အေမ့ ျဖတ္ထုံးကံထြန္းသစ္
ဇူလိုင္ ၂၅၊ ၂၀၁၀
ဇူလိုင္ ၂၅၊ ၂၀၁၀
အသက္ရွစ္ဆယ္ဆုိေသာအရြယ္သည္ ေမ့လြယ္ ေလ်ာ့လြယ္ေသာ သည္းေျခေလဖုံးသည့္အရြယ္ဟု ဆုိၾကေသာ္ျငား အေမကားမူ သတိေကာင္းဆဲပင္။ တရံတခါ ေလစိမ္းမိ၍ ဖ်ားတတ္သည္မွတပါး က်န္းမာေရးကလည္း ေကာင္းမြန္လ်က္ပင္။ ရြာဦးတုိက္ေက်ာင္း ဆရာေတာ္က သီလေကာင္း၍ အသက္ရွည္ေၾကာင္း ျပယုဂ္ကုိထုတ္လွ်င္ အေမ့ကုိသာ ညႊန္းေလ့ရွိသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ရြာရပ္၏ ေလးစား႐ုိေသမႈသည္ တုိး၍ခုိင္ေလေတာ့သည္။ အေမ အရြယ္ေကာင္း၍ သြားသြားလာလာရွိစဥ္ကဆုိ အေမမုိ႔ျဖတ္သြားလွ်င္ မူးေန ရမ္းေနသူမ်ားပင္ျဖစ္ပါေစ၊ ‘ဟုိမွာ ေဒၚႀကီးကံ လာေနတယ္’ ဆုိကာ ကုိယ္ရွိန္သတ္ၾကျမဲ၊ ေလးစားသမႈျပဳၾကျမဲ။
သုိ႔ေသာ္ အေမသည္ သူ႔ေခြၽးမငယ္ ကြၽန္ေတာ့္ဇနီးႏွင့္မူ သိပ္မသင့္။ အဲ ... အေမက မသင့္တာမဟုတ္၊ ကြၽန္ေတာ့္ဇနီးဘက္က မသင့္တာကုိေတာ့ ဝန္ခံရေပမည္။ မယားဘက္ ခပ္ပါပါရွိခဲ့ေသာ္ျငား ကြၽန္ေတာ္သည္ အေမ့ကုိေတာ့ တခါမွ် က႑ေကာဇ မလုပ္ခဲ့။ အေမ၏ ေမတၱာ, က႐ုဏာ၊ အေမ၏ ေစတနာ၊ အေမ၏ ႐ုိးသားမႈ သိကၡာတုိ႔သည္ သူမထက္ သာလြန္ေၾကာင္းကုိေတာ့ ဇနီးသည္ေရာ ကြၽန္ေတာ္ပါ လက္ခံၾကပါသည္။ ဒါေပမယ့္ ယခုကိစၥကုိမူ လက္မခံႏုိင္၊ ဇနီးသည္ကဆုိ ခါးခါးသီးသီး။
“ခု ... ကေလးက ဘယ္ထြက္သြားတာတုန္း”
သုိင္းျခံဳေနက် အျပာေရာင္စင္းႏွင့္ ေစာင္ပုိင္းေလးကုိ ျပင္ျခံဳရင္း ေမးသည္၊ ၿပီး … သူ႔သား ေမာင္ပဥၥင္းေပးထားေသာ န႔ံသာပုတီးေလးကုိယူကာ တေဂ်ာက္ေဂ်ာက္ႏွင့္ စိပ္ေတာ့သည္။
“မေန႔ကတည္းက ျပန္မလာဘူး … သူ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ ဆီေနမွာေပါ့”
“မင့္ မိန္းမက တဆူဆူလုပ္ေနေတာ့ ...”
“လုပ္ရမယ္ အေမ ... ဘယ္ႏွယ့္ဗ်ာ ေက်ာင္းၿပီးမယ္မွ မၾကံေသးဘူး၊ အိမ္ေထာင္ျပဳခ်င္ရတယ္လုိ႔ ေနာက္ၿပီး ယူမယ့္ မိန္းမကလည္း ၾကည့္ဦး … ဟင္း”
အေမက မႈန္ဝါးဝါးမ်က္လုံးေလးေတြျဖင့္ ေမာ္ၾကည့္သည္။ ၿပီး … တုိးတုိးသဲ့သဲ့ ...
“သူလည္း ဟုိ … တကၠသုိလ္ေက်ာင္းႀကီးကေတာင္ ျပန္လာတာပဲ သားရယ္”
“အဲဒါေၾကာင့္ေပါ့ အေမရ … တန္ရာ တန္ရာဆုိ မေျပာဘူး … ဝုိင္းဝုိင္းလည္ေနတာ ေရြးပါေလ ခ်ယ္ပါေလ ... ခုေတာ့ဗ်ာ ဘယ့္ႏွယ္ ... ေတာက္”
တက္ေခါက္သံျပင္းသြားသည္၊ အေမက ျမျမေလးျပံဳးရင္း
“မင့္မိန္းမက ကေလးမေလးအိမ္ကုိ ဟုိေန႔က သြားဆူတယ္ဆုိ”
ဒီသတင္းေတြကုိလည္း အေမၾကားေနပါလား၊ ဒါ ... ဟုိအေကာင္ေျပာတာေနမွာ၊ ရည္းစားထိေတာ့ နာသေပါ့ေလ … ဟင္း၊ ဖြားေအက သူ႔ကိုခ်စ္မွန္းသိလုိ႔ ခံတန္တန္လုပ္ခ်င္ေနတာ မင္းေတာ့လား … ကြာ။
“သြားေျပာတာပါ၊ မေျပာလုိ႔မရဘူးအေမ ခုေခတ္ မိန္းမကေလးေတြက ကဲကဲရယ္ … သေဘာမတူမွန္းသိလ်က္နဲ႔ မ်က္ႏွာေျပာင္တုိက္ၿပီး အေမ့ဆီလာလာေနတာကုိ”
“ဘယ္သူ႔ သမီးလဲ”
“ကုိျမင့္ၾကည္ သမီး”
“ေအာ္ ... ျမင့္ၾကည္ သမီး ... ဒါဆုိ မေရႊရီရဲ႕ ေျမးကုိး”
ေခါင္းတညိတ္ညိတ္ဆက္ရင္း အေမသည္ အိမ္ဝင္းဝဆီ လွမ္းေရာ္ၾကည့္ေနသည္။ ဒါမွမဟုတ္ အတိတ္ဆီကုိ လွမ္းေရာ္ၾကည့္ ေနသည္လားမသိ။ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ စကားမဆုိ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ...
“ဟုတ္တယ္ အေမ ေဒၚေရႊရီရဲ႕ေျမးပဲ ... ဒါကုိ အေၾကာင္းျပဳၿပီး အေမ့ဆီကုိ သူတုိ႔လာၾကလိမ့္မယ္ … လာတုိင္သလုိလုိနဲ႔ သေဘာတူဖုိ႔ နားေဖာက္ၾကလိမ့္မယ္၊ အေမ တခါတည္း ယတိျပတ္ ျငင္းလႊတ္လုိက္”
စဥ္းငယ္ၾကာမွ ...
“မ်ဳိး႐ုိးေလးကေတာ့ မဆုိးပါဘူးကြယ္ ... ႐ုပ္ရည္ဆုိးလုိ႔လား”
“႐ုပ္က … အဲ .. ဟုိ မဆုိးပါဘူး”
“ပညာကေကာ သားရဲ႕”
“ဆယ္တန္း ႏွစ္ခါက်”
ေသစာ ရွင္စာတတ္လွ်င္ ေက်ာင္းထြက္ရေသာ သူတုိ႔ေခတ္ႏွင့္စာလွ်င္ စာတတ္လွၿပီဟု အေမေတြးမည္မွာ ဧကန္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အေမစကား မေကာက္မီ ...
“ဒါေတြေၾကာင့္ မဟုတ္ပါဘူး”
“ေရာဂါေတြ ဘာေတြမ်ား ရွိလုိ႔လား”
“က်န္းမာေရးကလည္း ေကာင္းပုံရပါတယ္”
“စာရိတၱ ညံ့လုိ႔လား”
“အဲ ... ဟုိ .. ဟုိ … နာမည္ပ်က္မရွိပါဘူး”
“ဒါျဖင့္ မင္းတုိ႔က ဘာ သေဘာမက်တာလဲ”
ေျပာမထြက္။ တင္မည့္ အေၾကာင္းျပခ်က္သည္ အေမ့အတြက္ ခုိင္လုံမည္မထင္။ ဘယ္လိုေျပာရပါ့ဟု စဥ္းစားခန္းဝင္ေနစဥ္ ...
“အုိ ... ဒါေလာက္မြဲေတေနတဲ့ဟာ ေပးစားလုိက္လုိ႔ကေတာ့ ကြၽန္မသား ေခြးျဖစ္ယုံေပါ့ … သူ႔တုိ႔ကေတာ့ အပုိင္ေလ ေရႊဘုံေပၚ စံကိန္းေပါ့ … ဒါေၾကာင့္ ျမဴဆြယ္ၿပီး အပုိင္ဖမ္းေနတာ”
ဇနီးသည္က ပစၥည္းတခုခုလာယူရင္း ၾကံဳႀကိဳက္ဟန္ႏွင့္ အေမၾကားေအာင္ ဗ်စ္ေတာက္ဗ်စ္ေတာက္ ဝင္ေျပာသြားသည္။ အေမကေတာ့ ဘာမွ်မေျပာ၊ ပုတီးေလးကုိ ေခါင္းအုံးေအာက္သုိ႔ အသာထုိးထည့္လုိက္သည္။ ၿပီး လက္ျဖင့္ ဟုိ … သည္ စမ္းေန၍ ပန္းေပါင္းစုံ ရွဴေဆးဘူးေလးကုိယူကာ အေမလက္ထဲထည့္လုိက္သည္။
“အဲဒါပဲ … အေမ သူတုိ႔လာရင္ ...”
အေမက ႐ူေဆးဗူးေလးကုိ ဖြင့္ေနရာမွ လက္ကာျပလ်က္ …
“သားကုိ အေမ ေျပာျပရဦးမယ္”
“... ... ႏွစ္ေဆာင္ၿမိဳင္အိမ္ႀကီးေပါ့ သားရယ္၊ ခု ေမာင္ေက်ာ္ဇံတုိ႔ ေနတဲ့ဝင္းႀကီးဟာ အဲဒီအိမ္ႀကီးဝင္းေပါ့၊ ပုိင္ရွင္ေတြက ‘ဘုိးသာမွင္ နဲ႔ မယ္ႏွင္းခုိင္’ တဲ့။
အေဝးဆီကုိ ေမွ်ာ္ရင္း အေမက တုိးတုိးညင္သာေျပာျပေနသည္။ အေမသည္ ယခုလုိ ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္မ်ားကုိ ေျပာျပတတ္သလုိ၊ ဘယ္သူႏွင့္ ဘယ္သူကျဖင့္ ဘယ္လုိ ေတာ္စပ္ေၾကာင္းကုိ ေဆြမ်ဳိးစပ္ျပတတ္သည္။ ေသြးသား ေတာ္မွန္းမသိၾက၍ ရြာသားေတြ စိမ္းၾက၊ ကာၾက၊ ေသြးႀကဲၾကသည္ကုိ အေမ မႏွစ္သက္၊ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ညီကုိေမာင္ႏွမေတြကုိ ပုံတုိပတ္စမ်ားျဖင့္ ဆုိဆုံးမခဲ့သလုိ ေျမးမ်ားကုိလည္း ပုံျပင္၊ နိပါတ္တုိ႔ျဖင့္ ပဲ့ျပင္တတ္သည္မွာ အေမ၏ ဝါသနာ။ သုိ႔ေသာ္ ယခု ရွစ္ဆယ္ရြယ္မွာေတာ့ ဟုိသည္အေၾကာင္းမ်ားကုိ သိပ္မေျပာဆုိေတာ့၊ ‘ကုိယ့္အ႐ုိးကုိ ခ်ီႏုိင္တုန္း ႀကိဳးစားမွ’ ဆုိကာ ပုတီးစိပ္လွ်င္ စိပ္၊ မစိပ္လွ်င္ ေမတၱာပြား၊ မပြားလွ်င္ တရားမွတ္ကာ ေနတတ္ျမဲ။ ယေန႔မွာမူ အေမ့မွာ ေျပာစရာေတြရွိေနပုံပင္။ ထဖုိ႔ခက္ၿပီ၊ ဟုိ ‘အိမ္ေျပးေကာင္’ ကုိ လုိက္ဖမ္းရဦးမည္။ ဇနီးသည္က ေခါင္းကုိယမ္းျပကာ အမူအရာႏွင့္ ထသြားဖုိ႔ေျပာေနသည္။ ဘယ္သုိ႔ျပဳရပါ့၊ 'ႏြားႏွစ္ရွဥ္းကုိင္ ေတာင္သူႀကီးေတြေပါ့၊ လယ္ေတြ ယာေတြက က်ယ္ဝန္းသလုိ သားသမီးကလည္း ခုႏွစ္ေယာက္ေတာင္ ေပါက္ဖြားခဲ့တယ္'
သားသုံးေယာက္၊ သမီးေလးေယာက္၊ ထုိ ခုႏွစ္ေယာက္တုိ႔တြင္ သားႀကီးၾသရသ ေမာင္သာေခါင္သည္ ႐ုိးသားသည္။ အလုပ္ႀကိဳးစားသည္၊ ကြမ္းေတာင္ ပန္းေတာင္ကုိင္တုိ႔ သေဘာက်သည္။ ဥပဓိရွင္, သမီးရွင္တုိင္း အားကုိးေလာက္သည့္ လုပ္အားရွင္။ ေဆးရြက္ႀကီးခင္းမ်ား၊ ပဲႀကီးခင္းမ်ား၊ ေျမပဲႏွင့္ေျပာင္ဖူးခင္းမ်ားကုိ ဦးစီး လုပ္ကုိင္လ်က္ ဖခင္ႀကီး မ်က္ႏွာလဲြရသည့္ သားႀကီးၾသရသ ပီဘိျခင္း။
တေန႔တြင္ေတာ့ ထုိဂုဏ္တုိ႔ကုိ ဖုံးကြယ္ပစ္မည့္သတင္း ေတာမီးျပန္႔လာသည္၊ ရြာေတာင္ေခ်ာင္ထဲက မီးခ်စ္ယုံမွာ ကုိယ္ဝန္ေပၚသည္ဆုိသည့္ သတင္း၊ ထုိကုိယ္ဝန္၏အရွင္မွာ ပ်ဳိတုိင္းႀကိဳက္တဲ့ ေမာင္သာေခါင္ တဲ့။
ေမာင္သာေခါင္က အေၾကာက္အကန္ ျငင္းသည္၊ မိခင္ မယ္ႏွင္းခုိင္က သားစကားကုိ ယုံသည္။ ႏွမေတြကလည္း ေမာင္ကုိထိေတာ့ မိန္းမခ်င္း မစာႏုိင္ေတာ့။ ရန္ေတြ႕ၾကသည္။ ရန္ေထာင္ၾကသည္။ ''ဒီဟာမေတြ တမင္ေထာင္ဖမ္းတာ'' ဟု ဆုိၾကသည္။ ဖခင္ ဖုိးသာမွင္ကေတာ့ ေခါင္းတညိတ္ညိတ္ႏွင့္ ဖက္ျဖဴေဆးေပါ့လိပ္ႀကီးဖြာလ်က္။
ထုိကိစၥတြင္ ''သူ႔နာလုိ ရြာတဝက္၊ ကုိယ့္နာလုိ ရြာတဝက္'' ဆုိသလုိ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ မိန္းကေလးဘက္ကစကားကုိ ယုံၾကသည္။ သူတုိ႔ျပေသာအေၾကာင္းမွာ မိခ်စ္ယုံုတုိ႔ သားအမိသည္ ဖုိးသာမွင္ရဲ႕ ယာေတြ ကုိင္းေတြမွာ ေခၚေကာက္ ေပါင္းထုိး အလုပ္သမမ်ားျဖစ္ေသာေၾကာင့္ တဲ့။
တဦးႏွင့္တဦး သုံးႏွစ္ သံုးမုိး လည္၊ မဂၤလာဦးညမွ အပ်ဳိ လူပ်ဳိဘဝကုိ စြန္႔ၾကၿပီး ႐ုိးေျမက်သက္ဆုံးတုိင္ ေပါင္းသင္းၾကမည့္ ပုဆုိးတန္းတင္ အၾကင္လင္မယားေျမာက္ၾကသည့္ ထုိေခတ္ ထိုအခ်ိန္ ထုိကာလက ထုိသတင္းသည္ ဆုိးဝါးေသာ သတင္းတခုျဖစ္သည္။
တဖန္ လူကေလးဘက္က မေထာင္းသာေပမင့္၊ မိန္းကေလးမ်ားဘက္အဖုိ႔မူ ဣေႁႏၵမဲ့သူ အရွက္ သိကၡာနည္းသူအျဖစ္ တန္ဖုိးက်ရသည့္ အျဖစ္။ တန္ဖုိးက်ၿပီဆုိလွ်င္ ရပ္မသုံး ရြာမသုံးေတာ့။ ဒီလုိ အျဖစ္မ်ဳိးကုိမဆုိထားႏွင့္ လက္ကေလး ဆဲြျခင္းခံရလွ်င္ပင္ ထုိသူငယ္မအဖုိ႔ လာဘ္တိတ္ စန္းမဲ့ျဖစ္ကာ လူေတာ သူေတာမတိုးေတာ့၊ သည္ကာလ ထုိကာလတြင္ မိခ်စ္ယုံ သည္ ... ။
ဆင္းရဲသည့္ဘဝတြင္ စိတ္ဆင္းရဲမႈက ထပ္ဆင့္ဖိစီးလာေတာ့သည္။ ပစၥည္းမဲ့သည့္ဘဝတြင္ ဂုဏ္သိကၡာပါ မဲ့လာေတာ့သည္။ တခုတည္းေသာ အားကုိးရာျဖစ္ေသာ မုဆုိးမ အေမကလည္း “ငါတုိ႔လုိ မၾကံဳၾကပါေစနဲ႔ ေတာ္” ဟု ဆုိကာ ငုိ႐ုံသာ ငုိတတ္သည္။ ဘာမွ်မတတ္ႏုိင္။ 'မလွ စုန္းႏုိး' ဆုိသလုိ အရင္က စုန္းမႀကီး ျပဳစားတတ္သည္ဆုိေသာ အေမသည္ မ်က္ရည္ေတြ သြင္သြင္စီးတတ္သည္မွလြဲ၍ ဘာမွ်မစြမ္း။ မိခ်စ္ယုံ အခုမွအေမကုိ စြမ္းေစခ်င္လုိက္တာ၊ ၿပီး ... ရက္စက္သူကုိ ... ။
သုိ႔ျဖင့္ တစတစ မိခ်စ္ယုံ၏ ကုိယ္ဝန္သည္ လရင့္ ရက္ေစ့၍ သားကေလးကုိဖြားျမင္ေလေတာ့သည္။
ဆင္းရဲႏုံခ်ာလွသည့္ မိခ်စ္ယုံ၏ မီးေနခန္းမွာ သူတုိ႔အိမ္ဝင္းထဲမွ အုပ္ကုိင္းေနေသာ ကင္းပြန္း႐ုံႀကီး၏ေအာက္မွာ ...။
ထုိ႔ေန႔တြင္ ႏွစ္ေဆာင္ၿပိဳင္အိမ္ႀကီး၏ေအာက္ ဧည့္ခန္းမွာေတာ့ ဖုိးသာမွင္က “ကဲ ... ရွင္ႏွင္းခုိင္ေရ တုိ႔ ရြာေတာင္ပုိင္း သြားၾကဆုိရဲ႕” ဟု ဆုိလုိက္ေတာ့ သားသမီးမ်ားႏွင့္ ေဆြမ်ဳိးဉာတိေတြက ဝုိင္းဝန္းကန္႔ကြက္ၾကေတာ့သည္။ ဒီေတာ့ ဖုိးသာမွင္က …
“ေအး ... တုိ႔လည္း အဲဒါကုိစဥ္းစားေနခဲ့တာ၊ ရြာဦးတုိက္ေက်ာင္းဆရာေတာ္ကုိ ေမးေလွ်ာက္ၾကည့္ရေသး၊ လက္စသတ္ေတာ့ လူေတြဟာ ေရႊေတြ ေငြေတြ၊ လယ္ယာကုိင္းကြၽန္းေတြမွ တန္ဖုိးရွိတယ္ထင္ၿပီး လူက်တန္ဖုိးရွိတယ္ မထင္ၾကဘူး။ ေရႊ,ေငြ သက္မဲ့ေတြက် တ႐ုိတေသထားၾကၿပီး လူသားတန္ဖုိးက် တန္ဖုိးထားရေကာင္းမွန္းမသိၾကဘူး၊ တုိ႔အျဖစ္ကလည္း ဒါမ်ဳိးပဲလကြယ္ …။
“ဒါနဲ႔ က်ဳပ္သားကိစၥနဲ႔ ဘာဆုိင္လုိ႔လဲ ကုိသာမွင္ရဲ႕”
“ဆုိင္ပါေသာ္ေကာ ေက်ာင္းအမရယ္၊ တုိ႔လည္း အဲဒီလုိထင္ၿပီး သူတပါးကုိ မတူမတန္ စည္းကန္႔ခဲ့ၾကသမႈတ္လား၊ တကယ္ဆုိ လူကမွ ‘ႀကိဳးစားက ဘုရားျဖစ္’ ႏုိင္သတဲ့။ ညည္းတုိ႔ ေရႊေတြ, ေငြေတြက ဘာျဖစ္ႏုိင္မွာတုန္း၊ ဒါေၾကာင့္ လူကမွ တကယ္တန္ဖုိးႀကီးတာကဲြ႔။ ဒီမယ္ ညည္းတုိ႔ျမဲျမဲမွတ္ထား၊ ဘယ္သူမွ ေမြးကတည္းက သူေ႒းေလး သူႂကြယ္ေလးရယ္လုိ႔ ေမြးလာတာ မဟုတ္ဘူး၊ လူအျဖစ္ပဲ ေမြးလာတာ။ တုိ႔မ်ားရဲ႕ မႏၲေလးဆရာေတာ္ျပဳတဲ့က်မ္းထဲမွာ လူဘဝဆုိတာ ရခဲတဲ့ တကယ္ ‘နဂုိတန္ဖုိး’၊ သူေ႒းတုိ႔ ဘာတုိ႔ဆုိတာ ကုိယ္ႀကိဳးစားမႈရဲ႕အရိပ္ ‘အပုိတန္ဖုိး’ တဲ့။ ခုေတာ့ တုိ႔က ‘အပုိတန္ဖုိး” ေတြကုိ အထင္တႀကီးရွိၿပီး ‘နဂုိတန္ဖိုး’ ကုိက်ေတာ့ ရွိတယ္လို႔ေတာင္ မထင္ခ်င္ၾကဘူး”
“အဘကလည္း ဘာတန္ဖုိးေတြ ညာတန္ဖုိးေတြထားပါ ခုဟာက မဟုတ္ဘဲနဲ႔ က်ဳပ္တုိ႔ေမာင္က လွည္းက်ဳိးထမ္းရမွာလား”
“တယ္ခက္တဲ့ သမီးႀကီးပဲ ... အဘက မဟုတ္ဘဲနဲ႔ ကုိယ့္သား ဆင္းရဲေစ၊ သူ႔ေသြး ခ်မ္းသာေစျပဳပါ့မလားကြယ္ … ခုဟာက စုံစမ္းေစ့ငုၿပီးပါၿပီ”
ဒီမွ်သာ ဖုိးသာမွင္ေျပာလုိက္သည္။ ေျပာင္းဖူးခင္းေစာင့္သည့္ လင့္စင္ရိပ္က ႐ုတ္တရက္ ဆုံလုိက္ရေသာ ပုံရိပ္ေဟာင္းသည္ တင္ျပဖုိ႔ မဖြယ္ရာ၊ အေၾကာင္းျပသည္ လုံေလာက္,ေလာက္ၿပီထင္၍ ဖုိးသာမွင္ အသာအယာ ထလုိက္ကာ ...
“ကုိင္း … ရွင္ႏွင္းခုိင္ လာေဟ့၊ တုိ႔တန္ဖုိးထားရမည့္ အရာေလးတခုေတာင္ တုိးလာၿပီတဲ့ အဲဒီကုိသြားေခ်စုိ႔ရဲ႕”
ထုိေန႔ ညေနေစာင္းတြင္ တရြာလုံး အံ့အားသင့္ဖြယ္ျမင္ေတြ႕ရသည္ကား ...
‘ေရွ႕က ဖုိးသာမွင္က ကေလးပုိက္လုိ႔၊ မယ္ႏွင္းခုိင္က ေခြၽးမရဲ႕အဝတ္ထုပ္ရြက္လုိ႔ မိခ်စ္ယုံက နႏြင္းေတြ အထိန္သားႏွင့္ ေနာက္ကလုိက္လုိ႔ ႏွစ္ေဆာင္ၿမဳိင္အိမ္ႀကီးဆီ ျပန္လာၾကသတဲ့’
အေမ စကားကုိ လက္စသတ္လုိက္သည္။ ကြၽန္ေတာ့္ အေတြးကမူ လက္စမသတ္ႏုိင္ေသး။ အေမ့ကုိ အံ့ၾသစြာ ေငးၾကည့္ေနမိသည္။ အေမ၏ မီးခုိးေရာင္သန္း မ်က္ဝန္းေလးေတြသည္ တစုံတခုျဖင့္ စြတ္စုိကာ ေတာက္လက္ေနၾကသည္။ ကြၽန္ေတာ့္ မ်က္လုံးတို႔တြင္လည္း တစုံတခုကုိ အေမျမင္ႏုိင္မည္လားမသိ။ အိပ္ယာဆီ တုိးေရြ႕ရင္း..
“အဲဒီ ဖုိးသာမွင္ဆုိတာ ငါ့သားရဲ႕ အဘုိးႀကီးကြယ့္”
ေျပာစရာစကား ကြၽန္ေတာ့္မွာ မရွိေတာ့ပါ။ ထုိေျပာစရာ စကားမရွိျခင္းအေၾကာင္းကုိ အေမသေဘာေပါက္တန္ေကာင္းပါရဲ႕ အိပ္ယာေပၚလွဲရန္ျပင္ေနေသာ အေမ့ကုိ ေဖးမ,ေပးလုိက္သည္၊ အေမက ...
“အဲဒီ မခ်စ္ယုံ ဆုိတာကလည္း … …”
အေမ လည္ျပန္ေရာ္ရမ္းၾကည့္ရာ အိမ္၏ပုဏၰကြယ္ဆီမွ ေရြ႕လ်ားမႈေၾကာင့္ မေတာ္တဆထိခုိက္သံတခုကုိ ၾကားလုိက္ရသည္။
သုိ႔ေသာ္ အေမသည္ သူ႔ေခြၽးမငယ္ ကြၽန္ေတာ့္ဇနီးႏွင့္မူ သိပ္မသင့္။ အဲ ... အေမက မသင့္တာမဟုတ္၊ ကြၽန္ေတာ့္ဇနီးဘက္က မသင့္တာကုိေတာ့ ဝန္ခံရေပမည္။ မယားဘက္ ခပ္ပါပါရွိခဲ့ေသာ္ျငား ကြၽန္ေတာ္သည္ အေမ့ကုိေတာ့ တခါမွ် က႑ေကာဇ မလုပ္ခဲ့။ အေမ၏ ေမတၱာ, က႐ုဏာ၊ အေမ၏ ေစတနာ၊ အေမ၏ ႐ုိးသားမႈ သိကၡာတုိ႔သည္ သူမထက္ သာလြန္ေၾကာင္းကုိေတာ့ ဇနီးသည္ေရာ ကြၽန္ေတာ္ပါ လက္ခံၾကပါသည္။ ဒါေပမယ့္ ယခုကိစၥကုိမူ လက္မခံႏုိင္၊ ဇနီးသည္ကဆုိ ခါးခါးသီးသီး။
“ခု ... ကေလးက ဘယ္ထြက္သြားတာတုန္း”
သုိင္းျခံဳေနက် အျပာေရာင္စင္းႏွင့္ ေစာင္ပုိင္းေလးကုိ ျပင္ျခံဳရင္း ေမးသည္၊ ၿပီး … သူ႔သား ေမာင္ပဥၥင္းေပးထားေသာ န႔ံသာပုတီးေလးကုိယူကာ တေဂ်ာက္ေဂ်ာက္ႏွင့္ စိပ္ေတာ့သည္။
“မေန႔ကတည္းက ျပန္မလာဘူး … သူ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ ဆီေနမွာေပါ့”
“မင့္ မိန္းမက တဆူဆူလုပ္ေနေတာ့ ...”
“လုပ္ရမယ္ အေမ ... ဘယ္ႏွယ့္ဗ်ာ ေက်ာင္းၿပီးမယ္မွ မၾကံေသးဘူး၊ အိမ္ေထာင္ျပဳခ်င္ရတယ္လုိ႔ ေနာက္ၿပီး ယူမယ့္ မိန္းမကလည္း ၾကည့္ဦး … ဟင္း”
အေမက မႈန္ဝါးဝါးမ်က္လုံးေလးေတြျဖင့္ ေမာ္ၾကည့္သည္။ ၿပီး … တုိးတုိးသဲ့သဲ့ ...
“သူလည္း ဟုိ … တကၠသုိလ္ေက်ာင္းႀကီးကေတာင္ ျပန္လာတာပဲ သားရယ္”
“အဲဒါေၾကာင့္ေပါ့ အေမရ … တန္ရာ တန္ရာဆုိ မေျပာဘူး … ဝုိင္းဝုိင္းလည္ေနတာ ေရြးပါေလ ခ်ယ္ပါေလ ... ခုေတာ့ဗ်ာ ဘယ့္ႏွယ္ ... ေတာက္”
တက္ေခါက္သံျပင္းသြားသည္၊ အေမက ျမျမေလးျပံဳးရင္း
“မင့္မိန္းမက ကေလးမေလးအိမ္ကုိ ဟုိေန႔က သြားဆူတယ္ဆုိ”
ဒီသတင္းေတြကုိလည္း အေမၾကားေနပါလား၊ ဒါ ... ဟုိအေကာင္ေျပာတာေနမွာ၊ ရည္းစားထိေတာ့ နာသေပါ့ေလ … ဟင္း၊ ဖြားေအက သူ႔ကိုခ်စ္မွန္းသိလုိ႔ ခံတန္တန္လုပ္ခ်င္ေနတာ မင္းေတာ့လား … ကြာ။
“သြားေျပာတာပါ၊ မေျပာလုိ႔မရဘူးအေမ ခုေခတ္ မိန္းမကေလးေတြက ကဲကဲရယ္ … သေဘာမတူမွန္းသိလ်က္နဲ႔ မ်က္ႏွာေျပာင္တုိက္ၿပီး အေမ့ဆီလာလာေနတာကုိ”
“ဘယ္သူ႔ သမီးလဲ”
“ကုိျမင့္ၾကည္ သမီး”
“ေအာ္ ... ျမင့္ၾကည္ သမီး ... ဒါဆုိ မေရႊရီရဲ႕ ေျမးကုိး”
ေခါင္းတညိတ္ညိတ္ဆက္ရင္း အေမသည္ အိမ္ဝင္းဝဆီ လွမ္းေရာ္ၾကည့္ေနသည္။ ဒါမွမဟုတ္ အတိတ္ဆီကုိ လွမ္းေရာ္ၾကည့္ ေနသည္လားမသိ။ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ စကားမဆုိ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ...
“ဟုတ္တယ္ အေမ ေဒၚေရႊရီရဲ႕ေျမးပဲ ... ဒါကုိ အေၾကာင္းျပဳၿပီး အေမ့ဆီကုိ သူတုိ႔လာၾကလိမ့္မယ္ … လာတုိင္သလုိလုိနဲ႔ သေဘာတူဖုိ႔ နားေဖာက္ၾကလိမ့္မယ္၊ အေမ တခါတည္း ယတိျပတ္ ျငင္းလႊတ္လုိက္”
စဥ္းငယ္ၾကာမွ ...
“မ်ဳိး႐ုိးေလးကေတာ့ မဆုိးပါဘူးကြယ္ ... ႐ုပ္ရည္ဆုိးလုိ႔လား”
“႐ုပ္က … အဲ .. ဟုိ မဆုိးပါဘူး”
“ပညာကေကာ သားရဲ႕”
“ဆယ္တန္း ႏွစ္ခါက်”
ေသစာ ရွင္စာတတ္လွ်င္ ေက်ာင္းထြက္ရေသာ သူတုိ႔ေခတ္ႏွင့္စာလွ်င္ စာတတ္လွၿပီဟု အေမေတြးမည္မွာ ဧကန္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အေမစကား မေကာက္မီ ...
“ဒါေတြေၾကာင့္ မဟုတ္ပါဘူး”
“ေရာဂါေတြ ဘာေတြမ်ား ရွိလုိ႔လား”
“က်န္းမာေရးကလည္း ေကာင္းပုံရပါတယ္”
“စာရိတၱ ညံ့လုိ႔လား”
“အဲ ... ဟုိ .. ဟုိ … နာမည္ပ်က္မရွိပါဘူး”
“ဒါျဖင့္ မင္းတုိ႔က ဘာ သေဘာမက်တာလဲ”
ေျပာမထြက္။ တင္မည့္ အေၾကာင္းျပခ်က္သည္ အေမ့အတြက္ ခုိင္လုံမည္မထင္။ ဘယ္လိုေျပာရပါ့ဟု စဥ္းစားခန္းဝင္ေနစဥ္ ...
“အုိ ... ဒါေလာက္မြဲေတေနတဲ့ဟာ ေပးစားလုိက္လုိ႔ကေတာ့ ကြၽန္မသား ေခြးျဖစ္ယုံေပါ့ … သူ႔တုိ႔ကေတာ့ အပုိင္ေလ ေရႊဘုံေပၚ စံကိန္းေပါ့ … ဒါေၾကာင့္ ျမဴဆြယ္ၿပီး အပုိင္ဖမ္းေနတာ”
ဇနီးသည္က ပစၥည္းတခုခုလာယူရင္း ၾကံဳႀကိဳက္ဟန္ႏွင့္ အေမၾကားေအာင္ ဗ်စ္ေတာက္ဗ်စ္ေတာက္ ဝင္ေျပာသြားသည္။ အေမကေတာ့ ဘာမွ်မေျပာ၊ ပုတီးေလးကုိ ေခါင္းအုံးေအာက္သုိ႔ အသာထုိးထည့္လုိက္သည္။ ၿပီး လက္ျဖင့္ ဟုိ … သည္ စမ္းေန၍ ပန္းေပါင္းစုံ ရွဴေဆးဘူးေလးကုိယူကာ အေမလက္ထဲထည့္လုိက္သည္။
“အဲဒါပဲ … အေမ သူတုိ႔လာရင္ ...”
အေမက ႐ူေဆးဗူးေလးကုိ ဖြင့္ေနရာမွ လက္ကာျပလ်က္ …
“သားကုိ အေမ ေျပာျပရဦးမယ္”
“... ... ႏွစ္ေဆာင္ၿမိဳင္အိမ္ႀကီးေပါ့ သားရယ္၊ ခု ေမာင္ေက်ာ္ဇံတုိ႔ ေနတဲ့ဝင္းႀကီးဟာ အဲဒီအိမ္ႀကီးဝင္းေပါ့၊ ပုိင္ရွင္ေတြက ‘ဘုိးသာမွင္ နဲ႔ မယ္ႏွင္းခုိင္’ တဲ့။
အေဝးဆီကုိ ေမွ်ာ္ရင္း အေမက တုိးတုိးညင္သာေျပာျပေနသည္။ အေမသည္ ယခုလုိ ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္မ်ားကုိ ေျပာျပတတ္သလုိ၊ ဘယ္သူႏွင့္ ဘယ္သူကျဖင့္ ဘယ္လုိ ေတာ္စပ္ေၾကာင္းကုိ ေဆြမ်ဳိးစပ္ျပတတ္သည္။ ေသြးသား ေတာ္မွန္းမသိၾက၍ ရြာသားေတြ စိမ္းၾက၊ ကာၾက၊ ေသြးႀကဲၾကသည္ကုိ အေမ မႏွစ္သက္၊ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ညီကုိေမာင္ႏွမေတြကုိ ပုံတုိပတ္စမ်ားျဖင့္ ဆုိဆုံးမခဲ့သလုိ ေျမးမ်ားကုိလည္း ပုံျပင္၊ နိပါတ္တုိ႔ျဖင့္ ပဲ့ျပင္တတ္သည္မွာ အေမ၏ ဝါသနာ။ သုိ႔ေသာ္ ယခု ရွစ္ဆယ္ရြယ္မွာေတာ့ ဟုိသည္အေၾကာင္းမ်ားကုိ သိပ္မေျပာဆုိေတာ့၊ ‘ကုိယ့္အ႐ုိးကုိ ခ်ီႏုိင္တုန္း ႀကိဳးစားမွ’ ဆုိကာ ပုတီးစိပ္လွ်င္ စိပ္၊ မစိပ္လွ်င္ ေမတၱာပြား၊ မပြားလွ်င္ တရားမွတ္ကာ ေနတတ္ျမဲ။ ယေန႔မွာမူ အေမ့မွာ ေျပာစရာေတြရွိေနပုံပင္။ ထဖုိ႔ခက္ၿပီ၊ ဟုိ ‘အိမ္ေျပးေကာင္’ ကုိ လုိက္ဖမ္းရဦးမည္။ ဇနီးသည္က ေခါင္းကုိယမ္းျပကာ အမူအရာႏွင့္ ထသြားဖုိ႔ေျပာေနသည္။ ဘယ္သုိ႔ျပဳရပါ့၊ 'ႏြားႏွစ္ရွဥ္းကုိင္ ေတာင္သူႀကီးေတြေပါ့၊ လယ္ေတြ ယာေတြက က်ယ္ဝန္းသလုိ သားသမီးကလည္း ခုႏွစ္ေယာက္ေတာင္ ေပါက္ဖြားခဲ့တယ္'
သားသုံးေယာက္၊ သမီးေလးေယာက္၊ ထုိ ခုႏွစ္ေယာက္တုိ႔တြင္ သားႀကီးၾသရသ ေမာင္သာေခါင္သည္ ႐ုိးသားသည္။ အလုပ္ႀကိဳးစားသည္၊ ကြမ္းေတာင္ ပန္းေတာင္ကုိင္တုိ႔ သေဘာက်သည္။ ဥပဓိရွင္, သမီးရွင္တုိင္း အားကုိးေလာက္သည့္ လုပ္အားရွင္။ ေဆးရြက္ႀကီးခင္းမ်ား၊ ပဲႀကီးခင္းမ်ား၊ ေျမပဲႏွင့္ေျပာင္ဖူးခင္းမ်ားကုိ ဦးစီး လုပ္ကုိင္လ်က္ ဖခင္ႀကီး မ်က္ႏွာလဲြရသည့္ သားႀကီးၾသရသ ပီဘိျခင္း။
တေန႔တြင္ေတာ့ ထုိဂုဏ္တုိ႔ကုိ ဖုံးကြယ္ပစ္မည့္သတင္း ေတာမီးျပန္႔လာသည္၊ ရြာေတာင္ေခ်ာင္ထဲက မီးခ်စ္ယုံမွာ ကုိယ္ဝန္ေပၚသည္ဆုိသည့္ သတင္း၊ ထုိကုိယ္ဝန္၏အရွင္မွာ ပ်ဳိတုိင္းႀကိဳက္တဲ့ ေမာင္သာေခါင္ တဲ့။
ေမာင္သာေခါင္က အေၾကာက္အကန္ ျငင္းသည္၊ မိခင္ မယ္ႏွင္းခုိင္က သားစကားကုိ ယုံသည္။ ႏွမေတြကလည္း ေမာင္ကုိထိေတာ့ မိန္းမခ်င္း မစာႏုိင္ေတာ့။ ရန္ေတြ႕ၾကသည္။ ရန္ေထာင္ၾကသည္။ ''ဒီဟာမေတြ တမင္ေထာင္ဖမ္းတာ'' ဟု ဆုိၾကသည္။ ဖခင္ ဖုိးသာမွင္ကေတာ့ ေခါင္းတညိတ္ညိတ္ႏွင့္ ဖက္ျဖဴေဆးေပါ့လိပ္ႀကီးဖြာလ်က္။
ထုိကိစၥတြင္ ''သူ႔နာလုိ ရြာတဝက္၊ ကုိယ့္နာလုိ ရြာတဝက္'' ဆုိသလုိ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ မိန္းကေလးဘက္ကစကားကုိ ယုံၾကသည္။ သူတုိ႔ျပေသာအေၾကာင္းမွာ မိခ်စ္ယုံုတုိ႔ သားအမိသည္ ဖုိးသာမွင္ရဲ႕ ယာေတြ ကုိင္းေတြမွာ ေခၚေကာက္ ေပါင္းထုိး အလုပ္သမမ်ားျဖစ္ေသာေၾကာင့္ တဲ့။
တဦးႏွင့္တဦး သုံးႏွစ္ သံုးမုိး လည္၊ မဂၤလာဦးညမွ အပ်ဳိ လူပ်ဳိဘဝကုိ စြန္႔ၾကၿပီး ႐ုိးေျမက်သက္ဆုံးတုိင္ ေပါင္းသင္းၾကမည့္ ပုဆုိးတန္းတင္ အၾကင္လင္မယားေျမာက္ၾကသည့္ ထုိေခတ္ ထိုအခ်ိန္ ထုိကာလက ထုိသတင္းသည္ ဆုိးဝါးေသာ သတင္းတခုျဖစ္သည္။
တဖန္ လူကေလးဘက္က မေထာင္းသာေပမင့္၊ မိန္းကေလးမ်ားဘက္အဖုိ႔မူ ဣေႁႏၵမဲ့သူ အရွက္ သိကၡာနည္းသူအျဖစ္ တန္ဖုိးက်ရသည့္ အျဖစ္။ တန္ဖုိးက်ၿပီဆုိလွ်င္ ရပ္မသုံး ရြာမသုံးေတာ့။ ဒီလုိ အျဖစ္မ်ဳိးကုိမဆုိထားႏွင့္ လက္ကေလး ဆဲြျခင္းခံရလွ်င္ပင္ ထုိသူငယ္မအဖုိ႔ လာဘ္တိတ္ စန္းမဲ့ျဖစ္ကာ လူေတာ သူေတာမတိုးေတာ့၊ သည္ကာလ ထုိကာလတြင္ မိခ်စ္ယုံ သည္ ... ။
ဆင္းရဲသည့္ဘဝတြင္ စိတ္ဆင္းရဲမႈက ထပ္ဆင့္ဖိစီးလာေတာ့သည္။ ပစၥည္းမဲ့သည့္ဘဝတြင္ ဂုဏ္သိကၡာပါ မဲ့လာေတာ့သည္။ တခုတည္းေသာ အားကုိးရာျဖစ္ေသာ မုဆုိးမ အေမကလည္း “ငါတုိ႔လုိ မၾကံဳၾကပါေစနဲ႔ ေတာ္” ဟု ဆုိကာ ငုိ႐ုံသာ ငုိတတ္သည္။ ဘာမွ်မတတ္ႏုိင္။ 'မလွ စုန္းႏုိး' ဆုိသလုိ အရင္က စုန္းမႀကီး ျပဳစားတတ္သည္ဆုိေသာ အေမသည္ မ်က္ရည္ေတြ သြင္သြင္စီးတတ္သည္မွလြဲ၍ ဘာမွ်မစြမ္း။ မိခ်စ္ယုံ အခုမွအေမကုိ စြမ္းေစခ်င္လုိက္တာ၊ ၿပီး ... ရက္စက္သူကုိ ... ။
သုိ႔ျဖင့္ တစတစ မိခ်စ္ယုံ၏ ကုိယ္ဝန္သည္ လရင့္ ရက္ေစ့၍ သားကေလးကုိဖြားျမင္ေလေတာ့သည္။
ဆင္းရဲႏုံခ်ာလွသည့္ မိခ်စ္ယုံ၏ မီးေနခန္းမွာ သူတုိ႔အိမ္ဝင္းထဲမွ အုပ္ကုိင္းေနေသာ ကင္းပြန္း႐ုံႀကီး၏ေအာက္မွာ ...။
ထုိ႔ေန႔တြင္ ႏွစ္ေဆာင္ၿပိဳင္အိမ္ႀကီး၏ေအာက္ ဧည့္ခန္းမွာေတာ့ ဖုိးသာမွင္က “ကဲ ... ရွင္ႏွင္းခုိင္ေရ တုိ႔ ရြာေတာင္ပုိင္း သြားၾကဆုိရဲ႕” ဟု ဆုိလုိက္ေတာ့ သားသမီးမ်ားႏွင့္ ေဆြမ်ဳိးဉာတိေတြက ဝုိင္းဝန္းကန္႔ကြက္ၾကေတာ့သည္။ ဒီေတာ့ ဖုိးသာမွင္က …
“ေအး ... တုိ႔လည္း အဲဒါကုိစဥ္းစားေနခဲ့တာ၊ ရြာဦးတုိက္ေက်ာင္းဆရာေတာ္ကုိ ေမးေလွ်ာက္ၾကည့္ရေသး၊ လက္စသတ္ေတာ့ လူေတြဟာ ေရႊေတြ ေငြေတြ၊ လယ္ယာကုိင္းကြၽန္းေတြမွ တန္ဖုိးရွိတယ္ထင္ၿပီး လူက်တန္ဖုိးရွိတယ္ မထင္ၾကဘူး။ ေရႊ,ေငြ သက္မဲ့ေတြက် တ႐ုိတေသထားၾကၿပီး လူသားတန္ဖုိးက် တန္ဖုိးထားရေကာင္းမွန္းမသိၾကဘူး၊ တုိ႔အျဖစ္ကလည္း ဒါမ်ဳိးပဲလကြယ္ …။
“ဒါနဲ႔ က်ဳပ္သားကိစၥနဲ႔ ဘာဆုိင္လုိ႔လဲ ကုိသာမွင္ရဲ႕”
“ဆုိင္ပါေသာ္ေကာ ေက်ာင္းအမရယ္၊ တုိ႔လည္း အဲဒီလုိထင္ၿပီး သူတပါးကုိ မတူမတန္ စည္းကန္႔ခဲ့ၾကသမႈတ္လား၊ တကယ္ဆုိ လူကမွ ‘ႀကိဳးစားက ဘုရားျဖစ္’ ႏုိင္သတဲ့။ ညည္းတုိ႔ ေရႊေတြ, ေငြေတြက ဘာျဖစ္ႏုိင္မွာတုန္း၊ ဒါေၾကာင့္ လူကမွ တကယ္တန္ဖုိးႀကီးတာကဲြ႔။ ဒီမယ္ ညည္းတုိ႔ျမဲျမဲမွတ္ထား၊ ဘယ္သူမွ ေမြးကတည္းက သူေ႒းေလး သူႂကြယ္ေလးရယ္လုိ႔ ေမြးလာတာ မဟုတ္ဘူး၊ လူအျဖစ္ပဲ ေမြးလာတာ။ တုိ႔မ်ားရဲ႕ မႏၲေလးဆရာေတာ္ျပဳတဲ့က်မ္းထဲမွာ လူဘဝဆုိတာ ရခဲတဲ့ တကယ္ ‘နဂုိတန္ဖုိး’၊ သူေ႒းတုိ႔ ဘာတုိ႔ဆုိတာ ကုိယ္ႀကိဳးစားမႈရဲ႕အရိပ္ ‘အပုိတန္ဖုိး’ တဲ့။ ခုေတာ့ တုိ႔က ‘အပုိတန္ဖုိး” ေတြကုိ အထင္တႀကီးရွိၿပီး ‘နဂုိတန္ဖိုး’ ကုိက်ေတာ့ ရွိတယ္လို႔ေတာင္ မထင္ခ်င္ၾကဘူး”
“အဘကလည္း ဘာတန္ဖုိးေတြ ညာတန္ဖုိးေတြထားပါ ခုဟာက မဟုတ္ဘဲနဲ႔ က်ဳပ္တုိ႔ေမာင္က လွည္းက်ဳိးထမ္းရမွာလား”
“တယ္ခက္တဲ့ သမီးႀကီးပဲ ... အဘက မဟုတ္ဘဲနဲ႔ ကုိယ့္သား ဆင္းရဲေစ၊ သူ႔ေသြး ခ်မ္းသာေစျပဳပါ့မလားကြယ္ … ခုဟာက စုံစမ္းေစ့ငုၿပီးပါၿပီ”
ဒီမွ်သာ ဖုိးသာမွင္ေျပာလုိက္သည္။ ေျပာင္းဖူးခင္းေစာင့္သည့္ လင့္စင္ရိပ္က ႐ုတ္တရက္ ဆုံလုိက္ရေသာ ပုံရိပ္ေဟာင္းသည္ တင္ျပဖုိ႔ မဖြယ္ရာ၊ အေၾကာင္းျပသည္ လုံေလာက္,ေလာက္ၿပီထင္၍ ဖုိးသာမွင္ အသာအယာ ထလုိက္ကာ ...
“ကုိင္း … ရွင္ႏွင္းခုိင္ လာေဟ့၊ တုိ႔တန္ဖုိးထားရမည့္ အရာေလးတခုေတာင္ တုိးလာၿပီတဲ့ အဲဒီကုိသြားေခ်စုိ႔ရဲ႕”
ထုိေန႔ ညေနေစာင္းတြင္ တရြာလုံး အံ့အားသင့္ဖြယ္ျမင္ေတြ႕ရသည္ကား ...
‘ေရွ႕က ဖုိးသာမွင္က ကေလးပုိက္လုိ႔၊ မယ္ႏွင္းခုိင္က ေခြၽးမရဲ႕အဝတ္ထုပ္ရြက္လုိ႔ မိခ်စ္ယုံက နႏြင္းေတြ အထိန္သားႏွင့္ ေနာက္ကလုိက္လုိ႔ ႏွစ္ေဆာင္ၿမဳိင္အိမ္ႀကီးဆီ ျပန္လာၾကသတဲ့’
အေမ စကားကုိ လက္စသတ္လုိက္သည္။ ကြၽန္ေတာ့္ အေတြးကမူ လက္စမသတ္ႏုိင္ေသး။ အေမ့ကုိ အံ့ၾသစြာ ေငးၾကည့္ေနမိသည္။ အေမ၏ မီးခုိးေရာင္သန္း မ်က္ဝန္းေလးေတြသည္ တစုံတခုျဖင့္ စြတ္စုိကာ ေတာက္လက္ေနၾကသည္။ ကြၽန္ေတာ့္ မ်က္လုံးတို႔တြင္လည္း တစုံတခုကုိ အေမျမင္ႏုိင္မည္လားမသိ။ အိပ္ယာဆီ တုိးေရြ႕ရင္း..
“အဲဒီ ဖုိးသာမွင္ဆုိတာ ငါ့သားရဲ႕ အဘုိးႀကီးကြယ့္”
ေျပာစရာစကား ကြၽန္ေတာ့္မွာ မရွိေတာ့ပါ။ ထုိေျပာစရာ စကားမရွိျခင္းအေၾကာင္းကုိ အေမသေဘာေပါက္တန္ေကာင္းပါရဲ႕ အိပ္ယာေပၚလွဲရန္ျပင္ေနေသာ အေမ့ကုိ ေဖးမ,ေပးလုိက္သည္၊ အေမက ...
“အဲဒီ မခ်စ္ယုံ ဆုိတာကလည္း … …”
အေမ လည္ျပန္ေရာ္ရမ္းၾကည့္ရာ အိမ္၏ပုဏၰကြယ္ဆီမွ ေရြ႕လ်ားမႈေၾကာင့္ မေတာ္တဆထိခုိက္သံတခုကုိ ၾကားလုိက္ရသည္။
ကံထြန္းသစ္
(ႏုိဝင္ဘာလ - ေရႊအျမဳေတ႐ုပ္စုံ မဂၢဇင္း - ၂ဝဝ၈ ခုႏွစ္)
သ႐ုပ္ေဖာ္ - ေအာင္ထက္
သ႐ုပ္ေဖာ္ - ေအာင္ထက္
No comments:
Post a Comment