အကယ္၍မ်ား … က်ေနာ္နွင့္ကင္ဆာ
မိုးဟိန္း (သားဂ်ာနယ္ေက်ာ္)
ဒီဇင္ဘာ ၃၊ ၂၀၀၉
ဗဟန္း နွင္းဆီကုန္းေဆးခန္းကထြက္ ကားေပၚတက္ ၿပီးစာအိပ္ထဲက စာရြက္ေခါက္ကို အသာ ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ပါ့။ ထင္သည့္အတုိင္းပါလား၊ ၁၄.၃.၂၀၀၉ ရက္စြဲနွင့္ အသားစစ္ သည့္ အေျဖက ကင္ဆာပါတဲ့ ။
Moderately differentiated Squamus Cell Carcinoma (Left pharyngeal Wall) လည္ေခ်ာင္းကင္ဆာ ေသခ်ာသြားပါၿပီ။
အထင္မဟုတ္ေတာ့ဘဲ အျမင္ အဆင့္ ေရာက္သြားေတာ့ ေၾသာ္ … ပုထုဇဥ္ပီပီ တဒဂၤေလး အသက္ရႈရပ္ၿပီး ရပ္ထဲ လႈပ္ခတ္သြားပါ့။ ခႏၱာကိုယ္ဟာ အစက္အေျပာက္လို ေသးငယ္သြားၿပီး သိစိတ္ေလးမွာ Carcinoma (ကင္ဆာ) စာလံုးက က်ံဴ႔ခ်ီ ဆန္႔ခ်ီနွင့္ အာရုံကို ဖမ္းခ်ဴပ္ထား။
“ကင္ဆာေ၀ဒနာရွင္ ျဖစ္ရၿပီေပါ့” လို႔ က်ေနာ္ သက္ျပင္းေလးခ်မိ။ ေဆာက္တည္ရာမရ အဆင့္ထိေတာ့ မေရာက္ေပါင္။ အဆံုးစြန္ကို ေတြးထားၿပီး ဟိုးပေ၀သဏီကတည္းက အဆံုးစြန္အတြက္ အခါခါ ျပင္ဆင္ ေလ့က်င့္ထားၿပီးသား။ အခု ျဗဳန္းခနဲ ႂကြတက္လာသည့္ စိတ္လႈိင္းကေလးက မၾကာရွည္။ သတိအဟန္႔ေၾကာင့္ တန္႔သြားၿပီး အသိေရလႊာေအာက္ ျပန္ေပ်ာက္ကြယ္သြားေပါ့။ ဤသို႔ျဖစ္ရမည္ေလ။ ကားက ကုန္းဆင္းအတိုင္း ေမာင္းသြားရာ ေရွ႔က ေရႊေရာင္တ၀င္း၀င္းနွင့္ ေစတီေလးကို ဖူးေတြ႔ရပါသည္။
“ရဟန္းတို႔ ဓါတ္ေလးပါးဟာ ခႏၶာကို နွိပ္စက္ဖို႔ ေစာင့္ေနတဲ့ ေႁမြႀကီးေလးေကာင္ လိုပဲ”
ျမတ္မုနိေဒသနာေတာ္ကို ခ်က္ခ်င္း သတိရမိ။
“ကင္ဆာေႁမြေရ … တို႔ကို ေပါက္သတ္ဖို႔ ျပင္ေနၿပီလား၊ ခဏေလးေစာင့္ပါဦး၊ လုပ္စရာေတြ လက္စသတ္ခ်င္လို႔”
အေရးထဲ က်ေနာ္ ေလွ်ာက္လဲခ်က္ ေပးေနမိ။ စာရြက္ေခါက္ေလးကို ကိုင္ၿပီး အေရွ႔နွင့္ ေဘးဘီကို ၾကည့္ေနရင္း …ပေ၀ဏီက ပံုရိပ္ေတြ၊ စာစကား ဆိုစကားေတြကို ျမင္ေယာင္ၾကားေယာင္ လာပါေတာ့သည္။ ပြဲမ၀င္ခင္ ျပင္ဆင္ခဲ့ရတာေတြေလ။
“ေဖေဖ..ဒါဘာလုပ္တာလဲ..ဟင္းေနာ္”
သမီး၏ေအာ္သံ။ လူေသေကာင္လို ကိုယ္ကိုဆန္႔ လက္ကိုျဖန္႔ ေျခေထာက္ေတြကပ္ မ်က္စိမွိတ္ အေနအထားနွင့္ မရဏႏုႆတိ ပြားေနသူ က်ေနာ့္ကို ျမင္လွ်င္ သမီးက ေအာ္ပါၿပီ။ အနွစ္(၂၀)ေက်ာ္ ဥပုသ္ေန႔တိုင္း ဥပုသ္ေစာင့္ရင္း က်ေနာ္ လုပ္ေနက်အလုပ္။
ကေလးဘ၀တုန္းက အသုဘဆိုလွ်င္ ေၾကာက္လိုက္သည့္ျဖစ္ျခင္း၊ ေရွာင္ႏူိင္သေလာက္ေရွာင္ ကြယ္ႏူိင္သေလာက္ ကြယ္ေန။ တျဖည္းျဖည္း အရြယ္ရလာၿပီး အ
သိေတြ တိုးလာေတာ့ ျပင္ထားသည့္ လိုဏ္ေအာက္ကို၀င္၊ အေလာင္းကို ေခါင္းထဲထည့္ၿပီး ထမ္းသည့္ အဆင့္အထိ မရဏနွင့္ မိတ္ဖြဲ႔မိပါၿပီ။ က်ေနာ္၏ “ပထမ တဆစ္ခ်ိဴး” စာအုပ္မွာ ေဖၚျပခဲ့ပါသည္။
ကဗ်ာစာဆို ျဖစ္လာေတာ့ ရင္းနွီးေနေသာ မရဏကို ျပည္တြင္းမက ျပည္ပတိုင္ေအာင္
ပြဲထုတ္လိုက္ပါ့။ Harmony of Head and Heart ကဗ်ာစာအုပ္မွာ Bubbles- The Twins- The Visitor- In the End ကဗ်ာေတြနွင့္ မရဏ က႑ဖြင့္ဆိုျပခဲ့။ ေျပာလိုရင္း အေၾကာင္းအရာမွာ မရဏဟာ မစိမ္းပါဘူး။ ကံဆရာက ဇာတိနွင့္ မရဏကို အစကတည္းက အႁမြာညီေနာင္ အျဖစ္ တပါတည္း ဖန္တီးေပးလိုက္တာပါ။ တေယာက္အုပ္က “ျဖစ္”ဖို႔ က်န္တေယာက္က “ဖ်က္” ဖို႔ စကၠန္႔ မျခား လုပ္သားေတြ အျဖစ္။ အခုအသားစစ္ခ်က္ အေျဖ Carcinoma ကို ျမင္လိုက္ျပန္ေတာ့ စကားတခုကို သြား သတိရျပန္၏။
“ cancer is a death sentence” (ကင္ဆာဟာ ေသမိန္႔)လို႔ ေျပာရိုးစကားရွိ၏။ ေတာ္ေတာ္ေသၾကလို႔ တြင္တြင္သံုးၾကတာထင္ပါ့။ တကယ္ေတာ့ ကင္ဆာတိုင္းမေသ။ အခ်ိန္အခါ၊ အေျခအေန နွင့္ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြေပၚ မူတည္ပါေသး။ ကင္ဆာလို႔ သိရၿပီ၊ ၾကားရၿပီဆိုတာႏွင့္ ေခြေခါက္သြားသူမ်ားမွာ မနည္း။ ရုပ္မလဲခင္ စိတ္ၿပိဳကြဲၿပီး ထိတ္ထိတ္ပ်ာပ်ာ ျဖစ္ေနျခင္းသည္ မရဏကို မိုးကုတ္စက္၀ိုင္းအထိ ပို႔ထားလို႔ထင္ပါ့။
“အေျဖသိၿပီ၊ ကိုင္း….ဘာလုပ္မလဲ”
ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ေမးလိုက္ပါၿပီ။
“ေရာဂါစျဖစ္ခ်ိန္ကေန အခု အေျဖသိတဲ့ အခ်ိန္အထိ ရင္ဆိုင္လုပ္ကိုင္ခဲ့သလို ဆက္လုပ္သြားရုံေပါ့။ ေရာဂါလမ္းေၾကာင္း ကုသလမ္းေၾကာင္း၊ အလုပ္လမ္းေၾကာင္း သူ႔လမ္းေၾကာင္းနွင့္သူ။ သည့္အျပင္ ကိုယ္ခႏၱာကို အေထာက္အကူျပဳထားသည့္ ကံ-စိတ္-ဥတု-အဟာရေလးပါးမွာ ဥတုနွင့္ အဟာရ ေလးပါးမွာ ဥတုနွင့္ အဟာရကိုသာ အေလးေပးၿပီး ျဖည့္ဆည္းေနရုံမရ၊ ကံနွင့္စိတ္တို႔၏ စြမ္းအား သတၱိေတြ အက်ိဴးေပးႏူိင္ေအာင္ ေဖာ္ထုတ္ေဆာင္ရြက္ေနရပါမည္။ အကယ္၍မ်ား ဘက္စံုလုပ္ရင္းကပဲ “ကင္ဆာ”က ႏိုင္သြားေသာ္… အရႈံးမရွိ၊ အဆိုးထဲက အေကာင္းေတြ ထုတ္ယူႏူိင္ခဲ့။ အကယ္၍မ်ား ကုသမႈက ႏုိင္သြားလွ်င္… အဆိုးအေပၚ အေကာင္းေတြႏွင့္ ဆင့္၍ ဆင့္၍ ဆက္၍ ဆက္၍ လႊင့္ထူသြားရုံပါ။ ေသမႈရွင္မႈသည္ တပိုင္း၊ ကိုယ္လုပ္ရမည့္ အလုပ္ကတပိုင္း၊ သူ႔ အပိုင္းနွင့္သူ။
ကားသည္ ေရွ႔ဆက္သြားေနပါ၏။ ပစၥကၡကင္ဆာေ၀ဒနာရွင္ အေျခအေနမွ အနာဂါတ္ကို ေတြးရင္း က်ေနာ့္စိတ္က ေနာက္ေႏွာင္းအတိတ္ဆီ ျပန္သြားေလရဲ့။
ခ်ီေလတဲ့ခ်ီေလ
ေနာက္ေႏွာင္း အေၾကာင္းကို ေတြးမိတိုင္း က်ေနာ့္ဘ၀ကို ေျပာင္းလဲေစခဲ့သည့္ တဆစ္ခ်ိဳးမ်ား ေပၚလာစၿမဲ။ ပထမ တဆစ္ခ်ိဳးက ၁၉၉၃ ခု။ ကိုယ့္သေဘာႏွင့္ ကိုယ္အလုပ္က ထြက္ခဲ့ျခင္း၊ တဆစ္ခ်ိဳးခရီးမ်ားသည္ စြန္႔လႊတ္မႈ၊ စိန္ေခၚမႈ၊ ေဆာင္ရြက္မႈေတြႏွင့္ ခ်ီတက္ခဲ့ရသည့္ ခရီးေတြပါ။
မိဘ၏ စာေပအေမြကို ဆက္ခံဖို႔ ကေလာင္ကို စြဲကိုင္၊ ဆရာသမားေတြ၏ ပညာအေမြကို ျဖန္႔ဖို႔ ေျမျဖဴကိုစြဲကိုင္၊ တေယာက္တစု အကိ်ဴးထက္ အမ်ားအက်ဳိးကို သယ္ဖုိ႔ ယံုၾကည္ခ်က္ကို စြဲကိုင္ရင္း စာေရး၊ စာျပ၊ ပရဟိတ အလုပ္ေတြနွင့္ လႈပ္ရွားခဲ့ပါသည္။ အခက္အခဲေတြ ေက်ာ္လႊားရင္း အတန္အသင့္ ေအာင္လံ ခ်ီေနရာမွ ဗ်ာဓိဆရာက ကင္ဆာေကာင္ကို ပါးျပင္းေထာင္ခိုင္းေနပါေရာလား။
ဗ်ာဓိ ဆိုလို႔ ကင္ဆာေရွ႔ေျပး ေ၀ဒနာေလးေတြကို အရင္ေျပာျပခ်င္ပါ၏။ က်ေနာ့္မွာ ေသြးတိုး ဆီးခ်ိဳ ႏွလံုး ေက်ာက္ကပ္ အစာအိမ္ တီဘီ ပန္းနာ ေ၀ဒနာမ်ား မရွိပါ။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ စာျပခဲ့တာမို႔ တခါတခါ အဆုပ္ပြေရာဂါ ျဖစ္တတ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ မၾကာရွည္ဘဲ ေပ်ာက္လြယ္သည္။
(၆၄) ႏွစ္မွာ ဗ်ာဓိက လက္ေဆာင္ႏွစ္ခု ေပးပါ့။ ဆီးက်ိတ္နွင့္ အတြင္းလိပ္။ သေဘာေကာင္းလိုက္ပံုမွာ ဘာဒုကၡမွ မေပးဘဲ ရွိေနသည္လို႔ေတာင္ မထင္ရ။ ေန႔စဥ္လို လမ္းထြက္၊ လစဥ္လို ခရီးထြက္နွင့္ သြက္လက္လိုက္တာမွ ငွက္ကေတာင္ မ်က္ေစာင္းထိုး။
အသက္ (၆၅) နွင့္ (၆၆) မွာေတာ့ ဗ်ာဓိက မညွာေတာ့ၿပီမို႔ အၿပိဳင္ခ်ီရပါၿပီ။ ခ်ီေပါ့ေလ။ စာေပအေနႏွင့္ ကဗ်ာ၊ ေဆာင္းပါး၊ ဘာသာျပန္ေတြ အဂၤလိပ္၊ ျမန္မာ ႏွစ္ဘာသာျဖင့္ အေရးသြက္ေနသလို က်ေနာ္နွင့္ ဦးမ်ိဳးခင္ (ပန္းခ်ီ) တို႔ တည္ေထာင္ထားသည့္ ျပင္ဦးလြင္ စည္သာရြာ “ဒဟတ္စံျပ ပရဟိတပ်ိဴးခင္း” မွာလည္း အလုပ္ေတြက ဆက္တိုက္။ ပညာဒါနသင္တန္းေတြ၊ စာေမးပြဲ ၊ဆုေပးပြဲ။ ႏွစ္ပတ္လည္ပြဲေတြ ဆင္ႏႊဲလို႔ေကာင္း။
ဘ၀တူ ပရဟိတ ၀န္ေဆာင္မႈေတြ လုပ္ေနသည့္ ျမင္းျခံၿမိဳ့ ပင္မအက်ိဴးေဆာင္လူငယ္မ်ား ( Prime Promoters) ၏ ဖိတ္ၾကားခ်က္အရ ျမင္းျခံမွာ ပညာဒါန သြားပို႔ခ်ေသး။ စုန္ခ်ီ ဆန္ခ်ီနွင့္ ေစတနာေတာမွာ ေစတနာေဇာေတြႏွင့္ ေမြ႔ေလ်ာ္ေနလို႔လား မသိ။ ေျခရာေဖ်ာက္ၿပီး ေနာက္က ဗ်ာဓိ လိုက္လာတာကို လွည့္မၾကည့္ႏူိင္။
၂၀၀၈ ခုႏွစ္ နို၀င္ဘာလမွာေတာ့ ရင္ဆိုင္ရပါၿပီ။ ခႏၶာဟာ ေန႔ည မဟူ၊ အေႏွးႏွင့္ အျမန္ သူ႔ပစ္မွတ္ပဲေလ။
“ ေဆာင္းဆိုသည္က ေအးျမျခင္းကို သရုပ္ေဆာင္တယ္၊
ေငြႏွင္းမႈန္က သန္႔စင္တယ္လို႔ အဓိပၸါယ္ကို ယူတယ္”
ခ်ိဳၾကည္သာယာ ေတးသြားေလးက သည္သို႔ ဆိုေပမယ့္ က်ေနာ့္ လည္ပင္းမွာ ပူၿပီး နာက်င္လာတာမို႔ မေအးျမႏူိင္ပါ။ ပါးစပ္က ခၽြဲသလိပ္နွင့္ တံေတြးတဗ်စ္ဗ်စ္ ေထြးေနရၿပီမို႔ မသန္႔စင္ႏိူင္ပါ။ အရွိန္ေကာင္းေကာင္းနွွင့္ ခ်ီတက္ဖို႔ သြက္လက္ေနသည့္ စာေပ၊ စာျပ၊ ပရဟိတ ဒလက္တို႔သည္ တျဖည္းျဖည္း ေႏွးေကြးသြားပါေရာ။ အခ်ီ ျမန္လာေသာ ဗ်ာဓိသည္ ေလးႀကိဳးတင္းလိုက္ေလၿပီလား… ။
ျမားတစင္း ပစ္ကြင္း ႏွစ္ခု
က်ေနာ္၏ လည္ေခ်ာင္းနာ အေၾကာင္း ေျပာရာမွာ၊ ဆက္စပ္လြန္းလို႔ မေျပာမျဖစ္သည့္ လည္ေခ်ာင္းနာ တခု ထည့္ေျပာရပါမည္။ မိဘနွင့္မျခား ေက်းဇူးႀကီးမားသူ ဦးေလး ဦးေအာင္ေဇယ်၏ လည္ေခ်ာင္နာပါ။ ျဖစ္တာၾကာပါၿပီ။ နာလိုက္ သက္သာလိုက္နွင့္ ေအာက္တိုဘာေနွာင္းပိုင္းမွာ ပို နာလာၿပီး အက်ိတ္ေတြပါ ထြက္လာ။ ႏွင္းဆီကုန္းေဆးခန္း တက္ၿပီး ကုသရာ လည္ပင္းေဖါက္ရသည့္ အျပင္ အစာမစားႏူိင္ေတာ့ ႏွာေခါင္းမွာ ပိုက္တပ္ရေတာ့၏။
ဦးေလး အသက္က (၈၂) နွစ္။ မၾကာခင္ အသားစစ္ခ်က္ ယူရပါ့။ အေျဖက“လည္ေခ်ာင္းကင္ဆာ” ။ ဆရာ၀န္ေတြက ဦးေလးကို ဓာတ္ေရာင္ျခည္နွင့္ ကုသဖို႔ ညႊန္ပါသည္။ သို႔ေပမယ့္ အသံုးျပဳႏူိင္မယ့္ စက္က တလံုးတည္း။ ကုသမႈ ခံယူဖို႔ ဦးေလးေရွ႔က ေစာင့္ေနသည့္ လူနာမွာ ေလးရာေက်ာ္။ လူက ေစာင့္ႏူိင္သည္ထားဦး ေရာဂါက ေစာင့္ေနမည္မဟုတ္။ ရန္ကုန္မွာ မလုပ္ႏူိင္ေတာ့ဘဲ ေတာင္ႀကီးေဆးရုံ သြားၿပီး ျပင္ဆင္ရပါေတာ့သည္။
လည္ပင္းနာျပဖို႔ က်ေနာ္ ရန္ကုန္ကို ဆင္းလာရာမွာ မိသားစုကို ေျပာမိသည့္ စကားက “လည္ပင္းက နာလာၿပီ၊ တံေတြးလည္း ေထြးေနရ၊ ဘာမွန္းမသိဘူး၊ ကင္ဆာျဖစ္ရင္လည္း ျဖစ္ေပါ့၊ (၃) လေလာက္ အခ်ိန္ရရင္ လုပ္စရာေတြ ၿပီးေအာင္ လုပ္သြားမွာပဲ”။
အားလံုးက သာမန္ လည္ေခ်ာင္းနာ လို႔သာထင္။ ဒီဇင္ဘာလ ၂၄ ရက္ေန႔က စၿပီး တပတ္ျခား နွင္းဆီကုန္းေဆးခန္းမွာပဲ ျပပါသည္။ ေသြးစစ္ခ်က္နွင့္ ဓါတ္မွန္အေျဖက ေကာင္းပါ့၊ ပါေမာကၡဆရာႀကီးက အာေခါင္အတြင္း မီးသီးနွင့္ၾကည့္၊ လည္ပင္းကို စမ္းသပ္ၿပီး အက်ိတ္မရွိဘူး လည္ေခ်ာင္းနာပဲ ဆိုကာ အနာေပ်ာက္ေဆးမ်ား ေပးပါသည္။ သာမန္လို႔ ဆိုတာမို႔ ရသည့္ အခ်ိန္ေလးမွာပဲ က်ေနာ္ ျပင္ဦးလြင္ဆီ ေျပးတက္လိုက္ေသး။ ေ၀ဒနာက ေ၀ဒနာ လုပ္စရာက လုပ္စရာေလ။ မၾကာခင္ ျပန္ဆင္း လာရျပန္သည္။ လည္ပင္းက ဆက္နာေနတုန္းမို႔ ဆရာႀကီးကို ဆက္ျပရပါ့။
လည္ေခ်ာင္းထဲ ခၽြဲသလိပ္ေတြ ပိတ္ေနတာမို႔ မွန္ေျပာင္းနွင့္ စစ္ေဆးဖို႔ ခ်ိန္းလိုက္ပါသည္။ ခ်ိန္းသည့္ေန႔ အသြားမွာပဲ ၾကည့္စက္က ပ်က္ေနပါသည္။ ေနာက္ေန႔လာဖို႔ ခ်ိန္းျပန္။ ေနာက္ေန႔ မသြားနိုင္ ေတာ့ပါ။ ဦးေလးႏွင့္ ေတာင္ႀကီးလိုက္ဖို႔ ေလယာဥ္လက္မွတ္က ျဖတ္ၿပီးသား။ ေတာင္ႀကီးက ျပန္ေရာက္မွ စစ္ေဆးတာေပါ့လို႔ စိတ္ေလွ်ာ့လိုက္ပါ၏ ။
“ဗ်ာဓိေရ ျမားတစင္းႏွင့္ ပစ္ကြင္း ႏွစ္ခုကို ခ်ိန္ ထားတာလား”
ေမတၱာမိုး- ေစတနာေျမ
၁၇ - ၂ - ၂၀၀၉ ေန႔မွာ ဦးေလး၊ က်ေနာ္ ႏွင့္ ေမာင္သိုက္ ေတာင္ႀကီးေရာက္ပါၿပီ။ ေရာက္လို႔သာ ေရာက္ရ၊ ေဆြမ်ိဳး မိတ္ေဆြ၊ အသိ မရွိ။ ေမာင္သိမ္းစိုး (သီဟရတနာစာေပ) က ဆက္သြယ္ေပးသည့္ မီလွ်ံနာစာေပတိုက္မွ ဆရာဦးနီနီကိုနွင့္ မမ်ိဳးမ်ိဳးသူတို႔က သူတို႔ဆီမွာ တည္းပါ ေဆးရုံကိစၥပါ ကူညီမည္ဟု ေျပာလာပါ့။ က်ေနာ္တို႔ကို ဘယ္မွ မသြားေစဘဲ သူတို႔အိမ္မွာ ေနေစၿပီး စားေသာက္ေနထိုင္ သြားလာေရး အတြက္ အကုန္တာ၀န္ယူရုံမက ဆရာနွင့္ မမ်ဳိးတို႔က အလုပ္မ်ားသည့္ ၾကားထဲက အခ်ိန္ရေအာင္ယူၿပီး ေဆးရုံလာကာ“အဘိုး ဘာလိုသလဲ။ ဘာလုပ္ေပးရမလဲ။ ေျပာေနာ္” လို႔ တေမးတည္း ေမးၾကသည္။
ဇနီးေမာင္ႏွံမွာ မိဘမရွွိၾက၊ ဦးေလးကို အဘိုးအရင္းလို သေဘာထားေနၾကသည္။ မၾကာခင္မွာမွာပဲ ပဲခူးက က်ေနာ့္အကို၀မ္းကြဲ ဦးမင္းလြင္ လုိက္လာေတာ့ ေလးေယာက္ျဖစ္သြားေပါ့။ ဦးေလးသည္ ေ၀ဒနာ ဖိစီးေနေပမယ့္ ကံေကာင္းပါ၏။ ျပည္တြင္း ျပည္ပမွ ေဆြမ်ိဳး မိတ္ေဆြ အသိေတြက ဘက္စံု အကူအညီေပးၾကတာမို႔ ေမတၱာရွင္ေတြ ၀ိုင္းလ်က္။ ယခု ေမတၱာမိုး ေစတနာေျမ ေရာက္ေနျပန္ေကာ။
ဆရာႀကီးႏွင့္ ၀န္ထမ္းေတြကပါ ဂရုစိုက္ၾကပါ့။ ရုပ္ပိုင္း ဓာတ္ေရာင္ျခည္နွင့္ စိတ္ပိုင္း ေမတၱာေရာင္ျခည္ ႏွစ္မ်ဳိးစလံုး ခံယူေနသူ ဦးေလးသည္ ေလာကဓံကို ေဒါင္လိုက္ေရာ အလ်ားလိုက္ေရာ ျဖတ္သန္းခဲ့သူမို႔ သတိ သမၼဇဥ္ႏွင့္ ဗ်ာဓိကို ရင္ဆိုင္ေနပါသည္။
က်ေနာ့္လည္ပင္းနာ ေလ်ာ့မသြားပါ။ တိုး၍ေတာင္ နာလာသည္။ ေတာင္ႀကီးေရာက္ေနတာ (၂) ပတ္ရွိၿပီ။ အကိုက ေရာက္ေနၿပီမို႔ က်ေနာ္ ရန္ကုန္ျပန္ၿပီး စစ္ေဆးလို။ ဦးေလးကို ေျပာလိုက္ေတာ့ ျပန္ဖို႔ တိုက္တြန္းသည္။ လိုေလေသးမရွိ ၾကည့္ရႈေစာင့္ေရွာက္ေနၾကတာမို႔ က်ေနာ့္ဦးေလးအတြက္ စိတ္ခ်မိ။ က်ေနာ့္အဖို႔ ေရွ႔ ဘာျဖစ္မည္မသိ၊ ဗ်ာဓိနွင့္ ဆက္ႏႊဲဖို႔ က်ေနာ္ ရန္ကုန္ျပန္သြားပါသည္။
ေ၀ေ၀ေႂကြေႂကြ-ပင္ေျခမခုတ္
တဆင့္ၿပီး တဆင့္ သိရပါၿပီ။ မတ္လ ၇ ရက္ လည္ေခ်ာင္းထဲ မွန္ေျပာင္း သြင္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ အေျဖက Suspicious ulcer (သံသယရွိဖြယ္ အနာ)။ ေနာက္ပိုင္း အသားစစ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ “လည္ေခ်ာင္းကင္ဆာ”။
ဆရာႀကီးက ဂရုတစိုက္ စိတ္ရွည္စြာနွင့္ စစ္ေဆးမႈမ်ား ျပဳလုပ္ေပးသလို၊ အသိဆရာ၀န္ေတြကပါ အေျဖကို အတည္ျပဳ ေပးၾကသည္။ အခုေတာ့ ဗ်ာဓိက ပိုင္ႏုိင္စြာ ကင္ဆာတံဆိပ္ ခတ္နွိပ္ေပးလိုက္ေပါ့။ က်ေနာ့္ကို ဦးေလးလို ဓါတ္ေရာင္ျခည္နွင့္ ကုသခံယူဖို႔ ညႊန္ၾကားၾကသည္။ ေရွ႔ဆက္ေပေတာ့ ကိုယ့္လူေရ။
က်ေနာ္ ကင္ဆာျဖစ္ေနၿပီလို႔ ေဆြမ်ိဳး မိတ္ေဆြႏွင့္ တပည့္ေတြ သိသြားေတာ့ အံ့ၾသ စုတ္သတ္ၾက၊ ငိုၾကနွင့္ လႈပ္ခတ္သြားပါ၏။ မယံုသူေတြလည္းရွိ။ ဖုန္းဆက္ၾက အိမ္လာၾက၊ အႀကံေပး၊ အကူအညီေပးႏွင့္ အဆက္မျပတ္လွပါ။ ဘာလုပ္မည္ကို သိခ်င္ၾကသည္။ လုပ္သင့္တာကို လုပ္ပါမည္။ မလုပ္ႏိုင္တာကိုေတာ့ မလုပ္လို။
ေျပာရလွ်င္ က်ေနာ္ သက္သတ္လြတ္ ေန႔စဥ္ စားလာသည္မွာ အႏွစ္ (၂၀) ျပည့္ပါေတာ့မည္။ ၁၉၈၉ ခု၊ နို၀င္ဘာလမွာ စ အဓိ႒ာန္ယူစဥ္က က်န္းမာေနသမွ် စားပါမည္ဟု အကန္႔အသတ္ မထားေပမယ့္၊ ႏွစ္ (၂၀) ထဲ ၀င္ေနသည္မို႔ မထြက္ခ်င္။ ေရွးယခင္က ဥပုသ္ေန႔တိုင္း ဥပုသ္ေစာင့္ခဲ့သည္မွာ (၂၅) ႏွစ္ နီးပါး။ ၂၀၀၃ ခုႏွစ္ ေမာင္းေထာင္ ေျမဇင္းေတာရ တရားစခန္း ၀င္ၿပီးေနာက္ “ရာသက္ပန္ (၈) ပါးသီလ” ေဆာက္တည္ပါမည္ဟု အဓိ႒ာန္ ျပဳထားျပန္ရာ ေန႔စဥ္ ဥပုသ္ေစာင့္ခဲ့သည္မွာ ယခုဆို (၆) ႏွစ္ခြဲ မွ်။
ေဆြမ်ိဳး မိတ္ေဆြ၊ ဆရာသမားေတြက က်ေနာ္ ကင္ဆာေ၀ဒနာျဖစ္ေနၿပီး ဓါတ္ေရာင္ျခည္နွင့္ ခံယူ ကုသရမွာမို႔ အားျပတ္သြားမွာ အလြန္စိုးရိမ္ၾက။ ဥပုသ္နွင့္ သက္သတ္လြတ္မွ ထြက္ေစခ်င္ပါသည္။ “ေနေကာင္းမွ ျပန္ေဆာက္တည္ပါ” တဲ့။ တခ်ိဳ႔က ဥပုသ္မထြက္ေတာင္ သက္သက္လြတ္ဖ်က္ပါ လို႔ေျပာသည္။ တကယ့္ေစတနာနွင့္ ေျပာၾကျခင္းလို႔ က်ေနာ္ယံုၾကည္သည္။
“ သံသရာမွာ အသက္ေတြဟာ…ဖက္ရြက္ေတြလို ေ၀လိုက္ ေႂကြလိုက္။
သစၥာအဓိ႒ာန္ေတြ မဖ်က္လို။ သီလကို အသက္နဲ႔ ဆက္တာထက္ အသက္ကို သီလနဲ႔ပဲ ဆက္ခ်င္ပါတယ္။ ေနရသမွ်ေပါ့”
လို႔ အလြန္အားနာစြာနွင့္ ျပန္ေျပာမိပါသည္။
ေရာဂါသိၿပီးေနာက္ လုပ္စရာေတြဘက္ ခ်က္ခ်င္း လွည့္ရပါေတာ့သည္။ ဓါတ္ေရာျခည္မွာ ခ်က္ခ်င္း ကင္လို႔မရ၊ ေတာင္ႀကီးျပန္သြားရမည္။ သည္ၾကားထဲ သၾကၤန္ပိတ္ရက္က အရွည္ႀကီး။ ေစာင့္ေပဦး။ ဒီေတာ့ရသည့္ ၾကားခ်ိန္ေလးမွာ ဇနီးၾကည္ၾကည္ကိုေခၚၿပီး ျပင္ဦးလြင္ကို တက္သြားရ။ ကိုယ္က ေဆးကုသရမွာမို႔ ပရဟိတကိစၥေတြ ပရိတ္ႀကီးဘုရားတည္ဖို႔ ကိစၥေတြ လႊဲစရာ လႊဲ၊ စီစဥ္စရာ စီစဥ္ဖို႔ပါ။
အာရွအလင္းေရာင္စာသင္တိုက္ ဆရာေတာ္ဦးစိႏၱိတ ေျပာလိုက္သည့္ စကားတခုကို က်ေနာ္ တသက္ေမ့မည္မဟုတ္။
“ခႏၶာဟာ သစၥာေလာက္ တန္ဖိုး မႀကီးပါ” တဲ့။
ျပင္ဦးလြင္က အျပန္ ေက်ာက္ဆည္အ၀င္မွာ ၾကားျဖတ္ကိစၥ တခုေပၚလာပါသည္။ ကိုေအာင္ၾကည္၊ မေမာ္တို႔၏ တိုက္တြန္းခ်က္နွင့္ တိုက္ဆိုင္မႈ အေၾကာင္းေၾကာင္းေတြေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔ မႏၱေလးက တိုင္းရင္းသမားေတာ္တဦးႏွင့္ ေတြ႔ၿပီး ကုသဖို႔ ေဆးေတြ ရန္ကုန္ ယူသြားပါ့။
လည္ပင္းက နာသည္ထက္ နာလာတာမို႔ က်ေနာ္ ငုတ္တုတ္ထိုင္ၿပီး အခ်ိန္ကို ေစာင့္မေနႏူိင္ပါ။ မီသည့္ေဆးနွင့္ ကုခ်င္ပါေသး။ ဆရာေပးလိုက္သည့္ ေဆးေတြက နာက်င္မႈကို ၾကားကာလမွာ မ်ားစြာ သက္သာေစပါ၏။ ေတာင္ႀကီးမွာ ဓါတ္ေရာင္ျခည္ကင္ဖို႔ သြားေတာ့ ဆရာ့ေဆးေတြကိုပါ ယူသြားပါသည္။
တိမ္ႏွင္ ့၀တိ ံလို
ဒုတိယအႀကိမ္ ေမတၱာမိုး၊ ေစတနာေျမကို ေမလ ၁၆ ရက္ေန႔မွာ ေရာက္ခဲ့ျပန္ေပါ့။
ဒီတခါေတာ့ လူနာေစာင့္အျဖစ္ မဟုတ္။ ကိုယ္တိုင္ လူနာအျဖစ္။ ဇနီးျဖစ္သူ ၾကည္ၾကည္ပါလာသည္။ ေရွးယခင္လိုပဲ ဆရာဦးနီနီကိုနွင့္ မမ်ိဳးတို႔က သူတို႔အိမ္မွာ စတည္းခ်ခိုင္း။ ဆရာ၀န္ႀကီးႏွင့္ေတြ႔ေတာ့ စစ္ေဆးမႈမ်ား ျပဳလုပ္ရသည္။
က်ေနာ္ ဥပုသ္မဖ်က္ သက္သတ္လြတ္မထြက္ဘဲ ကုရမရ၊ မိတ္ေဆြမွ တဆင့္ ႀကိဳေမးတုန္းက ဆရာႀကီးက “ရပါတယ္” ေျဖခဲ့ပါ့။ ယခု ကိုယ္တိုင္ ထပ္ေမးလိုက္ေတာ့ “ရပါတယ္၊ အားျပတ္မယ့္ အေျခအေန ေရာက္လာရင္ေတာ့ ေဆးရုံတက္ၿပီး Drip (ေဆးပုလင္း)ခ်ိတ္ရမယ္” လို႔ေျပာပါသည္။
ရႊင္လန္းတက္ႂကြၿပီး ရယ္ေမာစရာေတြနွင့္ စိတ္ရွည္စြာ ေျပာဆိုစစ္ေဆးတတ္သူ ဆရာႀကီးကိုယ္တိုင္က အားေဆးႀကီး တပုလင္းပါ။ တေန႔လွ်င္ (၁) ႀကိမ္၊ တပတ္လွ်င္ (၅) ႀကိမ္နွင့္ အႀကိမ္ (၃၀) ဓါတ္ေရာင္ျခည္ ကင္ရပါမည္။ အားလံုး တလခြဲ ၾကာပါမည္။
မနက္တိုင္း ဆရာဦးနီနီကိုက က်ေနာ့္ကို အိမ္ကေနၿပီး ေဆးရုံကို ကားႏွင့္ ပို႔ၿပီးလွ်င္ အိမ္ျပန္ပို႔။ အားလံုး အဆင္ေျပေနသည္မို႔ ၁၀ ရက္ၾကာေတာ့ ၾကည္ၾကည္ ရန္ကုန္ျပန္သြားပါသည္။ ဓါတ္ကင္ရင္း က်ေနာ္ အားနည္းသြားၿပီး ေဆးရုံတက္ရမည္ဆိုလွ်င္ ျမင္းျခံကဆရာေတြ၊ ေက်ာက္ဆည္က မိတ္ေဆြေတြ ေဆးရုံကို လိုက္လာဖို႔ စီစဥ္ၿပီးသားပါ။
ဓာတ္ကင္လို႔ (၁၂) ႀကိမ္ေလာက္ရေတာ့ က်ေနာ့္လည္ပင္းႏွင့္ ခံတြင္းေတြ ေျခာက္ကပ္လာ၊ သလိပ္နွင့္ တံေတြးေတြ ေထြးေနရ၊ အိပ္ေရးပါ ပ်က္ၿပီး အစားမစားႏူိင္ေတာ့။ ထမင္းမွ ဆန္ျပဳတ္၊ ေနာက္ေတာ့ ျမဴစြမ္ႏွင့္သာ စခန္းသြားရပါ့။ Ensure ႏွင့္ မုန္လာဥနီ ေဖ်ာ္ရည္ကို အဓိက အားထားေနရ။ တျဖည္းျဖည္း အေနရ ပိုဆိုးေပမယ့္ ထူးဆန္းသည္က ကၽြန္ေတာ့္ ကိုယ္အေလးခ်ိန္မက်ပါ။ ျမင္သူေတြက “ေတာ္ေတာ္လန္းဆန္းသူ” လို႔ ေျပာၾကပါ၏။ အိမ္က ေန႔တိုင္း ဖုန္းဆက္ၿပီး အေျခအေနေမးပါသည္။
“လူ လို ၿပီလား” အေမးကို “ျဖစ္ပါတယ္။ မလိုပါ” ဟု ျပန္ေျဖေနမိ။
ဆရာတို႔အိမ္သည္ စာကမၻာပါ။ ဂ်ာနယ္မဂၢဇင္းေတြ မ်ိဴးစံု။ က်ေနာ့္မွာ တေန႔ တေန႔ ေဆးကုရင္း စာဖတ္၊ တရားမွတ္၊ တရားနာ၊ ဓမၼာရုံသြားနွင့္ လူမမာနွင့္ မတူပါ။ လန္းလန္းဆန္းဆန္း ရွိတာမို႔ ဆရာတို႔က က်ေနာ့္ကို (၂၄) မိုင္ ေ၀းသည့္ ေမြေတာ္ကကၠဴဘုရားနွင့္ ေတာင္ႀကီးေပၚက ေစတီေတြဆီ ပို႔ေပးေသး။ ဒီလိုနွင့္ပဲ ဥပုသ္နွင့္ သက္သတ္လြတ္ မထြက္ရ၊ ေဆးပုလင္း မခ်ိတ္ရ၊ လူနာေစာင့္ မေခၚရႏွင့္ ဓါတ္ေရာင္ျခည္ အႀကိမ္ (၃၀) ျပည့္သြားပါေတာ့သည္။ ရန္ကုန္ ျပန္ရေတာ့မည္ေလ။
ဇြန္လ (၂၇) ရက္ေန႔မွာ ေမတၱာမိုး ေစတနာေျမမွ က်ေနာ္ ဟဲဟိုးေလဆိပ္ဆီ ထြက္ခဲ့။ ေလယာဥ္ေ၀ဟင္ေပၚ ေရာက္လို႔ ျပတင္းေပါက္က ၾကည့္မိ။
တိမ္ေတြ စုခဲလိုက္၊ ၿပိဳကြဲလိုက္၊ လြင့္ေမ်ာလိုက္ႏွင့္ … အေတြးတခု ေပးေနပါ၏။
“လူလည္း ဒီလိုပါပဲ။ ရွင္သ၍ေတာ့ ေရြ႔ေနရမွာပဲ။ ကိုယ့္ကို တိမ္လို သေဘာထား၊ စိတ္ကိုေတာ့ ၀တိ ံလို ျမွင့္ၿပီး၊ ေရွ႔မွာ ဘာျဖစ္ျဖစ္၊ လုပ္စရာရွိတာ ဆက္လုပ္၊ ဆုပ္စရာရွိတာ ၿမဲၿမဲဆုပ္ထား”
ဟု ေတြးရင္း မၾကာခင္ ေလယာဥ္သည္ ရန္ကုန္ေလဆိပ္ ေရာက္သြားပါသည္။
(Bi Weekly Eleven ဂ်ာနယ္တြင္ ေဖာ္ျပၿပီးေသာ အေၾကာင္းရာမ်ားကို ထပ္မံျဖည့္စြက္ ေရးသား ပါသည္။ )
မိုးမခ မွတ္ခ်က္ - ၂၀၀၉ ဒီဇင္ဘာလထုတ္ ကလ်ာမဂၢဇင္းမွ ျပန္လည္ေကာက္ႏုတ္ေဖာ္ျပပါတယ္။ ဓာတ္ပုံမွာ ၂၀၀၆ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာက ေတြ႔ရတဲ့ ပုံျဖစ္ပါတယ္။
No comments:
Post a Comment