ေနာင္ေပး
လူဗိုလ္
ေအာက္တိုဘာ ၁၃၊ ၂၀၀၉
(က)
ႏို႔ဖိုးဒုကၡသည္စခန္းကို ေရာက္စ၊ နာမည္ေလးကိုၾကားစ၊ ထူးထူးဆန္းဆန္းနဲ႔ လွလွပပေလးမို႔ စိတ္၀င္စားမိခဲ့။ ေနာင္ေပး တဲ့။ ဒုကၡသည္စခန္းသံုးေလးခုမွာ ေနခဲ့ဖူးလို႔ ဒုကၡသည္ပါး၀ေနၿပီေျပာႏိုင္ေပမယ့္၊ ဒီ ေနာင္ေပးဆိုတာနဲ႔ က်ေနာ္ မနီးစပ္ခဲ့တာအမွန္။ အစပိုင္းဒုကၡသည္ဘ၀လို႔ေျပာရမယ့္ ထိုင္း၊ ကရင္နီနယ္စပ္ ႏို႔ပအားဒုကၡသည္ စခန္းမွာေနခဲ့ ရစဥ္က လူပ်ဳိဘ၀လည္းျဖစ္၊ ABSDF ရဲေဘာ္ဘ၀လည္းျဖစ္တာမို႔ ဒီလိုကိစၥေတြကို အာရံုမရမိ၊ ဂရုလည္းမထားခဲ့မိလို႔ မၾကားခဲ့၊ မသိခဲ့ရတာမ်ဳိးလည္းျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဇလား၊ မယ္လာဥ စတဲ့ ဒုကၡသည္စခန္ုးေတြမွာ ေနရခ်ိန္မွာေတာ့ ABSDF ရဲေဘာ္ဘ၀ျဖစ္ေသးေပမယ့္ အိမ္ေထာင္သည္ဘ၀၊ ကေလးႏွစ္ေယာက္ရဲ့ အေဖ။ မိသားစုစား၀တ္ေနေရးေတြနဲ႔ နပန္းလံုး ေနရၿပီ။ ဒါလည္း ဒီေနာင္ေပးဆိုတဲ့နာမည္ကိုေရာ၊ အလားတူအဓိပၸါယ္ရွိတဲ့ တျခားနာမည္ေတြကိုေရာ မႀကံဳခဲ့၊ မၾကားခဲ့ရ။ ခုမွသာ ့ ့ ့ ။
ကိုိ၀င္းႀကိဳင္ကေတာ့ေျပာပါတယ္။ ဒါမ်ဳိးေတြက ဟိုး ့ ့ ့ မဆလေခတ္ သမ၀ါယမဆိုတာေတြ ေခတ္စားေနခ်ိန္ ထဲက ရွိေနတာပါ … တဲ့။
“ကိုလူဗိုလ္ရယ္ ဒီ “ေနာင္ေပး” ဆိုတဲ့ယဥ္ေက်းမႈက စစ္တပ္ထဲမွာယဥ္ပါးေနတာၾကာပါၿပီ။ ဗိုလ္ကေတာ္တခ်ဳိ႕နဲ႔ တပ္ၾကပ္ႀကီးအဆင့္လယ္ဘယ္ ကေတာ္ေတြက ဒါေတြနဲ႔ပဲလုပ္စားေနၾကတာ။”
“အဲ့ဒီမွာေတာ့ ေနာင္ေပးလို႔မသံုးၾကဘူး၊ ႀကိဳကန္ တဲ့။ တႏွစ္ႀကိဳကန္၊ ႏွစ္ႏွစ္ႀကိဳကန္အထိေတာင္ ရွိၾကေသးတယ္။ ရိကၡာထုတ္ရက္ေတြဆို ငိုပဲြေတြ၊ ရန္ပဲြေတြ ခ်ိမ့္ခ်ိမ့္သဲပဲဗ်ာ။”
(ခ)
က်ေနာ့္မိန္းမရဲ့သူငယ္ခ်င္း အယ္မူးဒါးဆိုတာက ဒီႏို႔ဖိုးကိုေရာက္ေနတာ ၇ - ႏွစ္ေက်ာ္ၿပီ။ လည္လည္၀ယ္၀ယ္နဲ႔ သြက္သြက္လက္လက္မို႔ က်န္းမာေရးဌာနတခုမွာလည္းအလုပ္ရွိ၊ ၀က္ေမြးျမဴေရးလုပ္ငန္းေလးလည္းလုပ္၊ ဟိုစပ္စပ္ ဒီစပ္ စပ္လည္း ေရာင္း၀ယ္တတ္ေတာ့ အသင့္အတင့္ သံုးႏိုင္စဲြႏိုင္တယ္။ ေငြပိုေငြလွ်ံေလးေတြ လည္းရွိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ က်ေနာ္တို႔အခက္အခဲရွိတိုင္း သူ႔ဆီမွာ သြားသြားဆဲြသံုးေနက်။ အတိုး၊ ဘာညာေပးစရာလည္းမလိုဘူးေလ။ ေနာက္ေတာ့ နီးစပ္ရာအသိုင္းအ၀ိုင္းထဲက မိတ္ေဆြတခ်ဳိ႕အခက္အခဲျဖစ္ၾကရင္လည္း က်ေနာ့္မိန္းမကၾကားကေနတဆင့္ ကူညီေပး တတ္လာတယ္။ ဒီေတာ့ ၾကားထဲကက်ေနာ့္မိန္းမက မုန္႔ဖိုးေလးေတြ၊ ဟင္းဖိုးေလးေတြ သံုးရတာေပါ့။
ဒီလိုနဲ႔ပဲ ပိုအျမင္က်ယ္လာတယ္လို႔ ေျပာရမလား ့ ့ ့။ က်ေနာ့္မိန္းမက ေငြ ၂၀၀၀၊ ၃၀၀၀ ေလာက္ကို သူ႔ သူငယ္ခ်င္းဆီကယူထားၿပီး၊ ရပ္ကြက္ထဲက အေရာင္းအ၀ယ္ဇ,ရွိသူ အမ်ဳိးသမီးအေဖာ္ေတြနဲ႔တဲြၿပီး စီးပြားရွာၾကပါေလေရာ။ ျမင္ျမင္ေနရတာကေတာ့ ဒုကၡသည္ေတြကိုထုတ္ေပးေနက် ဆီ၊ ဆန္၊ ပဲ ဆုိတာေတြကို လိုက္၀ယ္လိုက္၊ ျပန္ေရာင္းလိုက္ ေပါ့ဗ်ာ။ တခ်ဳိ႕ကို ရိကၡာထုတ္တဲ့ရက္မွ လိုက္၀ယ္ေပမယ့္၊ တခ်ဳိ႕ကိုေတာ့ ႀကိဳ၀ယ္တာမ်ဳိးေတြ႕ရတယ္။ ပိုက္ဆံႀကိဳထုတ္ ေပးတာမ်ဳိးေပါ့။
သိတဲ့အတိုင္း ေငြအျမဲလိုေနတဲ့ ဒုကၡသည္ဘ၀မွာေတာ့ ေနာင္ခါလာေနာင္ခါေစ်းပဲေလ။ ယာယီေျပလည္ေရး အတြက္ မ်က္စိစံုမွိတ္ၿပီးေရာင္းေနၾကတာပဲ။ နစ္နာမွန္း၊ ဆံုးရႈံးမွန္း မသိဘယ္ရွိၾကပါ့မလဲဗ်ာ။
ဟုတ္တယ္ေလ။ မနက္ဖန္ေစ်းေန႔ဆို ေငြလိုၿပီ။ အိမ္မွာ တေယာက္ေယာက္ဖ်ားနာၿပီဆို ေငြလိုၿပီ။ တတိယႏိုင္ငံ က ေဆြမ်ဳိး၊ မိတ္ေဆြေတြဆီ အကူအညီလွမ္းေတာင္းမယ္ဆို ဖုန္းဖိုးတို႔၊ အင္တာနက္ဖိုးတို႔ လိုၿပီ။ ကေလးေမြးေန႔ပဲြလုပ္ဖို႔၊ အေရးေပၚဖိနပ္ျပတ္လို႔၊ ထီးေဆာင္းစရာမရွိလို႔၊ ဗီဒီယိုေလးငွါးၾကည့္ခ်င္လို႔ စသျဖင့္ေပါ့။ ေနာက္ဆံုး ဇ၀က္သာ (အရက္) ေလးသံုးစဲြခ်င္လို႔။ ေကာက္ၫွင္း (အရက္) ေလးမွီ၀ဲခ်င္လို႔ကအစ ဒီေနာင္ေပးနဲ႔ ပတ္သက္လာတယ္။ မွ်မွ်တတ၊ ရိုးရိုးသား သားနဲ႔ ႏွစ္ဖက္ေျပလည္ၾကရင္ ၿပီးတာပါပဲ။
(ဂ)
ဥပမာေျပာရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ဗ်ာ ဆန္တပုံုးကို ၁၅၀ ေလာက္ေပါက္ေနခ်ိန္မွာ ေငြလိုတဲ့လူက ၁၀၀ ေလာက္္နဲ႔ ႀကိဳေရာင္းတာမ်ဳိး။ ဆီတလစ္ ၄၀ ေလာက္ရွိေနခ်ိန္မွာ ႀကိဳယူမယ္ဆို ၃၀၊ ဆိုတာမ်ဳိးေပါ့။
အစပိုင္းေတာ့ အိုေကတဲ့ပံုပါပဲ။ ရတဲ့အျမတ္ေတြကို ခဲြေ၀သံုးစဲြၾကရင္း အူစိုေနၾကတာေပါ့။
“အဖိုးႀကီးရယ္ ရွင့္ေက်ာင္းဆရာအလုပ္က ျမင္ရတာနဲ႔တင္ စိတ္ပင္ပန္းပါတယ္။ က်မလည္းေငြရွာတတ္ေနၿပီပဲ။ က်မတခါလုပ္ေကၽြးဦးမယ္ေလ။”
“ရွင့္ေက်ာင္းဆရာလစာက က်မတပတ္ရွာေတာင္ မရွိပါဘူးေတာ္။ လုပ္မေနပါနဲ႔ေတာ့ …”
မိန္းမေလသံ က်ယ္မယ္ဆိုလည္း က်ယ္ေလာက္တာကိုးဗ်။ က်ေနာ့္လခက တလမွ ၅၀၀။ မေလာက္မငွနဲ႔မို႔ ျမက္တပင္ဆဲြမိလည္း မနဲပါဘူးဆိုၿပီး ခြန္းတုန္႔မျပန္ပဲ ၿငိမ္ေနလိုက္ရတယ္။ ဒုတိယဘုရားရဲ့အစြမ္းကေတာ့ အံ့မခမ္းပါပဲ။ အရင္က စကားေျပာရင္မပြင့္တပြင့္နဲ႔ ေမးတဲ့လူရွိမွေျပာတတ္တဲ့ က်ေနာ့္မိန္းမ။ ခုေတာ့ တရားေဟာဆရာျဖစ္ေနၿပီေလ။ တိုးတက္လာတယ္ဆုိေတာ့လည္း ၀မ္းသာရတာေပါ့ဗ်ာ။
ဒါေပမယ့္ သိပ္မၾကာလိုက္ပါဘူး ျပႆနာေပၚလာေတာ့တာပဲ။ ႀကိဳယူထားတဲ့လူေတြ ေပးခ်ိန္က်မွျပႆနာရွာ တာတို႔၊ သူနဲ႔တဲြလုပ္ေနတဲ့ ပါတနာေတြက ရွန္တိန္လုပ္သြားတာတို႔နဲ႔ အရင္းျပဳတ္ပါေလေရာ။ လက္ထဲမွာ နာမည္ေတြ ေရးထားတဲ့ အေၾကြးစာရင္းစာအုပ္ေတြပဲ အဖတ္တင္က်န္ခဲ့တယ္။ ဒီေတာ့မွ မိန္းမေလသံက ျပန္မွန္လာတယ္။
“သိပ္လည္တဲ့မိန္းမ သိလား။ က်မဆီကယူထားၿပီးမွ ဟိုဖက္ရပ္ကြက္က အဖြားႀကီးဆီမွာလည္း ထပ္ယူထား ေသးတယ္ေလ။ အဲ့ဒီအဖြားႀကီးက အာကလည္းၾကမ္း၊ သူ႔ကိုမေပးရင္ ပလာနဲ႔တိုင္မယ္ေျပာလို႔ ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔ေပး လိုက္ရတာတဲ့ …”
“ က်ေနာ့္ကိုယံုပါ။ တသက္လံုးဘယ္သူ႔ဆီကမွ ႏွမ္းတေစ့ေတာင္ မတရားသျဖင့္မယူဖူးပါဘူးဆိုတဲ့ အုံးဖန္မွာ အလုပ္ထြက္ထြက္ လုပ္ေနရတဲ့ လူႀကီးေလ။ ခုေတာ့ သူ႔မိသားတစုလံုးကိုပါေခၚၿပီး ေျပးၿပီ။”
“တတိယႏိုင္ငံေရာက္တာနဲ႔ သူ႔အေၾကြးကို အျမန္ဆံုးဆပ္ပါမယ္ဆိုၿပီး၊ တငိုငိုတယိုယိုနဲ႔ လာလာေတာင္းပန္္တတ္ တဲ့ ကေလး ၃ ေယာက္နဲ႔ မုဆိုးမေလ၊ အေမရိကန္ကိုထြက္သြားတာ ၆ လ ျပည့္ေတာ့မယ္။ တခ်က္ေလးဖုန္းျပန္ဆက္ေဖာ္ ေတာင္ မရပါဘူးေတာ္ …”
“ ထားလိုက္ပါေတာ့ရွင္။ က်မတို႔လည္း ၄၊ ၅၊ ၆ လေလာက္ စားခဲ့ရၿပီးၿပီပဲ။ အရင္းေၾကေလာက္ပါၿပီ။”
“ အယ္မူးဒါးကေျပာတယ္၊ သူတို႔လည္း ထြက္ရခါနီးပါၿပီတဲ့။ ျပန္ေပးစရာမလိုေတာ့ပါဘူးတဲ့။ တကယ္လို႔ အေၾကြး ေတြ ျပန္ေတာင္းလို႔ရရင္ေတာင္ က်မတို႔ပဲသံုးလိုက္ေတာ့တဲ့ …”
ေကာင္းပါ့ဗ်ာ။ ဒီေလာက္နဲ႔တင္စခန္းျပတ္သြားလို႔။ ရံုးမေရာက္၊ အခ်ဳပ္မေရာက္နဲ႔ ျပႆနာမရွိရင္ပဲ ေတာ္ပါၿပီဗ်ာ။ ရန္ျဖစ္ဟယ္၊ ေအာ္ဟယ္ဆဲဟယ္ေတာ့ မလုပ္ပါရေစနဲ႔။ ရွက္စရာႀကီး ့ ့ ့။
ေတာ္ပါေသးရဲ့။ ေက်ာင္းဆရာဘ၀ေလးကို ေျခစံုမကန္ခဲ့မိလို႔ ့ ့ ့ ဘုရား ့ ့ ့ ဘုရား။
ေနာင္ေပးဆိုတဲ့လုပ္ငန္းက လုပ္တတ္ကိုင္တတ္သူမ်ားၾကေတာ့ စီးပြားျဖစ္ၾကပါတယ္ဗ်ာ။ တခ်ဳိ႕လုပ္သက္ရင့္ရင့္ ေနာင္ေပးရွင္ေတြဆိို ေရႊကို ပိႆလိုက္ေတာင္ရွိၾကတယ္ဆိုပဲ။ ကိုယ္ပိုင္ကားနဲ႔၊ ဆိုင္ႀကီးကနားႀကီးေတြနဲ႔ေလ။ ဒီလိုလူမ်ဳိး ေတြက်ေတာ့ ေအာက္ေျခအထိဆင္း၀ယ္မေနေတာ့ဘူး။ လက္ခဲြေတြေမြးထားၿပီး ေခါင္ကိုကိုင္ထားလိုက္တာ။ အခ်ိန္က်မွ သူ႔လက္ခဲြေတြဆီက ပဲတို႔၊ ဆီတို႔၊ ဆန္တို႔ကိုျပန္စုၿပီး၊ ၿမိဳ႕ေပၚက ထိုင္းဆိုင္ႀကီးေတြကို ကားအစီးလိုက္အစီးလိုက္ ပို႔ပို႔ေန တာ ေတြ႕ေနရတာပဲေလ။ အ့ဲဒီကေန ဒုကၡသည္စခန္းေတြကို တခါျပန္ျပန္ေရာက္လာတာလို႔ ေျပာၾကတဲ့ ေကာလဟာလ သတင္းေတြလည္းရွိရဲ့။ သံသရာလည္ေနတာေပါ့။ ဒီသံသရာထဲက ဒုကၡသည္တခ်ဳိ႕မွာသာ ့ ့ ့ ။
(ဃ)
ေနာင္ေပးနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ဇာတ္လမ္းေလးေတြကို ႏို႔ဖိုးစခန္းအႏွံ႔ ဖါးေကာက္သလိုလိုက္ေကာက္ရင္ ေကာက္ရင္ ေကာက္သေလာက္ရႏိုင္တယ္။ ့ ့ ့ တကယ္။
ဆန္ေလး ၂ - ပံုးဖိုးယူမိတဲ့ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေဟာင္း တေယာက္အျဖစ္က လိုက္လို႔မမီႏိုင္၊ နားမလည္ႏိုင္ ေလာက္ေအာင္ပါပဲ။ အခက္အခဲေၾကာင့္ ၾကားမွာ သံုးလေလာက္ၾကာသြားတာ၊ အတိုးခ်ည္းသက္သက္ကို ၇၀၀ ေလာက္ ေပးလိုက္ရတယ္ဆိုပဲ။ ဒါေတာင္ ေတာင္းေတာင္းပန္ပန္နဲ႔တဲ့။ ျဖစ္ပံုကဒီလို။ ယူၿပီးမွဆန္ေစ်းကတက္သြားတာ ၂၀၀ အထိ ျဖစ္သြားတယ္။ ရိကၡာထုတ္ခ်ိန္မွာ မေပးျဖစ္ေတာ့ ယူထားတဲ့စာရင္းမွာ ၄၀၀ ျဖစ္သြားေရာ။ ဒါကေနာက္လအတြက္ ေခ်းေငြ ျပန္ျဖစ္ၿပီး ဆန္ ၄ ပံုးစာရင္း၀င္။ တတိယလေရာက္ေတာ့ ၈၀၀ ျဖစ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ေနာက္လဆို ၁၆၀၀ ျဖစ္သြားမွာကို ေၾကာက္တဲ့ ႏိုင္ငံေရးသမားက တျခားရႏိုင္တဲ့ေနရာက ေငြ ၇၀၀ ကိုဆဲြ၊ အတိုးသြားသတ္လို႔ ေနာက္လမွာ ဆန္ ၂ ပံုး ပဲေပးရေတာ့တာ တဲ့။ ေၾသာ္ ေၾကာက္စရာ၊ ေၾကာက္စရာ ့ ့ ့ ။
ေနာက္မိသားစုကလည္း ႏိုင္ငံေရးအသိုင္းအ၀ိုင္းကပဲ။ ဒီအျဖစ္ကေတာ့ မိန္းမကေလးဖြားၿပီးခ်ိန္မွာ အဟာရေလး စားခ်င္လို႔ဆိုၿပီး ေနာင္ေပးယူလိုက္မိတာေလ။ တတိယႏိုင္ငံေရာက္ရဲေဘာ္မ်ားရဲ့ အကူအညီရမယ္ဆိုတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ ေပါ့။ အဆံုးအျဖတ္ျမန္လို႔ေပါ့။ ေနာက္လပို႔ေပးမယ္ ေနာက္လပို႔ေပးမယ္နဲ႔ ေစာင့္ေနရတာကို သည္းမခံႏိုင္တဲ့အဆံုး လင္မယား ႏွစ္ေယာက္လံုးရမယ့္စေကးကို အငတ္ခံၿပီး အေက်ျပန္ဆပ္လိုက္လို႔။ ေတာ္ေသးတာေပါ့ နီးစပ္ရာေတြက ၀ိုင္းကူလိုက္ၾက လို႔ ထမင္းပါမငတ္ၾကတာ။ တတိယႏိုင္ငံကအကူအညီကေတာ့ ကေလး ၆ လ ျပည့္ၿပီးမွေရာက္လာတယ္တဲ့။
ေနာက္အျဖစ္တခုကေတာ့ က်ေနာ္စာသင္ေနတဲ့ေက်ာင္းက ေလးတန္းေက်ာင္းသူေလး။ လိမၼာေရးျခားရွိၿပီး၊ စာေတာ္သူေလး။ ဒီေနာင္ေပးေၾကာင့္ပဲ ေက်ာင္းပါထြက္သြားရတယ္။ ျဖစ္ပံုကဒီလို။ သူ႔အေဖက ၀ါရင့္အရက္သမားတဲ့။ ကေလးက ၅ ေယာက္ရွိတယ္။ ေက်ာင္းထြက္လိုက္ရတဲ့ ေက်ာင္းသူေလးက အႀကီးဆံုး။ အေဖလုပ္သူက အရက္က ပထမ၊ ဖဲက ဒုတိယ ဆိုတဲ့လူစားမ်ဳိး။ ေနာင္ေပးဆိုင္ရာမွာလည္း ကၽြမ္းက်င္သူဆိုပဲ။ သူမ်ားေတြ တလေလာက္ႀကိဳယူေနၾကခ်ိန္မွာ သူက ၄၊ ၅ လေလာက္အထိ ႀကိဳယူတတ္တယ္။ မိသားတစုလံုးအတြက္ရမယ့္ ဆန္ ၆ ပံုးလံုးကို ေရာင္းပစ္ရဲေလာက္ေအာင္ ရဲစြမ္း သတၱိနဲ႔လည္းျပည့္စံုတယ္။ ေရာင္းတာမွ တေနရာထဲကိုေတာင္ မဟုတ္ဘူးတဲ့။
ရိကၡာထုတ္ခ်ိန္ေရာက္ၿပီေဟ့ဆိုရင္ ေနာင္ေပးရွင္ေတြသူ႔ေၾကာင့္ ျပႆနာျဖစ္ၾကၿပီ။ ေနာက္ဆံုး ရိကၡာစာအုပ္ ကိုင္ထားသူက အႏိုင္ရလက္ဦးသြားေတာ့၊ က်န္မရလိုက္သူေတြက အိမ္ကိုလာၿပီး ေပါက္္ကဲြၾကေတာ့တာေပါ့။ အဲ့ဒီ အခ်ိန္မ်ဳိးဆိုသူ႔အေဖက အိမ္မွာမရွိေတာ့ဘူး။ အေမဆိုသူနဲ႔ ကေလးေတြကပဲ ဒီအဆဲအဆိုဒဏ္ေတြကို ရိကၡာထုတ္ခ်ိန္ တိုင္း ပံုမွန္လက္ခံေနၾကရတာ။
သူတို႔ဒုကၡေတြက ဒီေလာက္နဲ႔တင္ရပ္ေနေသးတာမဟုတ္ဘူး။ အသနားခံရ၊ ေတာင္းပန္ရ၊ ကတိေတြအလီလီ ေပးလိုက္ရတဲ့အျပင္ ထမင္းပါငတ္ၾကရေသးတာ။ ငတ္ေနရတဲ့အထဲ ေၾကြးေတြကလည္းပြားပြားလာ။ ဒီေတာ့ က်ေနာ့္ ေက်ာင္းသူေလးတာ၀န္ က်လာတာေပါ့။ ကေလးခမ်ာ သမီးေက်ာင္းတက္ခ်င္တယ္၊ သမီးေက်ာင္းတက္ခ်င္တယ္ ေျပာ ေျပာၿပီး ငိုလိုက္တာဗ်ာ။ ကိုယ္ပါလိုက္ငိုခ်င္ခ်င္ ျဖစ္လာတယ္။ သူ႔အေမကလည္း နို႔စို႔အရြယ္ကေလးရွိေနေတာ့ အိမ္ကေနပဲ အေၾကာ္ေၾကာ္ေပး၊ မုန္႔ဖက္ထုတ္ေလးေတြထုပ္ေပးေပါ့။ သူ႔သမီးက တေနကုန္မိုးရြာမေရွာင္၊ ေနပူမေရွာင္လိုက္ေရာင္းေပါ့။ စားဖို႔တင္မက အေၾကြးရန္ကလည္းရွိေနေသးတာကိုး။
သူ႔အေဖကေတာ့ တကယ့္ေရခဲတုန္းႀကီးပဲဗ်။ ရိကၡာထုတ္တဲ့ရက္ဆို ေပ်ာက္သြားၿပီ။ စခန္ုးထဲလိုက္ပုန္းရင္ပုန္း။ ဒါမွမဟုတ္ စခန္ုးအျပင္ထြက္ၿပီး ရြာနီးေျခာက္စပ္ေတြမွာ အရက္လိုက္လွည့္ေသာက္ရင္ေသာက္နဲ႔။ ေတာ္ေတာ္တာ၀န္ ေက်တဲ့ အေဖ။
(င)
မ်က္ရည္စက္လက္နဲ႔ေက်ာင္းထြက္သြားရတဲ့ ေက်ာင္းသူေလးကိုျမင္လိုက္ရ။ ရြာထဲလွည့္ၿပီး အေက်ာ္တို႔၊ မုန္႔တို႔ လိုက္ေရာင္းေနရတဲ့ ေက်ာင္းသူေလးကိုျမင္ျမင္ေနရတဲ့ က်ေနာ္၊ မေနႏိုင္မထိုင္ႏိုင္ သူ႔မိသားစုနဲ႔ မကင္းရာမကင္းေၾကာင္း လူၾကီးတခ်ဳိ႕နဲ႔ စကားသြားေျပာျဖစ္တယ္။
“ဒီလိုျဖစ္ေနတာကို ရပ္ကြက္တာ၀န္ရွိသူေတြ၊ စခန္းတာ၀န္ရွိသူေတြကေရာ ဘာမွမေျပာၾက၊ မေျဖရွင္းေပးၾကဘူး လားဗ်ာ။ ဒါေတြမျဖစ္ေအာင္ ထုတ္ထားတဲ့စည္းကမ္းေတြ ဘာေတြေရာမရိွၾကဘူးလား။”
“ေျပာၾက၊ သတိေပးၾကတာလည္း အၾကိမ္ေပါင္းမနည္းေတာ့ပါဘူးဆရာရယ္။ မိသားစုအတြင္းေရးကလည္းျဖစ္ေန ေတာ့ ခက္တယ္ဗ်။”
“စည္းကမ္းဆိုတာေတြကေတာ့ ရွိတာေပါ့ဗ်ာ။ ဒါေပမယ့္ စည္းကမ္းဆိုတာက အေရးယူလို႔ရတာမ်ဳိးမွ မဟုတ္တာ။ တားရံုပဲရတာ ဆရာရဲ့။ ယူတဲ့သူကယူတာကိုး၊ ျပန္ေပးရမွာေပါ့” တဲ့။
တရားက်လိုက္တာဗ်ာ။ ဒီေတာ့ဆက္ေမးစရာေတြက ထပ္ရွိလာျပန္ေရာေပါ့ ့ ့ ့
“ဟာ တလ ဆန္ ၆ ပံုးေတာင္ ေရာင္းတယ္ဆိုေတာ့ ဒီလူက ေတာင္ယာလည္းရွိတာမဟုတ္၊ တျခားကရစရာ ဆန္လည္းရွိတာမဟုတ္ပဲနဲ႔ ၀ယ္တဲ့လူက လူပဲဗ်ာ ၀ယ္ရက္လား။ ဒီကိစၥေတြက ျဖစ္သင့္တဲ့ကိစၥေတြလို႔ ျမင္ေနၾကလို႔လား။ ထမင္းမစားဘဲ ေနလို႔ရတာမွ မဟုတ္တာ။ လူႀကီးေတြကထားေတာ့ဗ်ာ သူ႔ထိုက္နဲ႔သူ႔ကံပဲ။ ကေလးေတြက ဒုကၡ။ တခါတခါ ေက်ာင္းကိုလာရင္ ထမင္းမစားခဲ့ရဘူးတဲ့။ စာသင္ခ်ိန္တေလ်ာက္လံုး အဆာခံထားရေပမယ့္ ေက်ာင္းကျပန္ရင္လည္း စားရဖို႔က မေသခ်ာဘူးတဲ့။ တေနကုန္အငတ္ခံေနရတာ။ ကိုယ့္အတြက္ ရိကၡာ ရရက္နဲ႔ ငတ္ေနၾကရတာဗ်။”
“မျဖစ္သင့္တာေတြ ဆက္မျဖစ္ဖ႔ိုကိုေတာ့ တာ၀န္ရွိသူေတြက ေျဖရွင္းေပးရမွာေပါ့။ ဥပမာ ဥပေဒေတြထုတ္ၿပီး ဒီလို မ်ဳိးထပ္မျဖစ္ေအာင္ အကာအကြယ္တခုခုေတာ ့ေပးထားသင့္တာေပါ့ဗ်ာ။”
“ဆရာရယ္ ဘယ္သူက ဒီလိုဥပေဒမ်ဳိးေတြကို ထည့္ဆဲြမွာလဲ။ ဥပေဒေရးဆဲြခြင့္ရွိသူေတြက ဒီျပႆနာမ်ဳိးေတြ ရွိေနမွန္းေရာ သိၾကပါ့မလားဗ်ာ။ ခံစားဖူးလို႔သိခဲ့ရင္ေတာင္ ဘယ္လိုဥပေဒေတြနဲ႔ ဘယ္လိုကာကြယ္ရတယ္ဆိုတာ သိဖို႔၊ ေတြးတတ္ဖို႔လိုေသးတာ။ တကယ္ေရးျဖစ္လုိ႔ ဥပေဒဆုတာရွိခဲ့ရင္ေတာင္ ဒီဥပေဒေတြက အသက္၀င္ပါ့မလားဗ်ာ။ လက္ေတြ႕က်င့္သံုးတဲ့ေနရာမွာ ထည့္သံုးၾကပါ့မလား။ က်ေနာ္ေတာ့ သိပ္မထင္ဘူး ဆရာေရ …။”
က်ေနာ္ေမာသြားၿပီ။ အေတာ့ကိုေမာသြားပါၿပီ။ ေျပာဆိုလိုက္ရတဲ့အတြက္ အေမာမဟုတ္။ က်ေနာ့္ ေက်ာင္းသူ ေလးလို ထပ္ခံစားၾကရဦးမယ့္ အနာဂတ္ ေနာင္ေပးဒုကၡသည္ေတြအတြက္ ၾကိဳေမာရတဲ့ အေမာ။
(စ)
တကယ္ဆို က်ေနာ္လည္း ေနာင္ေပးဒုကၡသည္ တဦးပါပဲ။ ေစာေစာကေျပာခဲ့သလို ေငြဆံုးရႈံးခဲ့ရတဲ့ ရလဒ္က လတ္တေလာအက်ဳိးဆက္။ ေနာက္ဆက္တဲြအက်ဳိးဆက္ေတြကလည္း ရွိေသး။
ေျပာရရင္ နာမည္ႀကီးမႈေပါ့ဗ်ာ။ က်ေနာ့္မိန္းမသူငယ္ခ်င္း အေမရိကားကိုထြက္သြားတာ တႏွစ္ျပည့္ေတာ့မယ္။ က်ေနာ့္မိန္းမလည္း ဆက္မလုပ္ရဲေတာ့ဘူး။ ဆက္လုပ္စရာလည္းမရွိေတာ့ပါဘူးဗ်ာ။ ဒါေပမယ့္ေလ ့ ့ ့။
ကန္႔ထဲမွာ ကိုလူဗိုလ္မိန္းမေယာက္ ေငြတိုးေခ်းစားေနတယ္ ဆိုတဲ့သတင္းက ပ်ံ႕ႏွံ႔ေနဆဲ။ မီဒီယာေတြ အကူအညီ မလိုပဲ ႏိုင္ငံတကာကိုေရာက္တယ္။ ဘယ္သူေတြ ဘယ္လိုျဖန္႔ၾကတယ္ေတာ့မသိ။ က်ေနာ့္သတင္းက အေမရိကားကို လည္းေရာက္တယ္။ ေနာ္ေ၀ကိုလည္းေရာက္တယ္။
ဒီေတာ့ အက်ဳိးအျမတ္ကဘာျဖစ္လဲ။ အလြယ္တကူေကာက္ခ်က္ခ်တတ္တဲ့၊ အမွားတို႔ အားနည္းခ်က္တို႔ကိုသာ ကြက္ျမင္တတ္တဲ့ ျမန္မာ့စရိုက္ေတြထဲမွာ လာဘ္ပိတ္တာေပါ့။ ဂုဏ္သိကၡာေတြ၊ ယံုၾကည္မႈတန္ဖိုးေတြက်တာေပါ့ဗ်ာ။ ဘယ္သူမွ အဆက္အသြယ္မလုပ္ၾကေတာ့ဘူး။ ကူညီေနက်လူတခ်ဳိ႕ေတာင္ လက္ေရွာင္သြားၾကၿပီ။ ဒါက ေနာင္ေၾကြးေပါ့။ ယူခဲ့မိတဲ့ ေနာင္ေပးေတြရဲ့ အက်ဳိးဆက္ေတြေလ။
က်ေနာ္တို႔ဘ၀ေတြမွာ ဘယ္သူေတြဆီက၊ ဘာေတြမ်ား ေနာင္ေပးေတြယူထားမိၾကေသးလဲ ဆိုတာကိုသာ စဥ္း စားထားၾကေပေတာ့ဗ်ဳိ႕။ ေသခ်ာတာက အမွတ္တမဲ့ပဲယူယူ၊ အမွတ္တရပဲယူယူ ယူထားမိသမွ်ေနာင္ေပးေတြအတြက္ ေနာင္ေၾကြးဆိုတာကေတာ့ တာ၀န္ေက်တတ္တယ္ေနာ္။
စက္တင္ဘာ ၂၂၊ ၂၀၀၉
That reallistic story are happening all the time when I was living in Nu Poe camp ,I belive you to have some more story in future.I recommend you make it all the best as a humanetarien. God bless you and your family
ReplyDeleteWin Kyaw from Newzealand