အမွတ္တရ … မဆလ (သို႔မဟုတ္) စက္တင္ဘာ မိုးေရ …ေမာင္ေမာင္စိုး
ေအာက္တိုဘာ ၆၊ ၂၀၁၀
၁။ ရွင္းလင္းခ်က္
စက္တင္ဘာလ ဆိုတာ အမွတ္တရမ်ားစြာ ျပည့္ႏွက္လို႔ေနတဲ့လ တလ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာမွ မဆလ (ဦးေနဝင္းရဲ႕ ျမန္မာ့ဆုိရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ ပါတီ) ကိုမွ အမွတ္ရေနရလား။ ဒီငတိေတာ့ ေၾကာင္သြားၿပီလို႔ အျပစ္မတင္ခင္ က်ေနာ္ ရွင္းျပပါရေစ။ အျဖစ္မွန္ သတိရေနတာက ရွစ္ေလးလံုးမ်ဳိးဆက္ သူရဲေကာင္းတေယာက္ကိုပါဗ်ာ။
ဒီလိုပါ … က်ေနာ္တို႔ တပ္ရင္း(ေစာထစခန္း) မွာ မဆလ ႏွစ္ေယာက္ ရွိပါတယ္။ တေယာက္က ေက်ာက္တံခါးက ရဲေဘာ္ ျမင့္ေဆြ၊ သူကိုေတာ့ တုိက္ပံုနဲ႔ဘာနဲ႔ ဆိုက္ဂိုက္က မဆလ ေကာင္စီလူႀကီးပံုေပါက္ေနလို သူ႔ကို မဆလႀကီး လို႔ ေခၚပါတယ္။ ေနာက္တေယာက္ကေတာ့ ေတာင္ငူက ေဆာက္လုပ္ေရးအင္ဂ်င္နီယာ ရဲေဘာ္ဆန္းလင္းပါ။
သူ႔ကိုေတာ့ ေမာင္ဆန္းလင္း ကို အတိုေကာက္ မဆလ လို႔ ေျပာင္ၿပီး ေခၚၾကျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ သူက ကခ်င္ တိုင္းရင္းသားတေယာက္ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ သူဘယ္ေတာ့မွ ကခ်င္တမ်ဳိးသားတည္း လြတ္ေျမာက္ေရး (တခုခ်င္းစီရဲ႕အက်ဳိးစီပြား)ကို မေႂကြးေၾကာ္ဖူးပါဘူး။ တခုလံုးရဲ႕အက်ဳိးစီးပြား၊ တမ်ဳိးသားလံုး လြတ္ေျမာက္ေရးကို မဆုတ္မနစ္ တိုက္ပြဲဝင္သြားခဲ့သူပါ။ သူဟာ ေတာ္လွန္ေရးအေပၚ သစၥာရွိသူ။ သူဟာ ရဲေဘာ္မ်ားအေပၚ ညႇာတာေထာက္ထား အနစ္နာခံသူ။ သူဟာ အေဆာင္အေယာင္ ကင္းမဲ့ၿပီး အညတရ ေတာ္လွန္ေရးသမားဘဝကို ခံုမင္သူ။ သူဟာ အမ်ဳိးသားညီညြတ္ေရးကို လက္ကိုင္ထားသူ။
၂။ အမ်ဳိးသားညီညြတ္ေရး
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဟာ ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရးဗိသုကာတဦးျဖစ္သလို ဒီမိုကေရစီနဲ႔ အမ်ဳိးသားညီညြတ္ေရး လမ္းျပေရွ႕ေဆာင္ ေခါင္းေဆာင္တဦးလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ သူ႔အေနနဲ႔ ဘယ္လိုႏိုင္ငံေရးဝါဒမ်ဳိးကို ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ပါေစ။ လူထုသေဘာထားကို္ ဘယ္ေသာအခါမွ ဆန္႔က်င္ေလ့ မရွိပါ။ ႏိုင္ငံေတာ္၏ အခ်ဳပ္အျခာ အာဏာသည္ ျပည္သူလူထုထံမွ ဆင္းသက္ရမည္။ ႏိုင္ငံေတာ္ အစိုးရသည္ ျပည္သူလူထု၏ဆႏၵႏွင့္အညီ အုပ္ခ်ဳပ္ရမည္ဟူေသာ ဒီမိုကေရစီ မ႑ိဳင္ကို ဆုပ္ကိုင္ထားသူ ျဖစ္သည္။
၁၉၄၇ ခု၊ ဇန္နဝါရီလ ၂၇ ရက္ေန႔တြင္ ေအာင္ဆန္း အက္တလီစာခ်ဳပ္ လန္ဒန္မွာခ်ဳပ္ဆိုစဥ္က တိုုင္းရင္းသား လူမ်ဳိးစုမ်ား ပါဝင္ႏိုင္မည့္အေရးကို သေဘာတူညီခ်က္ အမွတ္ ၆ တြင္ ထည့္သြင္းခ်ဳပ္ဆိုခဲ့ၿပီး တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးစုမ်ား ျမန္မာႏိုင္ငံ လြတ္လပ္ေရးတြင္ မပါဝင္ႏိုင္မွာကို အလြန္စိုးရိမ္ခဲ့ေၾကာင္း သမိုင္းမွာ အထင္အရွား ရွိခဲ့ပါတယ္။ ထို႔ေနာက္ ျမန္မာျပည္ ျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း တိုင္းရင္းသားမ်ားႏွင့္ အတူတကြ ဥမကြဲသိုက္မပ်က္ လြတ္လပ္ေရး အသီးအပြင့္မ်ားကို သာတူညီမွ် ခံစားႏိုင္ေရးအတြက္ အျပင္းအထန္ ႀကိဳးစားအားထုတ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေဖေဖာ္ဝါရီလမွာ ပင္လံုစာခ်ဳပ္ႀကီးကို ခ်ဳပ္ဆိုႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ေအာင္ဆန္းဝါဒဆိုတာ ဒီမိုကေရစီနဲ ့အမ်ဳိးသားညီညြတ္ေရးဝါဒပင္ ျဖစ္ပါတယ္။
NLD အေနနဲ႔ အပစ္ရပ္အဖြဲ႔ေတြနဲ႔ ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးေရး ေဆာင္ရြက္ခ်က္ေတြကို ႀကိဳဆိုပါတယ္။ ဒီလုပ္ငန္းစဥ္ဟာ ဟိုအရင္ကတည္းက လုပ္သင့္တဲ့အလုပ္ပါ။ တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးစု လက္နက္ကိုင္ အဖဲြ႔အစည္းမ်ားအေနကလည္း အခုအခ်ိန္မွာ ကိုယ့္အက်ဳိးစီးပြား၊ သူ႔အက်ဳိးစီးပြား အျပန္အလွန္ မွီတည္မႈေတြထက္ တမ်ဳိးသားလံုးရဲ႕အေရးကို ဦးစားေပး ေဆာင္ရြက္ရမည့္အခ်ိန္ကို ေရာက္ေနပါၿပီ။
က်ေနာ္တို႔ေခတ္မွာေတာ့ ေတာ္လွန္ေရးတခုလံုးရဲ႕အက်ဳိးစီးပြားကို အျမဲစဥ္းစားေဆာင္ရြက္တတ္ေလ့ရွိေသာ တိုင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္ အဖြဲ႔အစည္းေခါင္းေဆာင္မ်ားအနက္ KNU က ဖဒိုမန္းရွာ(လုပ္ၾကံခံရ)၊ RCSS က ဒုဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ရြက္ဆစ္ ႏွင့္ NMSP က ႏိုင္ဟံသာ တို႔ကိုေတာ့့ က်ေနာ္ ေလးစားအားကိုးမိခဲ့ပါတယ္။
ဒီအခ်ိန္မွာ တိုင္းရင္းသားအဖြဲ႔အစည္းမ်ား အားလံုးနဲ႔ NLD ဟာ အမ်ဳိးသားညီညြတ္ေရးကို အခိုင္အမာ တည္ေဆာက္ၿပီး လက္တြဲတိုက္ပြဲဝင္ရမည့္အခ်ိန္ ျဖစ္ပါတယ္။ အခ်ိန္ကန႔္သတ္ခ်က္ဟာ သိပ္ကို တိုေတာင္းလြန္းပါတယ္။ NLD ကို တရားမဝင္ ဖ်က္သိမ္းလိုက္သည့္ ဗ္ိုလ္သန္းေရႊရဲ႕ေနာက္ဆံုး ထိုးခ်က္ကို တန္ျပန္ဖို႔ တခုတည္းေသာအလုပ္က NLD ကို ဝန္းရံ လက္တြဲသြားဖို႔ပါ။ ဒါမွ CRPP ဆုပ္ကိုင္ထားတဲ့ ၁၉၉၀ ေရြးေကာက္ပဲြရလာဒ္ လူထုအာဏာကို ဆက္လက္ သယ္ေဆာင္ တိုက္ပြဲဝင္သြားႏိုင္ၾကမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
၃။ သူဘယ္သူလဲ
အလယ္တန္းျပဆရာ ဦးမင္းေဝ နဲ ့အလယ္တန္းျပဆရာမ ေဒၚေဘာက္ခြန္တို႔ရဲ႕ ဒုတိယေျမာက္သား ကိုဆန္းလင္း ကို ၁၉၆၃၊ ဒီဇင္ဘာလ ၃ ရက္ေန႔မွာ ရွမ္းျပည္ေျမာက္ပိုင္း ကြတ္ခိုင္ၿမိဳ႕မွာ ေမြးဖြားခဲ့ပါတယ္။ လား႐ိႈးၿမိဳ႕မွာ ၁၀ တန္းေအာင္ခဲ့ၿပီး ၁၉၈၃ မႏၱေလး GTI ေနာက္ဆံုးႏွစ္က ေက်ာင္းေရွ႕မွာ ရဲနဲ ့ေက်ာင္းသားေတြ ရန္ပြဲကတဆင့္ ႐ုန္းရင္းဆန္ခတ္္ျဖစ္ေတာ့ သူက ေက်ာင္းသားေတြကို ဦးေဆာင္ခဲ့လို႔ ေက်ာင္းတႏွစ္ ထုတ္ခံရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ၁၉၈၄ မွာမွ Civil Engineer ဘြဲ႔ကို ရခဲ့ပါတယ္။
အဲ့ဒီေနာက္ ေတာင္ငူၿမိဳ႕မွာ ေဆာက္လုပ္ေရး အင္ဂ်င္နီယာ အငယ္တန္းအရာရွိအျဖစ္လုပ္ကိုင္ရင္း မိဘနဲ႔ ညီငယ္ ညီမငယ္ေတြကို တာဝန္ယူ လုပ္ေကၽြးေနခဲ့တဲ့ အကိုႀကီးေယာက္ျဖစ္ပါတယ္။ သူ႔မိသားစုအေၾကာင္းေျပာတိုင္း သူဟာ ညီအကိုေမာင္ႏွမေတြအေပၚ ငဲ့ညာဦီးစားေပးတတ္သူ တေယာက္ျဖစ္ေၾကာင္း ေပၚလြင္ေနခဲ့ပါတယ္။
ရွစ္ေလးလံုအေရးအခင္းမွာ ေတာင္ငူေရႊဆံေတာ္သပိတ္စခန္း အမာခံေခါင္းေဆာင္တဦးအေနနဲ႔ တက္တက္ႂကြႂကြ လႈပ္ရွားခဲ့ပါတယ္။ စစ္အာဏာသိမ္းၿပီးေနာက္ လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရးတိုက္ပြဲဆင္ႏြဲရန္ KNU နယ္ေျမ ေစာထစခန္းသ႔ို ေရာက္ရွိခဲ့ပါတယ္။ ပထမအႀကိမ္ မကဒတ ညီလာခံမွစၿပီး အေရးေပၚညီလာခံ၊ ဒုတိယအႀကိမ္ ညီလာခံ သက္တမ္းမ်ားတြင္ ဗဟိုေကာ္မတီအျဖစ္ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ခဲ့ပါတယ္။
ရဲေဘာ္ဆန္းလင္းဟာ ျပည္တြင္းစည္း႐ံုးေရး ေျမေအာက္လႈပ္ရွားမႈလုပ္ငန္းေတြကို ပိုအားသန္ စိတ္ဝင္စားစြာ ေဆာင္ရြက္ခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၈၉ ခုစၿပီး အလယ္ပိုင္းေဒသ အေရွ႕ျခမ္း စိုးမိုးေရး ေအာ္ပေရးရွင္းမွာ က်ေနာ္က ေညာင္ေလးပင္ ခ႐ိုင္၊ တပ္မဟာ ၃ နယ္ေျမ ေက်ာက္တံခါး၊ ျဖဴး၊ ေက်ာက္ႀကီးၿမိဳ႕နယ္မ်ားကို တာဝန္ယူၿပီး ရဲေဘာ္ဆန္းလင္းက ေတာင္ငူ ခ႐ိုင္၊ တပ္မဟာ ၂ နယ္ေျမ ထန္းတပင္၊ အုပ္တြင္း၊ ေတာင္ငူ၊ ေရတာရွည္ၿမိဳ႕နယ္မ်ားကို တာဝန္ယူေဆာင္ရြက္ခဲ့ပါတယ္။
၄။ တခါတုန္းက စက္တင္ဘာ
၁၉၈၉ ခု၊ စက္တင္ဘာလ ၅ ရက္ေန႔မွာ မာနယ္ပေလာဌာနခ်ဳပ္ကို စစ္အုပ္စုရဲ႕တိုက္ ေလယာဥ္ေတြ ဗံုးၾကဲတိုက္ခိုက္လာပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ သူပုန္ျဖစ္ၿပီးမွ ပထမဆံုးအႀကိမ္ ေလေၾကာင္းမွ တိုက္ခိုက္ခံရျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီပြဲမွာ ေက်ာင္းသားထဲက က်ေနာ္က ဘယ္ဘက္ေပါင္မွာ ဒဏ္ရာရၿပီး က်ေနာ္တို႔တပ္ရငး္က ရဲေဘာ္ေဇာ္ဝင္းေအာင္က ညာဘက္ ပုခံုးမွာ ဒဏ္ရာရခဲ့ပါတယ္။
ၾကဲတဲ့ဗုံးက လိပ္စာနဲ႔လာတာ။ က်ေနာ္နဲ႔ ေဇာ္ဝင္းေအာင္ ေနရာယူတဲ့အနားကို ဗံုးလာက်တာပါ။ NLD(LA) က ဦးေအးသန္းကေတာ့ ဖဒိုဘသင္အိမ္ေရွ႕ေလွဆိပ္နားမွာ ဒဏ္ရာရခဲ့ပါတယ္။ ေဇာ္ဝင္းေအာင္ကိုေတာ့ ကိုယ္ထဲမွာ ဗံုးစ က်န္ႏိုင္တယ္ထင္လို႔ မဲေဆာက္ေဆး႐ံုကိိုပုိ႔ လိုက္္ပါတယ္။ က်ေနာ္က KNU ထူးဝါးလူေဆး႐ုံုမွာပဲ ေဆးကုပါတယ္။ ေနာက္ေန႔က်ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ဇာတ္လိုက္ေက်ာ္ႀကီး ေဒါက္တာမင္းသိန္း ေရာက္လာပါတယ္။ လက္ထဲမွာ မုန္႔ထုပ္နဲ႔ က်ေနာ့္အတြက္ ဝယ္လာတယ္ထင္တာ သူပဲ စားပစ္လိုက္ပါတယ္။ ဒီ့ေနာက္ က်ေနာ့္ ဒဏ္ရာကို သူ တခ်က္ လွန္ၾကည့္လိုက္ၿပီး က်ေနာ့္ကို မ်က္စိတဖက္ မိွတ္ျပပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ …
“ကဲ ေက်ာင္းဆရာ တပ္ရင္းကိုျပန္လိုက္ခဲ့ တပ္ရင္းမွာပဲ က်ဳပ္ ကုေပးမယ္”
(တပ္ရင္းက ရဲေဘာ္တခ်ဳိ႕နဲ႔ ေဒါက္တာမင္းသိန္းက က်ေနာ္ကို ေက်ာင္းဆရာ ဟု ေခၚပါတယ္)
“ဘာျဖစ္လို႔ဆရာရဲ႕” က်ေနာ္က နားမလည္စြာ ျပန္ေမးေတာ့၊ သူက တိုက္႐ိုက္ျပန္မေျဖဘဲ …
“ရဲေဘာ္ဆန္လင္းလည္း မာနယ္ပေလာမွာ အဖ်ားတက္ေနတယ္၊ အဲဒါ သူလည္း တပ္ရင္းျပန္လိုက္မလို႔တ့ဲ”
က်ေနာ္က အင္း သူငါ့ကို မ်က္စိမွိတ္ျပတဲ့ဟာ အေၾကာင္းတခုခုေတာ့ရွိရမယ္ဟု တြက္ဆကာ ...
“ကဲ ဒါဆို က်ေနာ္ ေဆး႐ုံဆင္းဖို႔ အေၾကာင္းၾကား လက္မွတ္ထိုးၿပီး ရင္လစ္ၾကတာေပါ့”
မာနယ္ပေလာတြင္ ဆန္းလင္းကို ဝင္ေခၚကာ က်ေနာ္တို႔ တပ္ရင္းရွိရာ သံလြင္ျမစ္ကမ္းေဘးက မယ္ေပၚမူထသို႔ ျပန္လာခဲ့ေလသည္။ ေလွေပၚတြင္ က်ေနာ္ကို တပ္ရင္းျပန္ေခၚလာရျခင္း အေၾကာင္းကို က်ေနာ္ အတင္းေမးတာ သူမေျဖပါ။ တပ္ရင္းေရာက္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ေဆး႐ံုဘားကို တန္းသြားၾကသည္။ ဆန္းလင္းကေတာ့ တလမ္းလံုး အဖ်ားတက္ကာ တဟင္းဟင္း ညည္းလာပါတယ္။
ေဆး႐ံုဘားေပၚ ေရာက္ေရာက္ျခင္း ေဒါက္တာမင္းသိန္းက သူကိုယ္တိုင္ က်ေနာ့္ဒဏ္ရာကို ေဆးေက်ာၿပီး ထူးဝါးလူေဆး႐ုံက နာ့စ္မေလးခ်ဳပ္ေပးလိုက္တဲ့ ခ်ဳပ္႐ိုးေတြကုိ တေခ်ာင္းစီ ျပန္ဆြဲထုတ္ၿပီး ဒဏ္ရာကို ပလာစတာနဲ႔ ဆြဲကပ္ လိုက္ပါတယ္။ ၿပီးမွ သူက က်ေနာ္ကို ...
“ခင္ဗ်ား ဒဏ္ရာကို သူတို႔ခ်ဳပ္ထားတာ ဒရြဲ႕ႀကီး ေက်ာင္းဆရာရဲ႕” ဟုေျပာကာ ဒဏ္ရာအကြဲေၾကာင္းတဝိုက္ကို လက္ျဖင့္ ဖိကာ အေတာ္ၾကာစမ္းသပ္ၿပီးမွ …
“အထဲမွာ အစ မက်န္ပါဘူး”
“ဒီအနာက်က္ရင္ ေကာင္းသြားမွာပါ” ဟု ဆိုေလသည္။
ဒီေတာ့မွ ထူးဝါးလူမွာ က်ေနာ့္ကို မ်က္စိမိွတ္ျပၿပီး တပ္ရင္းကို ျပန္ေခၚလာရျခင္းအေၾကာင္းကို နားလည္ရပါေတာ့တယ္။ က်ေနာ္ ဒဏ္ရာက စိုးရိမ္စရာမလိုေၾကာင္း ေဒါက္တာ မင္းသိန္းရဲ႕ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို ၾကားရၿပီးေနာက္ က်ေနာ့္ေဘးမွာ တခ်ိန္လံုး တဟင္းဟင္း ညည္းေနတဲ့ ေမာင္ဆန္းလင္းက …
“ဆရာ က်ေနာ့္ကိုလည္း လုပ္ပါအံုး၊ က်ေနာ္ အေျခအေန ေတာ္ေတာ္ဆိုးေနၿပီ”
ဟု ဆိုေလသည္။ ဒီေတာ့မွ ေဒါက္တာ မင္းသိန္းက သူ႔ကို ေသခ်ာစမ္းသပ္ၿပီး ေဆးမွဴး ကိုသက္ကို ကီြနင္းနဲ႔ ဒရစ္အြန္ေပးရန္ ေျပာလိုက္ေလသည္။ ေနာက္ႏွစ္ရက္ေလာက္မွာ က်ေနာ့္ဒဏ္ရာလည္း သက္သာလာသလို ဆန္းလင္းလည္း အဖ်ား မတက္သေလာက္ ျဖစ္လာပါတယ္။
၅။ စက္တင္ဘာ . . . မိုးေရ
ဇာတ္လမ္းက အခုမွ စမွာပါ …။
ေမာင္ဆန္းလင္းတေယာက္ ထူထူေထာင္ေထာင္ျဖစ္လာၿပီး ေနာက္ သံုးရက္ေလာက္အၾကာ တညေနခင္းမွာ သံလြင္ျမစ္ေရ စိမ္ေျပနေျပခ်ဳိးၿပီး ညဘက္မွာ အဖ်ားျပန္တက္ပါေတာ့တယ္။ ထံုးစံအတိုင္း တညလံုး အဖ်ားတက္၊ လင္းအားႀကီးေလာက္ အိပ္ေပ်ာ္သြားၿပီး ၁၁ နာရီေလာက္မွာ မနက္စာ စားၿပီးတာနဲ႔ ေန႔ခင္းဘက္မွာ အဖ်ားတေခါက္ ျပန္ တက္လာပါတယ္။ ဒီတခါ က်ေနာ္နဲ႔ ေဒါက္တာမင္းသိန္္းကို သူ႔အနားေနေစဖို႔ သူက ေတာင္းဆိုပါတယ္။ အပူ အနည္းငယ္ တက္ေနတာမို႔ က်ေနာ္တို႔ သူအနားမွာပဲ ေနၾကပါတယ္။ ဒီတခါေတာ့ ေမာင္ဆန္းလင္းတေယာက္ တဟီးဟီး ညီးရင္းက က်ေနာ့္ကို မွာတမ္းေတြ စေခၽြပါေတာ့တယ္။
“ငါေတာ့ ဒီတခါ သြားၿပီထင္တယ္ သူငယ္ခ်င္း” ဟုဆိုကာ က်ေနာ့္ကို …
“မင္းတို႔ ဒီေတာ္လွန္ေရးႀကီးကို အၿပီးသတ္ ဆံုးခန္းတိုင္တဲ့အထိ ဆက္လုပ္သြားဖို႔ ငါ့ကို ကတိေပးၾကပါကြာ”
ဟု တုန္တုန္ရင္ရင္ ေျပာေလသည္။ ဒါက သူအဖ်ားတက္ရင္ ေတာင္းေနက် ကတိ၊ ေခၽြေနက် မွာတမ္း …။
ဒါေၾကာင့္ ေဒါက္တာ မင္းသိန္းတေယာက္ လစ္ေျပးဖို႔ ဘားတိုက္ေပၚက ဖင္တေလွ်ာ ဆင္းေလေသာ္ ေမာင္ဆန္းလင္း က က်ေနာ္ဘက္ လွည့္ကာ …
“သယ္ဂ်င္းေရ ဆရာေတာ့ ငါ့ကို လက္ေလ်ာ့လိုက္ၿပီ ထင္တယ္” ဆိုေတာ့မွ ေဒါက္တာ မင္းသိန္းတေယာက္ ထိုင္ရမလို ထရမလို ျဖစ္ေနရာက …
“ကိုယ္ ဘယ္မွမသြားပါဘူး ကဲ ဘာလိုလဲေျပာ” ဟု ဆိုေလရာ ေမာင္ဆန္းလင္းက က်ေနာ္ကို လက္ညႇိဳးထိုးကာ …
“က်ေနာ္ ဒီေကာင့္ကို မွာစရာေတြ က်န္ေသးတယ္ ဆရာ၊ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ့္ကို ေဆာ္လူေကာတက္ (အသက္ကယ္ေဆး) ထိုးေပးပါ”
“အာ … ေဆာ္လူေကာ့တက္ ထိုးရေလာက္ေအာင္ ခင္ဗ်ားဘာမွ မျဖစ္ဘဲ”
ဟု ေဒါက္တာမင္းသိန္းက ခမ္ေအးေအးျပန္ေျပာကာ သူဖတ္လက္စ စာအုပ္ကို ဆက္ဖတ္ေန၏။ (ေဒါက္တာ မင္းသိန္း သည္ သူ႔လက္ထဲတြင္ ဖတ္စရာ စာအုပ္တအုပ္ႏွင့္ စားစရာ သေရစာမုန္႔တခုခုေတာ့ အျမဲရွိေနပါတယ္။ ရဲေဘာ္ေတြက သူ႔အတြက္ ဟင္းေကာင္းကေလးမ်ား တကူးတက ခ်န္ထားလွ်င္ သူမႀကိဳက္။ သူက အခြင့္ထူးခံမဟုတ္ ရဲေဘာ္မ်ားနဲ႔ တသားတည္း ေတာ္လွန္ေရးသမားအစစ္ ဟု သူ ဆိုေလ့ရွိပါတယ္။ ဟင္းေကာင္း ထမင္းေကာင္းကိုလည္း သူ မခံုမင္ပါ။ သူ ဝါသနာအပါဆံုး အလုပ္မွာ စာအုပ္ဖတ္ျခင္းႏွင့္ သေရစာမုန္႔စားျခင္းပင္ ျဖစ္လိမ့္မည္။)
“မဟုတ္ဘူးဆရာ က်ေနာ့္ကိုယ္ က်ေနာ္သိတယ္၊ ဒီတခါ က်ေနာ္ မရေတာ့ဘူး”
“အာ ကဲ ကဲ … ဒါဆိုလည္း ခဏေတာ့ေစာင့္၊ ေတာ္ေနၾကာ က်ဳပ္ကိုယ္တိုင္ ထိုးေပးမယ္” ဟု ႏွစ္သိမ့္၏။ အေၾကာင္းသိမို႔ စိတ္ေျပာင္းသြားေစရန္ ဆိုင္းငံ့ထားျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း နားလည္မိ၏။ သို႔ေသာ္ ရဲေဘာ္ဆန္းလင္းကား ဇြတ္သမားေပကိုး။
“ဆရာရယ္ ထိုးမွာသာျမန္ျမန္ ထိုးေပးပါ၊ က်ေနာ္ကိုယ္ က်ေနာ္သိပါတယ္”
“ကဲ ကဲ … ေျပာမရရင္လဲ ထိုးေပးရတာေပါ့့”
“ကိုေဇာ္ေရ ေဆာ္လူေကာ့တက္ ယူေပးပါ” ဟု သူ႔ေဆးမွဴး ရီေဇာ္အား လွမ္းေျပာလိုက္ရာ …
“က်ေနာ္ ထိုးေပးလိုက္ရမလား ဆရာ”
“ေန ေန၊ ဒီေမာင့္ကို ကိုယ္ ကိုယ္တိုင္ပဲ ထိုးေပးပါ့မယ္”
ဆိုကာ က်ေနာ့္ကို မ်က္စိမွိတ္ျပ၏။ က်ေနာ္စိတ္က အင္း ေဒါက္တာမင္းသိန္းတေယာက္ ဘာမ်ားလုပ္မလ႔ိုပါလိမ့္။ ထို႔ေနာက္ ေမာင္ဆန္းလင္း၏ မ်က္စိေရွ႕ ျမင္ျမင္ထင္ထင္မွာ မိုးေရပုလင္းကို ေခါင္းျဖတ္လိုက္ၿပီး တခါသံုးအပ္ျဖင့္ စုတ္ယူလိုက္ကာ ေဆာ္လူေကာ့တက္အမႈန္႔ ပုလင္းထဲသို႔ ထိုးဟန္ျပဳလိုက္ၿပီး ထို ေဆာ္လူေကာ့တက္ပုလင္းအား က်ေနာ့္လက္ထဲ အသာထည့္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ …
“ကဲ ကိုယ့္ဆရာ၊ ဟိုဘက္ကို ေမွာက္လိုက္ ေဆးထိုးေပးမယ္”
က်ေနာ့္လက္ထဲက ေဆးပုလင္းေလးကို အသာေထာင္ၾကည့္လိုက္ေတာ့မွ … ေအာ္ တကယ္ေတာ့ စက္တင္ဘာ မိုးစက္ေတြၾကားမွာ ေမာင္္ဆန္းလင္း(မဆလ) ကို မိုးေရထိုးေပးလိုက္တာပါကလား။ လူတို႔၏ စိတ္အယူသီးမႈသည္ကား အလြန္တရာမွ ဆန္းက်ယ္ေလ၏။ မိနစ္ ၂၀ ေလာက္သာ ၾကာမယ္ထင္ပါတယ္။
“ဆရာက က်ေနာ့္ကို သက္သက္ဒုကၵေပးထားတာ၊ ေစာေစာကတည္း ထိုးေပးလိုက္ရင္ ရသားနဲ႔” ဟုဆိုကာ ငုတ္တုတ္ ထထိုင္ေလသည္။ ခ်ိတ္ထားတဲ့ ဒရစ္အကုန္ ေနာက္ နာရီဝက္ေလာက္ အၾကာမွာ စာဖိုမွာ စားစရာ သြားရွာပါေလေတာ့သည္။
ေအာ္ မိုးေရထိုးေပးလိုက္တာနဲ႔ ယူပစ္သလို အဖ်ားေပ်ာက္သြားသည့္ လူနာပါကလား။
၇။ က်ဆံုးသူ … သူရဲေကာင္းမ်ားကို အေလးျပဳပါ၏
ျပည္တြင္း ေျမေအာက္အလုပ္အဖြဲမ်ား ဖြဲ႔စည္းမႈပိုမိုက်စ္လစ္ခိုင္မာေရးႏွင့္ ျပည္တြင္း ေျမေအာက္လႈပ္ရွားမႈမ်ား ပိုမို အခ်ိတ္အဆက္မိလာေစဖို႔ သူကိုယ္တိုင္ ၿမိဳ႕ႏွင့္ အနီးကပ္ဆံုးေနရာမ်ားတြင္ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် သြားေရာက္ ေဆာင္ရြက္မႈမ်ားကို စြန္႔စြန္႔စားစား အနစ္နာခံေဆာင္ရြက္ေနစဥ္ ၁၉၉၃ ဒီဇင္ဘာလထဲမွာ ေရနီအေရွ႕ဘက္ ဆိတ္ဖူးကုန္း ရြာမွာ ရန္သူတပ္မွ ရဲေဘာ္ဆန္းလင္းကို ဖမ္းမိသြားခဲ့ပါတယ္။
ေရနီ ေလ့က်င့္ေရး ၅ မွာ ခဏခ်ဳပ္ထားၿပီး ေတာင္ငူ ေထာက္လွမ္းေရး ၃ ကို လႊဲေပးလိုက္ပါတယ္။ ရဲေဘာ္ဆန္းလင္းဟာ အင္မတန္မွ ခံယူခ်က္ျပင္းထန္တဲ့ ေတာ္လွန္းေရး သူရဲေကာင္းတေယာက္ပါ။ ဒါေၾကာင့္ စစ္ေၾကာေရးက ဘာေတြေမးေမး ဘယ္လိုႏွိပ္စက္ပါေစ၊ အသက္ အေသခံၿပီး အားလံုးအေပၚ သစၥာရွိရွိ ရပ္တည္သြားခဲ့ပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ေတာ္လွန္ေရးအင္အားစု လက္နက္ကိုင္ အဖြဲ႔အစည္းမ်ား၏ လံုျခံဳေရး၊ ျပည္တြင္းယူဂ်ီ ရဲေဘာ္မ်ား၏ လံုျခံဳေရးနဲ႔ ျပည္တြင္း အလုပ္အဖြဲ႔မ်ား ဆက္လက္ရွင္သန္ေရးကို သူ႔အသက္နဲ႔လဲကာ ေပးဆပ္ကာကြယ္သြားခဲ့ပါတယ္။ ရဲေဘာ္ဆန္းလင္းကို ဘာေမးေမး မေျဖတဲ့အဆံုး စစ္ေခြးေတြက ဥပေဒမဲ့ အၿပီးစီရင္လိုက္ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။
ေဒါက္တာမင္းသိန္းဟာ ဆရာဝန္တေယာက္ျဖစ္ေသာ္လည္းပဲ ေနာက္တန္းမွာ ေဆးထိုင္ကုေနတာရတာ ထက္စာရင္ ရဲေဘာ္ေတြနဲ႔ တသားတည္း ေရွ႕တန္းထြက္ကာ တိုက္ပြဲေတြၾကားမွာ လူထုၾကားမွာ ေဆးကုေပးရင္း ေတာ္လွန္ေရးတာဝန္ေတြကို ထမ္းေဆာင္ေနတတ္သူပါ။ ၁၉၉၁ ခုႏွစ္မွာ ဒီေအဘီ စစ္ေၾကာင္း ၁၂ နဲ႔အတူ မုပၸလင္ တိုက္ပြဲမွာ သူရဲ႕ မ်က္မွန္က်ေပ်ာက္ကာ ရန္သူ အဖမ္းခံလိုက္ရၿပီး ရန္ကုန္သို႔ ေခၚေဆာင္သြားကာ သူ႔ကို ေဆးထိုးၿပီး သတ္ပစ္လိုက္ေၾကာင္း သိရွိရပါတယ္။
ေအာ္ အမွတ္တရေတြ ရင္မွာအျပည့္နဲ႔ စက္တင္ဘာ မ်က္ရည္ေတြၾကားမွာ … စက္တင္ဘာ မိုးေရစက္ေတြကို တိုင္တည္လွ်က္ … ညာလက္သီးကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္ထားမိေလသည္။
ရွစ္ေလးလံုးစိတ္ဓာတ္ ထာဝစဥ္ရွင္သန္ႏိုင္ၾကပါေစ …။
စက္တင္ဘာလ ၃၀ ရက္၊ ၂၀၁၀။
စက္တင္ဘာလ ဆိုတာ အမွတ္တရမ်ားစြာ ျပည့္ႏွက္လို႔ေနတဲ့လ တလ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာမွ မဆလ (ဦးေနဝင္းရဲ႕ ျမန္မာ့ဆုိရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ ပါတီ) ကိုမွ အမွတ္ရေနရလား။ ဒီငတိေတာ့ ေၾကာင္သြားၿပီလို႔ အျပစ္မတင္ခင္ က်ေနာ္ ရွင္းျပပါရေစ။ အျဖစ္မွန္ သတိရေနတာက ရွစ္ေလးလံုးမ်ဳိးဆက္ သူရဲေကာင္းတေယာက္ကိုပါဗ်ာ။
ဒီလိုပါ … က်ေနာ္တို႔ တပ္ရင္း(ေစာထစခန္း) မွာ မဆလ ႏွစ္ေယာက္ ရွိပါတယ္။ တေယာက္က ေက်ာက္တံခါးက ရဲေဘာ္ ျမင့္ေဆြ၊ သူကိုေတာ့ တုိက္ပံုနဲ႔ဘာနဲ႔ ဆိုက္ဂိုက္က မဆလ ေကာင္စီလူႀကီးပံုေပါက္ေနလို သူ႔ကို မဆလႀကီး လို႔ ေခၚပါတယ္။ ေနာက္တေယာက္ကေတာ့ ေတာင္ငူက ေဆာက္လုပ္ေရးအင္ဂ်င္နီယာ ရဲေဘာ္ဆန္းလင္းပါ။
သူ႔ကိုေတာ့ ေမာင္ဆန္းလင္း ကို အတိုေကာက္ မဆလ လို႔ ေျပာင္ၿပီး ေခၚၾကျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ သူက ကခ်င္ တိုင္းရင္းသားတေယာက္ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ သူဘယ္ေတာ့မွ ကခ်င္တမ်ဳိးသားတည္း လြတ္ေျမာက္ေရး (တခုခ်င္းစီရဲ႕အက်ဳိးစီပြား)ကို မေႂကြးေၾကာ္ဖူးပါဘူး။ တခုလံုးရဲ႕အက်ဳိးစီးပြား၊ တမ်ဳိးသားလံုး လြတ္ေျမာက္ေရးကို မဆုတ္မနစ္ တိုက္ပြဲဝင္သြားခဲ့သူပါ။ သူဟာ ေတာ္လွန္ေရးအေပၚ သစၥာရွိသူ။ သူဟာ ရဲေဘာ္မ်ားအေပၚ ညႇာတာေထာက္ထား အနစ္နာခံသူ။ သူဟာ အေဆာင္အေယာင္ ကင္းမဲ့ၿပီး အညတရ ေတာ္လွန္ေရးသမားဘဝကို ခံုမင္သူ။ သူဟာ အမ်ဳိးသားညီညြတ္ေရးကို လက္ကိုင္ထားသူ။
၂။ အမ်ဳိးသားညီညြတ္ေရး
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဟာ ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရးဗိသုကာတဦးျဖစ္သလို ဒီမိုကေရစီနဲ႔ အမ်ဳိးသားညီညြတ္ေရး လမ္းျပေရွ႕ေဆာင္ ေခါင္းေဆာင္တဦးလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ သူ႔အေနနဲ႔ ဘယ္လိုႏိုင္ငံေရးဝါဒမ်ဳိးကို ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ပါေစ။ လူထုသေဘာထားကို္ ဘယ္ေသာအခါမွ ဆန္႔က်င္ေလ့ မရွိပါ။ ႏိုင္ငံေတာ္၏ အခ်ဳပ္အျခာ အာဏာသည္ ျပည္သူလူထုထံမွ ဆင္းသက္ရမည္။ ႏိုင္ငံေတာ္ အစိုးရသည္ ျပည္သူလူထု၏ဆႏၵႏွင့္အညီ အုပ္ခ်ဳပ္ရမည္ဟူေသာ ဒီမိုကေရစီ မ႑ိဳင္ကို ဆုပ္ကိုင္ထားသူ ျဖစ္သည္။
၁၉၄၇ ခု၊ ဇန္နဝါရီလ ၂၇ ရက္ေန႔တြင္ ေအာင္ဆန္း အက္တလီစာခ်ဳပ္ လန္ဒန္မွာခ်ဳပ္ဆိုစဥ္က တိုုင္းရင္းသား လူမ်ဳိးစုမ်ား ပါဝင္ႏိုင္မည့္အေရးကို သေဘာတူညီခ်က္ အမွတ္ ၆ တြင္ ထည့္သြင္းခ်ဳပ္ဆိုခဲ့ၿပီး တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးစုမ်ား ျမန္မာႏိုင္ငံ လြတ္လပ္ေရးတြင္ မပါဝင္ႏိုင္မွာကို အလြန္စိုးရိမ္ခဲ့ေၾကာင္း သမိုင္းမွာ အထင္အရွား ရွိခဲ့ပါတယ္။ ထို႔ေနာက္ ျမန္မာျပည္ ျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း တိုင္းရင္းသားမ်ားႏွင့္ အတူတကြ ဥမကြဲသိုက္မပ်က္ လြတ္လပ္ေရး အသီးအပြင့္မ်ားကို သာတူညီမွ် ခံစားႏိုင္ေရးအတြက္ အျပင္းအထန္ ႀကိဳးစားအားထုတ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေဖေဖာ္ဝါရီလမွာ ပင္လံုစာခ်ဳပ္ႀကီးကို ခ်ဳပ္ဆိုႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ေအာင္ဆန္းဝါဒဆိုတာ ဒီမိုကေရစီနဲ ့အမ်ဳိးသားညီညြတ္ေရးဝါဒပင္ ျဖစ္ပါတယ္။
NLD အေနနဲ႔ အပစ္ရပ္အဖြဲ႔ေတြနဲ႔ ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးေရး ေဆာင္ရြက္ခ်က္ေတြကို ႀကိဳဆိုပါတယ္။ ဒီလုပ္ငန္းစဥ္ဟာ ဟိုအရင္ကတည္းက လုပ္သင့္တဲ့အလုပ္ပါ။ တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးစု လက္နက္ကိုင္ အဖဲြ႔အစည္းမ်ားအေနကလည္း အခုအခ်ိန္မွာ ကိုယ့္အက်ဳိးစီးပြား၊ သူ႔အက်ဳိးစီးပြား အျပန္အလွန္ မွီတည္မႈေတြထက္ တမ်ဳိးသားလံုးရဲ႕အေရးကို ဦးစားေပး ေဆာင္ရြက္ရမည့္အခ်ိန္ကို ေရာက္ေနပါၿပီ။
က်ေနာ္တို႔ေခတ္မွာေတာ့ ေတာ္လွန္ေရးတခုလံုးရဲ႕အက်ဳိးစီးပြားကို အျမဲစဥ္းစားေဆာင္ရြက္တတ္ေလ့ရွိေသာ တိုင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္ အဖြဲ႔အစည္းေခါင္းေဆာင္မ်ားအနက္ KNU က ဖဒိုမန္းရွာ(လုပ္ၾကံခံရ)၊ RCSS က ဒုဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ရြက္ဆစ္ ႏွင့္ NMSP က ႏိုင္ဟံသာ တို႔ကိုေတာ့့ က်ေနာ္ ေလးစားအားကိုးမိခဲ့ပါတယ္။
ဒီအခ်ိန္မွာ တိုင္းရင္းသားအဖြဲ႔အစည္းမ်ား အားလံုးနဲ႔ NLD ဟာ အမ်ဳိးသားညီညြတ္ေရးကို အခိုင္အမာ တည္ေဆာက္ၿပီး လက္တြဲတိုက္ပြဲဝင္ရမည့္အခ်ိန္ ျဖစ္ပါတယ္။ အခ်ိန္ကန႔္သတ္ခ်က္ဟာ သိပ္ကို တိုေတာင္းလြန္းပါတယ္။ NLD ကို တရားမဝင္ ဖ်က္သိမ္းလိုက္သည့္ ဗ္ိုလ္သန္းေရႊရဲ႕ေနာက္ဆံုး ထိုးခ်က္ကို တန္ျပန္ဖို႔ တခုတည္းေသာအလုပ္က NLD ကို ဝန္းရံ လက္တြဲသြားဖို႔ပါ။ ဒါမွ CRPP ဆုပ္ကိုင္ထားတဲ့ ၁၉၉၀ ေရြးေကာက္ပဲြရလာဒ္ လူထုအာဏာကို ဆက္လက္ သယ္ေဆာင္ တိုက္ပြဲဝင္သြားႏိုင္ၾကမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
၃။ သူဘယ္သူလဲ
အလယ္တန္းျပဆရာ ဦးမင္းေဝ နဲ ့အလယ္တန္းျပဆရာမ ေဒၚေဘာက္ခြန္တို႔ရဲ႕ ဒုတိယေျမာက္သား ကိုဆန္းလင္း ကို ၁၉၆၃၊ ဒီဇင္ဘာလ ၃ ရက္ေန႔မွာ ရွမ္းျပည္ေျမာက္ပိုင္း ကြတ္ခိုင္ၿမိဳ႕မွာ ေမြးဖြားခဲ့ပါတယ္။ လား႐ိႈးၿမိဳ႕မွာ ၁၀ တန္းေအာင္ခဲ့ၿပီး ၁၉၈၃ မႏၱေလး GTI ေနာက္ဆံုးႏွစ္က ေက်ာင္းေရွ႕မွာ ရဲနဲ ့ေက်ာင္းသားေတြ ရန္ပြဲကတဆင့္ ႐ုန္းရင္းဆန္ခတ္္ျဖစ္ေတာ့ သူက ေက်ာင္းသားေတြကို ဦးေဆာင္ခဲ့လို႔ ေက်ာင္းတႏွစ္ ထုတ္ခံရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ၁၉၈၄ မွာမွ Civil Engineer ဘြဲ႔ကို ရခဲ့ပါတယ္။
အဲ့ဒီေနာက္ ေတာင္ငူၿမိဳ႕မွာ ေဆာက္လုပ္ေရး အင္ဂ်င္နီယာ အငယ္တန္းအရာရွိအျဖစ္လုပ္ကိုင္ရင္း မိဘနဲ႔ ညီငယ္ ညီမငယ္ေတြကို တာဝန္ယူ လုပ္ေကၽြးေနခဲ့တဲ့ အကိုႀကီးေယာက္ျဖစ္ပါတယ္။ သူ႔မိသားစုအေၾကာင္းေျပာတိုင္း သူဟာ ညီအကိုေမာင္ႏွမေတြအေပၚ ငဲ့ညာဦီးစားေပးတတ္သူ တေယာက္ျဖစ္ေၾကာင္း ေပၚလြင္ေနခဲ့ပါတယ္။
ရွစ္ေလးလံုအေရးအခင္းမွာ ေတာင္ငူေရႊဆံေတာ္သပိတ္စခန္း အမာခံေခါင္းေဆာင္တဦးအေနနဲ႔ တက္တက္ႂကြႂကြ လႈပ္ရွားခဲ့ပါတယ္။ စစ္အာဏာသိမ္းၿပီးေနာက္ လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရးတိုက္ပြဲဆင္ႏြဲရန္ KNU နယ္ေျမ ေစာထစခန္းသ႔ို ေရာက္ရွိခဲ့ပါတယ္။ ပထမအႀကိမ္ မကဒတ ညီလာခံမွစၿပီး အေရးေပၚညီလာခံ၊ ဒုတိယအႀကိမ္ ညီလာခံ သက္တမ္းမ်ားတြင္ ဗဟိုေကာ္မတီအျဖစ္ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ခဲ့ပါတယ္။
ရဲေဘာ္ဆန္းလင္းဟာ ျပည္တြင္းစည္း႐ံုးေရး ေျမေအာက္လႈပ္ရွားမႈလုပ္ငန္းေတြကို ပိုအားသန္ စိတ္ဝင္စားစြာ ေဆာင္ရြက္ခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၈၉ ခုစၿပီး အလယ္ပိုင္းေဒသ အေရွ႕ျခမ္း စိုးမိုးေရး ေအာ္ပေရးရွင္းမွာ က်ေနာ္က ေညာင္ေလးပင္ ခ႐ိုင္၊ တပ္မဟာ ၃ နယ္ေျမ ေက်ာက္တံခါး၊ ျဖဴး၊ ေက်ာက္ႀကီးၿမိဳ႕နယ္မ်ားကို တာဝန္ယူၿပီး ရဲေဘာ္ဆန္းလင္းက ေတာင္ငူ ခ႐ိုင္၊ တပ္မဟာ ၂ နယ္ေျမ ထန္းတပင္၊ အုပ္တြင္း၊ ေတာင္ငူ၊ ေရတာရွည္ၿမိဳ႕နယ္မ်ားကို တာဝန္ယူေဆာင္ရြက္ခဲ့ပါတယ္။
၄။ တခါတုန္းက စက္တင္ဘာ
၁၉၈၉ ခု၊ စက္တင္ဘာလ ၅ ရက္ေန႔မွာ မာနယ္ပေလာဌာနခ်ဳပ္ကို စစ္အုပ္စုရဲ႕တိုက္ ေလယာဥ္ေတြ ဗံုးၾကဲတိုက္ခိုက္လာပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ သူပုန္ျဖစ္ၿပီးမွ ပထမဆံုးအႀကိမ္ ေလေၾကာင္းမွ တိုက္ခိုက္ခံရျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီပြဲမွာ ေက်ာင္းသားထဲက က်ေနာ္က ဘယ္ဘက္ေပါင္မွာ ဒဏ္ရာရၿပီး က်ေနာ္တို႔တပ္ရငး္က ရဲေဘာ္ေဇာ္ဝင္းေအာင္က ညာဘက္ ပုခံုးမွာ ဒဏ္ရာရခဲ့ပါတယ္။
ၾကဲတဲ့ဗုံးက လိပ္စာနဲ႔လာတာ။ က်ေနာ္နဲ႔ ေဇာ္ဝင္းေအာင္ ေနရာယူတဲ့အနားကို ဗံုးလာက်တာပါ။ NLD(LA) က ဦးေအးသန္းကေတာ့ ဖဒိုဘသင္အိမ္ေရွ႕ေလွဆိပ္နားမွာ ဒဏ္ရာရခဲ့ပါတယ္။ ေဇာ္ဝင္းေအာင္ကိုေတာ့ ကိုယ္ထဲမွာ ဗံုးစ က်န္ႏိုင္တယ္ထင္လို႔ မဲေဆာက္ေဆး႐ံုကိိုပုိ႔ လိုက္္ပါတယ္။ က်ေနာ္က KNU ထူးဝါးလူေဆး႐ုံုမွာပဲ ေဆးကုပါတယ္။ ေနာက္ေန႔က်ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ဇာတ္လိုက္ေက်ာ္ႀကီး ေဒါက္တာမင္းသိန္း ေရာက္လာပါတယ္။ လက္ထဲမွာ မုန္႔ထုပ္နဲ႔ က်ေနာ့္အတြက္ ဝယ္လာတယ္ထင္တာ သူပဲ စားပစ္လိုက္ပါတယ္။ ဒီ့ေနာက္ က်ေနာ့္ ဒဏ္ရာကို သူ တခ်က္ လွန္ၾကည့္လိုက္ၿပီး က်ေနာ့္ကို မ်က္စိတဖက္ မိွတ္ျပပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ …
“ကဲ ေက်ာင္းဆရာ တပ္ရင္းကိုျပန္လိုက္ခဲ့ တပ္ရင္းမွာပဲ က်ဳပ္ ကုေပးမယ္”
(တပ္ရင္းက ရဲေဘာ္တခ်ဳိ႕နဲ႔ ေဒါက္တာမင္းသိန္းက က်ေနာ္ကို ေက်ာင္းဆရာ ဟု ေခၚပါတယ္)
“ဘာျဖစ္လို႔ဆရာရဲ႕” က်ေနာ္က နားမလည္စြာ ျပန္ေမးေတာ့၊ သူက တိုက္႐ိုက္ျပန္မေျဖဘဲ …
“ရဲေဘာ္ဆန္လင္းလည္း မာနယ္ပေလာမွာ အဖ်ားတက္ေနတယ္၊ အဲဒါ သူလည္း တပ္ရင္းျပန္လိုက္မလို႔တ့ဲ”
က်ေနာ္က အင္း သူငါ့ကို မ်က္စိမွိတ္ျပတဲ့ဟာ အေၾကာင္းတခုခုေတာ့ရွိရမယ္ဟု တြက္ဆကာ ...
“ကဲ ဒါဆို က်ေနာ္ ေဆး႐ုံဆင္းဖို႔ အေၾကာင္းၾကား လက္မွတ္ထိုးၿပီး ရင္လစ္ၾကတာေပါ့”
မာနယ္ပေလာတြင္ ဆန္းလင္းကို ဝင္ေခၚကာ က်ေနာ္တို႔ တပ္ရင္းရွိရာ သံလြင္ျမစ္ကမ္းေဘးက မယ္ေပၚမူထသို႔ ျပန္လာခဲ့ေလသည္။ ေလွေပၚတြင္ က်ေနာ္ကို တပ္ရင္းျပန္ေခၚလာရျခင္း အေၾကာင္းကို က်ေနာ္ အတင္းေမးတာ သူမေျဖပါ။ တပ္ရင္းေရာက္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ေဆး႐ံုဘားကို တန္းသြားၾကသည္။ ဆန္းလင္းကေတာ့ တလမ္းလံုး အဖ်ားတက္ကာ တဟင္းဟင္း ညည္းလာပါတယ္။
ေဆး႐ံုဘားေပၚ ေရာက္ေရာက္ျခင္း ေဒါက္တာမင္းသိန္းက သူကိုယ္တိုင္ က်ေနာ့္ဒဏ္ရာကို ေဆးေက်ာၿပီး ထူးဝါးလူေဆး႐ုံက နာ့စ္မေလးခ်ဳပ္ေပးလိုက္တဲ့ ခ်ဳပ္႐ိုးေတြကုိ တေခ်ာင္းစီ ျပန္ဆြဲထုတ္ၿပီး ဒဏ္ရာကို ပလာစတာနဲ႔ ဆြဲကပ္ လိုက္ပါတယ္။ ၿပီးမွ သူက က်ေနာ္ကို ...
“ခင္ဗ်ား ဒဏ္ရာကို သူတို႔ခ်ဳပ္ထားတာ ဒရြဲ႕ႀကီး ေက်ာင္းဆရာရဲ႕” ဟုေျပာကာ ဒဏ္ရာအကြဲေၾကာင္းတဝိုက္ကို လက္ျဖင့္ ဖိကာ အေတာ္ၾကာစမ္းသပ္ၿပီးမွ …
“အထဲမွာ အစ မက်န္ပါဘူး”
“ဒီအနာက်က္ရင္ ေကာင္းသြားမွာပါ” ဟု ဆိုေလသည္။
ဒီေတာ့မွ ထူးဝါးလူမွာ က်ေနာ့္ကို မ်က္စိမိွတ္ျပၿပီး တပ္ရင္းကို ျပန္ေခၚလာရျခင္းအေၾကာင္းကို နားလည္ရပါေတာ့တယ္။ က်ေနာ္ ဒဏ္ရာက စိုးရိမ္စရာမလိုေၾကာင္း ေဒါက္တာ မင္းသိန္းရဲ႕ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို ၾကားရၿပီးေနာက္ က်ေနာ့္ေဘးမွာ တခ်ိန္လံုး တဟင္းဟင္း ညည္းေနတဲ့ ေမာင္ဆန္းလင္းက …
“ဆရာ က်ေနာ့္ကိုလည္း လုပ္ပါအံုး၊ က်ေနာ္ အေျခအေန ေတာ္ေတာ္ဆိုးေနၿပီ”
ဟု ဆိုေလသည္။ ဒီေတာ့မွ ေဒါက္တာ မင္းသိန္းက သူ႔ကို ေသခ်ာစမ္းသပ္ၿပီး ေဆးမွဴး ကိုသက္ကို ကီြနင္းနဲ႔ ဒရစ္အြန္ေပးရန္ ေျပာလိုက္ေလသည္။ ေနာက္ႏွစ္ရက္ေလာက္မွာ က်ေနာ့္ဒဏ္ရာလည္း သက္သာလာသလို ဆန္းလင္းလည္း အဖ်ား မတက္သေလာက္ ျဖစ္လာပါတယ္။
၅။ စက္တင္ဘာ . . . မိုးေရ
ဇာတ္လမ္းက အခုမွ စမွာပါ …။
ေမာင္ဆန္းလင္းတေယာက္ ထူထူေထာင္ေထာင္ျဖစ္လာၿပီး ေနာက္ သံုးရက္ေလာက္အၾကာ တညေနခင္းမွာ သံလြင္ျမစ္ေရ စိမ္ေျပနေျပခ်ဳိးၿပီး ညဘက္မွာ အဖ်ားျပန္တက္ပါေတာ့တယ္။ ထံုးစံအတိုင္း တညလံုး အဖ်ားတက္၊ လင္းအားႀကီးေလာက္ အိပ္ေပ်ာ္သြားၿပီး ၁၁ နာရီေလာက္မွာ မနက္စာ စားၿပီးတာနဲ႔ ေန႔ခင္းဘက္မွာ အဖ်ားတေခါက္ ျပန္ တက္လာပါတယ္။ ဒီတခါ က်ေနာ္နဲ႔ ေဒါက္တာမင္းသိန္္းကို သူ႔အနားေနေစဖို႔ သူက ေတာင္းဆိုပါတယ္။ အပူ အနည္းငယ္ တက္ေနတာမို႔ က်ေနာ္တို႔ သူအနားမွာပဲ ေနၾကပါတယ္။ ဒီတခါေတာ့ ေမာင္ဆန္းလင္းတေယာက္ တဟီးဟီး ညီးရင္းက က်ေနာ့္ကို မွာတမ္းေတြ စေခၽြပါေတာ့တယ္။
“ငါေတာ့ ဒီတခါ သြားၿပီထင္တယ္ သူငယ္ခ်င္း” ဟုဆိုကာ က်ေနာ့္ကို …
“မင္းတို႔ ဒီေတာ္လွန္ေရးႀကီးကို အၿပီးသတ္ ဆံုးခန္းတိုင္တဲ့အထိ ဆက္လုပ္သြားဖို႔ ငါ့ကို ကတိေပးၾကပါကြာ”
ဟု တုန္တုန္ရင္ရင္ ေျပာေလသည္။ ဒါက သူအဖ်ားတက္ရင္ ေတာင္းေနက် ကတိ၊ ေခၽြေနက် မွာတမ္း …။
ဒါေၾကာင့္ ေဒါက္တာ မင္းသိန္းတေယာက္ လစ္ေျပးဖို႔ ဘားတိုက္ေပၚက ဖင္တေလွ်ာ ဆင္းေလေသာ္ ေမာင္ဆန္းလင္း က က်ေနာ္ဘက္ လွည့္ကာ …
“သယ္ဂ်င္းေရ ဆရာေတာ့ ငါ့ကို လက္ေလ်ာ့လိုက္ၿပီ ထင္တယ္” ဆိုေတာ့မွ ေဒါက္တာ မင္းသိန္းတေယာက္ ထိုင္ရမလို ထရမလို ျဖစ္ေနရာက …
“ကိုယ္ ဘယ္မွမသြားပါဘူး ကဲ ဘာလိုလဲေျပာ” ဟု ဆိုေလရာ ေမာင္ဆန္းလင္းက က်ေနာ္ကို လက္ညႇိဳးထိုးကာ …
“က်ေနာ္ ဒီေကာင့္ကို မွာစရာေတြ က်န္ေသးတယ္ ဆရာ၊ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ့္ကို ေဆာ္လူေကာတက္ (အသက္ကယ္ေဆး) ထိုးေပးပါ”
“အာ … ေဆာ္လူေကာ့တက္ ထိုးရေလာက္ေအာင္ ခင္ဗ်ားဘာမွ မျဖစ္ဘဲ”
ဟု ေဒါက္တာမင္းသိန္းက ခမ္ေအးေအးျပန္ေျပာကာ သူဖတ္လက္စ စာအုပ္ကို ဆက္ဖတ္ေန၏။ (ေဒါက္တာ မင္းသိန္း သည္ သူ႔လက္ထဲတြင္ ဖတ္စရာ စာအုပ္တအုပ္ႏွင့္ စားစရာ သေရစာမုန္႔တခုခုေတာ့ အျမဲရွိေနပါတယ္။ ရဲေဘာ္ေတြက သူ႔အတြက္ ဟင္းေကာင္းကေလးမ်ား တကူးတက ခ်န္ထားလွ်င္ သူမႀကိဳက္။ သူက အခြင့္ထူးခံမဟုတ္ ရဲေဘာ္မ်ားနဲ႔ တသားတည္း ေတာ္လွန္ေရးသမားအစစ္ ဟု သူ ဆိုေလ့ရွိပါတယ္။ ဟင္းေကာင္း ထမင္းေကာင္းကိုလည္း သူ မခံုမင္ပါ။ သူ ဝါသနာအပါဆံုး အလုပ္မွာ စာအုပ္ဖတ္ျခင္းႏွင့္ သေရစာမုန္႔စားျခင္းပင္ ျဖစ္လိမ့္မည္။)
“မဟုတ္ဘူးဆရာ က်ေနာ့္ကိုယ္ က်ေနာ္သိတယ္၊ ဒီတခါ က်ေနာ္ မရေတာ့ဘူး”
“အာ ကဲ ကဲ … ဒါဆိုလည္း ခဏေတာ့ေစာင့္၊ ေတာ္ေနၾကာ က်ဳပ္ကိုယ္တိုင္ ထိုးေပးမယ္” ဟု ႏွစ္သိမ့္၏။ အေၾကာင္းသိမို႔ စိတ္ေျပာင္းသြားေစရန္ ဆိုင္းငံ့ထားျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း နားလည္မိ၏။ သို႔ေသာ္ ရဲေဘာ္ဆန္းလင္းကား ဇြတ္သမားေပကိုး။
“ဆရာရယ္ ထိုးမွာသာျမန္ျမန္ ထိုးေပးပါ၊ က်ေနာ္ကိုယ္ က်ေနာ္သိပါတယ္”
“ကဲ ကဲ … ေျပာမရရင္လဲ ထိုးေပးရတာေပါ့့”
“ကိုေဇာ္ေရ ေဆာ္လူေကာ့တက္ ယူေပးပါ” ဟု သူ႔ေဆးမွဴး ရီေဇာ္အား လွမ္းေျပာလိုက္ရာ …
“က်ေနာ္ ထိုးေပးလိုက္ရမလား ဆရာ”
“ေန ေန၊ ဒီေမာင့္ကို ကိုယ္ ကိုယ္တိုင္ပဲ ထိုးေပးပါ့မယ္”
ဆိုကာ က်ေနာ့္ကို မ်က္စိမွိတ္ျပ၏။ က်ေနာ္စိတ္က အင္း ေဒါက္တာမင္းသိန္းတေယာက္ ဘာမ်ားလုပ္မလ႔ိုပါလိမ့္။ ထို႔ေနာက္ ေမာင္ဆန္းလင္း၏ မ်က္စိေရွ႕ ျမင္ျမင္ထင္ထင္မွာ မိုးေရပုလင္းကို ေခါင္းျဖတ္လိုက္ၿပီး တခါသံုးအပ္ျဖင့္ စုတ္ယူလိုက္ကာ ေဆာ္လူေကာ့တက္အမႈန္႔ ပုလင္းထဲသို႔ ထိုးဟန္ျပဳလိုက္ၿပီး ထို ေဆာ္လူေကာ့တက္ပုလင္းအား က်ေနာ့္လက္ထဲ အသာထည့္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ …
“ကဲ ကိုယ့္ဆရာ၊ ဟိုဘက္ကို ေမွာက္လိုက္ ေဆးထိုးေပးမယ္”
က်ေနာ့္လက္ထဲက ေဆးပုလင္းေလးကို အသာေထာင္ၾကည့္လိုက္ေတာ့မွ … ေအာ္ တကယ္ေတာ့ စက္တင္ဘာ မိုးစက္ေတြၾကားမွာ ေမာင္္ဆန္းလင္း(မဆလ) ကို မိုးေရထိုးေပးလိုက္တာပါကလား။ လူတို႔၏ စိတ္အယူသီးမႈသည္ကား အလြန္တရာမွ ဆန္းက်ယ္ေလ၏။ မိနစ္ ၂၀ ေလာက္သာ ၾကာမယ္ထင္ပါတယ္။
“ဆရာက က်ေနာ့္ကို သက္သက္ဒုကၵေပးထားတာ၊ ေစာေစာကတည္း ထိုးေပးလိုက္ရင္ ရသားနဲ႔” ဟုဆိုကာ ငုတ္တုတ္ ထထိုင္ေလသည္။ ခ်ိတ္ထားတဲ့ ဒရစ္အကုန္ ေနာက္ နာရီဝက္ေလာက္ အၾကာမွာ စာဖိုမွာ စားစရာ သြားရွာပါေလေတာ့သည္။
ေအာ္ မိုးေရထိုးေပးလိုက္တာနဲ႔ ယူပစ္သလို အဖ်ားေပ်ာက္သြားသည့္ လူနာပါကလား။
၇။ က်ဆံုးသူ … သူရဲေကာင္းမ်ားကို အေလးျပဳပါ၏
ျပည္တြင္း ေျမေအာက္အလုပ္အဖြဲမ်ား ဖြဲ႔စည္းမႈပိုမိုက်စ္လစ္ခိုင္မာေရးႏွင့္ ျပည္တြင္း ေျမေအာက္လႈပ္ရွားမႈမ်ား ပိုမို အခ်ိတ္အဆက္မိလာေစဖို႔ သူကိုယ္တိုင္ ၿမိဳ႕ႏွင့္ အနီးကပ္ဆံုးေနရာမ်ားတြင္ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် သြားေရာက္ ေဆာင္ရြက္မႈမ်ားကို စြန္႔စြန္႔စားစား အနစ္နာခံေဆာင္ရြက္ေနစဥ္ ၁၉၉၃ ဒီဇင္ဘာလထဲမွာ ေရနီအေရွ႕ဘက္ ဆိတ္ဖူးကုန္း ရြာမွာ ရန္သူတပ္မွ ရဲေဘာ္ဆန္းလင္းကို ဖမ္းမိသြားခဲ့ပါတယ္။
ေရနီ ေလ့က်င့္ေရး ၅ မွာ ခဏခ်ဳပ္ထားၿပီး ေတာင္ငူ ေထာက္လွမ္းေရး ၃ ကို လႊဲေပးလိုက္ပါတယ္။ ရဲေဘာ္ဆန္းလင္းဟာ အင္မတန္မွ ခံယူခ်က္ျပင္းထန္တဲ့ ေတာ္လွန္းေရး သူရဲေကာင္းတေယာက္ပါ။ ဒါေၾကာင့္ စစ္ေၾကာေရးက ဘာေတြေမးေမး ဘယ္လိုႏွိပ္စက္ပါေစ၊ အသက္ အေသခံၿပီး အားလံုးအေပၚ သစၥာရွိရွိ ရပ္တည္သြားခဲ့ပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ေတာ္လွန္ေရးအင္အားစု လက္နက္ကိုင္ အဖြဲ႔အစည္းမ်ား၏ လံုျခံဳေရး၊ ျပည္တြင္းယူဂ်ီ ရဲေဘာ္မ်ား၏ လံုျခံဳေရးနဲ႔ ျပည္တြင္း အလုပ္အဖြဲ႔မ်ား ဆက္လက္ရွင္သန္ေရးကို သူ႔အသက္နဲ႔လဲကာ ေပးဆပ္ကာကြယ္သြားခဲ့ပါတယ္။ ရဲေဘာ္ဆန္းလင္းကို ဘာေမးေမး မေျဖတဲ့အဆံုး စစ္ေခြးေတြက ဥပေဒမဲ့ အၿပီးစီရင္လိုက္ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။
ေဒါက္တာမင္းသိန္းဟာ ဆရာဝန္တေယာက္ျဖစ္ေသာ္လည္းပဲ ေနာက္တန္းမွာ ေဆးထိုင္ကုေနတာရတာ ထက္စာရင္ ရဲေဘာ္ေတြနဲ႔ တသားတည္း ေရွ႕တန္းထြက္ကာ တိုက္ပြဲေတြၾကားမွာ လူထုၾကားမွာ ေဆးကုေပးရင္း ေတာ္လွန္ေရးတာဝန္ေတြကို ထမ္းေဆာင္ေနတတ္သူပါ။ ၁၉၉၁ ခုႏွစ္မွာ ဒီေအဘီ စစ္ေၾကာင္း ၁၂ နဲ႔အတူ မုပၸလင္ တိုက္ပြဲမွာ သူရဲ႕ မ်က္မွန္က်ေပ်ာက္ကာ ရန္သူ အဖမ္းခံလိုက္ရၿပီး ရန္ကုန္သို႔ ေခၚေဆာင္သြားကာ သူ႔ကို ေဆးထိုးၿပီး သတ္ပစ္လိုက္ေၾကာင္း သိရွိရပါတယ္။
ေအာ္ အမွတ္တရေတြ ရင္မွာအျပည့္နဲ႔ စက္တင္ဘာ မ်က္ရည္ေတြၾကားမွာ … စက္တင္ဘာ မိုးေရစက္ေတြကို တိုင္တည္လွ်က္ … ညာလက္သီးကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္ထားမိေလသည္။
ရွစ္ေလးလံုးစိတ္ဓာတ္ ထာဝစဥ္ရွင္သန္ႏိုင္ၾကပါေစ …။
စက္တင္ဘာလ ၃၀ ရက္၊ ၂၀၁၀။
(က်ဆံုးသြားၾကကုန္ေသာ အာဇာနည္သူရဲေကာင္းအေပါင္း၏ ေသြးသစၥာကို ေစာင့္သိၾကပါေစ)
No comments:
Post a Comment