Tun Kyi's book - part one

ရန္ကုန္ စာအုပ္တန္းတြင္ လမ္းေလွ်ာက္ျခင္း

ဗိုလ္ထြန္းၾကည္ (မံုရြာ) ၏ အႏွစ္ ငါးဆယ္ေက်ာ္ ကုိယ္ေတြ႔မ်ား
ခင္ႏွင္းလြင္
ၾသဂုတ္ ၂၃၊ ၂၀၁၀

၁၉၈၈ အာဏာသိမ္း စစ္အစုိးရ အဖဲြ႔တြင္ ပါ၀င္သည့္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ ထြန္းၾကည္၏ မွတ္တမ္းစာအုပ္ အဖုံး။ ၁၉၉၇ တြင္ ရာထူးမွ ရုတ္တရက္ ဖယ္ရွားခံရေသာ စစ္ေခါင္းေဆာင္မ်ားထဲတြင္ သူလည္း တဦး အပါအ၀င္ ျဖစ္သည္။

(လြန္ခဲ့သည့္ ဇြန္လက ထြက္ရွိရာ အခ်ိန္အနည္းငယ္အတြင္း ေရာင္းကုန္သြားၿပီး ၃လအတြင္း တတိယ အႀကိမ္အထိ ျပန္လည္ ရိုက္ႏွိပ္ရသည့္ စာအုပ္ ျဖစ္သည္။ ဆိုက္ႀကီးႏွင့္ စာမ်က္ႏွာ ၄၂၀ ေက်ာ္ ရွိကာ ပထမဆံုး ထြက္ရွိစဥ္က တန္ဖိုး ၅၀၀၀ က်ပ္၊ ေနာက္ရိုက္ႏွိပ္ျခင္းမ်ားတြင္ ၆၀၀၀ က်ပ္သို႔ ေျပာင္းလဲခဲ့သည္။ ဒု ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေဟာင္း ထြန္းၾကည္၏ စာအုပ္ကို သားမက္ျဖစ္သူ စာေရးဆရာ ကိုတာ၏ မံုေရြးစာေပက ထုတ္ေ၀ ျဖန္႔ခ်ိခဲ့သည္)

(၁)

မဆလ (ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္ လမ္းစဥ္) ဗုိလ္ခ်ဳပ္မ်ား၊ န၀တၿငိမ္ပိ ေခတ္မီွဗိုလ္ခ်ဳပ္မ်ား ေရးသည့္ကုိယ္ေတြ႔ ျဖစ္ရပ္ စာအုပ္မ်ားထဲမွ ေနာက္ဆုံး ထြက္ရွိလာေသာ စာအုပ္ ျဖစ္သည္။ သူ႔မတိုင္ခင္ မဆလေခတ္ ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္ သန္းတင္၊ ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္ တင့္ေဆြ၊ န၀တေခတ္ ဒုဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ခ်စ္ေဆြတို႔ ေရးသား ထုတ္ေ၀ခဲ့ၾကသည္။

စာေရးသူမွာ တခ်ိန္က စီးပြားေရး ႏွင့္ ကူးသန္း ေရာင္း၀ယ္ေရး ၀န္ႀကီးအျဖစ္ တာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ခဲ့ၿပီး ထံုးစံအတိုင္း လာဘ္စားမႈႏွင့္ တာ၀န္မွ အနား ေပးခံရသူ ျဖစ္ပါသည္။ စာေရးသူက ဒီစာအုပ္ကုိ ရည္ရြယ္ခ်က္ ႏွစ္ခုနဲ႔ ေရးသားခဲ့ေၾကာင္း အမွာစာတြင္ ေရးထားသည္။ သူ႔ဘ၀ အေၾကာင္းႏွင့္ သူေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့ရသည့္ ခရီးၾကမ္းကုိ ယေန႔ လူငယ္ ေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ တပ္မေတာ္မွ အရာရွိငယ္မ်ား သိရွိ အတုယူၿပီး ေရွာင္ၾကဥ္ရန္မ်ားကုိ ေရွာင္ၾကဥ္ ႏုိင္ေရးမွာ ပထမ ရည္ရြယ္ခ်က္ ျဖစ္သည္ဟု ဆုိသည္။

ဒုတိယ ရည္ရြယ္ခ်က္မွာ သူ၏ သားသမီး ေျမး ျမစ္မ်ားက သူ႔သမုိင္းေၾကာင္းကုိ ေကာင္းစြာ သိရွိ နားလည္ လာၿပီး တုိင္းက်ိဳး ျပည္က်ိဳး သာသနာက်ိဳးကုိ ဆထက္ ထမ္းပုိး တုိးၿပီး ထမ္းေဆာင္ နုိင္ေစေရးဟု ေဖာ္ျပထားသည္။

ထုိ႔အျပင္ အမွာစာတြင္ ၈ ေလးလုံး အေရးေတာ္ပုံ ကာလ တာ၀န္ယူခဲ့စဥ္က မႏၱေလးတုိင္း၊ စစ္ကုိင္းတုိင္း၊ မေကြးတုိင္း၊ ခ်င္းျပည္နယ္ တုိ႔ကုိ ျပႆနာ အနည္းဆုံး နည္းျဖင့္ ကုိင္တြယ္ ထိန္းသိမ္းခဲ့သူ ျဖစ္ေၾကာင္း ေရးသားထားသည္။ သို႔ေသာ္ ယခုစာအုပ္သည္ ပထမတြဲျဖစ္ၿပီး ၁၉၄၈ မွ ၁၉၇၈ အထိ အေတြ႔အႀကဳံမ်ားသာ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ၁၉၈၈ ကာလတြင္ မည္သုိ႔ ကိုင္တြယ္ခဲ့ေၾကာင္း ယခုစာအုပ္တြင္ ပါ၀င္ျခင္း မရိွေပ။

(၂)

ဇာတ္အိမ္ကုိ ငယ္စဥ္ ကေလးဘ၀ အစပုိင္းျဖင့္ ထုံးစံ အတုိင္း ရုိးစင္းစြာ တည္ထားၿပီး စာေရးသူ ငယ္စဥ္ ဒုတိယကမၻာစစ္ မတုိင္မီႏွင့္ စစ္အတြင္း ပုံရိပ္မ်ားကုိ မွတ္မိသမွ် တုိတုိ တုတ္တုတ္ ဒုိင္ယာရီ ပုံစံျဖင့္ ေရးသားထားေၾကာင္း ေတြ႔ရသည္။ စစ္တြင္း ဓားျပမ်ား ေသာင္းက်န္းပုံ၊ ဗုိလ္ခ်ဳပ္တုိ႔ လုပ္ၾကံခံရၿပီး လြတ္လပ္ေရး ရရွိခဲ့ပုံမ်ားကုိ ေခါင္းစဥ္ငယ္မ်ား၊ သူ၏ ကိုယ္ပိုင္အျမင္မ်ားျဖင့္ ေရးထားသည္။

ကြန္ျမဴနစ္ေခတ္ ကြန္ျမဴနစ္မ်ား ဆုိးပုံႏွင့္ ေခတ္ဆုိးေၾကာင့္ စစ္တကၠသုိလ္ တက္ေရာက္လုိသူမ်ားကုိ သတင္းစာမွ ေခၚေသာအခါ စစ္ထဲ၀င္တာ ေသလမ္းသြားသည္ဟု ယူဆသူမ်ားအေၾကာင္း၊ သူပုန္ႏွင့္သာ အေနနီးသျဖင့္ စစ္သားနည္းေသာ ေဒသ ျဖစ္ေၾကာင္းတုိ႔ကုိ DSA စစ္တကၠသိုလ္သို႔ ၀င္ေရာက္သည့္ အပုိင္းတြင္ ေရးထားသည္။

စာေရးသူတုိ႔ ဗုိလ္ေလာင္းေျဖသည့္ ၁၉၅၅ခုႏွစ္တြင္ ဗုိလ္လွျမင့္ ေနာက္ပိုင္း ႏုိင္ငံေက်ာ္ ရုပ္ရွင္ မင္းသား ၀င္းဦး အျဖစ္ ထင္ရွားလာသူလည္း တပ္မေတာ္တြင္ တာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ေနပုံကုိ ထည့္သြင္း ေရးသားထားကာ အခါအား ေလ်ာ္စြာ တပတ္စဥ္တည္း တက္ခဲ့သူ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေမာင္ေအး အေၾကာင္းကုိ မင္းျဖစ္မယ့္သူ ေသွ်ာင္ကေလးနဲ႔ ဟူေသာ အသုံးအႏႈန္းျဖင့္ ေဖာ္ျပထားသည္။

စစ္တကၠသုိလ္ ဗုိလ္ေလာင္းဘ၀ကုိ အခန္း(၈)တြင္ ေတြ႔ရၿပီး ဗုိလ္ေလာင္းဘ၀ ၾကဳံေတြ႔ခဲ့ရသည့္ အခက္အခဲႏွင့္ ဆရာမ်ား အေၾကာင္းတြင္ တပ္စု(၂) တပ္မွဴး ၊ အဂၤလန္ႏုိင္ငံ ဘုရင့္ စစ္တကၠသုိလ္ အပတ္စဥ္ဆင္း ဗုိလ္ေသာင္းထုိက္ (ေနာင္ - ဒုဗုိလ္မွဴးႀကီး ရာထူးျဖင့္ အၿငိမ္းစား ယူခဲ့ၿပီးသူ) အေၾကာင္းလည္း ပါ၀င္သည္။ ႏုိင္ငံျခားေရး ၀န္ႀကီးဌာနတြင္ တာ၀န္ ထမ္းေဆာင္စဥ္ မဟုတ္မခံ စိတ္ေၾကာင့္ အနားယူခဲ့ရရွာသည္ဟု ဆုိထားသည္။

ဖဆပလေခတ္ စစ္တကၠသိုလ္ တက္ရပုံကို ေရးျခယ္ျပထားရာ ယခုေခတ္ စစ္တကၠသိုလ္တြင္ ေနထိုင္ စားေသာက္ရသည့္ ဘ၀ႏွင့္ အကြာႀကီး ကြာျခားေနပုံမွာ သတိျပဳစရာ ျဖစ္ေနသည္။ ယခုေခတ္ စစ္တကၠသုိလ္ တက္ေနသည့္ ဗိုလ္ေလာင္းမ်ားကုိ မိဘမ်ားက လစဥ္ က်ပ္ သိန္းႏွင့္ခ်ီ ေထာက္ပံ့ေနၾကရသည္ဟု ၾကားသိေနရသည္။ လြတ္လပ္ေရးရၿပီး ခါစ စစ္တကၠသိုလ္၏ အဆင့္ အတန္းကို ယခုေခတ္ႏွင့္ ယွဥ္ထိုးၾကည့္စရာ ျဖစ္ေနသည္။

စာေရးသူ ဗုိလ္ထြန္းၾကည္၏ ဗုိလ္ေလာင္းဘ၀ႏွင့္ ေက်ာင္းပိတ္ခ်ိန္ အိမ္အျပန္ မိသားစု ဘ၀မ်ားကုိ အစဥ္လုိက္ ေဖာ္ျပထားသည္။ ထုိ႔အျပင္ ၁၉၆၀ ေရြးေကာက္ပြဲ ကာလအတြင္း ေရြးေကာက္ပြဲ အေပၚ သူတုိ႔ အျမင္ ဟူေသာ ေခါင္းစဥ္ႏွင့္ သန္႔ရွင္း ႏွင့္ တည္ျမဲ ဖဆပလတုိ႔ အကြဲအျပဲ၊ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ ေန၀င္းကုိ တုိင္တန္းခ်က္ႏွင့္ တည္ျမဲ ဖဆပလ အဖြဲ႔ အေပၚ စာေရးသူ လုိလားခဲ့ေၾကာင္း ကုိပါ ထည့္သြင္း ေရးသားထားသည္။

စာေရးသူက ၁၉၆၁ ခုႏွစ္ အေမရိကန္သုိ႔ ပညာသင္ သြားေရာက္စဥ္ ဘန္ေကာက္ႏွင့္ ရန္ကုန္ ေလယာဥ္ကြင္း ႏႈိင္းယာဥ္ပုံကုိ “ဘန္ေကာက္ေလယာဥ္ကြင္း ေတြ႔ရေတာ့ တုိ႔ႏုိင္ငံ မဆုိးလွပါလား လုိ႔ ေတြးမိသည္။ ထုိအခ်ိန္က ဘန္ေကာက္ ေလယာဥ္ကြင္းမွာ ႏုံခ်ာလွသည္။ ေလယာဥ္ကြင္း ထဲတြင္ ၀ါးကပ္မုိး ထရံကာတဲမ်ားပင္ ရွိေနသည္။ ပ်ံက် က်ဴးေက်ာ္ေနေသာ အေဆာက္အဦးမ်ား မဟုတ္ ေလယာဥ္ကြင္းမွ အသုံးျပဳေနေသာ အေဆာက္အဦးမ်ား ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ မဂၤလာဒုံ ေလယာဥ္ကြင္းႏွင့္ ဘာမွမဆုိင္” ဟု ေဖာ္ျပထားသည္။

အေမရိကန္ အေျမာက္ အရာရွိငယ္ သင္တန္းႏွင့္ အေျမာက္ ဆက္သြယ္ေရး အရာရွိ သင္တန္း တက္ေရာက္ေနစဥ္ အတြင္း ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ အာဏာသိမ္းျခင္း သတင္း ၾကားသိရပုံကုိ ေသြးထြက္သံယုိ မျဖစ္ဘဲ အေျခအေန ပုံမွန္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မိသားစု အတြက္ စိတ္ေအးရသည္ဟု ေရးထားသည္။

၁၉၆၂ခုႏွစ္ ဇူလုိင္လတြင္ ျဖစ္ပြားခဲ့တဲ့ ဆဲလ္ဗင္း ဇူလုိင္ အေရးအခင္းႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ဗမာျပည္ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ၏ ၾသဇာခံ ေကဒါမ်ားက ဗမာ ႏုိင္ငံလုံး ဆုိင္ရာ ေက်ာင္းသား သမဂၢမ်ား အဖဲြ႔ခ်ဳပ္ (ဗကသ)၊ တကၠသုိလ္ ေက်ာင္းသားမ်ား သမဂၢ (တကသ) ၊ ရန္ကုန္ ခရုိင္လုံး ဆုိင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ား သမဂၢ (ရကသ) မ်ားျဖင့္ ဖြဲ႔စည္း ထားေသာ ေက်ာင္းသား ညီညႊတ္ေရး တပ္ဦး ကုိ အသုံးျပဳ၍ ဆူပူမႈ ျဖစ္ေအာင္ လႈံ႔ေဆာ္ခဲ့ၾကျခင္း ျဖစ္သည္ဟု ဆုိထားသည္။

(က) စာသင္ခ်ိန္ ကုိက္ညီေရး အတြက္ ေအာက္တုိဘာလ တစ္လ ေက်ာင္းပိတ္ျခင္း အစား
၁၅ ရက္သာ ပိတ္ရမည္ ဟု ေၾကညာျခင္း ကိစၥ၊
(ခ) ၁၉၆၂ ခုႏွစ္ ဟံသာ၀တီ ခရုိင္ တန္းျမင့္ ေက်ာင္းထြက္ လက္မွတ္ရ စာေမးပြဲ ေမးခြန္း ေပါက္ၾကားျခင္း ကိစၥ၊
(ဂ) ႏွစ္ခါက် ေက်ာင္းသားမ်ား အေဆာင္ ေနခြင့္ မရွိျခင္းႏွင့္ ေန႔ေက်ာင္း တက္ခြင့္ မရွိျခင္း မ်ားကုိ ေဖာ္ျပထားေသာ ရန္ကုန္တကၠသုိလ္ ပါေမာကၡခ်ဳပ္ ဆရာႀကီး ဦးကာ၏ တကၠသုိလ္ ေက်ာင္းေဆာင္ စည္းကမ္း အသစ္ ကိစၥ
ဟု ေရးသားထားသည္ကုိ ေတြ႔ရသည္။

သူ မိတၳီလာ ေရာက္ေတာ့မွ တကၠသုိလ္ သမဂၢ အေဆာက္အဦးကုိလည္း ေဖာက္ခြဲၿပီး ၿဖိဳခ်လုိက္ေၾကာင္း ၾကားရသည္ဟု ေဖာ္ျပထားသည္။

၁၉၆၄ ခုႏွစ္ သာစည္ၿမိဳ႔ ျပည္သူပုိင္ သိမ္းဆည္းေရး ေကာ္မတီကုိ ဦးေဆာင္ႀကီးၾကပ္ ခဲ့စဥ္က အေတြ႕အၾကဳံကုိလည္း ေရးသား ေဖာ္ျပထားသည္။

ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီ၏ ညႊန္ၾကားခ်က္အရ လက္လီဆုိင္မ်ား၊ စားေသာက္ဆုိင္မ်ား၊ ကုန္စိမ္း ဆုိင္မ်ား၊ သစ္သီး၀လံ ဆုိင္မ်ား၊ ေဆးရြက္ေဆးရုိး ေဆးလိပ္ဖက္ဆုိင္မ်ား၊ သားငါးႏွင့္ ဥမ်ား ေရာင္းသည့္ ဆုိင္မ်ား၊ ဘာသာေရး ပစၥည္း၊ ထီး၊ ဖိနပ္၊ ဦးထုပ္ ေရာင္းခ်သည့္ ဆုိင္မ်ား၊ စက္ခ်ဳပ္ ဆုိင္မ်ား မပါဟု ေဖာ္ျပထားေသာ္လည္း လက္ေတြ႔ ၀င္ေရာက္ သိမ္းေသာအခါ တခ်ိဳ႕ နာမည္သာ ရွိၿပီး လုပ္ငန္းမရွိ၊ လုပ္ငန္းရွိေသာ္လည္း သိမ္းရေလာက္ေအာင္ မႀကီးက်ယ္၊ ေတာၿမိဳ႕ေလး ျဖစ္သျဖင့္ လုပ္ငန္း ႀကီးႀကီး က်ယ္က်ယ္ တစ္ခုမွ မရွိေသာ္လည္း ညႊန္ၾကားခ်က္ အရ သိမ္းဆည္းရသည္ဟု ေရးသားထားသည္။

ထုိ႔အျပင္ ျပည္သူပုိင္ အသိမ္းခံရေသာ ျပည္သူမ်ား ဘာလုပ္လုိ႔ ဘာကုိင္ရမလဲ မသိေအာင္ ျဖစ္ၿပီး ကုန္စည္ ၀ယ္ယူ၊ သုိေလွာင္၊ ျဖန္႔ျဖဴးေသာ လုပ္ငန္းမ်ားကုိ မကၽြမ္းက်င္ေသာ လူမ်ားက လုပ္ေဆာင္ရသျဖင့္ အခက္အခဲမ်ားႏွင့္ ေတြ႔႔ႀကဳံခဲ့ရသည္ဟု ဆုိထားသည္။

၁၉၆၄ ခုႏွစ္ ေမလ ၁၇ ရက္ေန႔ ၁၀၀ တန္ႏွင့္ ၅၀ တန္မ်ား တရား၀င္ေငြ အျဖစ္မွ ရပ္စဲခဲ့သည့္ အစုိးရ၏ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ျပည္သူပုိင္ ျပဳလုပ္ လုိက္သည့္ အတြက္ ေရာင္းေရး၀ယ္တာ ကိစၥမ်ားတြင္ အဆင္မေျပမႈမ်ား တျပည္လုံးတြင္ ျဖစ္ေပၚၿပီး တပူေပၚ ႏွစ္ပူ ဆင့္ ဒုကၡေရာက္ ၾကသည္ဟု ဆုိသည္။ ခ်ိန္တာကေတာ့ အရင္းရွင္ႀကီးမ်ားႏွင့္ ၀ိသမ ေလာဘသား စီးပြားေရး လုပ္ငန္းရွင္ႀကီးမ်ား၊ မွန္ေတာ့ ဆင္းရဲသားမ်ား ေတာင္သူလယ္သမားမ်ား ဟူေသာ ေ၀ဖန္ခ်က္ကုိ ေတြ႔ရသည္။

ထုိ႔အျပင္ အစုိးရ၏ စီးပြားေရး သေဘာတရား မကၽြမ္းက်င္ အားနည္းမႈႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ဆန္ရွားေသာ ေဒသမ်ား သြားေရး လာေရး ေ၀းလံ ေခါင္းပါးေသာ ေနရာမ်ားအထိ ဆန္ေစ်း တစ္ေျပးထဲ ျဖစ္ေစရန္ ဆန္တစ္အိတ္ ၂၁ က်ပ္ သတ္မွတ္ ေရာင္းခ်ေစခဲ့ေၾကာင္း၊ ထုိသို႔ လုပ္သျဖင့္ ေတာင္ေပၚ ေဒသမွ တုိင္းရင္းသားမ်ား ေတာင္ယာ မခုတ္ လယ္မလုပ္ဘဲ ၀ယ္စားေသာေၾကာင့္ စပါးအထြက္ ေလ်ာ့နည္း သြားေၾကာင္း ေဖာ္ျပထားသည္။ ထုိသုိ႔ စုိက္ပ်ိဳး ဧရိယာက ေလ်ာ့ပါး၊ စားသုံးသူ ဦးေရက မ်ားေသာေၾကာင့္ ဆန္စပါး မလုံေလာက္ ျဖစ္ၿပီး ဆန္ျပတ္လပ္မႈကုိ ကုိယ္တုိင္ ခံစားခဲ့ရေၾကာင္း ေဖာ္ျပထားသည္။

ေနာက္ပိုင္းတြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ေန၀င္း ပုဂံသို႔ လာေရာက္စဥ္ စစ္ဗ်ဴဟာ အေနျဖင့္ လံုၿခံဳေရး တာ၀န္ယူစဥ္ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးမ်ား အသံုး မက်ပံု၊ အလုပ္ မျဖစ္ပံုတုိ႔ကို ေရးသား ေဖာ္ျပထားသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ၇၄၊ ၇၅ ခုႏွစ္ ထိုစဥ္က ကာကြယ္ေရး ဦးစီးခ်ဳပ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးတင္ဦး (ယခု NLD ဦးတင္ဦး) ပုဂံသို႔ လာသည့္ အေၾကာင္းလည္း ေဖာ္ျပထားသည္ကို ဖတ္ရႈရသည္။ ေျမာက္ပိုင္းတိုင္းတြင္ တာ၀န္က်စဥ္ KIA ႏွင့္ တိုက္ခိုက္ရသည့္ တိုက္ပြဲ အၿပီး ကြယ္လြန္သူ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ေစာေမာင္ လာေရာက္စစ္ေဆးသည့္ အေၾကာင္းလည္း ေဖာ္ျပထားသည္ကို ဖတ္ရႈရသည္။

(၃)

စာအုပ္ကုိ ေရႊကူတုိက္ပြဲတြင္ စစ္ဦးစီးမွဴး (ပထမတန္း) အျဖစ္ႏွင့္ ျမစ္ႀကီးနား ေျမာက္ပုိင္း စစ္ဌာနခ်ဳပ္သုိ႔ ရာထူးတက္ ေျပာင္းခဲ့ရပုံ ႏွင့္ အဆုံးသတ္ ထားသည္။

ယခု စာအုပ္၏ အားေကာင္းခ်က္မွာ ေန႔စြဲႏွင့္ အက်ိဳးအေၾကာင္း မွတ္တမ္း မွတ္ရာမ်ား အေတာ္အသင့္ စံုလင္သည့္ အခ်က္ ျဖစ္သည္။

အားနည္းခ်က္မွာ သမိုင္းအျဖစ္အပ်က္တို႔ကို ရႈေထာင့္တခုမွသာ ရႈျမင္ ေကာက္ခ်က္ခ် ေျပာဆိုသည့္ အခ်က္ ျဖစ္သည္။ ႏိုင္ငံေရးသမားတုိ႔၏ အားနည္းခ်က္မ်ားကို မကြယ္မ၀ွက္ ေဖာ္ျပေလ့ရွိၿပီး စစ္အရာရွိမ်ား၊ စစ္ေခါင္းေဆာင္မ်ား၏ အားနည္းခ်က္တုိ႔ကုိ ေဖာ့ၿပီး ေရးသားေလ့ ရွိသည္ကိုလည္း သတိျပဳမိသည္။

ၿခံဳေျပာရလွ်င္ စစ္တပ္က ျပည္သူပိုင္သိမ္းသည့္ ကိစၥမွ စၿပီး ငလ်င္ဒဏ္ခံ ပုဂံဘုရား ထိန္းသိမ္း ေစာင့္ေရွာက္ေရး အထိ ကိစၥေပါင္းစံုမွာ ၀င္ေရာက္ စီမံခန္႔ခြဲေနသည္မ်ားကို ေဖာ္ျပၿပီး အေတြ႕အႀကံဳ မရွိသျဖင့္ အဆင္မေျပျဖစ္ရသည္ကို ေရးျခယ္ျပေသာ္လည္း စစ္တပ္ထက္ ပိုသင့္ေတာ္သည့္ သက္ဆိုင္ရာ ကၽြမ္းက်င္သည့္ ဌာန အသီးသီးက လုပ္ေဆာင္သင့္သည့္ ဟူေသာ သေဘာမ်ဳိး ကုိမူ ေရးသားထားျခင္း မရိွေပ။
ဤစာအုပ္ဖတ္သည့္အခါ စစ္တပ္သည္သာ တုိင္းျပည္၏ အေရးကိစၥ အ၀၀ကို စီမံ ခန္႔ခြဲပိုင္ခြင့္ ရွိသည္ ဆိုသည့္ အျမင္မ်ိဳး စာေရးသူတြင္ ရွိေနေၾကာင္း ေပၚလြင္ေနသည္။

သမိုင္းႏွင့္ သက္ဆိုင္သည့္ ျဖစ္ရပ္မ်ားအား ပံုေဖာ္ရာတြင္ အေရးပါသည့္ တေထာင့္ တေနရာမွ ပါ၀င္ခဲ့သူတဦး ေရးသားထားသည့္ မွတ္တမ္းျဖစ္၍ ျမန္မာ့သမိုင္း အျဖစ္အပ်က္မ်ားကို စိတ္၀င္စားသူတိုင္း ဖတ္ရႈ သင့္သည့္ စာအုပ္ တအုပ္ ျဖစ္သည္။

သို႔ေသာ္ အခ်က္အလက္ မွန္ျခင္း မမွန္ျခင္း၊ သူ႔အျမင္ မည္မွ် ယထာဘူတ က်သည္ မက်သည္ ကိုေတာ့ စာဖတ္သူမ်ားက အျခားေသာ ေခတ္ၿပိဳင္ မွတ္တမ္းမ်ားႏွင့္ တိုက္ဆိုင္ အကဲျဖတ္သင့္သည္သာ။