ်ားေပၚတြင္ ဆႏၵျပပြဲမ်ား တျပိဳင္နက္ က်င္းပျပဳလုပ္ျပီး အေထြေထြ သပိတ္ၾကီးကို စတင္ေစခဲ့ၾကသည္။ ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာေသာ ဆႏၵျပ လူထုက ဒီမိုကေရစီႏွင့္ လူ႕အခြင့္အေရးရရန္၊ မဆလပါတီ ႏႈတ္ထြက္ေပးရန္ႏွင့္ ဆိုရွယ္လစ္စနစ္ အဆံုးသတ္ရန္ စသည့္ ေတာင္းဆိုခ်က္မ်ားကို ေတာင္းဆိုခဲ့ၾကသည္။
အစပိုင္းတြင္ စစ္တပ္က ေနာက္ကြယ္ တေနရာမွာ အသင့္ရွိေနျပီး ည ၁၁ နာရီ ၄၅ မိနစ္တြင္ တပ္သားမ်ားက ျမိဳ႕ေတာ္ခန္းမ အျပင္ဘက္ရွိ ဆႏၵျပေနၾကသူ လူအုပ္ထဲသို႕ ေမာင္ျပန္ ေသနပ္မ်ားျဖင့္ ပစ္ခတ္ ၾကေတာ့သည္။
“ဒိုင္း… ဒိုင္း… ဒိုင္း… ဒက္ဒက္ဒက္…”
“အား း း း း ”
ေသနပ္သံ… ေအာ္ဟစ္သံ… ဆူညံသံတို႕ႏွင့္ ရုန္းရင္းဆန္ခတ္ ျဖစ္သြားျပီး လူအုပ္ၾကီးသည္လည္း ေျပးသူေျပး ပုန္းသူပုန္းႏွင့္ ဖရိုဖရဲ ျဖစ္သြားရသည္။
… … …
ထိုအျဖစ္အပ်က္ေတြႏွင့္ တျပိဳင္ထဲဆိုသလိုပင္ သားေဇာေၾကာင့္ ရတက္မေအး အိပ္၍မရျဖစ္ေနေသာ အေမမိက တရြတ္တိုက္ေနေသာ သူ႕ေျခေထာက္ကို ဆြဲကာ ထိုင္ရာမွ ကုန္းရုန္းထသည္။
အတူရွိေနေသာ ျမငံုပင္ တုံ႕ျပန္ခ်ိန္ မရလိုက္ေအာင္ အေမမိက ေျချမန္ လက္ျမန္ျဖင့္ ဘုရားစင္ေပၚမွ ေရခ်မ္းခြက္ကို လွမ္းယူလိုက္သည္။
ႏႈတ္ဖ်ားမွလည္း…
“ငါ့သားေလး ခလုပ္မထိ ဆူးမျငိပါေစနဲ႕… သားေလး ေဘးမသီ ရန္မခပါေစနဲ႕”
ဟုသာ တြင္တြင္ ေရရြတ္လွ်က္ရွိေနသည္။
ထိုအခိုက္တြင္ပင္ ေရခ်မ္းခြက္ကုိ လွမ္းယူေသာ အေမမိလက္က ဘုရားပန္းအိုးႏွင့္ မေတာ္တဆ တိုက္မိလိုက္ေလသည္။
လက္ႏွင့္ သပ္ခ်လိုက္သလို ျဖစ္ျပီး ျပဳတ္က်လာေသာ ဘုရားပန္းအိုးေလးက ေလထဲမွာ ႏွစ္ပတ္သံုးပတ္ ဂြ်မ္းျပန္ထိုးရင္း… ေအာက္သို႕ ေရာက္သည္ႏွင့္ တျပိဳင္နက္ “ဂြမ္း…” ဟူေသာ အသံၾကီးႏွင့္ အတူ အစိတ္စိတ္ အမႊာမႊာ ျဖစ္ေအာင္ ကြဲအက္ ေၾကမြ ေပ်ာက္ဆံုးသြားရ ေလေတာ့သည္။
၇။
ညီေလးေရ
ရာဇဝင္ေရးရာ စာအုပ္ပိတ္
ေတာ္လွန္ေရးမွာ ‘အိပ္’ေတာ့ေနာ္
စိတ္ခ်သြားပါ
အရာအားလံုးကို ေမ့ေဖ်ာက္
ေသြးနဲ႔တည္ေဆာက္တဲ့ အုတ္ဂူတစ္လံုး
တေလာကလံုး လင္းေစအားကြယ္..
တိမ္သား႐ိုးရီ
ဒီမိုကေရစီ ေတာင္တက္လမ္းက
ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေက်ာက္ေလးေတြအျဖစ္
စြဲနစ္က်န္တင္လို႔... ေအာင္ျမင္မွာပါ
ဗမာျပည္အတြက္
လိုအပ္တဲ့
’လူ႔အခြင့္အေရးနဲ႔ ဒီမိုကေရစီ’
အေ႐ွ႕ဘက္အရပ္မွာ
ျခေသၤ့ေတြ ခ်ီလာၿပီ
စစ္ျမင္းေတြ ၿပိဳင္လာၿပီ
ခြပ္ေဒါင္းေတြ ပ်ံလာေနၿပီေလ...
ညီေလးရယ္
ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ
ေအးျမစြာ
႐ွင္းသန္႔စြာ
ေနာက္ဘဝမွာ ျမင္ေယာင္ၾကည့္စမ္းကြယ္
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္
ယမ္းေငြ႕တလူလူၾကားထဲမွာ
မင္းခ်စ္တဲ့ ဗမာျပည္ႀကီးဟာ
ေဒါင္းအလံကို ပန္းလို ပန္လို႔ လွလို႔…
ေၾသာ္…
ေဒါင္းအလံကို ပန္းလို ပန္လို႔
လွလို႔ပါပဲ... ညီေလးရယ္…
(ေ႐ႊဘုန္းလူ)
၈။
“သူနဲ႕ အတူရွိေနခဲ့တဲ့ သူ႕ ရဲ႕ အရင္းႏွီးဆံုး သူငယ္ခ်င္းေတြ ျပန္ေျပာျပလို႕သာ သိရတာ။ အမ ျမငံုတို႕မွာ အကိုေလး ပြင့္ဦးရဲ႕ အေလာင္းကိုေတာင္ ျမင္ခြင့္ မရလိုက္ၾကပါဘူး ေမာင္လူေထြးရယ္…”
(၈ - ၈ - ၂၀၀၉)
(သရုပ္ေဖာ္ - ပန္းခ်ီ ထိန္လင္း)
ကိုးရီးယား ဇာတ္ကားမ်ားနဲ႔ ျမန္မာလူထု
