ေၾကာင္ခံတြင္းပ်က္ နဲ႔ ဆက္ရက္ေတာင္ပံက်ဳိး
ေမာင္သာရ
ႏုိဝင္ဘာ ၂၇၊ ၂ဝဝ၉
လက္ေတြ႔ကေတာ့ brad ရဲ႕ေခါင္းထဲမွာ မိန္းမယူခ်င္တဲ့ စိတ္ကူးစိတ္ရူးမ်ဳိး အလည္ေရာက္မလာတာေတာင္ အေတာ္ၾကာပါၿပီ။ အင္း…အရွက္မရွိ မကြယ္မဝွက္တမ္း ဖြင့္ ဝန္ခံမယ္ဆိုရင္ေတာ့၊ သည္၂၇ႏွစ္ဆိုတဲ့အရြယ္ လူငယ္တေယာက္အေနနဲ႔ … အၿမီးမေပါက္ ဘာေမ်ာက္လဲ ေမးရမလို … .မယူခ်င္ပဲ ဘယ္ေနပါ့မလဲေနာ္။ ရသာရမယ္ဆိုရင္ က ယူခ်င္တာေပါ့။ အနည္းဆံုး အိမ္ေထာင္ဘက္အျဖစ္ မေမွ်ာ္မွန္းမရည္ရြယ္တဲ့တိုင္ေအာင္ girlfriend လို႔ေခၚတဲ့ မိန္းမေဖၚကေလးတေယာက္ေလာက္ေတာ့ ဆႏၵေျဖ ရွိထားႏွင့္ခ်င္တာေပါ့ ။
ဒါေပမဲ့လို႔လဲေလ…bradရဲ႕လက္ငင္းဘဝအေျခအေန ညံ့ဖ်င္းနိမ့္က်လိုက္ပံုက … မိန္းမတေယာက္ကို သူလိုငါလို ဘုရားေက်ာင္းမွာလက္ထပ္ၿပီး အိမ္ခန္းနဲ႔လိပ္စာနဲ႔ တရားဝင္ အတူေနႏုိင္ဖို႔ မဆိုထားနဲ႔ … မေတာ္တဆ ေကာင္မေခ်ာေခ်ာကေလးတေယာက္ ထီေပါက္သလို…ေကာက္ရလာခဲ့ရင္ေတာင္မွ ေခၚစရာေပ်ာ္စရာ ေနရာကေလး တေနရာ … ရွာမရႏုိင္ဘူးရယ္။
အခု brad ေနေနတယ္ဆိုတဲ့ ဆင္းရဲသားရပ္ကြက္ ၿမိဳ႕ပ်က္ၿမိဳ႕ေဟာင္းဘက္က အိမ္ဆိုတာကလဲ brad လို လူပ်ဳိလူလြတ္ တစက္ရုံထဲက လုပ္ေဖၚကိုင္ဘက္ အလုပ္သမားေတြခ်ည့္ေလးေယာက္ စု…ငွါးေနၾကတဲ့အိမ္ေလ။ ၿပီးေတာ့လဲ သိတယ္ေနာ္။ မိန္းမေဖၚ girl friendဆိုတာကလဲ ႏွလံုးသည္းခိုက္ ခ်စ္ႀကိဳက္ရင္းစြဲ ရွိေနၾကအံုးေတာ့၊ ဆိုင္သာဆိုင္ မပိုင္ေသးတဲ့ လမ္းခုလပ္ဘဝ မဟုတ္လား။ တခါတရံ အခန္႔မသင့္ရင္ ေငြေရးေၾကးေရး အေပးအကမ္းကေလးက ျပာႆဒ္တက္ မီးေလာင္တတ္ေသးတာကပဲ။
အဲ…နားလည္လိုက္ေလ်ာမႈနဲ႔ မၿငိဳျငင္တမ္း သူ႔ဘဏ္ကဒ္ကေလးတလွည့္၊ ကိုယ့္ဘဏ္ကဒ္ကေလး တလွည့္၊ မွ်မွ်တတ ထုတ္ ဆြဲ သံုးရေအာင္ကလဲ… bradရဲ႕ ဘဏ္debitကဒ္က ျပႆနာ။ မ်ားေသာအားျဖင့္ အဂၤါ ဗုဒၶဟူး ၾကာသပေတး ဆိုရင္ လူေတာထဲ ထုတ္ မသံုးရဲေတာ့တဲ့ အျဖစ္။ ဘဏ္မွာ ေငြလက္က်န္ လံုးဝမရွိတတ္ေတာ့ဘူးေလ။ ထံုးစံအတိုင္း ေသာၾကာေန႔မွာ ဝင္လာတဲ့ လုပ္ခကေလး မျဖစ္စေလာက္ကလဲ ႏွစ္ရက္သံုးရက္ဆို ကုန္ၿပီေပါ့။ စိတ္က်ရတယ္။
ျပႆနာအရင္းခံကေတာ့ အလုပ္ပါပဲ။ အလုပ္သာ ပံုမွန္ တပတ္နာရီေလးဆယ္ႏႈန္းအျပည့္ ရေနလို႔ ကေတာ့ brad မေၾကာက္ပါဘူး။ … မိုး ဒူးနဲ႔ တက္တိုက္ရဲပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခုဥစၥာက ျပတ္ေတာင္းျပတ္ေတာင္း ဘာ ေသခ်ာတဲ့ အာမခံခ်က္မွ မရွိဘူး။ မနက္ဖန္ အလုပ္ဆင္းရမယ္ မဆင္းရဘူး ဆိုတာကိုက သည္ကေန႔ည၈နာရီ အထိ မေသခ်ာဘူး။ ညဘက္ ၉ နာရီေလာက္မွာ တယ္လီဖုံးဆက္ စံုစမ္းၾကည့္ပါအံုး…တဲ့။ မွာထားတယ္။ အလုပ္ရွိမွ on call ေခၚမယ္ဆိုတဲ့သေဘာ။ ေမာေၾကာ…။ အလုပ္ရွင္ရဲ႕ကိုယ္စားလွယ္ work in charge ရဲ႕ အေျပာကေတာ့ အားရစရာ တကြက္မွ မရွိဘူး။ အလုပ္သမားေလွ်ာ့တဲ့ဦးေရစာရင္းထဲ မပါတာပဲ ဘုရားသခင္ ေက်းဇူးေတာ္လို႔ ေအာက္ေမ့ရမယ္…တဲ့။
bradအျမင္ကေတာ့ အဲ့သည္လို ျပတ္ျပတ္သားသား အလုပ္သမားဦးေရေလွ်ာ့တဲ့စာရင္းထဲပါ ယာယီအလုပ္ရပ္ဆိုင္း laid off အျဖဳတ္ခံရတာကမွ တမ်ဳိးေကာင္းအုံးမယ္ထင္တယ္။ social ရုံးမွာ အလုပ္လက္မဲ့ ေထာက္ပံ့ေၾကး ေလွ်ာက္စားမယ္ေလ…။ welfareေထာက္ပံ့ေၾကးကမွ အခုရေနတဲ့ မစို႔မပို႔ထက္ေတာ့ ပိုရႏုိင္လိမ့္အုံးမယ္ ထင္တယ္။ ဒါေပမဲ့ brad မစြန္႔စားရဲပါဘူး။ ရမွာကေနာက္ ငတ္မွာနဲ႔ ႏွင္ခ်ခံရမွာက အရင္၊ သည္ေတာ့ ေသခ်ာတဲ့ ႏို႔ပိန္ကေလးပဲ ကပ္တြယ္ေနရအံုးမွာပါပဲ။
ၾကည့္ေလ…။ ၿပီးခဲ့တဲ့အပတ္ကမ်ားဆိုရင္ ႏွစ္ရက္နဲ႔ ေန႔တဝက္လား အလုပ္ဆင္းလိုက္ရတယ္။ နာရီ ၂ဝ တည္း။ ကဲ…သည္ပံုသာဆိုရင္ ခုေသာၾကာမွာ ဝင္လာမယ့္ လုပ္ခ pay checkထဲက ကိုယ့္အတြက္ အခ်ဳိးက်ေပးရမယ့္ အိမ္လခရဲ႕ ၄ပံု၁ပံုကို ႏုတ္လုိက္ရရင္ လက္ထဲ ဘာက်န္ေတာ့မွာလဲ။ ထံုးစံအတိုင္း မေပးမေနရတဲ့ ဆိုင္ပိုင္ရာက အခြန္အေကာက္ေတြ၊ က်န္းမာေရး အာမခံေၾကးေတြနဲ႔ ဘာေၾကးညာေၾကးေတြ အၿမီးကႏုတ္ ေခါင္းကႏုတ္ ေလွ်ာက္သာႏုတ္လုိက္ရလို႔ကေတာ့…အလြန္ဆံုးက်န္လွ သံုးေလးဆယ္ေပါ့။ သည္ေငြကေလးနဲ႔ သည္တပတ္လံုးလံုး ဘယ္မွာ ဘာသြားစားမလဲ။ ဘာသြားသံုးမလဲ။
ဒါေတာင္ေနာ္…လွ်ပ္စစ္မီတာခတို႔ ဂက္စ္မီတာခတို႔ဆိုတဲ့ billေႂကြးေတြက ခဏတျဖဳတ္ ဆိုင္းထားလို႔ ရေပေသးလို႔။ ၿပီး ေတာ္ပါေသးရဲ႕…အေစာႀကီးကတည္းက တန္ရာတန္ရာပဲ ေကာင္းတယ္ ဆံုးျဖတ္ၾကၿပီး အိမ္သံုးတယ္လီဖုန္းတို႔ tv cableတို႔ မသြယ္ခဲ့ၾကေပလို႔။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္ဘာသာကို တလက္ကိုင္ မရွိမျဖစ္ သံုးေနရတဲ့ cell phone billကေတာ့ ေပးရလိမ့္မယ္။ သည္လလာရင္ ႏွစ္လေပါင္းအတြက္ ၁၅ဝေလာက္မ်ား က်မလား မေျပာတတ္ဘူး။ သည္လမွ မေပးရင္ ျဖတ္ခံရေတာ့မယ္။ စိတ္ ဆင္းရဲရပါတယ္။ သည္အပတ္ထဲ အလုပ္မွ လုပ္ရပါ့မလား။ အလုပ္ လုပ္ရခ်ိန္ နည္းလို႔ billေႂကြးေတြ အျပည့္မေဆာင္ႏုိင္ရင္ ဘယ့္ႏွယ္လုပ္မလဲ။ bradလဲ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႔ ပင့္သက္ျပင္းႀကီး ခ်ၿပီး၊ ဘတ္စ္ကားေပၚက စိတ္မပါ့တပါ ဆင္းလိုက္တယ္။
ေျခေထာက္ေတြက သိေနၿပီေလ…။ ခါတိုင္း ဆင္းေနက်မွတ္တိုင္မွာ… ဆင္းလိုက္တယ္။
ေလွ်ာက္ေနက် ဆိုင္တန္းplazaဘက္ကို လမ္းျဖတ္ကူးၿပီး ဦးတည္ေလွ်ာက္လိုက္တယ္။ မရွိတာ ရွိတာ ေဘးခ်ိတ္။ ရွိသမွ်ကေလးနဲ႔ေတာ့ ပိုက္ဆံနည္းနည္းနဲ႔ ဗိုက္ျပည့္ေအာင္ စားထားရလို႔မယ္။ ထံုးစံအတိုင္း မနက္ေစာစာ breakfastနဲ႔ ေန႔လယ္စာ lunchကို တခါတည္း ေပါင္းစားဖို႔ ေစ်းသက္သာတဲ့ burgerဆိုင္ကို ေရြးလိုက္တယ္။ သည္ဆိုင္မွာက အမဲသားတံုးနဲ႔ burger ႏွစ္လံုးတြဲကို bye 1 get 1 free ေစ်းနဲ႔ ေရာင္းတယ္ေလ…။ ၿပီး အာလူးေၾကာ္တေကာ္ ပြဲႀကီးဆိုရင္ တပြဲတည္းနဲ႔ကုိ စူဇကာ ဗိုက္ျပည့္ေရာ။ ေနာက္ sodaအခ်ဳိရည္ကေလးကလဲ သည္ဆိုင္က အႀကိမ္ႀကိမ္ ထပ္ျဖည့္ေသာက္ခြင့္ ျပဳတယ္။ ဆိုင္ လွမ္းျမင္ေနရခါမွ ဗိုက္ေတာင္ ပိုဆာလာသလိုပဲ။ ဟုတ္ၿပီ…ခ်ီတက္။
သည္မွာ မkayနဲ႔ ေတြ႔ရေတာ့တာပါပဲ။ မkay က သူဝင္မယ္လို႔ ပိုင္းျဖတ္ထားတဲ့ဆိုင္ထဲက ထြက္လာၿပီး ဆိုင္ေရွ႕ရပ္ထားတဲ့ ကိုယ္ပိုင္ကားေတြရွိရာကို ေလွ်ာက္လာေနတယ္။ ႏြမ္းႏြမ္းလ်လ် ကပိုကရိုရယ္ တျခား ေတြ႔ဖူးေနက် မိန္းမေတြလို အစာပိတ္ ေသာက္လက္စ အေအးခြက္ကေလး ကိုင္ၿပီး၊ ရႊင္ရႊင္လန္းလန္း ျပန္ထြက္လာတဲ့ ပံုစံမ်ဳိး မဟုတ္ဘူး။ ဘယ့္ႏွယ့္…သည္လိုမနက္ပိုင္းမွာ ေစ်းဝယ္ထြက္ ရုံးတက္အလုပ္သြားၾကရင္း လမ္းႀကံဳဝင္ဗိုက္ျဖည့္ေလ့ရွိတဲ့ မိန္းမေပါင္း ေျမာက္ျမားစြာ brad ႀကံဳဆံုဖူးပါတယ္။ သူ႔လို အိပ္ရာထ မ်က္ႏွာသစ္ထားၿပီးခါစ မျပင္မဆင္ မခ်ယ္မသ မ်က္ႏွာေျပာင္ႀကီးနဲ႔ မဟုတ္ေပါင္။
ေအာ္…အေတာ္ဘရုတ္က်ခ်င္တဲ့ ေျခေထာက္။ ဘယ္ ေလွ်ာက္ေနျပန္တာတုန္း။ brad
ေလွ်ာက္ရင္း ေလွ်ာက္ရင္းနဲ႔ မkay ဦးတည္ရာ မkayရဲ႕ကားနားကုိ ေရာက္လာတယ္။ မkayရဲ႕ကားမွန္းလည္း အစက မသိပါဘူး။ မkayက ရပ္ထားတဲ့ကားတံခါးလက္ကိုင္မွာ ေသာ့ထိုးဖြင့္ေနေတာ့မွ…bradကလဲ မေမွ်ာ္လင့္ပဲနဲ႔ မkayရဲ႕ကား ညာဘက္ေဘးမွာ မkay နဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ေရာက္ရက္သား ျဖစ္ေနတယ္။ အမွန္ေျပာရရင္ တမဂၤလာၾကည့္ဖို႔စိတ္ကူး မရွိေပမယ့္လဲ…သည္တခါေတာ့ သူစိမ္းမိန္းမတေယာက္ကို (သို႔မဟုတ္) မkayရဲ႕မ်က္ႏွာကေလးကို bradမ်က္ေတာင္မခတ္ စိုက္ၾကည့္လိုက္မိတယ္။ မkayကလဲ ကားတံခါးဖြင့္ ငံု႔ဝင္မယ္လုပ္ရင္း bradကို မ်က္ခံုးကေလးတဝက္ပင့္ ျပန္ဝင့္ၾကည့္လိုက္ေလရဲ႕။
ဟ! ဘယ္လိုအၾကည့္လဲဟ…။ ၿပံဳးသေယာင္ေယာင္ ညိဳ့သလိုလိုနဲ႔။ brad ေက်ာက္ခဲအသည္းနဲ႔ အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ က်ားေတာင္ ရင္ထဲ တလွပ္လွပ္ ခုန္သြားသလိုပဲ။
ရုပ္ကလဲ ဘယ္လို သတ္မွတ္ရမလဲ…။ လွတပတ္ႏြမ္း ဆိုရမလား။ မ်က္လံုးေတြက ေငြမိုးညိဳညိဳ…ငိုထားခါစလို…။ မ်က္ေတာင္ရွည္ကေလးေတြကလဲ မေကာ့ျပန္ပဲ ငိုက္တြဲလို႔…။ တပတ္လွ်ဳိလိုလို ကပိုကရို ေဗြထိပ္တက္ ထံုးဖြဲ႔ရစ္တင္ထားတဲ့ဆံပင္ေတြကလဲ နက္ေမွာင္ေမွာင္…။ ၿပီး အသားေရာင္ကလဲ အထက္ေျမာက္ပိုင္းသူေတြလို အျဖဴေဖြးေဖြးမွာ ပန္းေသြး ေျပးေနတာမ်ဳိး မဟုတ္ခ်ည္ဘူး။ ပ်ားရည္နဲ႔ ႏြားႏုိ႔ ဆတူေရာေမႊထားတဲ့ အေရာင္မ်ဳိး။ brad ေတြ႔ဖူးပါတယ္။ အသားအရည္ ၾကည့္ရတာကလဲ ညက္ေညာေခ်ာေမြ႔ေနသလိုမ်ဳိးဆိုေတာ့ bradတြက္လိုက္ပါတယ္။ ဧကႏၱ…ေတာင္ပိုင္းပင္လယ္ထဲက ကၽြန္းတကၽြန္းသူပဲ ျဖစ္ရမယ္ေပါ့။
brad လည္း သမၻာႏုတဲ့သူမွ မဟုတ္ပဲ။ စကားေျပာခြင့္ မႀကံဳႀကိဳက္လိုက္ရလို႔သာ လက္တင္သံ စပိန္သံ ဝဲမဝဲ မသိလိုက္ရတာေလ။ ဒါေပမယ့္ ရုပ္အရကေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္။ hispanicy hispanic ပါပဲ။ pueto ricoသူ Venezuelaသူ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏုိင္တယ္။ သိတယ္ေနာ္…။ အေမရိကန္သူ အျဖဴအမဲမကေလးေတြ ေငးၾကည့္ရေလာက္ေအာင္ လွၾကပါေပ့…ဆိုတာ ပူတိုရီကိုသူ ဗယ္နဇြဲလားသူကေလးေတြ အိပ္ရာထ ေရမခ်ဳိးရေသးသေလာက္ပဲ ရွိတယ္လို႔ ကာလသားေတြ ေျပာစမွတ္ ျပဳၾကတယ္တယ္မဟုတ္လား။ ခုလဲ ဘာထူးေသးလဲ။ မkayရဲ႕ မျခယ္မသ အိပ္ရာထစ မ်က္ႏွာက bradကို ညိဳ့ငင္ဆြဲေဆာင္ ဖမ္းစားလိုက္ၿပီေလ…။
ပင့္ကူအိမ္မွာ ၿငိေနတဲ့ယင္လို bradလဲ ရုန္းေတာ့ရုန္းထြက္ခ်င္တာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ၿငိေနတယ္ အနားက တဖဝါးမွ မခြဲနိုင္မခြါရက္ ျဖစ္ေနတယ္။ အမ်ားရဲ႕အျမင္မွာကေတာ့…မkayက သူ႔ကားထဲ ေရာက္ေနၿပီး ျဖစ္တဲ့အတြက္… ကားစက္ႏုိးၿပီး ေမာင္းထြက္သြားႏွင့္လို႔ရေအာင္ ရပ္ေရွာင္လမ္းေပးထားတဲ့အေနနဲ႔ မkayရဲ႕ကားနံေဘးမွာပဲ ဟန္ေဆာင္ပန္ေဆာင္ သူ ရပ္ေနလိုက္တယ္။ မkayကားေခါင္းေရွ႕က ကန္႔လန္႔ျဖတ္ၿပီး စားေသာက္ဆိုင္ထဲ မဝင္ႏွင့္ေသးဘူးေလ…။ အမွန္ကေတာ့ ၿငိေနတာပါပဲ။ ကားအထြက္မွာ ကားထဲကမkayကို ေဘးၾကည့္ ေနာက္ၾကည့္ တေၾကာ့ျပန္ ထပ္ၾကည့္လိုက္ခ်င္ေသးတာလဲ ပါတာေပါ့။ ခ်စ္ရမယ့္သူကို ဘက္ေပါင္းစံုရႈေထာင့္မ်ဳိးစံုက ဓာတ္ပံုရိုက္ ေငးစိုက္ၾကည့္ေနခ်င္သလိုေပါ့ေနာ္…။ အေတာ္ပါပဲ။ ယဥ္ေက်းမႈ အရကလဲ အမ်ိဳးသမီးကို ပထမဦးစားေပး လမ္းဖြင့္ေပးရမယ္ မဟုတ္လား။
ဒါေပမယ့္ သည္မိန္းမ ဘာျဖစ္လို႔ ၾကာေနတာပါလိမ့္။ ကားထဲမွာ ဘာလုပ္ေနလို႔ပါလိမ့္။ မနက္ေစာေစာ ေနလဲ မရွိန္ေသးတဲ့ခုလိုအခ်ိန္မွာ…မလိုအပ္ပဲ ျဖန္႔ၿပီးကာထားတဲ့ ကားေရွ႕မွန္ရဲ႕အတြင္းဘက္က ေနကာျမက္ဖ်ာယင္းလိပ္ကိုလဲ အခုထက္ထိ ဖယ္မပစ္ေသးပါလား။ ၿပီး ကားကိုလည္း စက္မႏုိးေသးဘူး။ ကားထဲမွာ ဘာေတြမ်ား သည္ေလာက္ေတာင္ ရႈပ္ေနလို႔ ခါခက္ရွင္းလင္းေနရတယ္ မသိပါဘူး။ ကားကေလးကေတာ့ ခ်မ္းခိုက္ခိုက္တုန္သလို ေမးရိုက္လႈပ္ခါေနတာပါပဲ။
ခက္တာက အထဲမွာ ဘာေတြျဖစ္ေနတယ္ မသိရဘူး။ အေစ့ပိတ္တင္ထားတ့ဲ ကားျပတင္းမွန္ေတြ အားလုံးက လုံၿခဳံေရးေရာင္ျပန္ဖလင္ေတြ အျပည့္ကပ္ထားတာရယ္။ ၿပီးေတာ့လဲ ေရာင္ျပန္က အဆင့္၃ အေမွာင္ဆုံး အမ်ဳိးအစား။ အျပင္ကေန အထဲကုိ ၾကည့္ခ်င္လုိ႔ကေတာ့၊ ကုိယ့္ပုံရိပ္ကလဲြၿပီး ဘာကုိမွ မျမင္ရႏုိင္ဘူး။ ၿပီး ေရွ႕မွန္ရဲ႕အတြင္းဘက္က ျမက္ဖ်ာယင္းလိပ္ကလဲ ေငြသားေရာင္ ေရာင္ျပန္ပဲ။ ေရွ႕မွန္တဖက္စြန္းမွာ မီးျခစ္ဆံ တေခ်ာင္းစာေလာက္ ဟေနတ့ဲ ေနရာလြတ္ကေလးတေနရာေတာ့ ေတြ႔ရပါရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ မွန္နား ကုန္း မ်က္ႏွာအပ္ၿပီး ေခ်ာင္းၾကည့္ႏုိင္ပါမွ ျမင္ေကာင္း ျမင္ရမွာေလ…။ ဘယ္သူက အမုိက္ခံ အထင္မွားခံၿပီး ေခ်ာင္းၾကည့္ရဲမွာလဲ။ မေတာ္ ကားထဲကမိန္းမက ျမင္သြားၿပီး၊ ဟြန္း ႏွိပ္ထည့္လုိက္ရင္ အရွက္တကဲြ အက်ဳိးနည္းရမယ့္အျဖစ္။ ၿပီး ကားထဲမွာ သည္ေလာက္ၾကာေနပုံ ေထာက္ေတာ့ အဝတ္လဲ အလွျပင္ေနတာလားမွ မသိ။ မေတာ္တေရာ္ မူးယစ္ေဆးဝါး သုံးစားေနတာမ်ဳိးဆုိရင္လဲ ဘယ့္ႏွယ့္လုပ္မလဲ။ အဲဒါက သူ႔ကိစၥ သူ႔လြတ္လပ္ခြင့္ေလ…။ ၾကည့္မိတ့ဲကုိယ့္မွာသာ တရားခံျဖစ္မွန္းမသိ ျဖစ္ရမွာ…။ မၾကည့္ရဲပါဘူး။ ခုိးေၾကာင္ခုိးဝွက္ ေခ်ာင္းၾကည့္တာမ်ဳိးလဲ brad ဝါသနာ မပါလွပါဘူး။
ဒါေပမယ့္ ဘယ္လုိေျပာရမလဲေတာ့ မသိဘူး။ သည္မိန္းမကုိ အနည္းဆုံး တေၾကာ့ေလာက္ေတာ့ brad ထပ္ၾကည့္လုိက္ျမင္လုိက္ခ်င္ေသးတယ္။ ေနာက္ဆုံးအခြင့္အေရးတရပ္ အေနနဲ႔ ဦးေဏွာက္ဖန္ျပင္မွာ ပုံရိပ္ရုိက္ယူထားလုိက္ခ်င္ေသးတယ္ ဆုိပါေတာ့။ ဘာ့အတြက္ရယ္လုိ႔ေတာ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ ႀကီးႀကီးမားမား မရိွတန္ရာပါဘူး…ေအာက္ေမ့တာပဲ။ ခက္တာက လွ်ပ္တျပက္ကေလး ဆုံလုိက္ရတာေလ…။ သည္ တဒဂၤ အခုိက္အတန္႔မွ်နဲ႔ေတာ့ စဲြလန္းတယ္ မသမုတ္ႏုိင္ပါဘူးေနာ္။ ဒါေပမယ့္ ထူးျခားခ်က္တရပ္ေတာ့ ရိွေလရဲ႕။ bradရဲ႕ဘဝမွာ အရင္က ျမင္ေနက် ေတြ႔ေနက် မိန္းမေတြနဲ႔ မတူတာကေတာ့ အမွန္ပဲ။ ဘာျခားနားေနတယ္ေတာ့ ရုိက္စစ္လဲ brad မေျပာတတ္ဘူး။
ၾကည့္ေလ…၊ သူ႔ကုိ အရင္ေမာင္းထြက္ခြင့္ ေပးတ့ဲအေနနဲ႔ ခဏရပ္ေစာင့္ေပးေနတာေတာင္ ခုထက္ထိ ကားစက္ကုိ မႏႈိးေသးဘူး။ မ်က္ႏွာေရွ႕တည့္တည့္က ျမက္ဖ်ာယင္းကုိလဲ ျမင္ကြင္းရွင္းသြားေအာင္ ဖယ္ရမယ့္ကိစၥ ဖယ္မပစ္ေသးဘူး။ သည္ေလာက္ၾကာေနရေအာင္ ကားထဲမွာ သူဘာလုပ္ေနတာလဲ။ ကားထဲကေနၿပီးေတာ့မ်ား သူ႔ကုိ အကဲခတ္ၾကည့္ေနေလေရာ့သလား မသိ။ bradရဲ႕စိတ္က မရုိးသားေတာ့ ကုိယ့္စိတ္နဲ႔ႏိႈင္းၿပီး ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ႀကံဖန္ အထင္ႀကီးပစ္လုိက္မိျပန္တယ္။
ဟမ္း…သည္အေပါက္မ်ဳိးေတာ့ ဘယ္ခ်ဳိးလုိ႔ ရလိမ့္မလဲ။ ကုိယ့္သိကၡာ အက်ခံလုိ႔…။ brad သူ႔ကားေခါင္းေရွ႕ကပဲ မမႈေလဟန္နဲ႔ ခပ္အိေျႏၵရရ ျဖတ္ေလွ်ာက္ၿပီး၊ စားေသာက္ဆုိင္ထဲ ဝင္ပစ္လုိက္တယ္။ ေနာက္ မkayရိွရာကုိ လုံးဝျပန္လွည့္မၾကည့္ျဖစ္ေအာင္လဲ စိတ္ကုိ အမိန္႔ထုတ္ ခ်ဳပ္ခ်ယ္ထားလုိက္တယ္။ သိတယ္ေနာ္…။ ဆုိင္ထဲေရာက္ေတာ့ ဟန္ေဆာင္လုပ္ထားတ့ဲ မာန္ရုပ္ အေရခံြ ကြ်တ္သြားၿပီ။ ဘဝမွန္ ျပန္ေရာက္သြားၿပီ ေျပာပါေတာ့။ သည္ေတာ့ ထုံးစံအတုိင္း ေစ်းအသက္သာဆုံးနဲ႔ ဆင္းရဲသား အလုပ္ၾကမ္းသမားစာအျဖစ္ သီးသန္႔စီမံထားတ့ဲ အမဲသားတုံး angus ဘန္းမုန္႔ညွပ္ burger အမႊာတပဲြနဲ႔ အားလူးေၾကာ္အလိမ္ ပဲြႀကီးတပဲြကုိ မွာလုိက္ ေငြရွင္းလုိက္တယ္။ ဆုိဒါအခ်ဳိရည္ကေတာ့ သည္ဆုိင္မွာက ႀကိဳက္သေလာက္ ျပန္ျဖည့္ေသာက္ႏုိင္တယ္။ ပုိက္ဆံထပ္ေပးစရာ မလုိဘူး။ ကုိယ့္အလွည့္ေရာက္လုိ႔ ကုိယ္မွာတ့ဲမုန္႔ေတြေရာက္လာေတာ့ လင္ပန္းထဲ ေကာက္ထည့္ယူလာၿပီး၊ မkayရဲ႕ကားက ဝမ္းသာစရာ ထြက္မသြားေသးပါလား။ ဘာရမလဲ…လူကုိ မျမင္ရဘူးေနာ္။ ကားကုိပဲ မဲၾကည့္ေနမွာေပါ့။ ကားကေတာ့ တလက္ႏွစ္လက္ေျပာင္း ကားအေဟာင္းဝယ္ထားပုံ ရတာပဲ။ အေရာင္အဆင္းက အစ ရုပ္က အေတာ္က်ေနပါၿပီ။ bradရဲ႕ အယူအဆကေတာ့ ကားဝယ္မစီးႏုိင္ေသးလဲ ေနေလေရာ့။ သည္လုိကားေဟာင္း သည္ေလာက္မသန္႔တ့ဲကားမ်ဳိးေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ ဝယ္မစီးဘူးလုိ႔ ဆုံးျဖတ္ထားတတ္တယ္။ အမ်ဳိးအစားကေတာ့ အေမရိကန္ကား chevy caralierပါပဲ။ modelကေတာ့ ၉၅-၉၆ေလာက္ ျဖစ္မွာေပါ့။ တံခါးႏွစ္ေပါက္။ saloon အနီေရာင္။ ညာဘက္ေနာက္ပုိင္း ဘီးဖုံးရႊံ႕ကာမွာလဲ တုိက္ထားတာထင္ရဲ႕။ နည္းနည္းခ်ဳိင့္ဝင္ေနၿပီး ပြန္းရာျခစ္ရာ ဒဏ္ရာေတြနဲ႔။ ၿပီး ေရွ႕မွန္ေပၚမွာ ေရသုတ္တံေတြလဲ မပါဘူး။ ဒါကေတာ့ သည္မွာက သဲကႏၱာရ မုိးနည္းတ့ဲေဒသမုိ႔…ဒါမွမဟုတ္…ျဖဳတ္အခုိးခံရမွာ စုိးလုိ႔…ထင္ပါရဲ႕။ မတပ္ပဲ ျဖဳတ္သိမ္းထားသလားမွ မသိ။ brad သိပ္နားလည္လွလုိ႔ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အတူေန ကားရူးေတြ ေျပာေနေလ့ရိွတ့ဲ ကားအေၾကာင္း ေသာင္းေျပာင္းေထြလာ ဗဟုသုတေတြအရေတာ့…သည္ကားရဲ႕အေျခအေနမ်ဳိးက ဘာတန္မွာလဲ။ အလြန္ေရာ အကြ်ံေရာ တန္လွ တေထာင္ေလာက္ေပါ့။ ရပ္ကြက္ေတြထဲမွာ ပုိင္ရွင္ကလဲ သုံးေနဆဲ…ေရာင္ရန္ 4sale လုိ႔လဲ ေနာက္မွန္မွာ ဆုိင္းဘုတ္ေရးထားတတ္တ့ဲ ကားမ်ဳိးေတြနဲ႔သာေတြ႔ရင္ သည္မkayရဲ႕ကားအေျခအေနက ရာဂဏန္းန႔ဲေတာင္ ရႏုိင္မယ္ထင္တယ္။ မkayကုိ အထင္ေသးလုိ႔ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ သည္ကားကလဲ မkayရဲ႕လက္ထဲမွာကုိ ဘယ္ေလာက္ထိ ၾကာေနမွန္းမ မသိပဲ။
ဒါေပမယ့္ ကားထဲကမိန္းမက ကားပုိင္ရွင္ ဆုိတာကေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္။ ဘာျပဳလုိ႔လဲဆုိေတာ့ ကားထဲမွာလဲ သူခ်ည့္ပဲေလ။ ၿပီးေတာ့ ကားေသာ့ကလဲ သူ႔လက္ထဲမွာ…။ ၿပီး ေစာေစာက သူဝင္ထုိင္လုိက္တ့ဲဘက္ကလဲ ယာဥ္ေမာင္းထုိင္ခုံ။ ေနာက္ သည္မိန္းမ ဟန္ပန္ပုံစံၾကည့္ရတာကလဲ ကုိယ္တုိင္ေမာင္းမယ့္ပုံပါပဲ။ အဲ…တကြက္ေတာ့ စဥ္းစားစရာ က်န္ေသးရဲ႕။ သည္ေနရာမွာ အခ်ိန္းအခ်က္နဲ႔ ရပ္ထားၿပီး၊ သူ႔ေယာက်္ားေဖၚ…သုိ႔မဟုတ္…တစုံတေယာက္ကုိ လာေစာင့္ေနတာမ်ားလားမွ မသိ။
ဒါေပမယ့္ ဒါလဲ မျဖစ္ႏုိင္ပါဘူး။ သည္မိန္းမပုံပန္း ၾကည့္ရတာ အဲလုိမ်ဳိး ေယာက်္ားေၚတေယာက္ေယာက္ကုိ ခ်ိန္းေစာင့္ေနတ့ဲပုံ မေပါက္ပါဘူး။ ၾကည့္ပါလား…ရုပ္က။ မဖီးမလိမ္း မျခယ္မသ။ လန္းလန္းဆတ္ဆတ္ တက္တက္ၾကြၾကြလဲ မရိွ။ အျပင္ကလာမယ့္လူကုိ လွမ္းျမင္ေနရေအာင္ မ်က္ႏွာေရွ႕က ေနကာယင္းရြက္ကုိလဲ မရုတ္သိမ္း။ တခါတရံျဖစ္ျဖစ္ ကားအျပင္ျပန္ထြက္ၿပီး ေရွ႕ေနာက္ဝဲယာလဲ ေမွ်ာ္မၾကည့္။ ၿပီး ဝတ္ထားတ့ဲ အင္းက်ီကလဲ မေဟာင္းႏြမ္း မတြန္႔ေကဘူး ဆုိအုံးေတာ့။ သစ္သစ္လြင္လြင္ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ မဟုတ္။
မတတ္ႏုိင္ပါဘူး။ သည္ေခတ္ႀကီးမွာ တစုံတေယာက္ကုိ ေစာင့္ေနရတာမ်ဳိး ဆုိရင္လဲ ဘာခဲယဥ္းတာမွတ္လုိ႔။ လက္ပတ္နာရီကုိ ၾကည့္ၿပီး၊ ခါးၾကားက cell phoneနဲ႔ text message ႏွိပ္လုိက္ရုံေပါ့။ သည္အရြယ္ လူတုိင္းလုိလုိမွာ cell phone ရိွတတ္ၾကတာပဲ။ သူ႔ေဘာင္းဘီခါးပတ္မွာ ညွပ္ထားတာ ေတြ႔လုိက္ပါတယ္။ သည္ေလာက္ထိ အၾကာႀကီး ေစာင့္မေနရပါဘူး။ ၿပီး ေစာင့္ေနတယ္ဆုိလဲ မ်က္ႏွာေရွ႕က ေနကာယင္းလိပ္ကုိ ဘာလုိ႔မဖယ္ပစ္ရေသးတာလဲ။ ဘာေၾကာင့္ ဘာရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ ဆက္ကာၿမဲ ကာထားရတာတုန္း။ ေနေရာင္ထုိးလုိ႔ ကာထားရတယ္ ဆုိရေအာင္ကလဲ…ေနကျဖင့္ ခုမွ သူ႔ကားရဲ႕ေနာက္ဖက္က တုိက္ႀကိဳတုိက္ၾကားမွာ ေမးတင္စ ရိွေသးတယ္။ အဓိပၸါယ္ မရိွဘူး။
ဒါျဖင့္ ဘာလဲ။ ခုထက္ထိ ဘာျဖစ္လုိ႔ ရပ္ေနရတာလဲ။ ခုထက္ထိ ဘာျပဳလုိ႔ ေမာင္းထြက္မသြားရေသးတာလဲ။
ၾကာလွၿပီေနာ္။ ဆုိင္ထဲမွာ brad တနာရီေက်ာ္ၾကာ အခ်ိန္ဆဲြၿပီး ထုိင္စားေနတာေတာင္ စပဲြေပၚမွာ ေျပာင္တလင္းခါေနၿပီ။ ခြက္ခံြေတြ စကၠဴအိတ္ေတြလဲ အမုိက္ပုံးထဲ သြားထည့္ပစ္လုိက္ၿပီးၿပီ။ bradေနာက္ အေတာ္ႀကီးၾကာမွ ဝင္လာစားၾကတ့ဲလူေတြေတာင္ တခ်ဳိ႕စားၿပီးၾကလုိ႔ ျပန္ထြက္သြားကုန္ၾကၿပီ။
ဆုိင္ကေတာ့ အားနာစရာ မ်က္ႏွာပူစရာ မလုိပါဘူး။ ကုိယ္လဲ ပုိက္ဆံေပးၿပီး လာဝယ္စားတ့ဲလူပဲ။ ကုိယ့္ေနပုိင္ခြင့္လဲ ရိွတယ္။ ဆုိင္ကက်ယ္ေတာ့ ေနရာလြတ္ေတြလဲ ရိွေသးတယ္။ ကုိယ္လုိ အလုပ္ရိွပုံမရ၊ အားေနတ့ဲလူေတြ…တခ်ဳိ႕ဆုိရင္ သူမ်ားဖတ္ၿပီးလုိ႔ ခ်န္ထားပစ္ခ့ဲတ့ဲ သတင္းစာေတြ ေကာက္ဖတ္၊ တခ်ဳိ႕ဆုိရင္ ေဝါဟာရ ပေဟဠိcrossword စာအုပ္လုိက္ ေရွ႕ခ်ၿပီး တရြက္ၿပီးတရြက္ တကြက္ၿပီးတကြက္ ထုိင္ျဖည့္ေနၾကတာပဲ။ ဆုိင္ကလဲ သူ႔ဆုိင္ အၿမဲလူစည္ေနတယ္ ဆုိၿပီး သေဘာေတာင္ က်ေနလိမ့္အုံးမယ္။
သိတယ္ေနာ္…။ ေတာ္ေနၾကာ ေနကေလးျမင့္လာရင္ အျပင္ဘက္မွာက ပူေတာ့မယ္ေလ…။ သစ္ပင္ရိပ္ကလဲ ရွားမွရွား။ ဆုိင္ထဲမွာကေတာ့ ေလေအးစက္ဖြင့္ရက္ မဟုတ္လား။ ၿပီး အခ်ဳိရည္ဆုိင္ေတြကလဲ ေရအေသေသာက္ အေပါ့အပါးသြားဖုိ႔ restroomေတြကလဲ သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္း က်ယ္က်ယ္ဝန္းဝန္း။ သည္ေတာ့ ဘာပူစရာ လုိသလဲ။ မkayရဲ႕ကားနဲ႔ၿပိဳင္ၿပီး ေနရာကမေရႊ႕တမ္း brad ေက်ာကေလးဆန္႔ ထုိင္ၾကည့္ေနလုိက္တယ္။
ဒါေပမယ့္ bradရဲ႕ေခါင္းထဲမွာကေတာ့ ေမးခြန္းေတြ ေမးခြန္းေတြ တခုၿပီးတခု ဆင့္ ဆင့္ေပၚလာတယ္။ သူ ဘယ္သူလဲ။ သူ ဘာလုပ္ေနတာလဲ။ သူ ဘာျဖစ္လုိ႔ သည္ေနရာမွာ အၾကာႀကီး ရပ္ေနရတာလဲ။ သူ ဘာျပဳလုိ႔ အိမ္မျပန္တာလဲ။ သူ႔အသက္အရြယ္က သုံးဆယ္ဝန္းက်င္ေလာက္ေတာ့ ရိွၿပီဆုိေတာ့…သူ႔မွာ လင္ေယာက်္ား (သုိ႔မဟုတ္) ေယာက်္ားေဖၚေကာ မရိွဘူးလား။ မိဘ သားသမီး စသည္…မိသားစုေကာ…မရိွဘူးလား။ အတူမေနၾကဘူးလား။ သူ ဘာအလုပ္ လုပ္သလဲ။ ဘယ္မွာ ဘယ္အခ်ိန္ လုပ္သလဲ။ သည္ေန႔ေကာ သူ အလုပ္မသြားဘူးလား။ သူလဲ ကုိယ့္လုိပဲ အလုပ္မရိွဘူးလား။ သူ ဘာလုပ္ကုိင္စားေသာက္ၿပီး၊ သူ႔ဘဝကုိ သူ ဘယ္လုိရပ္တည္ေနသလဲ။ ခုလုိ အလဟသ အခ်ိန္ကုန္ခံ ေနႏုိင္ရေအာင္ သူ ဘယ္က ဘာဝင္ေငြေတြမ်ား ရေနလုိ႔ ရထားလုိ႔လဲ။ သူ ဘယ္ေတာ့မွ အိမ္ျပန္မွာလဲ။ သူ႔အိမ္ကေကာ ဘယ္မွာလဲ။ သူ သည္လုိပဲ ေနကုန္ေအာင္ ေနေနေတာ့မွာလား။ သူ မစားမေသာက္ေတာ့ဘူးလား။ သူ မအိပ္ေတာ့ဘူးလား။ သူ ေရခ်ဳိးသန္႔စင္ အလွျပင္ အဝတ္လဲ စသည္ေကာ မလုပ္ေတာ့ဘူးလား။ ယုတ္စြအဆုံး ခႏၶာကုိယ္ရဲ႕ဓမၼတာ ဆီးဝမ္းစသည္ေကာ မစြန္႔ေတာ့ဘူးလား။ …လား…လား…လား…။
ကင္းေျခမ်ားေလာက္ ေမးခြန္းေတြသာ မေရမတြက္ႏုိင္ ျဖစ္လာၿပီး၊ အေျဖကေတာ့ တခုမွ ထြက္မလာပါဘူး။ bradလဲ ဗုိက္ျပည့္လာလုိ႔ အိပ္ငုိက္ခ်င္လာတာနဲ႔ လက္ေလွ်ာ့လုိက္ခ်င္စိတ္ ေပါက္လာပါတယ္။ သည္ေလာက္ ရုပ္ရည္ကေလး သနားကမား လွၾကြင္းလွက်န္ကေလးေတြ ရိွေနပါေသးရက္ကယ္နဲ႔…သည္ေလာက္ အေတြးရခက္ ပေဟဠိဆန္လွတ့ဲ မိန္းမ…မပတ္သက္ စိတ္ဝင္စားတာပဲ ေကာင္းပါတယ္ေလ…လုိ႔ လက္ေလွ်ာ့ လက္နက္ခ်ၿပီး အိမ္မွာပဲ ျပန္နားဖုိ႔ brad ထုိင္ေနရာက ထလုိက္တယ္။ ၿပီး restroom ခဏဝင္မယ္။ ကုိယ္အေလးခ်ိန္ ေလွ်ာ့မယ္။ ၿပီးရင္ ေနာက္ဆုံး ႏႈတ္ဆက္တ့ဲအေနနဲ႔ ဝင္လာခ့ဲတ့ဲလမ္းအတုိင္း မkayရဲ႕ကားေဘးကပဲျဖတ္ၿပီး ဘတ္စ္ကားမွတ္တုိင္ရိွရာ ျပန္မယ္ေပါ့။
သိတယ္ေနာ္…။ မိန္းမမ်ား တရားဝင္မယူရ မခ်စ္ရမေပါင္းရေသးဘူး။ မ်က္စိက်တယ္၊ စိတ္ဝင္စားတယ္ဆုိတ့ဲ ပထမဆုံးအဆင့္ေလာက္ ေရာက္ရုံရိွေသးတယ္။ ဦးေဏွာက္ေတြ ေျခာက္ခမ္းၿပီး ေခါင္းပါ အဆံေခ်ာင္ကုန္ေအာင္ လုပ္ပစ္လုိက္တတ္တာေလ…။ အုိ!ဘုရားသခင္…ေၾကာက္လွပါၿပီ…ကယ္ေတာ္မူပါ။
ေတာ္ၿပီ။ ရပ္တန္းက ရပ္။ brad ထုိင္ရာက ထလုိက္တယ္။
ေရာ္…သူနဲ႔ မkayနဲ႔က ဓာတ္ခ်င္း စိတ္ခ်င္းမ်ား ဆက္ေနေလေရာ့သလား မသိ။ ေလာကႀကီးမွာ တေယာက္နဲပတေယာက္ မျမင္ရ အသံမၾကားရပဲနဲ႔ စိတ္စိတ္ခ်င္း ဆက္သြယ္နားလည္ႏုိင္တယ္ သိႏုိင္တယ္ဆုိတ့ဲ telepathy ရိွတယ္ဆုိတာကုိ brad လက္ခံယုံၾကည္ရေတာ့မယ္ ထင္ရဲ႕။ ၾကည့္ေနာ္…၊ တုိက္ဆုိင္လုိက္ပုံက အ့ံၾသစရာေကာင္းပါဘိ။ ဆုိင္ထဲမွာ bradလဲ လက္ေလွ်ာ့ၿပီး ျပန္မယ္လုိ႔ ထုိင္ရာက ထလုိက္ေရာ…။ တၿပိဳင္တည္းမွာပဲ လွမ္းတုိင္ညိွႏိႈင္းထားတ့ဲအတုိင္း မkayကလဲ သူ႔ကားထဲကေန တံခါးဖြင့္ၿပီး ရုတ္တရက္ ထြက္လာပါေလေရာ။ ကဲ…သည့္ထက္ထူးထူးျခားျခား တုိက္ဆုိင္တာ ဘာရိွအုံးမွာလဲ။ ဒါေပမယ့္ bradမွာ ျပႆနာက ျပန္ထုိင္လုိ႔ကလဲ ၾကည့္မေကာင္း။ မသင့္ေတာ္။ သည္ေတာ့ ေခ်ာ္လဲေရာထုိင္ ဆုိသလုိ…မူလက ႀကံစည္ထားတ့ဲအတုိင္းပဲ restroomsေတြရိွရာ အိမ္သာဘက္ ဆက္ေျခဦးတည္လုိက္ေပေတာ့ေပါ့။
ေဟာဗ်…ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ မkayကလဲ ဆုိင္ထဲ ခပ္တည္တည္ျပန္ဝင္လာၿပီး restroomsေတြရိွရာ ေရာက္လာျပန္တာပါပဲ။ တမဂၤလာကုိ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ မေတြ႔ျဖစ္ေတြ႔ျဖစ္ ျမွားနတ္ေမာင္က ႀကံေဆာင္ဖန္တီးလုိက္တာနဲ႔ တူမေနေပဘူးလား။ မိန္းမနဲ႔ေယာက်္ား နံရံသာျခားၿပီး ဝင္ေပါက္ခ်င္း ခဲြထားေပမယ့္၊ အိမ္သာေတြကုိ လာရာလမ္းကေတာ့ သည္တေလွ်ာက္တည္းပဲေလ…။ ဘယ္ ေရွာင္တိမ္းလုိ႔ လြတ္ေတာ့မွာတုန္း။
သည္တခါေတာ့ အလြတ္မခံ ႏႈတ္ဆက္တ့ဲအေနနဲ႔ bradက စ ယဥ္ေက်းစြာ ၿပဳံးျပလုိက္ပါတယ္။ မkayကုိပဲ သူ႔ေရွ႕ကေန အရင္ေလွ်ာက္ဖုိ႔ ဦးစားေပးတ့ဲအေနနဲ႔ bradက သူ႔ပုံမွန္ေျခလွမ္းေတြကုိ စိပ္လုိက္ပါတယ္။ မkayကလဲ…ျမင္ဖူးပါတယ္ မွတ္မိပါတယ္ ဆုိတ့ဲ အသိအမွတ္ျပဳ အၾကည့္မ်ဳိးနဲ႔…မkayရဲ႕ ဝသီအတုိင္း မ်က္ခုံးကေလး တဝက္ပင့္ ျပန္ဝင့္ၾကည့္လုိက္ပါတယ္။ ၿပီး ႏႈတ္ကလဲ ညင္ညင္သာသာ thanks ပါ…တ့ဲ။
ဟုတ္လုိက္သမွ ဟုတ္လုိက္ေလကြယ္…။ brad အကဲခတ္မမွား နိမိတ္ဖတ္မမွားခ့ဲပါဘူး။ သမုဒၵရာထဲက islanderကြ်န္းတကြ်န္းသူ ျဖစ္ရမယ္လုိ႔ သူတြက္ခ့ဲတယ္မဟုတ္လား။ ခု ၾကည့္ေလ…။ thinksတ့ဲ။ မပီဘူး။ နည္းနည္းဝဲတယ္။
အဲ…ျပန္ထြက္အလာမွာက်ေတာ့ ေမးခြန္းေတြတထမ္းႀကီးနဲ႔ ေမးလုိက္မဟ့ဲလုိ႔ ျပင္ေနတ့ဲbradက တခြန္းမွ မေမးရေသးဘူး။ မkayရဲ႕ ကုိယ္ေရးကုိယ္တာမုိ႔ ေမးသင့္မေမးသင့္ ခ်င့္ခ်ိန္ေနတုန္းရိွေသးတယ္။ ကဗ်ာကသီ အမီွလုိက္ထြက္လာတ့ဲ မkayက တကတဲ အာသြက္လွ်ာသြက္နဲ႔ ေကာက္ကာငင္ကာ စ ေမးခ်လုိက္ေလရဲ႕…။
‘ေစာေစာက ေတြ႔တာဟုတ္…အဲသည္ကတည္းက ရွင္ဆုိင္ထဲဝင္သြားတာ…ခုမွ စားၿပီးတယ္ဟုတ္…’
Brad ေၾကာင္အအနဲ႔ ဘာေျဖရမလဲ။ ေခါင္းပဲ ညိတ္ျပလုိက္ျဖစ္တယ္။ ၿပီးေတာ့မွ ထုံးတမ္းစဥ္လာမအတုိင္း ႏႈတ္ဆက္တ့ဲအေနနဲ႔ လက္ကုိ ခပ္ေလ်ာ့ေလ်ာ့ ကမ္းေပးရင္း…
‘ကြ်န္ေတာ္ bradပါ’…
‘က်မ kayပါ…nice to meet you’…
သေဘာေလာက္ ခပ္ဖြဖြ လက္ဆဲြႏႈတ္ဆက္လုိက္ၾကတယ္။…
လက္ဆဲြႏႈတ္ဆက္ခြင့္ ရၿပီဆုိေတာ့မွ bradလဲ ရဲစျပဳလာတယ္။ ေျပာရဲလာတယ္ ဆုိပါေတာ့။
‘ခြင့္ျပဳပါ…ကြ်န္ေတာ္သိခ်င္ေနတာကေလးေတြ တခြန္းႏွစ္ခြန္း ေမးပါရေစ’
မkayက ႏႈတ္မ္းေစ့ထားရက္နဲ႔…‘အင္းဟင္’…လုိ႔ အသံထြက္ ေခါင္းဆတ္ခြင့္ျပဳတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေမးလာမယ့္ေမးခြန္းမ်ဳိးကုိ ႀကိဳသိေနရက္နဲ႔ မသိဟန္ေဆာင္ထားၿပီး၊ လည္တုိင္ေၾကာ့ကေလးကုိ င့ဲေမာ့္နားစြင့္တယ္။ မkayလဲ ငယ္ေတာ့တာမွ မဟုတ္ပဲ။ အူ ဘယ္ႏွစ္ေခြ ေမာ့္ဝမ္းထဲမွာ ရိွတာလဲဆုိတာ သိတာေပါ့။ သည္စကားမ်ဳိးနဲ႔ စလာရင္ ဘယ္စကားမ်ဳိးနဲ႔ ဆုံးတတ္တယ္ဆုိတ့ဲ ေယာက်္ားေတြရဲ႕သေဘာကုိ ေနာေက်ေနပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ မိန္းမတုိ႔ဓမၼတာ နားဝင္ခ်ဳိမယ့္စကားေတြ ဆုိေတာ့လဲ…အရသာခံ ၾကားခ်င္ပါေသးတယ္ဆုိတ့ဲ…သေဘာ။ မ်က္ႏွာေပၚက မၿပဳံးတုံ႔ၿပဳံးတုံ႔အၿပဳံး မပီမျပင္ကေလးနဲ႔ ညိွဳ႕ငင္တ့ဲအၾကည့္ကလဲ လွရက္ပါပဲ။ တခ်ိန္တည္းမွာ ေျခေထာက္ေတြကလဲ အလွမ္းမပ်က္ ေလွ်ာက္ရက္ပဲေနာ္…။ ဆုိင့္အျပင္ဘက္ ျပန္ထြက္မယ့္ပုံရယ္။
Bradလဲ အျပင္ထြက္မယ့္လူဆုိေတာ့ ေပ်ာ္သြားပါတယ္။ အထြက္တံခါးရြက္ကုိ တြန္းဖြင့္ကုိင္ေပးထားၿပီးမွ မkayေနာက္က သူလုိက္ထြက္တယ္။ အျပင္ေရာက္ေတာ့မွ မkayရဲ႕ကားေရွ႕မွာ ခဏရပ္ၿပီး သူ႔စကား ျပန္ဆက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ အုိးမလုံအုံပြင့္ ဆုိတာမ်ဳိးမ်ား ျဖစ္ေနမလားလုိ႔ စ မေျပာခင္ တခ်က္ ၿပဳံးလုိက္မိေသးတယ္။ မkayကေတာ့ လုံးဝ ႀကိဳတင္မရိပ္မိဟန္နဲ႔ပဲ ေစာင့္နားေထာင္ေနတယ္။
‘ေစာေစာက ေဟာသည္နားမွာ kayကုိ ျမင္လုိက္ျမင္လုိက္ရခ်င္းမွာေပါ့ေနာ္…ကြ်န္ေတာ့ေခါင္းထဲ အသိသစ္တခု ရလာတယ္…ေအာ္ တခ်ဳိ႕မိန္းမေတြဟာ မ်က္ႏွာမွာ ဘာမိတ္ကပ္မွ မခ်ယ္သမျပင္ဆင္ပဲလဲ ရက္ရက္စက္စက္ လွတတ္ၾကပါကလား လုိ႔…’
သူ႔စကားက မျပတ္ေသးဘူး။ မkayက ၾကည္ႏူးရႊင္ပ် ခါးကေလးညြတ္ၿပီး ျဖတ္ေအာ္တယ္။
‘bingo! … thanks thanks gracias … စကားတတ္တယ္ေနာ္…ရွင္ဟာ အလြန္ခ်ဳိျမတ့ဲလူပဲ’…
မေကရဲ႕ေက်းဇူးစကားေၾကာင့္ bradေတာင္ မ်က္ႏွာမထားတတ္ျဖစ္လာတယ္။ ရုတ္တရက္လဲ စကား ရပ္သြားတာေပါ့။
‘sorry အေႏွာင့္အရွက္ ျဖစ္သြားတယ္ထင္ပါရဲ႕…go on ေမးမယ့္စကားသာ ဆက္ေမးပါ’…
‘အစ ပထမေတာ့ kayက လွတာနဲ႔ ေယာက်္ားေတြရဲ႕အက်င့္အတုိင္း ၾကည့္မိရုံ ၾကည့္မိတာေပါ့ေနာ္…ေနာက္ပုိင္းက်ေတာ့မွ kayျပဳမူေနပုံေတြက ပေဟဠိဆန္လာၿပီး စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းလာတာနဲ႔ ထမျပန္ျဖစ္ ျဖစ္ကေရာ… ၾသ ဆုိင္ထဲကေန kayကုိ ခုိးၾကည့္ေနမိတ့ဲအတြက္ေတာ့ ခြင့္လႊတ္ပါလုိ႔ ေတာင္းပန္ပါတယ္’
‘ေတာင္းပန္ဖုိ႔ မလုိပါဘူး…က်မျဖင့္ သတိေတာင္ မထားမိပါဘူး…က်မ အရမ္းအိပ္ခ်င္တာနဲ႔ ကားထဲမွာအိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္…မသိလုိ႔ ျပန္ေမးမယ္ေနာ္…ေစာေစာက ရွင္ေျပာလုိက္တ့ဲအထဲမွာ က်မက ပေဟဠိ ဝွက္တယ္ဆုိ…အဲဒါဘာလဲ…ရွင္ ဘာကုိ ဆုိလုိတာလဲ…’
‘kay ညက ေကာင္းေကာင္း မအိပ္ခ့ဲရလုိ႔လား…’
‘ရွင္ကခ်ည့္ ေမးေနတာကုိ…က်မ ျပန္ေမးတာကုိေတာ့ ရွင္မေျဖေသးဘူးေနာ္…’
‘ဘာပါလိမ့္ kayေမးတာ…’
‘က်မက ပေဟဠိဝွက္တယ္ဆုိတာေလ…’
‘ေအာ္…kayက ပေဟဠိဆန္တယ္လုိ႔ေျပာတာပါ…ကြ်န္ေတာ္က kay ျပဳမူေနပုံေတြကုိ ျမင္ရၿပီး အေျဖရွာမရတာေလ…kay ဘာျပဳလုိ႔ ကုိယ့္ကားေပၚကုိယ္ျပန္ေရာက္ၿပီးမွ အိမ္ မျပန္တာလဲ…လုိ႔’…
‘ရွင္ က်မကုိ ခုမွ သိလုိ႔ ေနမွာပါ…သည္ဆုိင္က အလုပ္သမားေတြအားလုံးကေတာ့ သိၾကပါတယ္…က်မမွာ ျပန္စရာ အိမ္မွမရိွပဲ…သည္ကားက က်မရဲ႕အိမ္ပဲ…က်မ သည္ဆုိင္မွာ အလုပ္လုပ္တယ္…ည၁၂နာရီမွာ အလုပ္ဝင္တယ္…မနက္၉နာရီ ၿပီးတယ္…ကားထဲမွာ ျပန္အိပ္တယ္…အဲဒါက ရွင့္ကုိ စိတ္ဝင္စားေစတာလား…’
‘sorryေနာ္…kayရဲ႕ ကုိယ္ေရးကုိယ္တာေတြကုိ ေမးမိသလုိ ျဖစ္သြားလုိ႔…’
‘ရပါတယ္…က်မမွာ လွ်ဳိ႕ဝွက္စရာ မရိွပါဘူး’
စကားဆက္စရာ မရိွေတာ့ ရပ္သြားၾကတယ္။ မkayကလဲ လမ္းခဲြဖုိ႔ ဟန္ျပင္လုိက္တယ္။
‘ဒါပဲလား…ရွင့္ပေဟဠိက…ဒါန႔ ရွင့္ကားေရာ…ဘယ္မွာ ရပ္ထားလဲ…’
ၿပီးပါၿပီ။ ယဥ္ေက်းတ့ဲလူေတြအေနနဲပကေတာ့ မkayရဲ႕စကားက သြယ္ဝုိက္တ့ဲနည္းနဲ႔ ႏႈတ္ဆက္လုိက္တာေပါ့။ ကုိယ့္ကားရိွရာကုိယ္သြား၊ ျပန္ေတာ့ဆုိတ့ဲအဓိပၸာယ္။ bradလဲ သေဘာေပါက္ပါတယ္။ ခုမွ တႀကိမ္တခါပဲ ျမင္ဖူးေတြ႔ဖူးၾကတ့ဲလူခ်င္း တေယာက္အေၾကာင္းတေယာက္ သည့္ထက္ ပုိ႔သိခ်င္လုိ႔ မေကာင္းတတ္ေသးဘူးေပါ့ေနာ္။ သည့္ထက္သည္ ပုိသိခ်င္ရင္ေတာ့ ေရွ႕ ခရီးဆက္ရုံသာ ရိွေတာ့မေပါ့။
ဒါေပမယ့္ မkay ေကာက္ခ်က္ခ်လုိက္တ့ဲအတုိင္း brad စကားေကာင္းေၾကာင္း ေျပာတတ္ပါတယ္။ bradရဲ႕ဘက္ကလဲ ရုိးရုိးသားသား ျပန္ဖြင့္ေျပာဖုိ႔သင့္ၿပီေလ…။
‘kayျမင္သားနဲ႔…ကြ်န္ေတာ္က ဘတ္စ္ကားေပၚက ဆင္းလာၿပီး ေစ်းသက္သာတ့ဲ သည္ဆုိင္မွာ ဝင္စားမယ္လုိ႔ ေလွ်ာက္လာရင္းနဲ႔ kayနဲ႔ သည္ေနရာမွာ…ေတြ႔ၾကတာေလ… ကြ်န္ေတာ့မွာ ကုိယ္ပုိင္ဆုိလုိ႔ အရုပ္ကားေတာင္ မရိွပါဘူး…ၿပီး အခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ laidoff အလုပ္လက္မ့ဲ…’
မkayက စိတ္မေကာင္းဟန္နဲ႔ ခပ္ေလ်ာ့ေလ်ာ့ ၿပဳံးတယ္။ ၿပီး bradကုိ ႏွစ္သိမ့္တ့ဲသေဘာလဲ ျဖစ္၊ ခင္မင္ရင္းႏွီးလုိစိတ္ရိွေၾကာင္း ျပရာလဲ ေရာက္ေအာင္…မkayက စ လက္ကမ္းေပးလုိက္ပါတယ္။
‘bye…see your around…have a nice day…’
လက္ဆဲြႏႈတ္ဆက္လုိက္ၾကတယ္။
ဒါေပမယ့္ bradက မkayရဲ႕လက္ကုိ ရုတ္တရက္ မလႊတ္ပဲ သူ႔ဘယ္ဘက္လက္နဲ႔ပါ ထပ္အုပ္ၿပီး တဆင့္ ထပ္ကြန္႔လုိက္တယ္။
‘can I see you again…’
မkayကလဲ သူ႔ဘယ္ဘက္လက္နဲ႔ပါ ထပ္အုပ္ၿပီး၊ ၿပဳံးၿပဳံးရႊင္ရႊင္ ေျဖတယ္။
‘of course…’
‘where…’
‘right here…’
‘when…’
‘any time…’
‘kay, I’m serious…’
‘I’m serious too…’
‘then, tomorrow…’
‘ok…’
Brad လက္ေတြ ေျဖလႊတ္လုိက္ၿပီး၊ လူခ်င္းလဲ ခဲြလုိက္တယ္။
‘bye…’
‘bye…’
(သရုပ္ေဖာ္ပန္းခ်ီ - သန္းေဌးေမာင္)
No comments:
Post a Comment