ကင္ပြန္းတပ္ မဂၤလာမျပဳရေသးသူမ်ားကံထြန္းသစ္
ဇူလိုင္ ၂၉၊ ၂၀၁၀
ဇူလိုင္ ၂၉၊ ၂၀၁၀
“ေဟ့ … ေက်ာက္က်င့္ပါ”
“ေဟ့ … ရွာဂ်န္ေက်ာက္”
ဤအမည္နာမကုိ ၾကားလုိက္ရ၍ စိနတုိင္းဘြားမ်ဳိးႏြယ္မ်ားထင္လွ်င္ ပါစင္ေအာင္လြဲပါလိမ့္မည္၊ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ အခ်င္းခ်င္း ႏႈတ္ဆက္ ပဋိသႏၳာရျပဳမႈမ်ားသာ ျဖစ္ပါသည္။
ဘာေၾကာင့္ ဤအမည္မ်ားျဖင့္ ျပက္ရယ္ျပဳ ေခၚေဝၚၾကသနည္းဟု ေမးလာခဲ့လွ်င္ ရြံ႕ရွာလြယ္ေသာ ကုိယ္ ႏႈတ္ ႏွလုံးသုံးပါးလုံး အမူအရာတုိ႔ကုိၾကည့္ကာ တင္စားေခၚေဝၚၾကျခင္းျဖစ္ပါသည္။
တဖန္ အမွန္တကယ္ ထိတ္လန္႔ေၾကာက္ရြံ႕မႈကုိသိ၍ ေခၚေဝၚသည္ဆုိလွ်င္ တင္စားသည့္ '႐ုဠီသညာ' မဟုတ္၊ တကယ္အနက္မည္ 'အႏြတၴသညာ' သာျဖစ္ရေပမည္။
ထုိအမည္ရလြယ္မႈကုိ သူတပါးကုိထား မိမိကုိယ္တုိင္ ေကာက္ေၾကာင္းေဖြမိရာ၊ လူမွန္းသိစ စကားပီနားၾကားတြင္ ရင္းႏွီးရေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားသည္ ထိတ္လန္႔ဖြယ္ သရဲ တေစၧ စုန္း ဒ႑ာရီမ်ား၊ ေမွာင္မည္းမည္း ညဥ့္ရိပ္မ်ား၊ ေခ်ာက္ျခားဖြယ္ ဆုိးခုိးတုိက္ခုိက္မႈမ်ားသည္ တျဖတ္ျဖတ္ ႐ုပ္ရွင္အျမန္ျပကြက္မ်ားလုိ ေပၚလာၾကသည္။
'ငါက ပဲပုံးေတြအျပည့္နဲ႔ လွည္းေမာင္းလာတာ၊ စစ္တြင္းက ေလယာဥ္ပ်က္ကုန္းလည္းေရာက္ေရာ ဆူးလုံးႀကီး လိမ့္လာလုိက္တာ ႏြားေတြလည္း ထိမ္းမရ၊ လွည္းလည္း ေမာက္ေတာ့တာပဲ ကံေကာင္းလုိမေသ'။
ညဥ့္ဦးယံစကားဝုိင္းတြင္ အေဖတုိ႔ ဖလွယ္ေနၾကေသာ အေတြ႕အၾကံဳမ်ားသည္ ၾကက္သီးတဖ်န္းဖ်န္းႏွင့္ နားထဲသုိ႔ တုိးဝင္ ကုန္ၾကသည္။ ထုိညမ်ဳိးတြင္ ဘယ္ေလာက္ပင္ ေခြၽးေတြျပန္ေနပါေစ၊ ေခါင္းၿမီးျခံဳမဖြင့္ရဲေတာ့။ ခုေခတ္လုိ တီဗီြ၊ ဗီြဒီယုိေတြကလည္း မေပၚေသးေတာ့ ေၾကာက္ရြံ႕မႈကုိ ေဖ်ာက္စရာ အာ႐ုံမရွိ။
ေန႔ခင္းက်ေတာ့ေရာ၊ “ေအာင္ေရႊႀကီး ပိုးထိလုိ႔တဲ့ ေဟ့ ... အပမွီလာတာ အိမ္လည္းေရာက္ကေရာ ဆုံးတာပဲတဲ့” ဆိုသည့္ သတင္းတုိ႔ကလည္း တမ်ဳိးၿပီးတမ်ဳိး မ႐ုိးရေလ။
ထုိသုိ႔ အေၾကာက္တရားႏွင့္ ဖြားေျမာက္ခဲ့ရာ ေက်ာင္းေနေသာအခါမွာေကာ ဆရာေတာ္ကုိ ေၾကာက္လုိက္ရတာ မလႈပ္ပင္ မလႈပ္ရဲ။ ဆရာေတာ္က ဘုန္းတန္ခုိးႀကီးျပန္ စာကလည္းတတ္၊ ေဆြႀကီးမ်ဳိးႀကီးမွ ရဟန္းျပဳခဲ့လို႔ထင့္ ေဒါသလြယ္သည္မွာ လူသူႀကီးမွအစ ကုိရင္ေက်ာင္းသားအဆုံး အားလုံးဖိန္႔ဖိန္႔တုန္ပင္။
စာမရလွ်င္ နကန္စာေကြၽးသည္၊ ရန္ျဖစ္လွ်င္ နကန္စာေကြၽးသည္၊ ေဆာ့လွ်င္ ကဲလွ်င္ နကန္စာေကြၽးသည္၊။ ဝါးအဖ်ားကုိ သပ္ထားေသာ ထုိနကန္သည္ အ႐ွဳိးရာတုိ႔ကုိ ၿပဳိင္ၿပဳိင္ထေစသကဲ့သုိ႔ တလုံးကြဲလွ်င္လည္း ေက်ာင္းေတာင္ဘက္ ဝါး႐ုံႀကီးက အစားရလြယ္သည့္ အရာေလ။
နကန္က အမ်ားဆုိင္ျဖစ္ေသာ္ျငား တရံတခါ ဆရာေတာ္လက္နားရွိေသာ အရာဝတၴဳမ်ားသည္လည္း အထူးျပဳ နကန္ျဖစ္သြားရသည္။ မွတ္မိေသးေတာ့၊ ေယာင္၍ပင္ ကုိယ့္ေခါင္းကုိ စမ္းမိခဲ့၊ ဆရာေတာ္အား ဆြမ္းကပ္စဥ္ ႏွစ္ေတာင္ထြာအတြင္းဝင္၍ကပ္မွ အကပ္ေျမာက္ေၾကာင္း သင္ၾကားဖူးဖို႔ေဝး၊ ၾကားပင္မၾကားဖူးတဲ့ အရြယ္၊ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေဘာဇဥ္စားဖြယ္တခုကုိ ႏွစ္ေတာင္ထြာအျပင္မွ ကပ္မိရာ ‘ခြမ္’ ခနဲ ႏွီးေဒါင္းလန္းႏွင့္ ေခါင္းကို ကပ္ပိခံလုိက္ရေတာ့သည္။ ေဒါင္းလန္းလည္း တစစီ၊ ေခါင္းလည္းမူးေဝလ်က္။
ထုိအခ်ိန္မွစ၍ ဆရာေတာ္ ေခၚလွ်င္ပင္ ေၾကာက္တထိတ္ထိတ္ စုိးတလန္႔လန္႔ ရွိေတာ့သည္။ ႐ုိက္ေသာေၾကာင့္ ေၾကာက္၊ ေၾကာက္ေသာေၾကာင့္ ေယာင္မွား၊ ေယာင္မွားေသာေၾကာင့္ ႐ုိက္၊ ဤသုိ႔ျဖစ္ အေၾကာက္သံသရာ လည္ေတာ့သည္။ သည္အထဲ ၿမဳိ႕မွာေနေသာ ခန္းေနဦးပဥၥင္း ေႏြရာသီျပန္လာၿပီဆုိလွ်င္ ေၾကာက္အား ပုိရျပန္သည္။ ဆြမ္းခံရာလည္း ေခါက္၊ ေရဆြဲရာလည္း ႐ိုက္၊ ေဝယ်ာဝစၥတုိင္းသည္ အေငါက္, အေခါက္တုိ႔ျဖင့္ မကင္း။ ဘာေၾကာင့္ ႐ုိက္မွန္းမသိ။ ေၾကာက္ၿပီးရင္း ေၾကာက္ရတာကုိသာ သိသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ျဖင့္ ထုိဦးပဥၥင္း ဦးစေႏၵာဘာသ လူထြက္သြားသည္ၾကားေသာအခါ ေပ်ာ္လုိက္ရသည္ျဖစ္ျခင္း။
ေနာင္ ေလာကနီတိေတြ ဘာေတြသင္ရေတာ့ ဆရာသမားဆုိတာ အုိးထိန္းသည္ႏွင့္ တူသည္၊ အုိးကုိ ေကာင္းေစလုိလို႔ ႐ိုက္ခတ္သကဲ့သုိ႔ ေတာ္ေစ တတ္ေစလုိ၍ ႐ုိက္ျခင္းဟု သင္ယူခဲ့ရသည္၊ စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ ပညာႏွင့္ အေၾကာက္တရား ဆတူမ်ားရခဲ့ေလသလား။
သည္လုိႏွင့္ ဘဝထဲေရာက္သည့္အခါမွာေတာ့ ပညာေတြက ေက်ာင္းမွာသာက်န္ခဲ့ၿပီး အေၾကာက္တရားေတြကသာ တုိးပြားပါလာခဲ့ေလရာ အရာရာကုိ တြန္႔ဆုတ္ေနမိေတာ့သည္။ ဟုိဟာလုပ္ရင္ အျပစ္ရွိမလား၊ သည္ဟာေျပာရင္ အျပစ္ရမလားစသည့္ အေလ့တုိ႔သည္ မက်င့္ဘဲ ပြားလာေတာ့သည္။ အယုတ္ဆုံး ရည္းစားစကား ေျပာရာမွာပင္ ရဲေဆးမတင္ဘဲ မေျပာဝံ့။ သည္အထဲ ဝါသနာပါလုိ႔ စာေလးေပေလးဖတ္ျပန္ေတာ့လည္း လက္လွမ္းမွီတာက စုန္း တေစၧ ကေဝ ဝတၴဳမ်ား။ ကေဝသခ်ဳႋင္းဆုိသည့္ စာအုပ္ထဲမွ ဇာတ္ဝင္ခန္းမ်ားဆုိလွ်င္ အခုထိပင္ ေၾကာက္လုိ႔ေကာင္းတုန္း၊ အေၾကာက္တရားကုိ နည္းႏုိင္ ေလ်ာ့ႏုိင္ ပယ္ႏုိင္ ရွားႏုိင္မလားေအာက္ေမ့ပါတယ္။
အေၾကာက္ဆင့္ေလာင္းသည့္ အရာေတြကသာ ဝန္းက်င္မွာ ျပည့္ႏွက္လုိ႔၊ မေၾကာက္မရြံ႕လြတ္လပ္စြာ ကုိယ္စိတ္ ကုိယ့္ကုိယ္ လုပ္ကုိင္ဖုိ႔မဆုိထားႏွင့္ လြတ္လပ္စြာ ေျပာဆုိရမည္ကုိပင္ 'ထရံၾကား နားရွိသည္' ဆုိသည့္ စကားေဟာင္းမ်ားေၾကာင့္ ႏႈတ္ဆြံ႔ခဲ့သည္။ ေတြးမည္ေခၚမည္ၾကံစည္ေတာ့လည္း ငါ့အၾကံကုိ တစုံတဦးမ်ား သိသြားေလမလားဆုိၿပီး ရဲရဲမေတြးတတ္၊ ၾကံဳသမွ်အေရးတုိ႔ကုိ အပ္သလား ရာသလား မစဥ္းစား၊ ေၾကာက္ဖုိ႔သာ အသင့္ျပင္ေနေတာ့သည္။ ၾကာေတာ့ ေၾကာက္ရြံ႕ျခင္းသည္ အက်င့္ပါေနခဲ့ၿပီ။
ထုိ႔ျပင္ အျခားသူေတြ အဖမ္းအဆီးခံတာ ၾကံဳလွ်င္လည္း ငါကုိလည္း ဖမ္းဆီးမွာလား၊ အျခားသူေတြ မမာမက်န္းျဖစ္ကုန္ၿပီ ငါမွာေရာ စသည္ျဖင့္ ... ... အေၾကာင္းကုိမရွာဘဲ အမ်ဳိးမ်ဳိးရွာၾကံေၾကာက္မိေတာ့သည္။ သည္အမူအက်င့္ေတြေၾကာင့္ အထက္ပါ အမည္သညာ ရွိခဲ့ရျခင္းပင္။
ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ဝန္းက်င္တြင္ ေၾကာက္ရြံ႕ျခင္းကုိ ျဖစ္ေပၚေစတတ္ေသာ အေၾကာင္းမ်ားစြာရွိရာ အာ႐ုံေျခာက္ပါးအျပည့္ ဟုပင္ ဆုိလုိက္ခ်င္ပါသည္။ ၾကာေတာ့ အေၾကာက္တရား၌ ေပ်ာ္ပုိက္ေနသူမ်ားဟု မ်ဳိးျခား ေျမျခား သူအမ်ားတုိ႔ ကဲ့ရဲ႕ သၿဂႋဳဟ္ဖြယ္ျဖစ္ေနေတာ့သည္။
တကယ္စဥ္းစားၾကည့္ေသာအခါ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔သည္ ‘ေၾကာက္တတ္လွ်င္ ဝန္ကင္း’ ဆုိသည့္ စကားပုံကုိသာ နားစြဲေနၿပီ။ ‘ေၾကာက္ရင္ လြဲ၊ ရဲ မင္းျဖစ္’ ဆုိသည့္စကားကုိေတာ့ ေမ့ေပ်ာက္ေနၾကသည္။
ေၾကာက္ရြံ႕ျခင္းသည္ ဘဝတြက္ အလြန္အႏၲရာယ္ႀကီးလွေပသည္။ ေၾကာက္ရြံ႕မႈအားႀကီးလွ်င္ ယုံၾကည္မႈ ေပ်ာက္ဆုံးတတ္သည္။ ယုံၾကည္မႈ ေပ်ာက္ဆုံးလွ်င္ သိမ္ငယ္စိတ္ဝင္လာသည္ကုိ သတိျပဳသင့္သည္။
စာေတြရပါလ်က္ ဆရာကုိရြံ႕၍ စာေတြ ေပ်ာက္ရသည္အျဖစ္။ စာေတြရပါလ်က္ ေၾကာက္ေသာေၾကာင့္ ပုစၧာကုိ မွန္ကန္စြာ မေျဖႏုိင္သည္အျဖစ္ႏွင့္ ကုိယ္တုိင္ျမင္ဖူးသူမ်ား၊ အလုပ္ရွင္မ်ားကုိ ဝံ့ဝံ့စားစား ရင္မဆုိင္မႈ၊ ခန္းနားထည္ဝါေသာ ေနရာမ်ား ဆုိင္ကနားမ်ားကုိ ဝင္မဆံ့ျခင္းမ်ားသည္ ကုိယ္တုိင္ဆုံဖူးၾကသည့္ သာဓကမ်ားပင္။
သတၱဳခ်ၾကည့္ေသာ္ ေၾကာက္ရြံ႕ျခင္း၏အေျခခံသည္ ဗဟုသုတမရွိျခင္းႏွင့္ စဥ္းစားဆင္ျခင္ဉာဏ္ မရွိျခင္းေၾကာင့္ဟု ေတြ႔ရေပသည္။ ဤႏွစ္ခ်က္ျဖင့္ ေၾကာက္ရြံ႕စိတ္ျဖစ္ေပၚတုိင္း ျဖစ္ေပၚတုိင္း ဘာကုိေၾကာက္တာလဲ။ ဘာေၾကာင့္ ေၾကာက္တာလဲ စသည္ျဖင့္ ႏႈိင္းခ်ိန္စဥ္းစား ဆင္ျခင္သုံးသပ္ျခင္းျပဳႏုိင္လွ်င္ ေၾကာက္ရြံ႕စိတ္တုိ႔ ဖယ္ရွားႏုိင္ကာ ရဲဝံ့မႈျဖင့္ပင္ အစားထုိးႏုိင္မည္မွာ ဧကန္ပင္ျဖစ္ပါသည္။
နန္းမအလယ္ ရံေရႊမ်ားစြာႏွင့္ စံေနေသာ အေလာင္းမင္းသား သိဒၶတၴသည္ တကုိယ္တည္း ေတာနက္ထဲ လွည့္လည္ တရားေဖြစဥ္ ေၾကာက္ရြံ႕ထိတ္လန္႔ဖြယ္ နိမိတ္အာ႐ုံတုိ႔ ၾကံဳေသာ္တုိင္း ဒါဟာ ငါ့ကုိ ဆုတ္နစ္ေစတဲ့ မာရဘဲဟု ဆင္ျခင္ကာ ပယ္ရွားေဝးလႊင့္ေစခဲ့ေၾကာင္းတုိ႔ကုိ သံယုတ္ပါဠိေတာ္၌ အထင္အရွား ေတြ႔ႏုိင္ပါသည္။
ထိုနည္းတူ ဂရိေတြးေခၚပညာရွင္ႀကီး ေဆာ့ကေရးတီးသည္လည္း ေသဒဏ္စီရင္ခံရအံ့နီးတြင္ တပည့္မ်ားက ငိုယုိေနၾကရာ သင့္တုိ႔ ေသျခင္းကုိ ေၾကာက္စရာ ဟု ဘာေၾကာင့္ေျပာႏုိင္သလဲ၊ သင့္တုိ႔ ခံစားဖူးလုိ႔လားဟု ေမးခဲ့သည္။ တပည့္မ်ားက မခံစားဖူးေၾကာင္းေျပာၾကေတာ့ ေသျခင္းရဲ႕ ဟုိမွာဘက္မွာ သင့္တုိ႔ထင္သလုိ ဆုိးခ်င္မွဆုိးမွာ ဟုေျပာကာ ေသျခင္းကုိ မတုန္မလႈပ္ ရင္ဆုိင္သြားေတာ့သည္။
ဤကုိခ်င့္၍ ေၾကာင္းက်ဳိး စဥ္းစားဉာဏ္ရွိျခင္းႏွင့္ အေထြေထြ ဗဟုသုတ ႂကြယ္ျခင္းသည္ လူတုိင္း ေၾကာက္ရြံ႕ေသာ ေသျခင္းတရားကုိပင္ ရဲဝံ့စြာ ရင္ဆုိင္စြမ္းရွိသည္ မဟုတ္ပါလား။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အေၾကာက္တရား ကုိ အႏုိင္ယူႏုိင္ေသာသူတုိ႔သည္ အရာရာကုိ ေအာင္ႏုိင္သူမ်ားဟု ဆုိလုိက္ခ်င္ပါသည္။ ‘ရဲရင့္ျခင္းေၾကာင့္ တႀကိမ္သာ ေသဆုံးရ၍၊ ေၾကာက္ရြံ႕ျခင္းကား အႀကိမ္ႀကိမ္ ေသခဲ့ရသည္’ ဆုိေသာ စကားမွာ ထုိသုိ႔ေသာ အာဇာနည္တုိ႔ က်ဴးရင့္ခဲ့ေသာ ဥဒါန္းပင္။
ထုိုသုိ႔ေသာ ဥဒါန္းမ်ဳိးကုိ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အစ္မတဦးလည္း က်ဴးရင့္ခဲ့ဖူးပါသည္။ အသက္ေဘးႏွင့္ လက္တကမ္းအကြာ၊ ေသမင္းက တစ္ ႏွစ္ သုံး တုိင္မင္ေခၚေနခ်ိန္ အေဖာ္အားလုံးတုိ႔ တြန္႔ဆုတ္ေသြးပ်က္သည့္ ကာလ၊ ထုိကာလတြင္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ အစ္မကား ေသျခင္းကုိ တည္ၿငိမ္ေအးေဆးစြာ ရင္ဆုိင္ျဖတ္သန္း သြားခဲ့သည္။ ထုိအစ္မ ေျပာခဲ့ေသာ စကားမွာ ‘လူတုိင္း ေၾကာက္ရြံ႕တတ္ၾကသူခ်ည္းပါပဲ၊ ဒါေပမယ့္ အမ်ားအတြက္ လုပ္သင့္တာကုိေတာ့ ေၾကာက္လွ်က္ႏွင့္ လုပ္ၾကရမွာပဲ’ ဟု ျဖစ္ပါသည္။
ေနာက္တခါ စာေရးဆရာမႀကီး ေဒၚခင္မ်ဳိးခ်စ္ သူ႔မိတ္ေဆြအား ေပးစာမွ စကားေလးတပုိဒ္ကလည္း ‘ေၾကာက္စရာရွိ ေၾကာက္၊ ငိုစရာရွိ ငို၊ ပူစရာရွိ ပူပင္၊ လုပ္စရာရွိတာ လုပ္’ ဟူ၍ ျဖစ္ပါသည္။
ဤအေၾကာင္းမ်ားကုိ စဥ္းစားဆင္ျခင္ရင္း သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ေတြ႔ေသာအခါ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔နာမည္မ်ားကုိ ေျပာင္းဖုိ႔ ႀကဳိးစားရပါမည္။ နာမည္ေပး ကင္းပြန္းတပ္ မဂၤလာအသစ္ျပဳၾကပါမည္။ ထုိအခါ အေမရိကန္သမၼတႀကီး သီအုိဒုိ ႐ုစဗဲ့၏ ဤစကားေလးကုိ ေမတၱာလက္ေဆာင္ေပးရပါမည္။
‘ကြၽႏု္ပ္တုိ႔မွာ ေၾကာက္စရာဆုိလုိ႔ ေၾကာက္စိတ္တခုတည္းသာ ရွိသည္’ တဲ့။ ။
“ေဟ့ … ရွာဂ်န္ေက်ာက္”
ဤအမည္နာမကုိ ၾကားလုိက္ရ၍ စိနတုိင္းဘြားမ်ဳိးႏြယ္မ်ားထင္လွ်င္ ပါစင္ေအာင္လြဲပါလိမ့္မည္၊ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ အခ်င္းခ်င္း ႏႈတ္ဆက္ ပဋိသႏၳာရျပဳမႈမ်ားသာ ျဖစ္ပါသည္။
ဘာေၾကာင့္ ဤအမည္မ်ားျဖင့္ ျပက္ရယ္ျပဳ ေခၚေဝၚၾကသနည္းဟု ေမးလာခဲ့လွ်င္ ရြံ႕ရွာလြယ္ေသာ ကုိယ္ ႏႈတ္ ႏွလုံးသုံးပါးလုံး အမူအရာတုိ႔ကုိၾကည့္ကာ တင္စားေခၚေဝၚၾကျခင္းျဖစ္ပါသည္။
တဖန္ အမွန္တကယ္ ထိတ္လန္႔ေၾကာက္ရြံ႕မႈကုိသိ၍ ေခၚေဝၚသည္ဆုိလွ်င္ တင္စားသည့္ '႐ုဠီသညာ' မဟုတ္၊ တကယ္အနက္မည္ 'အႏြတၴသညာ' သာျဖစ္ရေပမည္။
ထုိအမည္ရလြယ္မႈကုိ သူတပါးကုိထား မိမိကုိယ္တုိင္ ေကာက္ေၾကာင္းေဖြမိရာ၊ လူမွန္းသိစ စကားပီနားၾကားတြင္ ရင္းႏွီးရေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားသည္ ထိတ္လန္႔ဖြယ္ သရဲ တေစၧ စုန္း ဒ႑ာရီမ်ား၊ ေမွာင္မည္းမည္း ညဥ့္ရိပ္မ်ား၊ ေခ်ာက္ျခားဖြယ္ ဆုိးခုိးတုိက္ခုိက္မႈမ်ားသည္ တျဖတ္ျဖတ္ ႐ုပ္ရွင္အျမန္ျပကြက္မ်ားလုိ ေပၚလာၾကသည္။
'ငါက ပဲပုံးေတြအျပည့္နဲ႔ လွည္းေမာင္းလာတာ၊ စစ္တြင္းက ေလယာဥ္ပ်က္ကုန္းလည္းေရာက္ေရာ ဆူးလုံးႀကီး လိမ့္လာလုိက္တာ ႏြားေတြလည္း ထိမ္းမရ၊ လွည္းလည္း ေမာက္ေတာ့တာပဲ ကံေကာင္းလုိမေသ'။
ညဥ့္ဦးယံစကားဝုိင္းတြင္ အေဖတုိ႔ ဖလွယ္ေနၾကေသာ အေတြ႕အၾကံဳမ်ားသည္ ၾကက္သီးတဖ်န္းဖ်န္းႏွင့္ နားထဲသုိ႔ တုိးဝင္ ကုန္ၾကသည္။ ထုိညမ်ဳိးတြင္ ဘယ္ေလာက္ပင္ ေခြၽးေတြျပန္ေနပါေစ၊ ေခါင္းၿမီးျခံဳမဖြင့္ရဲေတာ့။ ခုေခတ္လုိ တီဗီြ၊ ဗီြဒီယုိေတြကလည္း မေပၚေသးေတာ့ ေၾကာက္ရြံ႕မႈကုိ ေဖ်ာက္စရာ အာ႐ုံမရွိ။
ေန႔ခင္းက်ေတာ့ေရာ၊ “ေအာင္ေရႊႀကီး ပိုးထိလုိ႔တဲ့ ေဟ့ ... အပမွီလာတာ အိမ္လည္းေရာက္ကေရာ ဆုံးတာပဲတဲ့” ဆိုသည့္ သတင္းတုိ႔ကလည္း တမ်ဳိးၿပီးတမ်ဳိး မ႐ုိးရေလ။
ထုိသုိ႔ အေၾကာက္တရားႏွင့္ ဖြားေျမာက္ခဲ့ရာ ေက်ာင္းေနေသာအခါမွာေကာ ဆရာေတာ္ကုိ ေၾကာက္လုိက္ရတာ မလႈပ္ပင္ မလႈပ္ရဲ။ ဆရာေတာ္က ဘုန္းတန္ခုိးႀကီးျပန္ စာကလည္းတတ္၊ ေဆြႀကီးမ်ဳိးႀကီးမွ ရဟန္းျပဳခဲ့လို႔ထင့္ ေဒါသလြယ္သည္မွာ လူသူႀကီးမွအစ ကုိရင္ေက်ာင္းသားအဆုံး အားလုံးဖိန္႔ဖိန္႔တုန္ပင္။
စာမရလွ်င္ နကန္စာေကြၽးသည္၊ ရန္ျဖစ္လွ်င္ နကန္စာေကြၽးသည္၊ ေဆာ့လွ်င္ ကဲလွ်င္ နကန္စာေကြၽးသည္၊။ ဝါးအဖ်ားကုိ သပ္ထားေသာ ထုိနကန္သည္ အ႐ွဳိးရာတုိ႔ကုိ ၿပဳိင္ၿပဳိင္ထေစသကဲ့သုိ႔ တလုံးကြဲလွ်င္လည္း ေက်ာင္းေတာင္ဘက္ ဝါး႐ုံႀကီးက အစားရလြယ္သည့္ အရာေလ။
နကန္က အမ်ားဆုိင္ျဖစ္ေသာ္ျငား တရံတခါ ဆရာေတာ္လက္နားရွိေသာ အရာဝတၴဳမ်ားသည္လည္း အထူးျပဳ နကန္ျဖစ္သြားရသည္။ မွတ္မိေသးေတာ့၊ ေယာင္၍ပင္ ကုိယ့္ေခါင္းကုိ စမ္းမိခဲ့၊ ဆရာေတာ္အား ဆြမ္းကပ္စဥ္ ႏွစ္ေတာင္ထြာအတြင္းဝင္၍ကပ္မွ အကပ္ေျမာက္ေၾကာင္း သင္ၾကားဖူးဖို႔ေဝး၊ ၾကားပင္မၾကားဖူးတဲ့ အရြယ္၊ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေဘာဇဥ္စားဖြယ္တခုကုိ ႏွစ္ေတာင္ထြာအျပင္မွ ကပ္မိရာ ‘ခြမ္’ ခနဲ ႏွီးေဒါင္းလန္းႏွင့္ ေခါင္းကို ကပ္ပိခံလုိက္ရေတာ့သည္။ ေဒါင္းလန္းလည္း တစစီ၊ ေခါင္းလည္းမူးေဝလ်က္။
ထုိအခ်ိန္မွစ၍ ဆရာေတာ္ ေခၚလွ်င္ပင္ ေၾကာက္တထိတ္ထိတ္ စုိးတလန္႔လန္႔ ရွိေတာ့သည္။ ႐ုိက္ေသာေၾကာင့္ ေၾကာက္၊ ေၾကာက္ေသာေၾကာင့္ ေယာင္မွား၊ ေယာင္မွားေသာေၾကာင့္ ႐ုိက္၊ ဤသုိ႔ျဖစ္ အေၾကာက္သံသရာ လည္ေတာ့သည္။ သည္အထဲ ၿမဳိ႕မွာေနေသာ ခန္းေနဦးပဥၥင္း ေႏြရာသီျပန္လာၿပီဆုိလွ်င္ ေၾကာက္အား ပုိရျပန္သည္။ ဆြမ္းခံရာလည္း ေခါက္၊ ေရဆြဲရာလည္း ႐ိုက္၊ ေဝယ်ာဝစၥတုိင္းသည္ အေငါက္, အေခါက္တုိ႔ျဖင့္ မကင္း။ ဘာေၾကာင့္ ႐ုိက္မွန္းမသိ။ ေၾကာက္ၿပီးရင္း ေၾကာက္ရတာကုိသာ သိသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ျဖင့္ ထုိဦးပဥၥင္း ဦးစေႏၵာဘာသ လူထြက္သြားသည္ၾကားေသာအခါ ေပ်ာ္လုိက္ရသည္ျဖစ္ျခင္း။
ေနာင္ ေလာကနီတိေတြ ဘာေတြသင္ရေတာ့ ဆရာသမားဆုိတာ အုိးထိန္းသည္ႏွင့္ တူသည္၊ အုိးကုိ ေကာင္းေစလုိလို႔ ႐ိုက္ခတ္သကဲ့သုိ႔ ေတာ္ေစ တတ္ေစလုိ၍ ႐ုိက္ျခင္းဟု သင္ယူခဲ့ရသည္၊ စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ ပညာႏွင့္ အေၾကာက္တရား ဆတူမ်ားရခဲ့ေလသလား။
သည္လုိႏွင့္ ဘဝထဲေရာက္သည့္အခါမွာေတာ့ ပညာေတြက ေက်ာင္းမွာသာက်န္ခဲ့ၿပီး အေၾကာက္တရားေတြကသာ တုိးပြားပါလာခဲ့ေလရာ အရာရာကုိ တြန္႔ဆုတ္ေနမိေတာ့သည္။ ဟုိဟာလုပ္ရင္ အျပစ္ရွိမလား၊ သည္ဟာေျပာရင္ အျပစ္ရမလားစသည့္ အေလ့တုိ႔သည္ မက်င့္ဘဲ ပြားလာေတာ့သည္။ အယုတ္ဆုံး ရည္းစားစကား ေျပာရာမွာပင္ ရဲေဆးမတင္ဘဲ မေျပာဝံ့။ သည္အထဲ ဝါသနာပါလုိ႔ စာေလးေပေလးဖတ္ျပန္ေတာ့လည္း လက္လွမ္းမွီတာက စုန္း တေစၧ ကေဝ ဝတၴဳမ်ား။ ကေဝသခ်ဳႋင္းဆုိသည့္ စာအုပ္ထဲမွ ဇာတ္ဝင္ခန္းမ်ားဆုိလွ်င္ အခုထိပင္ ေၾကာက္လုိ႔ေကာင္းတုန္း၊ အေၾကာက္တရားကုိ နည္းႏုိင္ ေလ်ာ့ႏုိင္ ပယ္ႏုိင္ ရွားႏုိင္မလားေအာက္ေမ့ပါတယ္။
အေၾကာက္ဆင့္ေလာင္းသည့္ အရာေတြကသာ ဝန္းက်င္မွာ ျပည့္ႏွက္လုိ႔၊ မေၾကာက္မရြံ႕လြတ္လပ္စြာ ကုိယ္စိတ္ ကုိယ့္ကုိယ္ လုပ္ကုိင္ဖုိ႔မဆုိထားႏွင့္ လြတ္လပ္စြာ ေျပာဆုိရမည္ကုိပင္ 'ထရံၾကား နားရွိသည္' ဆုိသည့္ စကားေဟာင္းမ်ားေၾကာင့္ ႏႈတ္ဆြံ႔ခဲ့သည္။ ေတြးမည္ေခၚမည္ၾကံစည္ေတာ့လည္း ငါ့အၾကံကုိ တစုံတဦးမ်ား သိသြားေလမလားဆုိၿပီး ရဲရဲမေတြးတတ္၊ ၾကံဳသမွ်အေရးတုိ႔ကုိ အပ္သလား ရာသလား မစဥ္းစား၊ ေၾကာက္ဖုိ႔သာ အသင့္ျပင္ေနေတာ့သည္။ ၾကာေတာ့ ေၾကာက္ရြံ႕ျခင္းသည္ အက်င့္ပါေနခဲ့ၿပီ။
ထုိ႔ျပင္ အျခားသူေတြ အဖမ္းအဆီးခံတာ ၾကံဳလွ်င္လည္း ငါကုိလည္း ဖမ္းဆီးမွာလား၊ အျခားသူေတြ မမာမက်န္းျဖစ္ကုန္ၿပီ ငါမွာေရာ စသည္ျဖင့္ ... ... အေၾကာင္းကုိမရွာဘဲ အမ်ဳိးမ်ဳိးရွာၾကံေၾကာက္မိေတာ့သည္။ သည္အမူအက်င့္ေတြေၾကာင့္ အထက္ပါ အမည္သညာ ရွိခဲ့ရျခင္းပင္။
ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ဝန္းက်င္တြင္ ေၾကာက္ရြံ႕ျခင္းကုိ ျဖစ္ေပၚေစတတ္ေသာ အေၾကာင္းမ်ားစြာရွိရာ အာ႐ုံေျခာက္ပါးအျပည့္ ဟုပင္ ဆုိလုိက္ခ်င္ပါသည္။ ၾကာေတာ့ အေၾကာက္တရား၌ ေပ်ာ္ပုိက္ေနသူမ်ားဟု မ်ဳိးျခား ေျမျခား သူအမ်ားတုိ႔ ကဲ့ရဲ႕ သၿဂႋဳဟ္ဖြယ္ျဖစ္ေနေတာ့သည္။
တကယ္စဥ္းစားၾကည့္ေသာအခါ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔သည္ ‘ေၾကာက္တတ္လွ်င္ ဝန္ကင္း’ ဆုိသည့္ စကားပုံကုိသာ နားစြဲေနၿပီ။ ‘ေၾကာက္ရင္ လြဲ၊ ရဲ မင္းျဖစ္’ ဆုိသည့္စကားကုိေတာ့ ေမ့ေပ်ာက္ေနၾကသည္။
ေၾကာက္ရြံ႕ျခင္းသည္ ဘဝတြက္ အလြန္အႏၲရာယ္ႀကီးလွေပသည္။ ေၾကာက္ရြံ႕မႈအားႀကီးလွ်င္ ယုံၾကည္မႈ ေပ်ာက္ဆုံးတတ္သည္။ ယုံၾကည္မႈ ေပ်ာက္ဆုံးလွ်င္ သိမ္ငယ္စိတ္ဝင္လာသည္ကုိ သတိျပဳသင့္သည္။
စာေတြရပါလ်က္ ဆရာကုိရြံ႕၍ စာေတြ ေပ်ာက္ရသည္အျဖစ္။ စာေတြရပါလ်က္ ေၾကာက္ေသာေၾကာင့္ ပုစၧာကုိ မွန္ကန္စြာ မေျဖႏုိင္သည္အျဖစ္ႏွင့္ ကုိယ္တုိင္ျမင္ဖူးသူမ်ား၊ အလုပ္ရွင္မ်ားကုိ ဝံ့ဝံ့စားစား ရင္မဆုိင္မႈ၊ ခန္းနားထည္ဝါေသာ ေနရာမ်ား ဆုိင္ကနားမ်ားကုိ ဝင္မဆံ့ျခင္းမ်ားသည္ ကုိယ္တုိင္ဆုံဖူးၾကသည့္ သာဓကမ်ားပင္။
သတၱဳခ်ၾကည့္ေသာ္ ေၾကာက္ရြံ႕ျခင္း၏အေျခခံသည္ ဗဟုသုတမရွိျခင္းႏွင့္ စဥ္းစားဆင္ျခင္ဉာဏ္ မရွိျခင္းေၾကာင့္ဟု ေတြ႔ရေပသည္။ ဤႏွစ္ခ်က္ျဖင့္ ေၾကာက္ရြံ႕စိတ္ျဖစ္ေပၚတုိင္း ျဖစ္ေပၚတုိင္း ဘာကုိေၾကာက္တာလဲ။ ဘာေၾကာင့္ ေၾကာက္တာလဲ စသည္ျဖင့္ ႏႈိင္းခ်ိန္စဥ္းစား ဆင္ျခင္သုံးသပ္ျခင္းျပဳႏုိင္လွ်င္ ေၾကာက္ရြံ႕စိတ္တုိ႔ ဖယ္ရွားႏုိင္ကာ ရဲဝံ့မႈျဖင့္ပင္ အစားထုိးႏုိင္မည္မွာ ဧကန္ပင္ျဖစ္ပါသည္။
နန္းမအလယ္ ရံေရႊမ်ားစြာႏွင့္ စံေနေသာ အေလာင္းမင္းသား သိဒၶတၴသည္ တကုိယ္တည္း ေတာနက္ထဲ လွည့္လည္ တရားေဖြစဥ္ ေၾကာက္ရြံ႕ထိတ္လန္႔ဖြယ္ နိမိတ္အာ႐ုံတုိ႔ ၾကံဳေသာ္တုိင္း ဒါဟာ ငါ့ကုိ ဆုတ္နစ္ေစတဲ့ မာရဘဲဟု ဆင္ျခင္ကာ ပယ္ရွားေဝးလႊင့္ေစခဲ့ေၾကာင္းတုိ႔ကုိ သံယုတ္ပါဠိေတာ္၌ အထင္အရွား ေတြ႔ႏုိင္ပါသည္။
ထိုနည္းတူ ဂရိေတြးေခၚပညာရွင္ႀကီး ေဆာ့ကေရးတီးသည္လည္း ေသဒဏ္စီရင္ခံရအံ့နီးတြင္ တပည့္မ်ားက ငိုယုိေနၾကရာ သင့္တုိ႔ ေသျခင္းကုိ ေၾကာက္စရာ ဟု ဘာေၾကာင့္ေျပာႏုိင္သလဲ၊ သင့္တုိ႔ ခံစားဖူးလုိ႔လားဟု ေမးခဲ့သည္။ တပည့္မ်ားက မခံစားဖူးေၾကာင္းေျပာၾကေတာ့ ေသျခင္းရဲ႕ ဟုိမွာဘက္မွာ သင့္တုိ႔ထင္သလုိ ဆုိးခ်င္မွဆုိးမွာ ဟုေျပာကာ ေသျခင္းကုိ မတုန္မလႈပ္ ရင္ဆုိင္သြားေတာ့သည္။
ဤကုိခ်င့္၍ ေၾကာင္းက်ဳိး စဥ္းစားဉာဏ္ရွိျခင္းႏွင့္ အေထြေထြ ဗဟုသုတ ႂကြယ္ျခင္းသည္ လူတုိင္း ေၾကာက္ရြံ႕ေသာ ေသျခင္းတရားကုိပင္ ရဲဝံ့စြာ ရင္ဆုိင္စြမ္းရွိသည္ မဟုတ္ပါလား။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အေၾကာက္တရား ကုိ အႏုိင္ယူႏုိင္ေသာသူတုိ႔သည္ အရာရာကုိ ေအာင္ႏုိင္သူမ်ားဟု ဆုိလုိက္ခ်င္ပါသည္။ ‘ရဲရင့္ျခင္းေၾကာင့္ တႀကိမ္သာ ေသဆုံးရ၍၊ ေၾကာက္ရြံ႕ျခင္းကား အႀကိမ္ႀကိမ္ ေသခဲ့ရသည္’ ဆုိေသာ စကားမွာ ထုိသုိ႔ေသာ အာဇာနည္တုိ႔ က်ဴးရင့္ခဲ့ေသာ ဥဒါန္းပင္။
ထုိုသုိ႔ေသာ ဥဒါန္းမ်ဳိးကုိ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အစ္မတဦးလည္း က်ဴးရင့္ခဲ့ဖူးပါသည္။ အသက္ေဘးႏွင့္ လက္တကမ္းအကြာ၊ ေသမင္းက တစ္ ႏွစ္ သုံး တုိင္မင္ေခၚေနခ်ိန္ အေဖာ္အားလုံးတုိ႔ တြန္႔ဆုတ္ေသြးပ်က္သည့္ ကာလ၊ ထုိကာလတြင္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ အစ္မကား ေသျခင္းကုိ တည္ၿငိမ္ေအးေဆးစြာ ရင္ဆုိင္ျဖတ္သန္း သြားခဲ့သည္။ ထုိအစ္မ ေျပာခဲ့ေသာ စကားမွာ ‘လူတုိင္း ေၾကာက္ရြံ႕တတ္ၾကသူခ်ည္းပါပဲ၊ ဒါေပမယ့္ အမ်ားအတြက္ လုပ္သင့္တာကုိေတာ့ ေၾကာက္လွ်က္ႏွင့္ လုပ္ၾကရမွာပဲ’ ဟု ျဖစ္ပါသည္။
ေနာက္တခါ စာေရးဆရာမႀကီး ေဒၚခင္မ်ဳိးခ်စ္ သူ႔မိတ္ေဆြအား ေပးစာမွ စကားေလးတပုိဒ္ကလည္း ‘ေၾကာက္စရာရွိ ေၾကာက္၊ ငိုစရာရွိ ငို၊ ပူစရာရွိ ပူပင္၊ လုပ္စရာရွိတာ လုပ္’ ဟူ၍ ျဖစ္ပါသည္။
ဤအေၾကာင္းမ်ားကုိ စဥ္းစားဆင္ျခင္ရင္း သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ေတြ႔ေသာအခါ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔နာမည္မ်ားကုိ ေျပာင္းဖုိ႔ ႀကဳိးစားရပါမည္။ နာမည္ေပး ကင္းပြန္းတပ္ မဂၤလာအသစ္ျပဳၾကပါမည္။ ထုိအခါ အေမရိကန္သမၼတႀကီး သီအုိဒုိ ႐ုစဗဲ့၏ ဤစကားေလးကုိ ေမတၱာလက္ေဆာင္ေပးရပါမည္။
‘ကြၽႏု္ပ္တုိ႔မွာ ေၾကာက္စရာဆုိလုိ႔ ေၾကာက္စိတ္တခုတည္းသာ ရွိသည္’ တဲ့။ ။
ကံထြန္းသစ္
(ေရႊအျမဳေတ ႐ုပ္စုံ မဂၢဇင္း၊ ႏုိဝင္ဘာလ၊ ၂ဝဝ၉)
သ႐ုပ္ေဖာ္ - ေအာင္ထက္
No comments:
Post a Comment