ဒီမိုကေရစီ သေဘာတရား
ေဒါက္တာ ေမာင္ဘခ်စ္
ႏိုဝင္ဘာ ၁၈၊ ၂၀၁၀
ေဒါက္တာ ေမာင္ဘခ်စ္
ႏိုဝင္ဘာ ၁၈၊ ၂၀၁၀
“သေဘာမတူတာကို လက္ခံႏိုင္တာလည္း ဒီမိုကေရစီသေဘာတရားတခုပဲ”
ေအာင္ဆန္းစုၾကည္ (၂ဝ၁ဝ ႏိုဝင္ဘာ ၁၅)
ေအာင္ဆန္းစုၾကည္ (၂ဝ၁ဝ ႏိုဝင္ဘာ ၁၅)
တေန႔တြင္ ေမာင္ဘခ်စ္သည္ ေမာင္ဘသစ္ႏွင့္ ဝါရွင္တန္ဒီစီတြင္ ဆံုေတြ႔ခဲ့သည္။
(Capital Mall) မွာ လူေတြမ်ားတဲ့ ၾကားထဲက ေမာင္ဘသစ္ကို ျမင္လိုက္ပါသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ေနာက္ကလိုက္ၿပီး ပုခံုးကိုင္ကာ ေမးလိုက္ပါသည္။
“မင္းဘာလုပ္တာလဲ”
“မင္းေကာ”
အေျဖကို အေျဖႏွင့္ တု႔ံျပန္ျခင္းသည္ အေျဖေတာ့မရ၊ စကားေတာ့ ရသည္။ ထိုေၾကာင့္ ဆက္ေျပာႏိုင္သည္။
“ဒီေန႔ ဘာေန႔လဲ သိလား”
“စစ္ျပန္စစ္မႈထမ္းေဟာင္းေန႔ (Veterans Day) ေလ”
“ဒါေၾကာင့္ မင္း ‘ေမာ (Mall)’ ကိုလာတာေပါ့ ဟုတ္လား”
“စစ္သည္ေပါင္းမ်ားစြာကို ဂုဏ္ျပဳတဲ့ေနရာေလ။ ဒီမွာ ကိုယ့္ႏိုင္ငံကို ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့တဲ့ စစ္သည္ေတြကို ဂုဏ္ျပဳတာပါပဲ။ ေရွးေခတ္က တိုင္းျပည္ကို တည္ေထာင္ရင္ လက္႐ံုးရည္က အင္မတန္ အေရးႀကီးတယ္”
“ရွင္းရွင္းေျပာပါကြာ၊ စစ္တပ္ေကာင္းေကာင္းရွိရတယ္ေပါ့ မဟုတ္လား”
“ဟုတ္တယ္ေလ။ စစ္တပ္ဟာ အေရးႀကီးတာေပါ့ကြ။ တိုင္းျပည္တျပည္မွာ စစ္တပ္ဟာ အင္မတန္ အေရးႀကီးတယ္”
“ျပည္သူေတြကို ကာကြယ္ဖို႔ေပါ့ ဟုတ္လား”
“ဟုတ္တယ္။ ကမၻာမွာ မတူတာေတြ ကြဲျပားတာေတြကို အာဏာနဲ႔ တစုတေဝးထဲ ထားၾကတာပဲ”
“ဒါဟာ အာဏာရွင္စနစ္ေပါ့ ဟုတ္လား”
“အင္း။ လူေတြက လိုလားတာကြ။ စစ္တပ္ဆိုတာ တိုင္းျပည္ကို ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္တယ္။ လူေတြကို ကာကြယ္ေစာင့္ ေရွာက္ဖို႔ပဲေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ရာက တန္ခိုးႀကီးထြားလာၿပီး အာဏာရွင္လုပ္ကာ တက္အုပ္ခ်ဳပ္တာပဲကြ”
“ဒါေပမယ့္ အဲဒီေခတ္ဟာ တျဖည္းျဖည္းကုန္သြားတယ္ မဟုတ္လား”
ဟုတ္ပါသည္။
ေမာင္ဘခ်စ္တို႔သည္ ဒီမိုကေရစီသေဘာတရားေတြကို လက္ခံဖို႔ ႀကိဳးစားေနၾကသည္ မဟုတ္ပါေလာ။
တခ်ိန္က ျမန္မာႏိုင္ငံကို ျပန္ၾကည့္မိသည္။
၁၉၄၇ ခုႏွစ္က ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံအျဖစ္ ေမွ်ာ္လင့္ကာ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒကို ဆြဲၾကသည္။
တရားမွ်တ လြတ္လပ္ျခင္းနဲ႔မေသြ၊
ဒို႔ျပည္၊ ဒို႔ေျမ။
မ်ားလူခပ္သိမ္း ၿငိမ္းခ်မ္းေစဖို႔ ခြင့္တူညီမွ် ဝါဒျဖဴစင္တဲ့ျပည္
ဒို႔ျပည္၊ ဒို႔ေျမ
ျပည္ေထာင္စုအေမြ အျမဲတည္တန္႔ေစ
အဓိ႒ာန္ျပဳမေလ …
ထိန္းသိမ္းစို႔ေလ ...
ဒီသီခ်င္းကို ေႂကြးေက်ာ္ကာ ၁၉၄၈ တြင္ လြတ္လပ္ေရးရယူခဲ့သည္။
အားနည္းေသာ အေျခခံဥပေဒ။ အေျခခံမရွိေသာႏိုင္ငံေရးအျမင္၊ တဦးကိုတဦး မေလးစားေသာ စိတ္မ်ားအျပင္ ႏိုင္ငံေရး အုပ္ခ်ဳပ္ေရးတြင္ အေလ့အထ နည္းပါးေသာေၾကာင့္ အစိုးရအဖြဲ႔အၾကား အယူအဆ ဝါဒမ်ားကြဲျပားလာကာ ၿငိမ္ဝပ္ပိျပားေရးကိုပါ ေႏွာက္ယွက္လာေလေတာ့သည္။
ၿငိမ္ဝပ္မႈႏွင့္ ႏိုင္ငံေရး အကြဲအျပားကို အခြင့္အေရးယူသူကေတာ့ ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္ ဗိုလ္ေနဝင္း ျဖစ္သည္။
၁၉၅၈ တြင္ အာဏာရယူသည္။ ထိုစဥ္က အိမ္ေစာင့္အစိုးရဟု အမည္ခံ၍ ေရြးေကာက္ပြဲ လုပ္ေပးေသးသည္။
သို႔ေသာ္ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္တြင္ ထပ္မံ အာဏာသိမ္းလိုက္ေလေတာ့သည္။ ထိုအတြက္ ၁ဝ စုႏွစ္သား ဒီမိုကေရစီသည္ သားေလ်ာ ပ်က္သုဥ္းရေလေတာ့သည္။
စစ္အစိုးရသည္ အသြင္အမ်ဳိးမ်ဳိးျဖင့္ အုပ္ခ်ဳပ္သည္။
၁၉၇၄ တြင္ အေျခခံဥပေဒသစ္ကို ဆြဲသည္။ အလံေျပာင္းသည္။
၂ဝဝ၈ ခုႏွစ္တြင္ အေျခခံဥပေဒသစ္ကို ဆြဲျပန္သည္။ လက္ရွိ ၂ဝ၁ဝ ခုႏွစ္တြင္ အလံေျပာင္းသည္။
စစ္အာဏာရွင္မ်ား အုပ္စိုးသည့္အခ်ိန္မွစ၍ ေမာင္ဘခ်စ္တို႔သည္ ေနာက္ထပ္ႏွစ္ ၅ဝ လံုးလံုး ဒီမိုကေရစီကို မျမင္ရေတာ့။
“မင္း စစ္ကိုမမုန္းဘူးလား။ စစ္တပ္ကို မမုန္းဘူးလား”
“စစ္ကို မုန္းပါတယ္။ စစ္မျဖစ္ေစခ်င္ဘူးေပါ့ ေမာင္ဘခ်စ္ရာ၊ စစ္တပ္ကိုလည္း ဘာလို႔မုန္းရမွာလဲ။ သူက ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္တာပဲ မဟုတ္လား”
“သူတို႔က တို႔တေတြကို ဘယ္ေလာက္ဒုကၡေပးလဲ”
“မင္းတို႔ပဲ စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းတုန္းက ႀကိဳဆိုတယ္မဟုတ္လား”
“ဟုတ္တယ္ေလ။ တို႔မွမသိၾကတာပဲ။ စစ္တပ္က အုပ္ခ်ဳပ္ရင္ ေကာင္းမယ္လို႔ထင္တာကိုး”
“ဒါဆိုရင္ ဒီမိုကေရစီအစိုးရ တက္ရင္ေကာ ေကာင္းလာမယ္လို႔ထင္လား”
သူေမးသည့္စကားကို ေမာင္ဘခ်စ္ စဥ္းစားေနမိသည္။
“ဒီမိုကေရစီကေန ဘာရမွာလဲ။ လြတ္လပ္စြာ ေျပာဆိုေရးသားခြင့္ေတြကို ရလာမယ္။ ႏိုင္ငံတကာမွာ မ်က္ႏွာမငယ္ဘဲ ဂုဏ္ယူဝင့္ႂကြားလာႏိုင္မယ္။ တိုင္းျပည္ တိုးတက္ဖြံ႔ၿဖိဳးလာမယ္။ ခ်မ္းသာလာမယ္”
ေမာင္ဘခ်စ္ သူ႔ကို အစီစဥ္မက်ဘဲ ေျပာျပလိုက္ပါသည္။
“လူအမ်ားစုက ဘာလိုခ်င္တာလဲ”
“လူတိုင္းညီမွ်တဲ့ အခြင့္အေရး လိုခ်င္တာပဲ။ ခြင့္တူညီမွ် ဝါဒျဖဴစင္တဲ့ျပည္ ဆိုတဲ့ ႏိုင္ငံေတာ္ သီခ်င္းအတိုင္းေပါ့ေလ။ ဒါက ပထမ လိုတာ”
“ေနာက္ေတာ့ေကာ”
“လူေတြဟာ ကိုယ့္အလုပ္ကိုယ္လုပ္ၾကတာပဲေလ။ ေကာင္းမြန္တဲ့ ပညာေရးက်န္းမာေရးကို လိုခ်င္တာေပါ့။ ေဆး႐ံုမွာေဆး မရွိတာမ်ဳိးေတြ၊ က်ဴရွင္ ပညာေရးစနစ္ေတြေပါ့ေလ၊ ဒါေတြကို ျပဳျပင္ခ်င္ၾကတယ္”
“အာဏာရွင္လက္ေအာက္မွာ ျပဳျပင္ရခက္တာေပါ့ ဟုတ္လား”
“ဟုတ္တယ္။ စီးပြားေရးဆိုလည္း လက္ဝါးႀကီးအုပ္ထားတယ္။ အားလံုး ဆင္းရဲေတာ့ ၾကက္ျခင္းထဲက ၾကက္ေတြလိုပဲေပါ့”
“ဘယ္လို”
“ၾကက္ျခင္းထဲက ၾကက္ေတြဟာ တေကာင္ကို တေကာင္ ဆိတ္ၾကတာပဲေလ”
ေမာင္ဘခ်စ္သည္ သူေျပာသည္မ်ားကို ေခါင္းညိတ္ နားေထာင္ေနမိသည္။ လက္ညိႇဳးေထာင္ ေခါင္းညိတ္တာ အက်င့္ပါေနျခင္း ျဖစ္သည္။
ျမန္မာျပည္တြင္ လူတန္းစားႏွစ္မ်ဳိး ထင္ထင္ရွားရွားရွိသည္။
လက္ညိႇဳးေထာင္ ေခါင္းညိတ္သူမ်ားႏွင့္ ျပန္မေျပာ နားမေထာင္သူမ်ား ျဖစ္သည္။
လက္ညိႇဳးေထာင္ ေခါင္းညိတ္သူမ်ားသည္ ရာထူးတက္လြယ္ၿပီး ျပန္မေျပာ နားမေထာင္သူမ်ားသည္ ေနရာ အသင့္အတင့္သာ ရသည္။ သူတို႔၏မူဝါဒမွာ မလုပ္မ႐ႈပ္မျပဳတ္ပင္ ျဖစ္သည္။
စားလို႔ရတာ အကုန္စားသည္။ ဝါးလို႔ရတာ အကုန္ဝါးသည္။
မိမိကိုယ္မိမိ ေလးစားမႈလည္း မရွိ။ အျခားသူမ်ားကိုလည္း ေလးစားရမွန္းမသိ။ တေယာက္ကို တေယာက္ ေလးစားမႈ မရွိေတာ့သည့္ႏိုင္ငံတြင္ အလံုးစံုပ်က္သုဥ္းျခင္းကို ျမင္ေတြ႔ရသည္မွာ မဆန္းေတာ့ပါ။
အစိုးရဆိုေသာ ပုဂၢိဳလ္တဦးတေယာက္ သို႔မဟုတ္ အဖြဲ႔အစည္းတခုက ဥပေဒအေပၚကို ေရာက္သြားသည္။
သူတို႔ ဥပေဒျပဳသည္။
သူတို႔ အုပ္ခ်ဳပ္သည္။
သူတို႔ တရားစီရင္သည္။
ဒီအခါ တျပည္လံုးရွိ ကုိယ္က်င့္တရားမ်ား ပ်က္စီးသြားရသည္။ ဒါကို အလံုးစံု ပ်က္သုဥ္းျခင္းဟု ေခၚႏိုင္ပါသည္။
ျခစားသည္။ (တရား မတရား နားမလည္ မိမိအတြက္ လာဘ္ရလွ်င္ၿပီးေရာ)
အၿမီးက်က္အၿမီးစား ေခါင္းက်က္ေခါင္းစားသည္။ (ရသမွ်ယူျခင္း ျဖစ္သည္။ သူမ်ားအတြက္ အလွည့္မေပး)
အႏိုင္က်င့္သည္။ (လက္နက္၊ ရာထူး၊ ဓန ေငြေၾကး အရွိန္အဝါ တို႔သည္ အာဏာ ျဖစ္ကုန္သည္)
ဥပေဒကို ေလ်ာ့တင္းကာ စီမံခန္႔ခြဲေနေသာေၾကာင့္ အက်င့္ပ်က္သူမ်ားစြာကို ေမြးဖြားေပးလိုက္သည္။
ခုေတာ့ တစ္က ျပန္စရပါမည္။
ဒါေတာင္ အခ်ိန္အေတာ္ယူရဦးမည္။
အဓိကျပႆနာက စစ္အစိုးရပါ။
ဒီမိုကေရစီအစိုးရသည္ ျပႆနာအားလံုးကို ေျပလည္ေစမည္၊ သို႔ေသာ္ ေန႔ခ်င္းညခ်င္းေတာ့ မဟုတ္ပါ။
စစ္တပ္။
သူလည္း ျပည္သူ႔အဖြဲ႔အစည္းပါ။ လက္နက္ကိုင္ထားတဲ့ ဝန္ထမ္းပါ။ ျပည္သူေကြၽးထားတာကို စားေနတာပါ။ သူ႔ကုိ လက္တြဲရမွာပါပဲ။ ဒီမိုကေရစီက်င့္စဥ္ကို ေလ့က်င့္ရပါမည္။
သေဘာမတူဘူးလား သူငယ္ခ်င္း။ ရပါတယ္။
ေဒၚစု ေျပာသလိုပါ။ သေဘာမတူတာကို လက္ခံႏိုင္တာလည္း ဒီမိုကေရစီသေဘာတရားတခုပဲ ဟူ၍။ ။
No comments:
Post a Comment