မႏၱေလး ဘူတာႀကီးက ဆိုကၠားဆရာမိုးခို
ၾသဂုတ္ ၁၁၊ ၂၀၁၀
(ျမန္မာျပည္အစိုးရက ဗီဇာပိတ္ပင္ထားေသာ ဂ်ာနယ္လစ္တဦးျဖစ္သူ Pico Iyer ၏ The Man, The Men at the Station ကို ဆိုလိုရင္းမိေအာင္ ဘာသာျပန္ထားသည္။ မူရင္းကို ဖတ္႐ႈလိုပါက 2009 May လတြင္ထုတ္ေဝခဲ့ေသာ Burn This Book စာမ်က္ႏွာ ၄၂ တြင္ ၾကည့္႐ႈပါ)
+++++
မႏၱေလးဘူတာႀကီးကို ရထားဆိုက္ပါၿပီ။
တညလံုးစီးလာခဲ့ရတဲ့ ရထားေပၚကလည္း ဆင္းလိုက္ေရာ - ဟာ က်ေနာ့္ကို အလုအယက္ ဝိုင္းဆြဲၾကေတာ့တာ ပါပဲ။ ဆိုကၠားဆရာေတြေလ။ သူ႔ငွားပါ - ငါ့ငွားပါေပ့ါ။ တရြတ္တိုက္ၿပီး ေတာက္တဲ့ကပ္ ကပ္ေတာ့တာပါပဲ။ အကြက္မေပၚနဲ႔ အက်ႌနဲ႔ ပုဆိုးေတြနဲ႔။ အိပ္ေရးမဝတဲ့ ျပဴးေၾကာင္ေၾကာင္ မ်က္လံုးေတြနဲ႔။ ေခၽြးနံ႔ေတြနဲ႔။ (တညလံုး သူတို႔ဆိုကၠားေပၚမွာ အိပ္ၿပီး ဒီရထားကို ေစာင့္ေနၾကဟန္ တူပါတယ္)
က်ေနာ့္အဖို႔ကေတာ့ ဂ်ာနယ္လစ္အေနနဲ႔ ဗမာျပည္လို ႏိုင္ငံေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ေရာက္ဖူးခဲ့ၿပီးၿပီမို႔ ဒီျမင္ကြင္းေတြဟာ သိပ္ေတာ့ အထူးအဆန္း မဟုတ္လွဘူး။ ႐ုိးေနပါၿပီ။ က်ေနာ္လို တိုးရစ္ေတြဆီက ၿမိဳးၿမိဳးျမက္ျမက္ရေအာင္ လာၿပီး ဆြယ္မယ္။ ကပ္မယ္။ (တခ်ိန္ထဲမွာပဲ မ်က္လံုးေတြကလည္း က်ီးကန္းေတာင္းေမွာက္နဲ႔) ေဘးဘီကို အရိပ္အျခည္ ၾကည့္ၾကဦးမယ္။ ေျပာလို႔မရဘူးေလ။ ဘူတာႀကီးလို ေနရာမ်ဳိးမွာ ‘အစိုးရလူ’ ေတြက ေျခရာခ်င္းထပ္ေနတာ မဟုတ္လား။ (ဗမာျပည္လိုေနရာမ်ဳိးမွာ ပါးပါးလွပ္လွပ္နဲ႔ မ်က္စိေကာ နားေကာ အစြမ္းကုန္ဖြင့္ထားကာမွ ေတာ္႐ံုက်တာ။ ကိုယ္ေခ်ာက္က်မယ့္အေပါက္ေတြကိုလည္း ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ ၾကည့္ေရွာင္တတ္ဖို႔လည္း လိုေသးတယ္)
ေနာက္ေတာ့ အဲဒီဆိုကၠားဆရာေတြထဲက တေယာက္နဲ႔ ေစ်းတည့္သြားတယ္။ လူပံုကေတာ့ ခပ္စုတ္စုတ္ပါပဲ။ ပုဆိုးဝတ္ထားတာက မေသမသပ္နဲ႔။ မုတ္ဆိတ္က်င္စြယ္ ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္နဲ႔။ ညႇဥ္းသိုးသိုး ေတာက်က် ပံုမ်ဳိးေပါ့။ အဲဒီ ဆိုကၠားဆရာက သူ႔နာမည္ ‘ေမာင္ေမာင္’ တဲ့။ သူရဲ႕ ခပ္စုတ္စုတ္ ဆိုကၠားထိုင္ခံု တဖက္တခ်က္ ေဘးမွာ ေရးထားတာကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ‘ငါ့ဘဝ’ (My Life) တဲ့။ ေနာက္တဖက္မွာက်ေတာ့ ‘သခ်ၤာဘြဲ႔ရ’ (B.Sc.Mathematics) တဲ့။ စကားစျမည္ေလး နည္းနည္းေျပာမိေတာ့ သူ႔အေၾကာင္း တစြန္းတစ သိလာရတယ္။ “သခ်ၤာဘြဲ႔ရ - ေမာင္ေမာင္ဘဝ” က စိတ္ဝင္စားစရာ အေကာင္းသား။ လူကစုတ္ေပမယ့္ ဉာဏ္ေတာ့ ေျပးတယ္။ ဗဟုသုတလည္း စံုတယ္။ ပါးရည္နပ္ရည္ လည္းရွိတဲ့ ပညာတတ္ ဘြဲ႔ရတေယာက္ပဲ။ (ဘယ္လိုလုပ္ ဆိုကၠားဆရာ ဘဝ ေရာက္ေနပါလိမ့္?)
အင္း … သိတဲ့အတိုင္းပဲ။ ဗမာျပည္မွာ သူလိုဘြဲ႔ရ ပညာတတ္ေတြဟာ ေနရာမရၾကရွာဘူး။ အစိုးရက အဲဒီလို ပညာတတ္ေတြကို ေၾကာက္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ လူေတြပညာတတ္မွာကို မလိုလားဘူး။ ပညာတတ္ေတြဟာ သူတို႔ရဲ႕ ပညာ၊ အသိဉာဏ္ေတြကို ကြန္႔ျမဴးက်က္စားအသံုးခ်ဖို႔၊ လက္ဆင့္ကမ္း ျဖန္႔ေဝေပးဖို႔ ေနရာမရွိဘူး။ ေနရာေပး မခံၾကရဘူး။ နိစၥဓူဝ စားဝတ္ေနေရးဆိုတဲ့ ဘဝမုန္တိုင္း ပင္လယ္ျပင္မွာပဲ အသက္ရွင္ဖို႔ ကာယ လုပ္အားနဲ႔ရင္းၿပီး ေနထိုင္႐ုန္းကန္ၾကရရွာေတာ့တယ္။ အဲဒါေတြကို ျမင္ရ ၾကားရတိုင္း က်ေနာ္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိတယ္။ က်ေနာ္လိုပဲ ဗမာျပည္ကိုလာၾကတဲ့ တိုးရစ္ေတြလည္း အဲဒီလိုပဲျဖစ္မွာပဲလို႔ က်ေနာ္ ေျပာရဲတယ္ဗ်ာ။
သူတို႔မ်က္စိထဲမွာေတာ့ က်ေနာ္တို႔ဟာ မိုးက်ေရႊကိုယ္ေတြေပါ့။ ႏိုင္ငံျခား႐ုပ္ရွင္ေတြထဲက အားက်စရာဘဝ အျပည့္နဲ႔ ဖိုးကံေကာင္းေတြေပါ့။ ဒီမိုကေရစီ လြတ္လပ္မႈျပည့္ဝတဲ့စနစ္ေတြေအာက္က ကယ္တင္ရွင္ေတြေပါ့။ အဲဒီလိုျမင္ၾကမွာပဲ။ သူတို႔ပါးစပ္က ဘာမွဖြင့္မေျပာေပမယ့္ (သူတို႔ တခုခုကို ငတ္ငတ္မြတ္မြတ္ ေတာင္းခံေနတယ္) ရယ္လို႔ ခံစားရတယ္ဗ်ာ။
သူတို႔ကိုျမင္တိုင္း က်ေနာ့္ရင္ထဲမ်ာ အဲဒီလို ျဖစ္တယ္။
(ခင္ဗ်ားတို႔ႏိုင္ငံကို က်ေနာ္တို႔ကို ေခၚထုတ္သြားေပါ့ေတာ့လားဗ်ာ) လို႔ ေတာင္းဆိုေနၾကသလိုမ်ဳိးပဲ။
အခုလို အဲဒီခံစားမႈႀကီးကို ရင္မွာပိုက္ၿပီး ေမာင္ေမာင့္ဆိုကၠားေခၚေဆာင္ရာေနာက္ကို လိုက္ပါေနမိတယ္။ သူကေတာ့ တဝွီးဝွီးနဲ႔ နင္းေနေလရဲ႕။ မႏၱေလးၿမိဳ႕ရဲ႕ ေရာက္သင့္တဲ့ေနရာေတြအေၾကာင္း ႏႈတ္က တတြတ္တြတ္ ေျပာေနေလရဲ႕။ ခဏၾကာေတာ့ ေမာင္ေမာင္က လမ္းမႀကီးအတိုင္း နင္းေနရာကေန ေဘးကို ဖဲ့ဆင္းလိုက္တယ္။ က်ေနာ္လည္း ဘာမွမေျပာဘဲ သူေခၚတဲ့အတိုင္း လိုက္လာမိတာ အခုေတာ့ စုတ္စုတ္ျပတ္ျပတ္ ရပ္ကြက္ထဲ ေရာက္သြားေတာ့တယ္။ ခေနာ္နီ ခေနာ္နဲ႔ တဲပုတ္ေတြ၊ နံေဟာင္ေနတဲ့ အမႈိက္ဗလပြနဲ႔ လမ္းႀကိဳလမ္းၾကားေတြ ေပေပေရေရ လူေတြနဲ႔ ဆူဆူညံညံ အသံေတြ။ အို … အားလံုး အနိ႒ာ႐ံုေတြခ်ည့္ပဲ။
စိတ္ထဲမွာ နည္းနည္းေတာ့ မသကၤာသလိုျဖစ္လာတယ္။ သူေခၚတဲ့ေနာက္ လိုက္လာခဲ့တာ မွားၿပီလား?
က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာ ဘာေတြေတြးေနတယ္ဆိုတာ သိေနတယ္ထင္ပါရဲ႕။ ေမာင္ေမာင္က (ဆိုကၠားနင္းမပ်က္ဘဲ) ေက်ာက္စိမ္းေသးေသးတတံုး (a small piece of jade) က်ေနာ့္ကို လွမ္းေပးတယ္။ က်ေနာ့္အတြက္ လက္ေဆာင္ဆိုပဲ။ ဘယ္လိုပါလိမ့္?
သူလို႔ဆင္းရဲသား ဆိုကၠားသမားတေယာက္က က်ေနာ္လို ပိုက္ဆံရွိလို႔ ကမၻာပတ္ေနတဲ့ တိုးရစ္တေယာက္ကိုမ်ား လက္ေဆာင္ေတြ၊ ဘာေတြ ေပးလို႔။
ေမာင္ေမာင္ ဘာအကြက္ေတြ ဆင္ေနၿပီလဲ?
ေစာေစာက မသကၤာတဲ့ စိတ္ေတြကလည္း ပိုၿပီးမ်ားလာတယ္။
ေနာက္တခု လက္ထဲထည့္လာျပန္တယ္။ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ခပ္ႏြမ္းႏြမ္းအဖံုးနဲ႔ ဓာတ္ပံုအယ္လ္ဘမ္ တခု။ အထဲမွာ အကန္႔လိုက္စီထားတဲ့ ဓာတ္ပံုေတြ။ သိပ္အမ်ားႀကီးေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေသေသခ်ာခ်ာ က႑ေတြ ဘာေတြခဲြလို႔။
“က်ေနာ့္ရဲ႕ဆရာေတာ္ (My Monk)
ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီး ((My Headmaster)
ေမာင္ႏွမမ်ား (My Brothers & Sisters)” - စသျဖင့္ေပါ့။
အဲဒီဓာတ္ပံုအယ္လ္ဘမ္ၾကည့္ၿပီး ျပန္ေတာ့ ေနာက္ထပ္တအုပ္ လာျပန္တယ္။
ဒီတခါေတာ့ သူ႔လက္ေရးနဲ႔ေရးထားတဲ့ မွတ္စုစာအုပ္ကေလး။ အဲဒီအထဲမွာေတာ့ သူ႔ရဲ႕ဆရာေတာ္ဘုန္းႀကီးရဲ႕ သြန္သင္ဆံုးမခ်က္ေတြပါတယ္။ “မူးယစ္ေသာက္စားျခင္းမွ ေရွာင္ၾကဥ္ပါမည္” “သတၱဝါ ေဝေနယ်အေပါင္းအား ေမတၱာပို႔ပါသည္” စတာေတြေပါ့။
အဲဒီလို ဓာတ္ပံု အယ္လ္ဘမ္ၾကည့္လိုက္ သူရဲ႕မွတ္စုစာအုပ္ကေလးကို ဖတ္လိုက္တာနဲ႔ နစ္ေမ်ာလာလိုက္တာ။ က်ေနာ္ရဲ႕ စိုးရိမ္စိတ္ မသကၤာတဲ့စိတ္ေတြလည္း (ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ေတာင္ သတိမထားမိပါဘူး) ၾကက္ေပ်ာက္ ငွက္ေပ်ာက္ ေပ်ာက္ကုန္တယ္။ ေဘးဘီၾကည့္လိုက္ေတာ့ … လား လား။ တဲေတြက ပိုၿပီးစုတ္ျပတ္ၿပီး ပိုညစ္ပတ္ လာတယ္။ လူအသြားအလာက ပိုၿပီးနည္းလာတယ္။ ရပ္ကြက္ရဲ႕အစြန္ဘက္ကို ေရာက္လာၿပီ ထင္ပါရဲ႕။
ေမာင္ေမာင္ ခပ္စုတ္စုတ္ တဲတလံုးေရွ႕မွာ ဆိုကၠားထိုးရပ္ၿပီး က်ေနာ့္ကို သူ႔ေနာက္လိုက္ခဲ့ပါတဲ့။ က်ေနာ္ ဘယ္လိုလိုက္ရဲမလဲ။ ေဘးဘီမွာကလည္း ခ်ဳံေတြ ႏြယ္ေတြ ပိတ္လို႔။ ျမင္မေကာင္းဘူး။ လိုက္ရမလား၊ မလိုက္ဘဲလွည့္ ထြက္ရမလား။ ခ်ီတံု ခ်တံုျဖစ္ေနတာေပါ့။ (တကယ္ေတာ့ သူ႔လက္ခုပ္ထဲက ေရျဖစ္ေနပါၿပီေလ)
မထူးဘူးဆိုၿပီး သူ႔ေနာက္က လိုက္သြားလိုက္တယ္။ တဲထဲကိုေရာက္ေတာ့ သူအိပ္တဲ့ ကြပ္ပ်စ္ေပၚထိုင္ခိုင္းတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကြပ္ပ်စ္ေအာက္မွာ သူ က်က်နန သိမ္းထားတာေတြကို တခုခ်င္းထုတ္ၿပီး ျပေတာ့တယ္။
ပထမဆံုးျပတာက Life in Modern America (ေခတ္သစ္အေမရိကန္ဘဝ) အမည္ရတဲ့ လူမႈေရးဘာသာရပ္ ျပ႒ာန္းစာအုပ္ (a sociology textbook) ကေလး။ ေနာက္တအုပ္က ျမန္မာ-အဂၤလိပ္ အဘိဓာန္ အေဟာင္းကေလး။ အဲဒီ Dictionary ထဲက ကူးယူထားတာေတြေတာင္ ျပလိုက္ေသးတယ္။ ‘If you do this, you may end up in jail. (မင္း အဲဒါ လုပ္ရင္ ေထာင္ခ်ခံရလိမ့္မယ္)’။ ‘My heart is lacerated by what you said’ (မင္းစကားေတြေၾကာင့္ ကိုယ့္အသည္းႏွလံုး ကြဲေၾကပါၿပီ) ဆိုတာမ်ဳိးေတြေပါ့။
ေနာက္တခါ အယ္လ္ဘမ္တခု ထုတ္လာျပန္တယ္။ အဲဒီထဲမွာေတာ့ ႏိုင္ငံျခားသားပံုေတြ ေတာ္ေတာ္ပါတယ္။ သူနဲ႔ေတြ႔ခဲ့တဲ့ tourists ပုံေတြေပါ့။ သူနဲ႔တြဲရက္ပံုေတြေပါ့။ ပံုေတြသာမက ေပးစာေတြကိုလဲ အဲဒီစာအုပ္ထဲမွာ ေသေသခ်ာခ်ာ သိမ္းထားတာ ေတြ႔ရတယ္။ ေနရာအႏွံ႔ကပါပဲ။ အေမရိကန္ျပည္ ကယ္လီဖိုးနီးယား၊ ျပင္သစ္ျပည္၊ ၾသစေတးလ်ႏိုင္ငံ အစံုပါပဲ။
(ေမာင္ေမာင္လိုလူမ်ဳိး၊ ေမာင္ေမာင္လိုဘဝ အေျခမ်ဳိးေတြကို ဖန္တရာေတေအာင္ က်ေနာ္ ဆံုဖူး၊ ေတြ႔ဖူးလွၿပီ။ တိဗက္မွာ၊ ကိုလံဘီယာႏိုင္ငံမွာ၊ အီဂ်စ္မွာ။ တကမၻာလံုး ဆိုပါစို႔။ ဒီကမၻာႀကီးရဲ႕ ရာႏႈန္းအမ်ားစုကို ကိုယ္စားျပဳတဲ့ ေမာင္ေမာင္လိုလူမ်ဳိးေတြကိုလည္း ဘယ္ႏွေယာက္ေတြ႔ခဲ့မွန္း ေရေတာင္ ေရလို႔မရဘူး။ အဲသေလာက္ကို မ်ားတာ။ ဒါေပမယ့္ ဒီဗမာျပည္က ေမာင္ေမာင္လိုလူမ်ဳိးနဲ႔ေတာ့ ဒါ ပထမဦးဆံုးအႀကိမ္ပါပဲ။ ရွားရွားပါးပါး အျဖစ္အပ်က္တခု ဆိုပါေတာ့)
အဲဒီကြပ္ပ်စ္ေအာက္မွာ သိမ္းထားတာေတြထဲက My Life (က်ေနာ့္ဘဝ) ဆိုတဲ့ သူ႔ဘဝအေၾကာင္း ေရးထားတာကို က်ေနာ့္ကို ေပးဖတ္တယ္။ အတိုခ်ဳပ္ကေတာ့ …
‘သူ႔ရဲ႕ဇာတိက ရွမ္းျပည္နယ္က ရြာကေလးတရြာက။ ဆင္းဆင္းရဲရဲ ႀကီးျပင္းခဲ့ရတာ။ မိဘေတြက စာမတတ္ ေပမတတ္ ေတာင္သူေတြ။ သားျဖစ္တဲ့ ေမာင္ေမာင္က မႏၱေလးၿမိဳ႕ႀကီးကိုတက္ၿပီး ရရာအလုပ္လုပ္မယ္ဆိုၿပီး အရဲစြန္႔ထြက္လာေတာ့ မိဘေတြမွ စိတ္လက္မသက္မသာနဲ႔ ခြင့္ျပဳရရွာတာ။ မႏၱေလးေရာက္ေတာ့လည္း ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ခိုကပ္ေနၿပီး အလုပ္ရေတာ့လည္း အလုပ္ၾကမ္းေတြေပါ့။ ေျမတူး ေျမသယ္ရတယ္။ အဝတ္ အငွားေလွ်ာ္ရတယ္။ ေနာက္ေတာ့မွ အခုလို ဆိုကၠားကေလး ေန႔စားနဲ႔ နင္းရရွာတာ။ ဆိုကၠားေပၚမွာပဲ အိပ္၊ ဆိုကၠားေပၚမွာပဲ စား၊ ဆိုကၠားဂိတ္ကပဲ သူ႔ရဲ႕ကမၻာ။ သူ႔မိဘေတြက အဲဒါေတြၾကားေတာ့ ဒီေကာင့္ဘဝေတာ့ လံုးလံုးကို အဖတ္ဆယ္မရေတာ့ဘူး၊ သြားၿပီးေပါ့။ မိန္းမရရင္ေတာင္ ဆိုကၠားဂိတ္နားက ခပ္ပ်က္ပ်က္ထဲကဟာနဲ႔ ရမွာပဲလို႔ ပူၾကတာေပါ့။’ … … စသျဖင့္ေပါ့ေလ။
သူက My Life အေၾကာင္းကို သူ႔ရဲ႕ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္ကေလးနဲ႔ နိဂံုးသတ္ေပးထားျပန္တယ္။ ‘ဥေရာပဝတ္စံု အျပည့္အစံု၊ နက္တိုင္ေတြ ဘာေတြနဲ႔ စတုိင္က်က်ဝတ္ၿပီး သခ်ၤာဘာသာမွာ ေနာက္ထပ္ဘြဲ႔ေတြ ထပ္ယူတဲ့ ဘြဲ႔ႏွင္းသဘင္ပြဲမ်ဳိးကုိ သူ႔မိဘေတြကို ျပခ်င္လိုက္တာ’ တဲ့။ အဲဒါ သူ႔ရဲ႕ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္ တဲ့။
(ဗမာျပည္မွာ သူလိုပညာတတ္ေတြ သူလို ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္ႀကီးမားသူေတြ အမ်ားႀကီး။ ဒါေပမယ့္ ဘာလမ္းစမွ မရွိရွာၾကဘူး။ အစိုးရက တျပည္လံုးကို လက္နက္နဲ႔ အေၾကာက္တရားနဲ႔မိုးၿပီး အေမွာင္ထုထဲမွာ ပစ္ထားေလေတာ့ သူတို႔ဟာ ဘာကိုမွ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မထားႏိုင္ၾကေတာ့ဘူး။ သူတို႔အဖို႔ အိပ္မက္ထဲမွာပဲ မက္ၾကရေတာ့တယ္)
က်ေနာ့္လိပ္စာနဲ႔ ဓာတ္ပံုကို သူ႔ရဲ႕စာအုပ္ထဲမွာ ထည့္ထားရေအာင္ ေပးလိုက္ေတာ့တယ္။ အားတက္သေရာ စိတ္ပါလက္ပါပဲ။
က်ေနာ္ အေမရိက ကယ္လီဖိုးနီးယား ကို ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေမာင္ေမာင့္ဆီက စာေတြ မၾကာ မၾကာရတယ္။ (က်ေနာ့္မွာကလည္း ေမာင္ေမာင္လို လူမ်ဳိးေတြကလည္း အမ်ားသားလား။ ဂ်ာနယ္လစ္တေယာက္အေနနဲ႔ တကမၻာလံုးကို ေရာက္ေတာ့ တ႐ုတ္ျပည္၊ ဖိလစ္ပိုင္၊ နီေပါ စတဲ့ ႏိုင္ငံေတြက ေမာင္ေမာင္လို လူမ်ဳိးေတြနဲ႔ အမ်ားႀကီးေတြ႔ခဲ့ရတာကိုး။ က်ေနာ္ကလည္ ေရး၊ သူတို႔ကလည္း ေရး။ က်ေနာ့္စာတိုက္ပံုးမွာဆိုရင္ တေန႔တေန႔ သူတို႔စာေတြနဲ႔ခ်ည့္ပဲ ျပည့္ေနေတာ့တာပဲ) ေမာင္ေမာင့္စာကေတာ့ ‘အေဝးကပင္ ျမင္ႏိုင္ပါသည္’ ဆိုသလို သိသာလွတယ္။ စာအိပ္အျပာေရာင္ ႏြမ္းႏြမ္းေပၚမွာ တြန္႔တြန္႔ေကာက္ေကာက္ လက္ေရးနဲ႔ေရးထားတာ။
မွ/
ေမာင္ေမာင္
ဆိုကၠားဂိတ္
မႏၱေလးၿမိဳ႕
ျမန္မာျပည္ … တဲ့။
(Maung Maung, Trishaw Stand, Mandalay, Burma)
တခ်ဳိ႕စာေတြက သူနဲ႔ေတြခဲ့တဲ့ တိုးရစ္ေတြကတဆင့္ ယိုးဒယားကေန ထည့္တာလည္းပါတယ္။ ဗမာျပည္က တိုက္႐ိုက္ထည့္တာေတြလည္း ပါတယ္။ တံဆိပ္ေခါင္းဖိုးလည္း မနည္းကုန္မွာပဲ။ သူ တေန႔ ဆိုကၠားနင္းခေလာက္ ရွိတယ္။ သူ႔စာမွာ ေရးထားတာေတြကေတာ့ ေလာေလာဆယ္မွာေတာ့ အဲဒီဘူတာႀကီး ဆိုကၠားဂိတ္မွာပဲ ဂိတ္ထိုးေနေသးတဲ့ အေၾကာင္း။ ဗမာျပည္ႀကီးရဲ႕ အေျခအေနဟာ တေန႔တျခား ပိုဆိုးလာေနတဲ့အေၾကာင္း။ သူ႔ရဲ႕စားဝတ္ေနေရးဟာလည္း တျဖည္းျဖည္း ၾကပ္တည္းလာေနတဲ့အေၾကာင္း။ တျပားမွ ပိုက္ဆံမရတဲ့ေန႔ေတြေတာင္ ရွိေၾကာင္း။ ဒါေပမယ့္ အားမေလ်ာ့ဘဲ မိဘကို တေန႔မွာ ျပန္လည္လုပ္ေကၽြးႏိုင္မယ္လို႔ အားခဲထားေၾကာင္း။ ဘယမွေအာင္ျမင္မႈပန္းတိုင္ကို လွမ္းကိုင္ႏိုင္မယ္လို႔ ရည္မွန္း ဆုေတာင္းပါေၾကာင္း။ (ဆုေတာင္းတယ္ဆိုေပမယ့္လည္း မျဖစ္ႏိုင္တာေတြကို ဆုေတာင္းထဲ မထည့္ပါေၾကာင္း) … စတာေတြ ပါလာပါတယ္။ အဲသလို စာေတြေရးေနေပမယ့္ က်ေနာ့္ဆီက ပိုက္ဆံေတာင္းတာတို႔၊ လက္ေဆာင္ပစၥည္း ေတာင္းတာတို႔၊ ေထာက္ခံစာေတာင္းတာတို႔ ဘယ္ေတာ့မွ မလုပ္ဘူး။ သူေတာင္းဆိုတာ တခုပဲရွိတယ္။ အဲဒါက ဘာလဲဆိုေတာ့ …
‘သူ႔ဆီစာေရးရင္ ႏိုင္ငံေရးအေၾကာင္း လံုးလံုး ထည့္မေရးပါနဲ႔’ တဲ့။
ဒီတခုပဲ သူ ေတာင္းဆိုတယ္။ က်ေနာ္ကလည္း သူေတာင္းဆိုတဲ့အတိုင္းပါပဲ။ ထည့္မေရးပါဘူး။ သတိထားရတာေပါ့။
ေနာက္ေတာ့ သူ႔ဆီက စာလာတာေတြ ရပ္သြားတယ္။ ဒီေလာက္ ၂ ေယာက္စလံုး သတိထားေနတဲ့ၾကားက ဘာမ်ားျဖစ္လို႔ ပါလိမ့္ဆိုၿပီး နည္းနည္းေတာ့ စိတ္ပူသြားတာေပါ့။ (ဗမာျပည္အစိုးရက စာေတြ ေဖာက္ဖတ္တယ္။ မထင္ရင္ မထင္သလို စစ္လား ေဆးလားေတြ လုပ္တတ္တယ္ဆိုတာကို သိထားေတာ့ေလ၊ ကိုယ့္လူထုကိုေၾကာက္ၿပီး အတင္းႏိွပ္စက္ေနတဲ့ အစိုးရ။ ဘာ ေစတနာ၊ ဘာအရည္အခ်င္းမွမရွိဘဲ လက္နက္အားကိုးၿပီး အုပ္စိုးတဲ့ေနတဲ့ အစိုးရ။ ၉ ဂဏန္းက ကံေကာင္းတဲ့ဂဏန္း (Lucky Number) ဆိုၿပီး ရွိသမွ် ေငြစကၠဴေတြကို မတရားဖ်က္သိမ္းပစ္တဲ့ ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ အစိုးရ) အဲဒီလို အစိုးရမ်ဳိးဆိုေတာ့ ပိုၿပီးစိတ္ပူမိတာေပါ့။
ဗမာျပည္ထဲျပန္ဝင္မယ္ဆိုၿပီး စီစဥ္လိုက္တယ္။ ေမာင္ေမာင့္ကို ေတြ႔ခ်င္တာကလည္း တေၾကာင္းပါတာေပါ့ေလ။ အဲဒီတုန္းက ဂ်ပန္မွာေရာက္ေနေတာ့ ဗမာသံ႐ံုးသြားၿပီး တိုးရစ္ဗီဇာေလွ်ာက္လိုက္တာ လြယ္လြယ္ပဲ ရခဲ့တယ္။ ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ ဗီဇာထုတ္ၿပီးလို႔ ေနာက္တရက္မွာပဲ ဗမာသံ႐ံုးက ဖုန္းဝင္လာတယ္။ က်ေနာ္ရဲ႕ထုတ္ေပးၿပီးသား ဗီဇာကို ႐ုတ္သိမ္းလိုက္တယ္ တဲ့။ Time မဂၢဇင္းမွာပါတဲ့ က်ေနာ့္ဓာတ္ပံုေတြကိုေတြ႔သြားၿပီး က်ေနာ္ ဂ်ာနယ္လစ္မွန္း သိသြားၾကတယ္ေလ။ ဘယ္လိုမွ မတတ္ႏိုင္ဘူး။ အတင္းသြားရင္ ဗမာျပည္ေရာက္တာနဲ႔ ေလဆိပ္မွာ တခါတည္းဖမ္းမယ္ ဆိုတာမ်ဳိးအထ ေျပာလာၿပီ။ အဲဒါနဲ႔ပဲ က်ေနာ္ လက္ေလ်ာ့လိုက္ရတယ္။ ဗမာျပည္ထဲ ျပန္မဝင္ျဖစ္ေတာ့ဘူး။
အဲဒီလမွာပဲ (1988 August) ဗမာျပည္မွာ အေရးအခင္းျဖစ္ပါေလေရာ။ တတိုင္းျပည္လံုး ဆူပူမႈေတြ၊ အစိုးရက ရက္ရက္ စက္စက္ ပစ္သတ္တာေတြ ျဖစ္ကုန္ပါေလေရာ။ က်ေနာ္လုိ ဂ်နယ္လစ္တေယာက္အဖို႔ေတာ့ ပြဲႀကီးပြဲေကာင္း လြတ္သြားတာေပါ့ဗ်ာ။
ေျမာက္ကိုရီးယားမွာ
အီသီယိုးပီးယားမွာ
လာအိုမွာ
ေဟတီမွာ ဒီလိုအျဖစ္အပ်က္ေတြက ႐ိုးေနပါၿပီ။ က်ေနာ္တို႔က ဘယ္ေလာက္ေရးေရး၊ ဘယ္ေလာက္ေအာ္ေအာ္ အဲဒီႏိုင္ငံေတြက အစိုးရရဲ႕ သေဘာထားေတြက လြယ္လြယ္နဲ႔ ေျပာင္းလဲသြားမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒါကို က်ေနာ္နားလည္ပါတယ္။
(ဗမာျပည္လို ႏိုင္ငံမ်ဳိးက ပိုေတာင္ဆိုးပါေသးတယ္။ အင္အားႀကီးႏိုင္ငံေတြရဲ႕ မဟာဗ်ဴဟာ စီမံကိန္းေတြ၊ ႏိုင္ငံေရး အေျဖရွာနည္းေတြထဲမွာ သိတ္အေရးမပါလွေလေတာ့ ဗမာျပည္သူေတြရဲ႕ ငိုေႂကြး ေတာင္းဆိုသံေတြကို ကမၻာႀကီးက မၾကားရၾကဘူး)
ဒီေနရာမွာ စဥ္းစားစရာတခုကို ေရးျပရဦးမယ္။ က်ေနာ့္ရဲ႕ မိတ္ေဆြတခ်ဳိ႕က စိတ္ဝင္တစား ေမးၾကတယ္။
“ဒီေလာက္ဖိႏွိပ္ထားတဲ့ ဗမာျပည္ကို ခင္ဗ်ားတို႔ သြား သြားေနေတာ့ ခင္ဗ်ားတို႔ရဲ႕ ပိုက္ဆံေတြကို အဲဒီဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြကို သြားေပးေနတာနဲ႔ မတူဘူးလား။ ခင္ဗ်ားတို႔ သြားေလ၊ စစ္ဗိုလ္ေတြက သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ သိတ္ဟုတ္လွၿပီလို႔ ထင္ေလ ျဖစ္မေနဘူးလား” တဲ့။ အဲဒီလို အေမးခံရတိုင္းလည္း ေက်နပ္ေလာက္တဲ့အေျဖကို က်ေနာ္မေပးတတ္ဘူး၊ အျမဲတမ္း တံု႔တံု႔ဆိုင္းဆိုင္း ျဖစ္သြားတာပဲ။
ဒါေပမယ့္ ဗမာျပည္က ေမာင္ေမာင္နဲ႔ (ဗမာျပည္သူလူထုႀကီးကို) မ်က္ေစ့ထဲ ျမင္လာမိတဲ့ခဏမွာေတာ့ က်ေနာ္မွာ အေျဖထြက္လာေတာ့တာပဲ။ အဲဒီအေျဖကေတာ့ …
“ေမာင္ေမာင္တို႔လို လူမ်ဳိးေတြကို ေမးၾကည့္စမ္းပါဗ်ာ။ သူတို႔က က်ေနာ္တို႔ လာတာကို ႀကိဳက္မွာပါ။ ႀကိဳဆိုမွာပါ။ ဘာေၾကာင့္လဲ သိသလား? က်ေနာ္တုိ႔ျပင္ပႏိုင္ငံက ဂ်ာနယ္လစ္ေတြမရွိရင္ သူတို႔ရဲ႕အသံကို ကမၻာက ဘယ္ၾကားရပါ့မလဲ။ အေမွာင္ကမၻာထဲမွာပဲ ေပ်ာက္ကြယ္သြားၾကေတာ့မေပါ့” (ကဲ ! ဒါ က်ေနာ့္ရဲ႕ အေျဖပါပဲ)
ႏွစ္ေတြ တႏွစ္ၿပီးတႏွစ္ ကုန္သြားတယ္။ ေမာင္ေမာင့္ဆီက ဘာစာမွမရေတာ့ဘူး။ က်ေနာ္လည္း တကမၻာလံုးက (ယီမင္၊ က်ဴးဘား၊ ဘိုလီးဗီးယား) ေတြ႔ခဲ့တဲ့ ေမာင္ေမာင္လိုလူမ်ဳိးေတြအေၾကာင္းပဲ ေခါင္းထဲမွာ တဝဲလယ္လယ္ ေတြးေနမိ၊ သတိရေနမိတယ္။ ေမာင္ေမာင့္အေၾကာင္းကို စာအုပ္တအုပ္ထဲမွာ တခုတ္တရ ထည့္ေရးလိုက္မိေသးတယ္။ တခါတေလ မႏၱေလးကိုသြားမယ့္ မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းေတြေတြ႔ရင္ ေမာင္ေမာင့္အေၾကာင္း စံုစမ္းခဲ့စမ္းပါဗ်ာ လို႔ တကူးတက မွာမိေသးတယ္။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္က မရွိပါဘူး။ 1988 ရွစ္ေလးလံုးအေရးအခင္းၿပီးကတည္းက အစအနျမဳပ္သြားေတာ့တာပဲ။ ဘာသံမွ မၾကားရေတာ့ဘူး။
အဲဒီလိုနဲ႔ ၁၄ ႏွစ္ေတာင္ ၾကာခဲ့ၿပီးမွ တစြန္းတစ ျပန္ၾကားရေတာ့တယ္။ ဘယ္လိုလဲဆိုေတာ့ တေန႔မွာ လန္ဒန္က စာတေစာင္ ေရာက္လာတယ္။ အဲဒီစာေရးတဲ့သူက က်ေနာ့္ေရးတဲ့စာအုပ္ကိုဖတ္မိၿပီး ေမာင္ေမာင့္အေၾကာင္းကို သိေနတဲ့သူ။ သူနဲ႔မႏၱေလးမွာ ေတြ႔ခဲ့သတဲ့။ ေမာင္ေမာင္က က်ေနာ့္အတြက္ စာတေစာင္ လူၾကံဳပါးလိုက္ပါတယ္ တဲ့။ (ေရးသာေရးတာပါ၊ အဲဒီလူၾကံဳပါးလိုက္တယ္ဆိုတဲ့စာလည္း က်ေနာ့္ဆီ ေရာက္မလာပါဘူး)
ဒါေပမယ့္ ေနာက္ တလ ၂ လေလာက္ၾကာေတာ့ ကေနဒါႏိုင္ငံ Montreal ကတဆင့္ ေမာင္ေမာင္စာ ဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ ေရာက္လာေတာ့တယ္။
က်ေနာ္မွတ္မိတဲ့ သူ႔လက္ေရးကေလးေတြနဲ႔။ Dear Pico Lyer လို႔ အစခ်ီၿပီး ေရးထားလိုက္တာ စံုေနတာပါပဲ။
အက်ဥ္းခ်ဳပ္ၿပီး ေရးျပရဦးမယ္။ ဖတ္ၾကည့္ပါဦး။
Dear Pico Iyer,
ခင္ဗ်ားနဲ႔ေတြ႔ၿပီး သိပ္မၾကာပါဘူး။ အေမရိကန္ တက္ဆပ္ (Texas) က တိုးရစ္ေတြနဲ႔ ေတြ႔ေသးတယ္။ ပင္စင္ ယူၿပီးကာစ အသက္ႀကီးႀကီး စံုတြဲေပါ့။ က်ေနာ့္ အယ္လ္ဘမ္ေတြ၊ မွတ္တမ္းစာအုပ္ေတြကိုၾကည့္ၿပီး က်ေနာ့္ဘဝကို သိသြားၾကေတာ့ စိတ္မေကာင္းၾကလိုနဲ႔ တူပါရဲ႕။ ခ်က္ျခင္းပဲ က်ေနာ့္ကို ေဒၚလာ ၂၀၀ ထုတ္ေပးတယ္ဗ်။ က်ေနာ္ကိုယ္ပိုင္ ဆိုကၠားေလး ဝယ္ခ်င္ေနတာ ခင္ဗ်ားလည္း သိပါတယ္ေလ။ က်ေနာ္ ကံေကာင္းတာေပါ့ဗ်ာ။ တခါတည္း အိမ္ကို ကဆုန္ေပါက္ေျပးၿပီး မိန္းမကို အားပါးတရ ေျပာလိုက္တာေပါ့ “တို႔လင္မယားေတာ့ ကိုယ္ပိုင္ဆိုကၠားဝယ္ႏိုင္ၿပီ၊ သူေတာ္ေကာင္း နတ္ေကာင္းေတြ မ,တာပဲ” ဆိုၿပီးေတာ့ေပါ့။ (အခု က်ေနာ့္မွာ ကေလးက ၅ ေယာက္ေတာင္ ရွိေနၿပီေလ)
… ေနာက္တခါ အီတလီက တိုးရစ္တေယာက္နဲ႔ ထပ္ေတြ႔ေသးတယ္။ ထံုးစံအတိုင္း သူ႔ကိုလည္း က်ေနာ့္ ဓာတ္ပံုေတြနဲ႔ မွတ္တမ္းစာအုပ္ျပလိုက္ေတာ့ က်ေနာ့္ကို သနားသြားတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အဲဒီအီတာလ်ံေကာင္ ကို က်ေနာ့္ရင္ထဲမွာ ရွိတာေလးကို သြားေျပာမိတယ္ေလ။ တျခားမဟုတ္ပါဘူး။ ကင္မရာေလးတလံုးဝယ္ၿပီး ဓာတ္ပံုဆရာလုပ္ခ်င္ေနတဲ့ အေၾကာင္းေပ့ါ။ သူက က်ေနာ့္ကို ကူညီမယ္တဲ့။ သူ႔ ကင္မရာကို က်ေနာ့္ကို ေပးခဲ့မတဲ့။ အဲဒီအတြက္ က်ေနာ္က သူ႔အတြက္ ေရွးေခတ္သံုး ပိုက္ဆံအေႂကြ၊ ဒဂၤါးအေဟာင္း (Old Coins) ေတြ ေပးရမယ္တဲ့။ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ မႏၱေလးတခြင္ ျပဲျပဲစင္ သူလိုခ်င္တာေတြမ်ဳိးေတြ အကုန္လိုက္ရွာၿပီး ဝယ္ပစ္တာပဲ။ အိမ္မွာရွိသမွ် ပိုက္ဆံအကုန္ ေျပာင္ေရာဆိုပါေတာ့။ ၿပီးေတာ့ရသေလာက္စုၿပီး သူ႔ကို ေပးလိုက္တယ္။ သူ႔ကင္မရာကိုေတာ့ ေလယဥ္ေပၚမတက္ခင္ က်ေနာ့္ကို ေပးခဲ့မယ္တဲ့ေလ။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္ မႏၱေလးကေန ရန္ကုန္ကို တကူးတက ဆင္းသြားရတယ္။ သူနဲ႔ခ်ိန္းထားတဲ့ ေနရာမွာ ေစာင့္ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီေကာင္ ေပၚမလာေတာ့ဘူးဗ်ာ၊ လစ္သြားၿပီ။ က်ေနာ့္ကို မ,သြားၿပီေလ။ (အဲဒါေတြက လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၂ ႏွစ္ေလာက္က ျဖစ္ခဲ့တာေတြပါ) … အခုေတာ့ ဘူတာႀကီးမွာပဲ ဆိုကၠား ျပန္နင္းေနရတယ္။
ကိုယ္ပိုင္မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ အငွားပဲေပါ့။ အသက္ကႀကီးလာေတာ့လည္း အရင္ေလာက္ အပင္ပန္းမခံႏိုင္ေတာ့ ဘူး။ သခ်ၤာဘြဲ႔လြန္ေတြတက္ဖို႔၊ သခ်ၤာဆရာျဖစ္ဖို႔ဆိုတာေတြလည္း ‘ေလမွာေပ်ာက္ကြယ္’ ျဖစ္ကုန္ပါၿပီ။ ခင္ဗ်ား မႏၱေလးေရာက္လာခဲ့ဦးမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ (ကံမကုန္ရင္ေပါ့ေလ) ျပန္ဆံုျဖစ္ၾကမွာေပါ့ …။
သူ႔စာေလးက အဲဒီလို အဆံုးသတ္ထားပါေတာ့တယ္။
သူကေတာ့ က်ေနာ့္ကို ဘူတာႀကီးက ေမွ်ာ္ေနရွာမွာပါပဲ။
အဲဒါကို က်ေနာ္သိပါတယ္။
‘ဗမာအစိုးရရဲ႕ ရန္သူစာရင္း (Black List) ထဲမွာ က်ေနာ္ပါေနၿပီ’ ‘က်ေနာ့္ကို Visa မေပးေတာ့ဘူး’ ဆိုတာကို သူ႔ကို က်ေနာ္ ဘယ္လိုေျပာရက္မလဲဗ်ာ။ (ဗမာျပည္က ျပန္လာတဲ့ မိတ္ေဆြတေယာက္က ေျပာတယ္။ ရန္ကုန္ ေလဆိပ္မွာ က်ေနာ့္ဓာတ္ပံုကပ္ထားတာကို ေတြ႔ခဲ့တယ္ တဲ့။ ဝင္လာရင္ဖမ္းဖို႔ေလ) အဲဒါကိုလည္း သူ႔ကို က်ေနာ္ မေျပာရက္ပါဘူး။
အင္း အခုဆိုရင္ ဘာလိုလိုနဲ႔ ၂၅ ႏွစ္ေလာက္ေတာင္ ရွိေတာ့မလားပဲ။
က်ေနာ္တကမၻာလံုးအႏွ႔ံသြားလာတုန္းမွာ ေမာင္ေမာင္လို ဘဝတူ အျဖစ္တူေတြကိုေတြ႔ရင္ အဲဒီဗမာျပည္က ေမာင္ေမာင္ကို အထူးပဲ သတိတရ ျဖစ္မိပါတယ္။ က်ေနာ့္ဆီကိုလာတဲ့ တကမၻာလံုးက စာေတြကို ဖတ္မယ္၊ စာျပန္ေရးမယ္။ အခု က်ေနာ္ေနတဲ့ ဂ်ပန္ၿမိဳ႕ငယ္ကေလးတခုက ေအးေဆးၿငိမ္သက္တဲ့ လမ္းသြယ္ေလးမွာ လမ္းေလွ်ာက္ရင္ စာတိုက္ကေန စာေတြထည့္မယ္။ တခါတေလ သူတို႔ရဲ႕တိုင္းျပည္အေၾကာင္းထြက္တဲ့ စာအုပ္ေတြ တအုပ္စ ႏွစ္အုပ္စ ဝယ္မယ္၊ ၿပီးေတာ့ အခုလို ေဆာင္းပါးကေလးေတြ ေရးမယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔ပဲ ေက်နပ္ႏွစ္သိမ့္ေနရေတာ့တယ္။ က်ေနာ္တို႔သာ သူတို႔အေၾကာင္းကို မေရးခဲ့ရင္ အဲဒီ႐ုန္းကန္ေနၾကရတဲ့ သူတို႔ရဲ႕ဘဝေတြ အားမာန္ေတြဟာ အလဟႆျဖစ္ကုန္ၾကေတာ့မွာေပါ့။ က်ေနာ္တို႔ကတဆင့္ သူတို႔ရဲ႕ ရင္ဖြင့္သံေတြကို ကမၻာႀကီးက က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ ၾကားႏိုင္တာမဟုတ္လား။
အာဏာရွင္ရဲ႕ ဖိႏွိပ္မႈ၊ မတရားမႈေအာက္မွာ ႐ုန္းကန္ရင္း ေမာင္ေမာင္ကေတာ့ မႏၱေလးဘူတာႀကီး ဆိုကၠားဂိတ္ ကေန က်ေနာ့္ကို ေစာင့္ျမဲေစာင့္ေနဦးမယ္လို႔ ယံုၾကည္ပါတယ္ဗ်ာ။ က်ေနာ္ဟာ သူနဲ႔သူ႔လိုဘဝတူေတြအတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္လား ?
တရားမွ်တမႈ ဒီမိုကေရစီလား ?
လူ႔အခြင့္အေရးလား ?
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေစာင့္ျမဲေစာင့္ေနစမ္းပါဗ်ာ။
မိုးခို
တညလံုးစီးလာခဲ့ရတဲ့ ရထားေပၚကလည္း ဆင္းလိုက္ေရာ - ဟာ က်ေနာ့္ကို အလုအယက္ ဝိုင္းဆြဲၾကေတာ့တာ ပါပဲ။ ဆိုကၠားဆရာေတြေလ။ သူ႔ငွားပါ - ငါ့ငွားပါေပ့ါ။ တရြတ္တိုက္ၿပီး ေတာက္တဲ့ကပ္ ကပ္ေတာ့တာပါပဲ။ အကြက္မေပၚနဲ႔ အက်ႌနဲ႔ ပုဆိုးေတြနဲ႔။ အိပ္ေရးမဝတဲ့ ျပဴးေၾကာင္ေၾကာင္ မ်က္လံုးေတြနဲ႔။ ေခၽြးနံ႔ေတြနဲ႔။ (တညလံုး သူတို႔ဆိုကၠားေပၚမွာ အိပ္ၿပီး ဒီရထားကို ေစာင့္ေနၾကဟန္ တူပါတယ္)
က်ေနာ့္အဖို႔ကေတာ့ ဂ်ာနယ္လစ္အေနနဲ႔ ဗမာျပည္လို ႏိုင္ငံေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ေရာက္ဖူးခဲ့ၿပီးၿပီမို႔ ဒီျမင္ကြင္းေတြဟာ သိပ္ေတာ့ အထူးအဆန္း မဟုတ္လွဘူး။ ႐ုိးေနပါၿပီ။ က်ေနာ္လို တိုးရစ္ေတြဆီက ၿမိဳးၿမိဳးျမက္ျမက္ရေအာင္ လာၿပီး ဆြယ္မယ္။ ကပ္မယ္။ (တခ်ိန္ထဲမွာပဲ မ်က္လံုးေတြကလည္း က်ီးကန္းေတာင္းေမွာက္နဲ႔) ေဘးဘီကို အရိပ္အျခည္ ၾကည့္ၾကဦးမယ္။ ေျပာလို႔မရဘူးေလ။ ဘူတာႀကီးလို ေနရာမ်ဳိးမွာ ‘အစိုးရလူ’ ေတြက ေျခရာခ်င္းထပ္ေနတာ မဟုတ္လား။ (ဗမာျပည္လိုေနရာမ်ဳိးမွာ ပါးပါးလွပ္လွပ္နဲ႔ မ်က္စိေကာ နားေကာ အစြမ္းကုန္ဖြင့္ထားကာမွ ေတာ္႐ံုက်တာ။ ကိုယ္ေခ်ာက္က်မယ့္အေပါက္ေတြကိုလည္း ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ ၾကည့္ေရွာင္တတ္ဖို႔လည္း လိုေသးတယ္)
ေနာက္ေတာ့ အဲဒီဆိုကၠားဆရာေတြထဲက တေယာက္နဲ႔ ေစ်းတည့္သြားတယ္။ လူပံုကေတာ့ ခပ္စုတ္စုတ္ပါပဲ။ ပုဆိုးဝတ္ထားတာက မေသမသပ္နဲ႔။ မုတ္ဆိတ္က်င္စြယ္ ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္နဲ႔။ ညႇဥ္းသိုးသိုး ေတာက်က် ပံုမ်ဳိးေပါ့။ အဲဒီ ဆိုကၠားဆရာက သူ႔နာမည္ ‘ေမာင္ေမာင္’ တဲ့။ သူရဲ႕ ခပ္စုတ္စုတ္ ဆိုကၠားထိုင္ခံု တဖက္တခ်က္ ေဘးမွာ ေရးထားတာကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ‘ငါ့ဘဝ’ (My Life) တဲ့။ ေနာက္တဖက္မွာက်ေတာ့ ‘သခ်ၤာဘြဲ႔ရ’ (B.Sc.Mathematics) တဲ့။ စကားစျမည္ေလး နည္းနည္းေျပာမိေတာ့ သူ႔အေၾကာင္း တစြန္းတစ သိလာရတယ္။ “သခ်ၤာဘြဲ႔ရ - ေမာင္ေမာင္ဘဝ” က စိတ္ဝင္စားစရာ အေကာင္းသား။ လူကစုတ္ေပမယ့္ ဉာဏ္ေတာ့ ေျပးတယ္။ ဗဟုသုတလည္း စံုတယ္။ ပါးရည္နပ္ရည္ လည္းရွိတဲ့ ပညာတတ္ ဘြဲ႔ရတေယာက္ပဲ။ (ဘယ္လိုလုပ္ ဆိုကၠားဆရာ ဘဝ ေရာက္ေနပါလိမ့္?)
အင္း … သိတဲ့အတိုင္းပဲ။ ဗမာျပည္မွာ သူလိုဘြဲ႔ရ ပညာတတ္ေတြဟာ ေနရာမရၾကရွာဘူး။ အစိုးရက အဲဒီလို ပညာတတ္ေတြကို ေၾကာက္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ လူေတြပညာတတ္မွာကို မလိုလားဘူး။ ပညာတတ္ေတြဟာ သူတို႔ရဲ႕ ပညာ၊ အသိဉာဏ္ေတြကို ကြန္႔ျမဴးက်က္စားအသံုးခ်ဖို႔၊ လက္ဆင့္ကမ္း ျဖန္႔ေဝေပးဖို႔ ေနရာမရွိဘူး။ ေနရာေပး မခံၾကရဘူး။ နိစၥဓူဝ စားဝတ္ေနေရးဆိုတဲ့ ဘဝမုန္တိုင္း ပင္လယ္ျပင္မွာပဲ အသက္ရွင္ဖို႔ ကာယ လုပ္အားနဲ႔ရင္းၿပီး ေနထိုင္႐ုန္းကန္ၾကရရွာေတာ့တယ္။ အဲဒါေတြကို ျမင္ရ ၾကားရတိုင္း က်ေနာ္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိတယ္။ က်ေနာ္လိုပဲ ဗမာျပည္ကိုလာၾကတဲ့ တိုးရစ္ေတြလည္း အဲဒီလိုပဲျဖစ္မွာပဲလို႔ က်ေနာ္ ေျပာရဲတယ္ဗ်ာ။
သူတို႔မ်က္စိထဲမွာေတာ့ က်ေနာ္တို႔ဟာ မိုးက်ေရႊကိုယ္ေတြေပါ့။ ႏိုင္ငံျခား႐ုပ္ရွင္ေတြထဲက အားက်စရာဘဝ အျပည့္နဲ႔ ဖိုးကံေကာင္းေတြေပါ့။ ဒီမိုကေရစီ လြတ္လပ္မႈျပည့္ဝတဲ့စနစ္ေတြေအာက္က ကယ္တင္ရွင္ေတြေပါ့။ အဲဒီလိုျမင္ၾကမွာပဲ။ သူတို႔ပါးစပ္က ဘာမွဖြင့္မေျပာေပမယ့္ (သူတို႔ တခုခုကို ငတ္ငတ္မြတ္မြတ္ ေတာင္းခံေနတယ္) ရယ္လို႔ ခံစားရတယ္ဗ်ာ။
သူတို႔ကိုျမင္တိုင္း က်ေနာ့္ရင္ထဲမ်ာ အဲဒီလို ျဖစ္တယ္။
(ခင္ဗ်ားတို႔ႏိုင္ငံကို က်ေနာ္တို႔ကို ေခၚထုတ္သြားေပါ့ေတာ့လားဗ်ာ) လို႔ ေတာင္းဆိုေနၾကသလိုမ်ဳိးပဲ။
အခုလို အဲဒီခံစားမႈႀကီးကို ရင္မွာပိုက္ၿပီး ေမာင္ေမာင့္ဆိုကၠားေခၚေဆာင္ရာေနာက္ကို လိုက္ပါေနမိတယ္။ သူကေတာ့ တဝွီးဝွီးနဲ႔ နင္းေနေလရဲ႕။ မႏၱေလးၿမိဳ႕ရဲ႕ ေရာက္သင့္တဲ့ေနရာေတြအေၾကာင္း ႏႈတ္က တတြတ္တြတ္ ေျပာေနေလရဲ႕။ ခဏၾကာေတာ့ ေမာင္ေမာင္က လမ္းမႀကီးအတိုင္း နင္းေနရာကေန ေဘးကို ဖဲ့ဆင္းလိုက္တယ္။ က်ေနာ္လည္း ဘာမွမေျပာဘဲ သူေခၚတဲ့အတိုင္း လိုက္လာမိတာ အခုေတာ့ စုတ္စုတ္ျပတ္ျပတ္ ရပ္ကြက္ထဲ ေရာက္သြားေတာ့တယ္။ ခေနာ္နီ ခေနာ္နဲ႔ တဲပုတ္ေတြ၊ နံေဟာင္ေနတဲ့ အမႈိက္ဗလပြနဲ႔ လမ္းႀကိဳလမ္းၾကားေတြ ေပေပေရေရ လူေတြနဲ႔ ဆူဆူညံညံ အသံေတြ။ အို … အားလံုး အနိ႒ာ႐ံုေတြခ်ည့္ပဲ။
စိတ္ထဲမွာ နည္းနည္းေတာ့ မသကၤာသလိုျဖစ္လာတယ္။ သူေခၚတဲ့ေနာက္ လိုက္လာခဲ့တာ မွားၿပီလား?
က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာ ဘာေတြေတြးေနတယ္ဆိုတာ သိေနတယ္ထင္ပါရဲ႕။ ေမာင္ေမာင္က (ဆိုကၠားနင္းမပ်က္ဘဲ) ေက်ာက္စိမ္းေသးေသးတတံုး (a small piece of jade) က်ေနာ့္ကို လွမ္းေပးတယ္။ က်ေနာ့္အတြက္ လက္ေဆာင္ဆိုပဲ။ ဘယ္လိုပါလိမ့္?
သူလို႔ဆင္းရဲသား ဆိုကၠားသမားတေယာက္က က်ေနာ္လို ပိုက္ဆံရွိလို႔ ကမၻာပတ္ေနတဲ့ တိုးရစ္တေယာက္ကိုမ်ား လက္ေဆာင္ေတြ၊ ဘာေတြ ေပးလို႔။
ေမာင္ေမာင္ ဘာအကြက္ေတြ ဆင္ေနၿပီလဲ?
ေစာေစာက မသကၤာတဲ့ စိတ္ေတြကလည္း ပိုၿပီးမ်ားလာတယ္။
ေနာက္တခု လက္ထဲထည့္လာျပန္တယ္။ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ခပ္ႏြမ္းႏြမ္းအဖံုးနဲ႔ ဓာတ္ပံုအယ္လ္ဘမ္ တခု။ အထဲမွာ အကန္႔လိုက္စီထားတဲ့ ဓာတ္ပံုေတြ။ သိပ္အမ်ားႀကီးေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေသေသခ်ာခ်ာ က႑ေတြ ဘာေတြခဲြလို႔။
“က်ေနာ့္ရဲ႕ဆရာေတာ္ (My Monk)
ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီး ((My Headmaster)
ေမာင္ႏွမမ်ား (My Brothers & Sisters)” - စသျဖင့္ေပါ့။
အဲဒီဓာတ္ပံုအယ္လ္ဘမ္ၾကည့္ၿပီး ျပန္ေတာ့ ေနာက္ထပ္တအုပ္ လာျပန္တယ္။
ဒီတခါေတာ့ သူ႔လက္ေရးနဲ႔ေရးထားတဲ့ မွတ္စုစာအုပ္ကေလး။ အဲဒီအထဲမွာေတာ့ သူ႔ရဲ႕ဆရာေတာ္ဘုန္းႀကီးရဲ႕ သြန္သင္ဆံုးမခ်က္ေတြပါတယ္။ “မူးယစ္ေသာက္စားျခင္းမွ ေရွာင္ၾကဥ္ပါမည္” “သတၱဝါ ေဝေနယ်အေပါင္းအား ေမတၱာပို႔ပါသည္” စတာေတြေပါ့။
အဲဒီလို ဓာတ္ပံု အယ္လ္ဘမ္ၾကည့္လိုက္ သူရဲ႕မွတ္စုစာအုပ္ကေလးကို ဖတ္လိုက္တာနဲ႔ နစ္ေမ်ာလာလိုက္တာ။ က်ေနာ္ရဲ႕ စိုးရိမ္စိတ္ မသကၤာတဲ့စိတ္ေတြလည္း (ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ေတာင္ သတိမထားမိပါဘူး) ၾကက္ေပ်ာက္ ငွက္ေပ်ာက္ ေပ်ာက္ကုန္တယ္။ ေဘးဘီၾကည့္လိုက္ေတာ့ … လား လား။ တဲေတြက ပိုၿပီးစုတ္ျပတ္ၿပီး ပိုညစ္ပတ္ လာတယ္။ လူအသြားအလာက ပိုၿပီးနည္းလာတယ္။ ရပ္ကြက္ရဲ႕အစြန္ဘက္ကို ေရာက္လာၿပီ ထင္ပါရဲ႕။
ေမာင္ေမာင္ ခပ္စုတ္စုတ္ တဲတလံုးေရွ႕မွာ ဆိုကၠားထိုးရပ္ၿပီး က်ေနာ့္ကို သူ႔ေနာက္လိုက္ခဲ့ပါတဲ့။ က်ေနာ္ ဘယ္လိုလိုက္ရဲမလဲ။ ေဘးဘီမွာကလည္း ခ်ဳံေတြ ႏြယ္ေတြ ပိတ္လို႔။ ျမင္မေကာင္းဘူး။ လိုက္ရမလား၊ မလိုက္ဘဲလွည့္ ထြက္ရမလား။ ခ်ီတံု ခ်တံုျဖစ္ေနတာေပါ့။ (တကယ္ေတာ့ သူ႔လက္ခုပ္ထဲက ေရျဖစ္ေနပါၿပီေလ)
မထူးဘူးဆိုၿပီး သူ႔ေနာက္က လိုက္သြားလိုက္တယ္။ တဲထဲကိုေရာက္ေတာ့ သူအိပ္တဲ့ ကြပ္ပ်စ္ေပၚထိုင္ခိုင္းတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကြပ္ပ်စ္ေအာက္မွာ သူ က်က်နန သိမ္းထားတာေတြကို တခုခ်င္းထုတ္ၿပီး ျပေတာ့တယ္။
ပထမဆံုးျပတာက Life in Modern America (ေခတ္သစ္အေမရိကန္ဘဝ) အမည္ရတဲ့ လူမႈေရးဘာသာရပ္ ျပ႒ာန္းစာအုပ္ (a sociology textbook) ကေလး။ ေနာက္တအုပ္က ျမန္မာ-အဂၤလိပ္ အဘိဓာန္ အေဟာင္းကေလး။ အဲဒီ Dictionary ထဲက ကူးယူထားတာေတြေတာင္ ျပလိုက္ေသးတယ္။ ‘If you do this, you may end up in jail. (မင္း အဲဒါ လုပ္ရင္ ေထာင္ခ်ခံရလိမ့္မယ္)’။ ‘My heart is lacerated by what you said’ (မင္းစကားေတြေၾကာင့္ ကိုယ့္အသည္းႏွလံုး ကြဲေၾကပါၿပီ) ဆိုတာမ်ဳိးေတြေပါ့။
ေနာက္တခါ အယ္လ္ဘမ္တခု ထုတ္လာျပန္တယ္။ အဲဒီထဲမွာေတာ့ ႏိုင္ငံျခားသားပံုေတြ ေတာ္ေတာ္ပါတယ္။ သူနဲ႔ေတြ႔ခဲ့တဲ့ tourists ပုံေတြေပါ့။ သူနဲ႔တြဲရက္ပံုေတြေပါ့။ ပံုေတြသာမက ေပးစာေတြကိုလဲ အဲဒီစာအုပ္ထဲမွာ ေသေသခ်ာခ်ာ သိမ္းထားတာ ေတြ႔ရတယ္။ ေနရာအႏွံ႔ကပါပဲ။ အေမရိကန္ျပည္ ကယ္လီဖိုးနီးယား၊ ျပင္သစ္ျပည္၊ ၾသစေတးလ်ႏိုင္ငံ အစံုပါပဲ။
(ေမာင္ေမာင္လိုလူမ်ဳိး၊ ေမာင္ေမာင္လိုဘဝ အေျခမ်ဳိးေတြကို ဖန္တရာေတေအာင္ က်ေနာ္ ဆံုဖူး၊ ေတြ႔ဖူးလွၿပီ။ တိဗက္မွာ၊ ကိုလံဘီယာႏိုင္ငံမွာ၊ အီဂ်စ္မွာ။ တကမၻာလံုး ဆိုပါစို႔။ ဒီကမၻာႀကီးရဲ႕ ရာႏႈန္းအမ်ားစုကို ကိုယ္စားျပဳတဲ့ ေမာင္ေမာင္လိုလူမ်ဳိးေတြကိုလည္း ဘယ္ႏွေယာက္ေတြ႔ခဲ့မွန္း ေရေတာင္ ေရလို႔မရဘူး။ အဲသေလာက္ကို မ်ားတာ။ ဒါေပမယ့္ ဒီဗမာျပည္က ေမာင္ေမာင္လိုလူမ်ဳိးနဲ႔ေတာ့ ဒါ ပထမဦးဆံုးအႀကိမ္ပါပဲ။ ရွားရွားပါးပါး အျဖစ္အပ်က္တခု ဆိုပါေတာ့)
အဲဒီကြပ္ပ်စ္ေအာက္မွာ သိမ္းထားတာေတြထဲက My Life (က်ေနာ့္ဘဝ) ဆိုတဲ့ သူ႔ဘဝအေၾကာင္း ေရးထားတာကို က်ေနာ့္ကို ေပးဖတ္တယ္။ အတိုခ်ဳပ္ကေတာ့ …
‘သူ႔ရဲ႕ဇာတိက ရွမ္းျပည္နယ္က ရြာကေလးတရြာက။ ဆင္းဆင္းရဲရဲ ႀကီးျပင္းခဲ့ရတာ။ မိဘေတြက စာမတတ္ ေပမတတ္ ေတာင္သူေတြ။ သားျဖစ္တဲ့ ေမာင္ေမာင္က မႏၱေလးၿမိဳ႕ႀကီးကိုတက္ၿပီး ရရာအလုပ္လုပ္မယ္ဆိုၿပီး အရဲစြန္႔ထြက္လာေတာ့ မိဘေတြမွ စိတ္လက္မသက္မသာနဲ႔ ခြင့္ျပဳရရွာတာ။ မႏၱေလးေရာက္ေတာ့လည္း ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ခိုကပ္ေနၿပီး အလုပ္ရေတာ့လည္း အလုပ္ၾကမ္းေတြေပါ့။ ေျမတူး ေျမသယ္ရတယ္။ အဝတ္ အငွားေလွ်ာ္ရတယ္။ ေနာက္ေတာ့မွ အခုလို ဆိုကၠားကေလး ေန႔စားနဲ႔ နင္းရရွာတာ။ ဆိုကၠားေပၚမွာပဲ အိပ္၊ ဆိုကၠားေပၚမွာပဲ စား၊ ဆိုကၠားဂိတ္ကပဲ သူ႔ရဲ႕ကမၻာ။ သူ႔မိဘေတြက အဲဒါေတြၾကားေတာ့ ဒီေကာင့္ဘဝေတာ့ လံုးလံုးကို အဖတ္ဆယ္မရေတာ့ဘူး၊ သြားၿပီးေပါ့။ မိန္းမရရင္ေတာင္ ဆိုကၠားဂိတ္နားက ခပ္ပ်က္ပ်က္ထဲကဟာနဲ႔ ရမွာပဲလို႔ ပူၾကတာေပါ့။’ … … စသျဖင့္ေပါ့ေလ။
သူက My Life အေၾကာင္းကို သူ႔ရဲ႕ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္ကေလးနဲ႔ နိဂံုးသတ္ေပးထားျပန္တယ္။ ‘ဥေရာပဝတ္စံု အျပည့္အစံု၊ နက္တိုင္ေတြ ဘာေတြနဲ႔ စတုိင္က်က်ဝတ္ၿပီး သခ်ၤာဘာသာမွာ ေနာက္ထပ္ဘြဲ႔ေတြ ထပ္ယူတဲ့ ဘြဲ႔ႏွင္းသဘင္ပြဲမ်ဳိးကုိ သူ႔မိဘေတြကို ျပခ်င္လိုက္တာ’ တဲ့။ အဲဒါ သူ႔ရဲ႕ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္ တဲ့။
(ဗမာျပည္မွာ သူလိုပညာတတ္ေတြ သူလို ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္ႀကီးမားသူေတြ အမ်ားႀကီး။ ဒါေပမယ့္ ဘာလမ္းစမွ မရွိရွာၾကဘူး။ အစိုးရက တျပည္လံုးကို လက္နက္နဲ႔ အေၾကာက္တရားနဲ႔မိုးၿပီး အေမွာင္ထုထဲမွာ ပစ္ထားေလေတာ့ သူတို႔ဟာ ဘာကိုမွ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မထားႏိုင္ၾကေတာ့ဘူး။ သူတို႔အဖို႔ အိပ္မက္ထဲမွာပဲ မက္ၾကရေတာ့တယ္)
က်ေနာ့္လိပ္စာနဲ႔ ဓာတ္ပံုကို သူ႔ရဲ႕စာအုပ္ထဲမွာ ထည့္ထားရေအာင္ ေပးလိုက္ေတာ့တယ္။ အားတက္သေရာ စိတ္ပါလက္ပါပဲ။
+++++
က်ေနာ္ အေမရိက ကယ္လီဖိုးနီးယား ကို ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေမာင္ေမာင့္ဆီက စာေတြ မၾကာ မၾကာရတယ္။ (က်ေနာ့္မွာကလည္း ေမာင္ေမာင္လို လူမ်ဳိးေတြကလည္း အမ်ားသားလား။ ဂ်ာနယ္လစ္တေယာက္အေနနဲ႔ တကမၻာလံုးကို ေရာက္ေတာ့ တ႐ုတ္ျပည္၊ ဖိလစ္ပိုင္၊ နီေပါ စတဲ့ ႏိုင္ငံေတြက ေမာင္ေမာင္လို လူမ်ဳိးေတြနဲ႔ အမ်ားႀကီးေတြ႔ခဲ့ရတာကိုး။ က်ေနာ္ကလည္ ေရး၊ သူတို႔ကလည္း ေရး။ က်ေနာ့္စာတိုက္ပံုးမွာဆိုရင္ တေန႔တေန႔ သူတို႔စာေတြနဲ႔ခ်ည့္ပဲ ျပည့္ေနေတာ့တာပဲ) ေမာင္ေမာင့္စာကေတာ့ ‘အေဝးကပင္ ျမင္ႏိုင္ပါသည္’ ဆိုသလို သိသာလွတယ္။ စာအိပ္အျပာေရာင္ ႏြမ္းႏြမ္းေပၚမွာ တြန္႔တြန္႔ေကာက္ေကာက္ လက္ေရးနဲ႔ေရးထားတာ။
မွ/
ေမာင္ေမာင္
ဆိုကၠားဂိတ္
မႏၱေလးၿမိဳ႕
ျမန္မာျပည္ … တဲ့။
(Maung Maung, Trishaw Stand, Mandalay, Burma)
တခ်ဳိ႕စာေတြက သူနဲ႔ေတြခဲ့တဲ့ တိုးရစ္ေတြကတဆင့္ ယိုးဒယားကေန ထည့္တာလည္းပါတယ္။ ဗမာျပည္က တိုက္႐ိုက္ထည့္တာေတြလည္း ပါတယ္။ တံဆိပ္ေခါင္းဖိုးလည္း မနည္းကုန္မွာပဲ။ သူ တေန႔ ဆိုကၠားနင္းခေလာက္ ရွိတယ္။ သူ႔စာမွာ ေရးထားတာေတြကေတာ့ ေလာေလာဆယ္မွာေတာ့ အဲဒီဘူတာႀကီး ဆိုကၠားဂိတ္မွာပဲ ဂိတ္ထိုးေနေသးတဲ့ အေၾကာင္း။ ဗမာျပည္ႀကီးရဲ႕ အေျခအေနဟာ တေန႔တျခား ပိုဆိုးလာေနတဲ့အေၾကာင္း။ သူ႔ရဲ႕စားဝတ္ေနေရးဟာလည္း တျဖည္းျဖည္း ၾကပ္တည္းလာေနတဲ့အေၾကာင္း။ တျပားမွ ပိုက္ဆံမရတဲ့ေန႔ေတြေတာင္ ရွိေၾကာင္း။ ဒါေပမယ့္ အားမေလ်ာ့ဘဲ မိဘကို တေန႔မွာ ျပန္လည္လုပ္ေကၽြးႏိုင္မယ္လို႔ အားခဲထားေၾကာင္း။ ဘယမွေအာင္ျမင္မႈပန္းတိုင္ကို လွမ္းကိုင္ႏိုင္မယ္လို႔ ရည္မွန္း ဆုေတာင္းပါေၾကာင္း။ (ဆုေတာင္းတယ္ဆိုေပမယ့္လည္း မျဖစ္ႏိုင္တာေတြကို ဆုေတာင္းထဲ မထည့္ပါေၾကာင္း) … စတာေတြ ပါလာပါတယ္။ အဲသလို စာေတြေရးေနေပမယ့္ က်ေနာ့္ဆီက ပိုက္ဆံေတာင္းတာတို႔၊ လက္ေဆာင္ပစၥည္း ေတာင္းတာတို႔၊ ေထာက္ခံစာေတာင္းတာတို႔ ဘယ္ေတာ့မွ မလုပ္ဘူး။ သူေတာင္းဆိုတာ တခုပဲရွိတယ္။ အဲဒါက ဘာလဲဆိုေတာ့ …
‘သူ႔ဆီစာေရးရင္ ႏိုင္ငံေရးအေၾကာင္း လံုးလံုး ထည့္မေရးပါနဲ႔’ တဲ့။
ဒီတခုပဲ သူ ေတာင္းဆိုတယ္။ က်ေနာ္ကလည္း သူေတာင္းဆိုတဲ့အတိုင္းပါပဲ။ ထည့္မေရးပါဘူး။ သတိထားရတာေပါ့။
ေနာက္ေတာ့ သူ႔ဆီက စာလာတာေတြ ရပ္သြားတယ္။ ဒီေလာက္ ၂ ေယာက္စလံုး သတိထားေနတဲ့ၾကားက ဘာမ်ားျဖစ္လို႔ ပါလိမ့္ဆိုၿပီး နည္းနည္းေတာ့ စိတ္ပူသြားတာေပါ့။ (ဗမာျပည္အစိုးရက စာေတြ ေဖာက္ဖတ္တယ္။ မထင္ရင္ မထင္သလို စစ္လား ေဆးလားေတြ လုပ္တတ္တယ္ဆိုတာကို သိထားေတာ့ေလ၊ ကိုယ့္လူထုကိုေၾကာက္ၿပီး အတင္းႏိွပ္စက္ေနတဲ့ အစိုးရ။ ဘာ ေစတနာ၊ ဘာအရည္အခ်င္းမွမရွိဘဲ လက္နက္အားကိုးၿပီး အုပ္စိုးတဲ့ေနတဲ့ အစိုးရ။ ၉ ဂဏန္းက ကံေကာင္းတဲ့ဂဏန္း (Lucky Number) ဆိုၿပီး ရွိသမွ် ေငြစကၠဴေတြကို မတရားဖ်က္သိမ္းပစ္တဲ့ ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ အစိုးရ) အဲဒီလို အစိုးရမ်ဳိးဆိုေတာ့ ပိုၿပီးစိတ္ပူမိတာေပါ့။
ဗမာျပည္ထဲျပန္ဝင္မယ္ဆိုၿပီး စီစဥ္လိုက္တယ္။ ေမာင္ေမာင့္ကို ေတြ႔ခ်င္တာကလည္း တေၾကာင္းပါတာေပါ့ေလ။ အဲဒီတုန္းက ဂ်ပန္မွာေရာက္ေနေတာ့ ဗမာသံ႐ံုးသြားၿပီး တိုးရစ္ဗီဇာေလွ်ာက္လိုက္တာ လြယ္လြယ္ပဲ ရခဲ့တယ္။ ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ ဗီဇာထုတ္ၿပီးလို႔ ေနာက္တရက္မွာပဲ ဗမာသံ႐ံုးက ဖုန္းဝင္လာတယ္။ က်ေနာ္ရဲ႕ထုတ္ေပးၿပီးသား ဗီဇာကို ႐ုတ္သိမ္းလိုက္တယ္ တဲ့။ Time မဂၢဇင္းမွာပါတဲ့ က်ေနာ့္ဓာတ္ပံုေတြကိုေတြ႔သြားၿပီး က်ေနာ္ ဂ်ာနယ္လစ္မွန္း သိသြားၾကတယ္ေလ။ ဘယ္လိုမွ မတတ္ႏိုင္ဘူး။ အတင္းသြားရင္ ဗမာျပည္ေရာက္တာနဲ႔ ေလဆိပ္မွာ တခါတည္းဖမ္းမယ္ ဆိုတာမ်ဳိးအထ ေျပာလာၿပီ။ အဲဒါနဲ႔ပဲ က်ေနာ္ လက္ေလ်ာ့လိုက္ရတယ္။ ဗမာျပည္ထဲ ျပန္မဝင္ျဖစ္ေတာ့ဘူး။
အဲဒီလမွာပဲ (1988 August) ဗမာျပည္မွာ အေရးအခင္းျဖစ္ပါေလေရာ။ တတိုင္းျပည္လံုး ဆူပူမႈေတြ၊ အစိုးရက ရက္ရက္ စက္စက္ ပစ္သတ္တာေတြ ျဖစ္ကုန္ပါေလေရာ။ က်ေနာ္လုိ ဂ်နယ္လစ္တေယာက္အဖို႔ေတာ့ ပြဲႀကီးပြဲေကာင္း လြတ္သြားတာေပါ့ဗ်ာ။
+++++
ေျမာက္ကိုရီးယားမွာ
အီသီယိုးပီးယားမွာ
လာအိုမွာ
ေဟတီမွာ ဒီလိုအျဖစ္အပ်က္ေတြက ႐ိုးေနပါၿပီ။ က်ေနာ္တို႔က ဘယ္ေလာက္ေရးေရး၊ ဘယ္ေလာက္ေအာ္ေအာ္ အဲဒီႏိုင္ငံေတြက အစိုးရရဲ႕ သေဘာထားေတြက လြယ္လြယ္နဲ႔ ေျပာင္းလဲသြားမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒါကို က်ေနာ္နားလည္ပါတယ္။
(ဗမာျပည္လို ႏိုင္ငံမ်ဳိးက ပိုေတာင္ဆိုးပါေသးတယ္။ အင္အားႀကီးႏိုင္ငံေတြရဲ႕ မဟာဗ်ဴဟာ စီမံကိန္းေတြ၊ ႏိုင္ငံေရး အေျဖရွာနည္းေတြထဲမွာ သိတ္အေရးမပါလွေလေတာ့ ဗမာျပည္သူေတြရဲ႕ ငိုေႂကြး ေတာင္းဆိုသံေတြကို ကမၻာႀကီးက မၾကားရၾကဘူး)
ဒီေနရာမွာ စဥ္းစားစရာတခုကို ေရးျပရဦးမယ္။ က်ေနာ့္ရဲ႕ မိတ္ေဆြတခ်ဳိ႕က စိတ္ဝင္တစား ေမးၾကတယ္။
“ဒီေလာက္ဖိႏွိပ္ထားတဲ့ ဗမာျပည္ကို ခင္ဗ်ားတို႔ သြား သြားေနေတာ့ ခင္ဗ်ားတို႔ရဲ႕ ပိုက္ဆံေတြကို အဲဒီဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြကို သြားေပးေနတာနဲ႔ မတူဘူးလား။ ခင္ဗ်ားတို႔ သြားေလ၊ စစ္ဗိုလ္ေတြက သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ သိတ္ဟုတ္လွၿပီလို႔ ထင္ေလ ျဖစ္မေနဘူးလား” တဲ့။ အဲဒီလို အေမးခံရတိုင္းလည္း ေက်နပ္ေလာက္တဲ့အေျဖကို က်ေနာ္မေပးတတ္ဘူး၊ အျမဲတမ္း တံု႔တံု႔ဆိုင္းဆိုင္း ျဖစ္သြားတာပဲ။
ဒါေပမယ့္ ဗမာျပည္က ေမာင္ေမာင္နဲ႔ (ဗမာျပည္သူလူထုႀကီးကို) မ်က္ေစ့ထဲ ျမင္လာမိတဲ့ခဏမွာေတာ့ က်ေနာ္မွာ အေျဖထြက္လာေတာ့တာပဲ။ အဲဒီအေျဖကေတာ့ …
“ေမာင္ေမာင္တို႔လို လူမ်ဳိးေတြကို ေမးၾကည့္စမ္းပါဗ်ာ။ သူတို႔က က်ေနာ္တို႔ လာတာကို ႀကိဳက္မွာပါ။ ႀကိဳဆိုမွာပါ။ ဘာေၾကာင့္လဲ သိသလား? က်ေနာ္တုိ႔ျပင္ပႏိုင္ငံက ဂ်ာနယ္လစ္ေတြမရွိရင္ သူတို႔ရဲ႕အသံကို ကမၻာက ဘယ္ၾကားရပါ့မလဲ။ အေမွာင္ကမၻာထဲမွာပဲ ေပ်ာက္ကြယ္သြားၾကေတာ့မေပါ့” (ကဲ ! ဒါ က်ေနာ့္ရဲ႕ အေျဖပါပဲ)
+++++
ႏွစ္ေတြ တႏွစ္ၿပီးတႏွစ္ ကုန္သြားတယ္။ ေမာင္ေမာင့္ဆီက ဘာစာမွမရေတာ့ဘူး။ က်ေနာ္လည္း တကမၻာလံုးက (ယီမင္၊ က်ဴးဘား၊ ဘိုလီးဗီးယား) ေတြ႔ခဲ့တဲ့ ေမာင္ေမာင္လိုလူမ်ဳိးေတြအေၾကာင္းပဲ ေခါင္းထဲမွာ တဝဲလယ္လယ္ ေတြးေနမိ၊ သတိရေနမိတယ္။ ေမာင္ေမာင့္အေၾကာင္းကို စာအုပ္တအုပ္ထဲမွာ တခုတ္တရ ထည့္ေရးလိုက္မိေသးတယ္။ တခါတေလ မႏၱေလးကိုသြားမယ့္ မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းေတြေတြ႔ရင္ ေမာင္ေမာင့္အေၾကာင္း စံုစမ္းခဲ့စမ္းပါဗ်ာ လို႔ တကူးတက မွာမိေသးတယ္။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္က မရွိပါဘူး။ 1988 ရွစ္ေလးလံုးအေရးအခင္းၿပီးကတည္းက အစအနျမဳပ္သြားေတာ့တာပဲ။ ဘာသံမွ မၾကားရေတာ့ဘူး။
အဲဒီလိုနဲ႔ ၁၄ ႏွစ္ေတာင္ ၾကာခဲ့ၿပီးမွ တစြန္းတစ ျပန္ၾကားရေတာ့တယ္။ ဘယ္လိုလဲဆိုေတာ့ တေန႔မွာ လန္ဒန္က စာတေစာင္ ေရာက္လာတယ္။ အဲဒီစာေရးတဲ့သူက က်ေနာ့္ေရးတဲ့စာအုပ္ကိုဖတ္မိၿပီး ေမာင္ေမာင့္အေၾကာင္းကို သိေနတဲ့သူ။ သူနဲ႔မႏၱေလးမွာ ေတြ႔ခဲ့သတဲ့။ ေမာင္ေမာင္က က်ေနာ့္အတြက္ စာတေစာင္ လူၾကံဳပါးလိုက္ပါတယ္ တဲ့။ (ေရးသာေရးတာပါ၊ အဲဒီလူၾကံဳပါးလိုက္တယ္ဆိုတဲ့စာလည္း က်ေနာ့္ဆီ ေရာက္မလာပါဘူး)
ဒါေပမယ့္ ေနာက္ တလ ၂ လေလာက္ၾကာေတာ့ ကေနဒါႏိုင္ငံ Montreal ကတဆင့္ ေမာင္ေမာင္စာ ဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ ေရာက္လာေတာ့တယ္။
က်ေနာ္မွတ္မိတဲ့ သူ႔လက္ေရးကေလးေတြနဲ႔။ Dear Pico Lyer လို႔ အစခ်ီၿပီး ေရးထားလိုက္တာ စံုေနတာပါပဲ။
အက်ဥ္းခ်ဳပ္ၿပီး ေရးျပရဦးမယ္။ ဖတ္ၾကည့္ပါဦး။
Dear Pico Iyer,
ခင္ဗ်ားနဲ႔ေတြ႔ၿပီး သိပ္မၾကာပါဘူး။ အေမရိကန္ တက္ဆပ္ (Texas) က တိုးရစ္ေတြနဲ႔ ေတြ႔ေသးတယ္။ ပင္စင္ ယူၿပီးကာစ အသက္ႀကီးႀကီး စံုတြဲေပါ့။ က်ေနာ့္ အယ္လ္ဘမ္ေတြ၊ မွတ္တမ္းစာအုပ္ေတြကိုၾကည့္ၿပီး က်ေနာ့္ဘဝကို သိသြားၾကေတာ့ စိတ္မေကာင္းၾကလိုနဲ႔ တူပါရဲ႕။ ခ်က္ျခင္းပဲ က်ေနာ့္ကို ေဒၚလာ ၂၀၀ ထုတ္ေပးတယ္ဗ်။ က်ေနာ္ကိုယ္ပိုင္ ဆိုကၠားေလး ဝယ္ခ်င္ေနတာ ခင္ဗ်ားလည္း သိပါတယ္ေလ။ က်ေနာ္ ကံေကာင္းတာေပါ့ဗ်ာ။ တခါတည္း အိမ္ကို ကဆုန္ေပါက္ေျပးၿပီး မိန္းမကို အားပါးတရ ေျပာလိုက္တာေပါ့ “တို႔လင္မယားေတာ့ ကိုယ္ပိုင္ဆိုကၠားဝယ္ႏိုင္ၿပီ၊ သူေတာ္ေကာင္း နတ္ေကာင္းေတြ မ,တာပဲ” ဆိုၿပီးေတာ့ေပါ့။ (အခု က်ေနာ့္မွာ ကေလးက ၅ ေယာက္ေတာင္ ရွိေနၿပီေလ)
… ေနာက္တခါ အီတလီက တိုးရစ္တေယာက္နဲ႔ ထပ္ေတြ႔ေသးတယ္။ ထံုးစံအတိုင္း သူ႔ကိုလည္း က်ေနာ့္ ဓာတ္ပံုေတြနဲ႔ မွတ္တမ္းစာအုပ္ျပလိုက္ေတာ့ က်ေနာ့္ကို သနားသြားတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အဲဒီအီတာလ်ံေကာင္ ကို က်ေနာ့္ရင္ထဲမွာ ရွိတာေလးကို သြားေျပာမိတယ္ေလ။ တျခားမဟုတ္ပါဘူး။ ကင္မရာေလးတလံုးဝယ္ၿပီး ဓာတ္ပံုဆရာလုပ္ခ်င္ေနတဲ့ အေၾကာင္းေပ့ါ။ သူက က်ေနာ့္ကို ကူညီမယ္တဲ့။ သူ႔ ကင္မရာကို က်ေနာ့္ကို ေပးခဲ့မတဲ့။ အဲဒီအတြက္ က်ေနာ္က သူ႔အတြက္ ေရွးေခတ္သံုး ပိုက္ဆံအေႂကြ၊ ဒဂၤါးအေဟာင္း (Old Coins) ေတြ ေပးရမယ္တဲ့။ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ မႏၱေလးတခြင္ ျပဲျပဲစင္ သူလိုခ်င္တာေတြမ်ဳိးေတြ အကုန္လိုက္ရွာၿပီး ဝယ္ပစ္တာပဲ။ အိမ္မွာရွိသမွ် ပိုက္ဆံအကုန္ ေျပာင္ေရာဆိုပါေတာ့။ ၿပီးေတာ့ရသေလာက္စုၿပီး သူ႔ကို ေပးလိုက္တယ္။ သူ႔ကင္မရာကိုေတာ့ ေလယဥ္ေပၚမတက္ခင္ က်ေနာ့္ကို ေပးခဲ့မယ္တဲ့ေလ။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္ မႏၱေလးကေန ရန္ကုန္ကို တကူးတက ဆင္းသြားရတယ္။ သူနဲ႔ခ်ိန္းထားတဲ့ ေနရာမွာ ေစာင့္ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီေကာင္ ေပၚမလာေတာ့ဘူးဗ်ာ၊ လစ္သြားၿပီ။ က်ေနာ့္ကို မ,သြားၿပီေလ။ (အဲဒါေတြက လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၂ ႏွစ္ေလာက္က ျဖစ္ခဲ့တာေတြပါ) … အခုေတာ့ ဘူတာႀကီးမွာပဲ ဆိုကၠား ျပန္နင္းေနရတယ္။
ကိုယ္ပိုင္မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ အငွားပဲေပါ့။ အသက္ကႀကီးလာေတာ့လည္း အရင္ေလာက္ အပင္ပန္းမခံႏိုင္ေတာ့ ဘူး။ သခ်ၤာဘြဲ႔လြန္ေတြတက္ဖို႔၊ သခ်ၤာဆရာျဖစ္ဖို႔ဆိုတာေတြလည္း ‘ေလမွာေပ်ာက္ကြယ္’ ျဖစ္ကုန္ပါၿပီ။ ခင္ဗ်ား မႏၱေလးေရာက္လာခဲ့ဦးမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ (ကံမကုန္ရင္ေပါ့ေလ) ျပန္ဆံုျဖစ္ၾကမွာေပါ့ …။
သူ႔စာေလးက အဲဒီလို အဆံုးသတ္ထားပါေတာ့တယ္။
+++++
သူကေတာ့ က်ေနာ့္ကို ဘူတာႀကီးက ေမွ်ာ္ေနရွာမွာပါပဲ။
အဲဒါကို က်ေနာ္သိပါတယ္။
‘ဗမာအစိုးရရဲ႕ ရန္သူစာရင္း (Black List) ထဲမွာ က်ေနာ္ပါေနၿပီ’ ‘က်ေနာ့္ကို Visa မေပးေတာ့ဘူး’ ဆိုတာကို သူ႔ကို က်ေနာ္ ဘယ္လိုေျပာရက္မလဲဗ်ာ။ (ဗမာျပည္က ျပန္လာတဲ့ မိတ္ေဆြတေယာက္က ေျပာတယ္။ ရန္ကုန္ ေလဆိပ္မွာ က်ေနာ့္ဓာတ္ပံုကပ္ထားတာကို ေတြ႔ခဲ့တယ္ တဲ့။ ဝင္လာရင္ဖမ္းဖို႔ေလ) အဲဒါကိုလည္း သူ႔ကို က်ေနာ္ မေျပာရက္ပါဘူး။
အင္း အခုဆိုရင္ ဘာလိုလိုနဲ႔ ၂၅ ႏွစ္ေလာက္ေတာင္ ရွိေတာ့မလားပဲ။
က်ေနာ္တကမၻာလံုးအႏွ႔ံသြားလာတုန္းမွာ ေမာင္ေမာင္လို ဘဝတူ အျဖစ္တူေတြကိုေတြ႔ရင္ အဲဒီဗမာျပည္က ေမာင္ေမာင္ကို အထူးပဲ သတိတရ ျဖစ္မိပါတယ္။ က်ေနာ့္ဆီကိုလာတဲ့ တကမၻာလံုးက စာေတြကို ဖတ္မယ္၊ စာျပန္ေရးမယ္။ အခု က်ေနာ္ေနတဲ့ ဂ်ပန္ၿမိဳ႕ငယ္ကေလးတခုက ေအးေဆးၿငိမ္သက္တဲ့ လမ္းသြယ္ေလးမွာ လမ္းေလွ်ာက္ရင္ စာတိုက္ကေန စာေတြထည့္မယ္။ တခါတေလ သူတို႔ရဲ႕တိုင္းျပည္အေၾကာင္းထြက္တဲ့ စာအုပ္ေတြ တအုပ္စ ႏွစ္အုပ္စ ဝယ္မယ္၊ ၿပီးေတာ့ အခုလို ေဆာင္းပါးကေလးေတြ ေရးမယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔ပဲ ေက်နပ္ႏွစ္သိမ့္ေနရေတာ့တယ္။ က်ေနာ္တို႔သာ သူတို႔အေၾကာင္းကို မေရးခဲ့ရင္ အဲဒီ႐ုန္းကန္ေနၾကရတဲ့ သူတို႔ရဲ႕ဘဝေတြ အားမာန္ေတြဟာ အလဟႆျဖစ္ကုန္ၾကေတာ့မွာေပါ့။ က်ေနာ္တို႔ကတဆင့္ သူတို႔ရဲ႕ ရင္ဖြင့္သံေတြကို ကမၻာႀကီးက က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ ၾကားႏိုင္တာမဟုတ္လား။
အာဏာရွင္ရဲ႕ ဖိႏွိပ္မႈ၊ မတရားမႈေအာက္မွာ ႐ုန္းကန္ရင္း ေမာင္ေမာင္ကေတာ့ မႏၱေလးဘူတာႀကီး ဆိုကၠားဂိတ္ ကေန က်ေနာ့္ကို ေစာင့္ျမဲေစာင့္ေနဦးမယ္လို႔ ယံုၾကည္ပါတယ္ဗ်ာ။ က်ေနာ္ဟာ သူနဲ႔သူ႔လိုဘဝတူေတြအတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္လား ?
တရားမွ်တမႈ ဒီမိုကေရစီလား ?
လူ႔အခြင့္အေရးလား ?
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေစာင့္ျမဲေစာင့္ေနစမ္းပါဗ်ာ။
မိုးခို
မူရင္းစာေရးဆရာ Pico Iyer သည္ထင္ရွားေသာ စာေရးဆရာျဖစ္သည္။ လြတ္လပ္စြာ ေရးသားထုတ္ေဝေရးအတြက္ တကမၻာလံုးအတိုင္းအတာအရ လႈပ္ရွားေဆာင္ရြက္ေရးသားေနသူျဖစ္သည္။ www.PEN.ORG တြင္ အျပည့္အစံု ၾကည့္႐ႈႏိုင္သည္။ Burn This Book စာအုပ္ကိုမူ စာေပႏိုဗယ္ဆုရွင္ Toni Morrison က စုစည္းတင္ဆက္ၿပီး 2009 May တြင္ ထုတ္ေဝခဲ့သည္။
No comments:
Post a Comment