Min Din's cat and thought

က်ေနာ္ႏွင့္ နက္က်ား၊ ဓားေတာင္ႏွင့္ မီးပင္လယ္
မင္းဒင္
စက္တင္ဘာ ၉၊ ၂၀၀၉

(photo: zarny win)

နက္က်ားသည္ က်ေနာ့္အိမ္က ေၾကာင္မေလးျဖစ္ပါသည္။ အျဖဴႏွင့္အနက္ ၾကားေနေသာ ေၾကာင္ကေလးျဖစ္၍ က်ေနာ္က နက္က်ားဟု အမည္သညာ ျပဳထားသည္။ နက္က်ားကား က်ေနာ့္အိမ္ေပါက္ေၾကာင္ ျဖစ္သည္။

နက္က်ား၏ အေမသည္ တကုိယ္လံုးအနက္ေရာင္ ေၾကာင္နက္ျဖစ္၍ ထိုင္းရိုးရာ အစြဲ အလန္းေၾကာင့္ ေဘးအိမ္တို႔ လက္မခံေလသေလာ မဆုိႏိုင္ေခ်။ က်ေနာ့္အိမ္မွာ လာ၍ သားေပါက္သည္။ သူတို႔ ေမြးစဥ္ကေသာ္ စုစုေပါင္း ေလးေကာင္ ျဖစ္သည္။ အၾကင္ေၾကာင္ေပါက္ ေလးေကာင္ ဖင္သရမ္းလြန္း၍ အနံ႔ဆိုးကို မခံႏိုင္သည့္ အဆုံး ေၾကာင္ေခ်းပါနည္း သင္တန္းေပးရန္ စီစဥ္ေသာ တည၌ ရုန္းရင္းဆန္ခတ္ ျဖစ္လာမွ အေၾကာက္ လြန္ၾကကာ က်ေနာ့္အိမ္မွ ေျပာင္းေရြ႔ ေပ်ာက္ကြယ္သြားၾကသည္။ တလခန္႔ အၾကာတြင္ သူ႔မိခင္ ေၾကာင္နက္မႀကီးႏွင့္ အတူ ျပန္ေပါက္ခ်လာၿပီးမွ တေကာင္ခ်င္း ျပန္ျပန္ ေပ်ာက္သြားၾကျပန္ရာ နက္က်ားမွာ ေနာက္ဆံုး က်ေနာ့္အိမ္တြင္ ေသာင္တင္ေနရစ္ကာ အိမ္ေထာင္စု စာရင္းဝင္ ျဖစ္လာခဲ့သည္။ နက္က်ားအေမကား ေနာက္ထပ္ အုိးသစ္ အိမ္သစ္ ထူေထာင္ သြားခဲ့ၿပီ။ နက္က်ားကုိ ျပန္လွည့္မၾကည့္ေတာ့။

…………………………………………

တိရိစၦာန္သဘာဝေပေလာ မဆိုႏိုင္။ နက္က်ားအေမသည္ နက္က်ားကုိ ဂရုတစုိက္ မရွိခဲ့ေခ်။
နက္က်ား ငယ္စဥ္ကေသာ္ သူ႔မိခင္က ေၾကာင္တုိ႔တတ္အပ္ေသာ အတတ္ပညာတုိ႔ကို ရက္တုိသင္တန္းမွ် သင္ၾကားေပးသည္ကို က်ေနာ္ျမင္ခဲ့ဖူးသည္။ ျခံစည္းရုိးေပၚသုိ႔ ခုန္တက္နည္း၊ ထိုမွသည္ ခုန္ခ်နည္း ႏွင့္ က်ေနာ့္ ေျခေထာက္ကုိ သူ႔ေခါင္းႏွင့္ ပြတ္နည္း၊ ဤသံုးနည္းမွ်သာ က်ေနာ့္ စိတ္မွာ မွတ္မွတ္ထင္ထင္ ရွိသည္။ ရက္တုိသင္တန္းကုိ နက္က်ား မေက်ညက္သည္မွာ ေသခ်ာသည္။ အေၾကာင္းကား က်ေနာ့္ေျခေထာက္ကို ပြတ္နည္းမွလြဲ၍ က်န္နည္းတုိ႔ကုိ ယခုထက္တုိင္ နက္က်ား မကၽြမ္းက်င္ေသာေၾကာင့္တည္း။

…………………………………………

အထီးက်န္ သင္းကြဲေၾကာင္ နက္က်ားဘဝကား မလံုၿခံဳလွေခ်။ ေဘး ေရွ႕ ဝဲယာအိမ္မ်ားမွ ဧရာမ ေၾကာင္ထီးႀကီးမ်ားက ေတြ႔ရာေနရာမွာ ကိုက္သည္။ က်ေနာ့္ေရွ႕တြင္ပင္ ေဘးအိမ္မွ ေၾကာင္ဝါႀကီး လုိက္ကိုက္သည္ကို ျမင္ဖူးသည္။ နက္က်ား ေျမာင္းက်ဥ္းေလးထဲသုိ႔ ခုန္ခ် ထြက္ေျပးျမန္၍သာ လြတ္ခဲ့သည္။၊ တႀကိမ္ေသာ္ ေၾကာင္ဝါႀကီး လက္ခ်က္ေၾကာင့္ပင္ ထင္သည္။ ဘယ္အခ်ိန္က အကိုက္ခံထားရသည္ မသိ။ အကိုက္ခံထားရေသာေပါင္မွ ဒဏ္ရာမွာ ျမင္မေကာင္းေအာင္ စုတ္ၿပဲေနသည္။ ေၾကာင္ေမြးက်င့္ မရွိ၍ ေၾကာင္ျပဳစုနည္း နိႆရည္း လံုးလံုး မသိရကား က်ေနာ္တတ္သမွ်နည္းမွာ ဆႏြင္းမွဳန္႔ သိပ္ျခင္းသာ ျဖစ္ေလရာ သည္လိုႏွင့္ပင္ နက္က်ားဒဏ္ရာ ေပ်ာက္ရသည္။

ထို႔ေၾကာင့္ နက္က်ားတေကာင္ ညည ျခံဝင္းမွာ ဆင္းမအိပ္ရဲ။ အိမ္ေပၚမွာ က်ေနာ့္အနား ကပ္၍ တေညာင္ေညာင္ လုပ္ေနရရွာသည္။ က်ေနာ့္အိပ္ခန္းထဲ မဝင္ရန္ ရုိက္ေမာင္း ပုတ္ေမာင္း လုပ္ထားမိ၍ အခန္းထဲ မဝင္ရဲရွာဘဲ အခန္းျပင္က တေညာင္ေညာင္လုပ္ေနက်။ က်ေနာ္ အခန္း အျပင္ ထြက္လိုက္သည္ႏွင့္ တံခါးဝမွာ ငုတ္တုတ္ ေတြ႔ရၿမဲ။ ဤကား နက္က်ား၏ အိပ္ေကာင္းျခင္း မအိပ္ရေသာ ဒုကၡတည္း။

…………………………………………

က်ေနာ္ကား ေတာသားျမန္မာျဖစ္၍ ေၾကာင္စာကုိ ေခတ္မီကုန္တုိက္မ်ားမွ မေရြးတတ္၊ မဝယ္တတ္ရကား ထမင္းႏွင့္ဟင္းကို နယ္၍သာ ေၾကြးတတ္သည္။ နက္က်ားသည္ သူ႔စားခြက္ထဲက အစာကုိ ခြက္ထဲမွာ ထား၍ မစားရဲရွာ။ ခြက္ႏွင့္ေဝးရာကုိ တတံုးတေလ ဆြဲခ်ီၿပီး စားေလ့ရွိသည္။ အစေတာ့ က်ေနာ္ “ဒီေၾကာင္ စားခြက္ထဲမွာ မစားဘဲ ဘာေၾကာင့္ ညစ္ပတ္ေအာင္လုပ္ရသလဲ” ဟု ျငိဳျငင္မိသည္။ ေသခ်ာေလ့လာမိမွ သိရသည္ကား ေဘးျခံက ေၾကာင္ႀကီးမ်ား ရုတ္တရက္ အလစ္အငိုက္ ဝင္ေရာက္လာခါ အစာေရာ ေၾကာင္ပါ ဝင္ေရာက္ ကုိက္ဆြဲတတ္ျခင္းေၾကာင့္ ရုတ္ျခည္းေပၚလာတတ္ေသာ အဆုိပါရန္မွ ေရွာင္ရန္ပင္။ နက္က်ားကား စားေကာင္းျခင္းလည္း မစားႏိုင္ေလ။

…………………………………………

က်ေနာ္ ျခံထဲသုိ႔ ဆင္း၍ လမ္းေလွ်ာက္ခ်ိန္သည္ နက္က်ား လြတ္လပ္ေရး ရခ်ိန္ ျဖစ္သည္။ သစ္ပင္ၾကားမွာ ျမဴးတူး ခုန္ေပါက္မည္။ မမွီမကမ္း သစ္ရြက္တုိ႔ကို လွမ္းပုတ္သည္။ ဟုိမွ သည္မွ လွစ္ခနဲ လွစ္ခနဲ မ်က္ေစ့ ေနာက္ေလာက္ေအာင္ ေျပးလႊားသည္။ သူဘာေၾကာင့္ ျမဴးေနမွန္း အစက က်ေနာ္မသိ။ က်ေနာ္ရွိေန၍ အျခားေၾကာင္ႀကီးမ်ား မလာရဲသည့္အခ်ိန္ နက္က်ားတေကာင္ သတၱိေျပာင္ေျပာင္ လက္ခေမာင္း ခတ္ေနျခင္း ျဖစ္သတည္း။

…………………………………………

ယခုကား နက္က်ား ကိုယ္ဝန္ေဆာင္သည္ဘဝ ေရာက္ေနေလၿပီ။ အလုိတူ ၾကည္ျဖဴေလသည္လား အဓမၼ အႏိုင္က်င့္ခံရေလသည္လား၊ က်ေနာ္ အတိအက် မသိႏုိင္ပါ။ အေျခအေန အရပ္ရပ္ကုိ ေထာက္ခ်င့္ရေသာ္ နက္က်ား ျခံထဲ ဆင္းအိပ္ေသာ အခ်ိန္မ်ားမွာ ဝုန္းဝုန္းဒုိင္းဒုိင္း လုိက္တမ္း ေျပးတမ္း အသံမ်ားေၾကာင့္ အသာတၾကည္ကိစၥေတာ့ မျဖစ္တန္ရာ။ ဤအမွဳအေရးႏွင့္ ပတ္သက္၍ လြတ္လပ္ေသာ စံုစမ္းေရး ေကာ္မရွင္ မဖြဲ႔ႏိုင္သည္ ျဖစ္ရာ သည္အတုိင္းသာ လက္ပုိက္ၾကည့္ေနလုိက္ရသည္။ ဤရက္ပုိင္း က်ေနာ့္ကုိ လာၿပီး ပြတ္သီး ပြတ္သပ္ လုပ္ေနသည္မွာ သူ႔ မီးေနသည္ ဘဝ အတြက္ ၾကိဳတင္ အသနားခံေနဟန္တကား။ ဤလည္း တဒုကၡေပတကား။

…………………………………………

အခ်ဳပ္ဆုိရလွ်င္ နက္က်ားသည္ ေၾကာင္ျဖစ္ပါလ်က္ ေၾကာင္တန္းေစ့ ဘဝ မရရွာခဲ့ေခ်။
ေၾကာင္ခ်င္းတူ သူခ်င္းမွ်မွ် မေနရရွာေခ်။ ထုိင္းဖြားေၾကာင္ အမ်ားစုမွာ ေၾကာင္စဥ္မီမီ ေနၾကရသည္။ ဖ်ားနာေသာ္ ေၾကာင္ေဆးခန္းတုိ႔ လက္ညဳွိးထိုး မလႊဲ ရွိသည္။ ထိုင္းေၾကာင္ အမ်ားစုမွာ ေၾကာင္စာ သီးသန္႔ သံုးေဆာင္ေတာ္မူၾကသည္။ ထုိမွ်မကေသး ေၾကာင္ေရခ်ဳိးရာတြင္ သံုးေသာ ရွန္ပူ၊ ေၾကာင္ေရေမႊး၊ ေၾကာင္ပုိးသတ္ေဆး၊ ေၾကာင္အိပ္ရာ၊ ေၾကာင္ အသံုး အေဆာင္ အျပည္အစံုႏွင့္ အျပဳအစုခံၾကရသည္ျဖစ္ရာ ေၾကာင္ဘဝကို အားက်စရာ၊ ေၾကာင္ျဖစ္ရပါလုိ၏ ဟုပင္ ဆုေတာင္းခ်င္စိတ္ ေပၚေလာက္သည္။

…………………………………………

ေျပာမည့္သာ ေျပာရသည္။ က်ေနာ္လည္း ယခုပစၥက အခ်ိန္တြင္ လူျဖစ္လ်က္ လူလိုေနရသည္ မဟုတ္ေခ်။ သမုိင္းထဲက ရန္ဘက္ တုိင္းျပည္မွာ နက္က်ားနည္းတူ ကံကြက္ၾကား၍ လာၿပီး ေသာင္တင္ေနရသည္။ ျပည္ေတာ္ျပန္ရန္လည္း မျဖစ္ႏိုင္။ ဇာတိေျမႏွင့္ ေဝးေနရျခင္းကား ႀကီးစြာေသာ ဆင္းရဲျခင္းေပတည္း။ နတ္ဘံုနတ္နန္းတြင္ ေနရလင့္ ကစား၊ ကိုယ့္ေရကိုယ့္ေျမႏွင့္ ေကြကြင္းရလွ်င္ ငရဲတမ်ဳိးေပတည္း။ က်ေနာ္သည္ နက္က်ားႏွင့္ ဘာထူးပါသနည္း။

…………………………………………

က်ေနာ္သည္ ေငြေၾကး အထိုက္အေလ်ာက္ ျပည့္စံုသူကား မွန္ပါ၏။ သုိ႔ေသာ္ ထုိင္းရဲကား ျမန္မာမွန္လွ်င္ တရားခံခ်ည္း ဟူ၍ သေဘာပုိက္ေလရကား က်ေနာ့္ကုိ ျပႆနာ ရွာမရလွ်င္ က်ေနာ့္ အလုပ္သမားေတြႏွင့္ က်ေနာ့္ စားဝတ္ေနေရးကုိ ေျဖရွင္းေပးေနသည့္ ေစ်းဆုိင္ကုိ ျပႆနာရွာမည္ကုိ စုိးရိမ္ရေပေသးရာ ဆိုင္အတြက္ ရဲေၾကးေပးေနရရုံမွ်မက၊ ေတြ႔သမွ် အိမ္လာသမွ် ရဲကို အရက္ ဘီယာ မ်ဳိးစံု ေပးရ ကမ္းရသည္။ မ်က္ႏွာ ခ်ဳိေသြးရသည္။ အခ်ိန္မေရြး ဝရမ္းႏွင့္တမ်ဳိး ဝရမ္းမပါဘဲ တသြယ္ ဒုကၡလာေပးမည့္ေန႔ကို တေၾကာင့္က်က် ျဖစ္ေနရေသာ ဘဝပင္တည္း။

ထုိင္းအစာ ခပ္စပ္စပ္ကို က်ေနာ္မႏွစ္ၿမိဳ႕ေသာ္ျငား ႀကိတ္မ်ဳိခ်ခဲ့သည့္ အၾကိမ္ေပါင္း မနည္းသည့္ နည္းတူ အိမ္အနီး ေဘးဘီဝန္းက်င္မွ ထုိင္းအသိ မိတ္ေဆြတုိ႔ ေျပာသမွ် သေဘာက်က် မက်က် “ခပ္” “ခပ္” “ခပ္” တခပ္တည္း ခပ္ေနရသည္မွာလည္း ဝဋ္ဒုကၡ တမ်ဳိးေပတည္း။ မည္သုိ႔ပင္ဆုိေစ က်ေနာ့္ဘဝသည္ တျမိဳ႔တည္းေန ျမန္မာအလုပ္သမားတုိ႔၏ ဘဝႏွင့္ ႏွဳိင္းစာပါလွ်င္ကား ေလာကနိဗၺာန္ ဆုိႏိုင္ပါေသး၏။

…………………………………………

မ်ဳိးစံုေသာ အနိ႒ာရံုတုိ႔တြင္ က်ေနာ္တေယာက္တည္း ေလာကနိဗၺာန္ တည္ေဆာက္ေန၍ မျဖစ္ေခ်ေသး။ က်ေနာ္ေနထုိင္ရာ ဖူးခက္မွ က်ေနာ္ႏွင့္ အႏြယ္တူ ေရြ႕ေျပာင္း အလုပ္သမားမ်ား၏ ဘဝကား က်ေနာ့္ထက္ အပံုႀကီး ဆုိးေနေလေသးသည္။ ႏိုင္ငံတကာ ဧည့္သည္တုိ႔ ဥဒဟုိ ဝင္ထြက္ေန၍ ယဥ္ေက်းဖြံ႔ၿဖိဳးလွသည္ ဆုိေလေသာ ဖူးခက္လုိ ၿမိဳ႔ႀကီးမွာပင္လွ်င္ မၾကာေသးမီ ရက္ပုိင္းကပင္ သူခိုးဟု မတရားစြပ္စြဲခံရေသာ ျမန္မာလူငယ္တဦး ဥပေဒမဲ့ ေသလုမတတ္ အရုိက္ခံရ၍ ေဆးရံုတင္သည့္တုိင္ က်ေနာ္ အပါအဝင္ မည္သည့္ ျမန္မာကမွ် ဝင္၍ စကားဟဟ အေရးမဆုိဝံ့ခဲ့ေခ်။ တရားဝင္အလုပ္သမားဘတ္ ရွိေသာ္ျငား အလုပ္ရွင္ နာမည္ မတူသည္ကို အေၾကာင္းျပ၍ ထုိင္းဘတ္ေငြ ေတာင္းခံရသည့္ ဒုကၡသတင္း။ ျမန္မာအလုပ္သမားတုိ႔၏ လုပ္အားခ မရွင္းဘဲ အလုပ္ရွင္က ထုိင္းရဲကုိ လက္တုိ႔ကာ အခ်ဳပ္ထဲ ထည့္သည့္ မၾကားခ်င္စရာ သတင္းတုိ႔လည္း အပံုအပင္။ ဖူးခက္ၿမိဳ႔ အပါအဝင္ ထုိင္းႏိုင္ငံ တနံတလ်ား ျမန္မာ အလုပ္သမားတုိ႔ လူျဖစ္ရွဳံးရသည့္ အျဖစ္တုိ႔ကုိ စာျဖင့္ စီကံုးလွ်င္ က်မ္းထူထူ အုပ္ေရ ေသာင္းခ်ီေပလိမ့္မည္။

…………………………………………

အမွန္စင္စစ္ ေမြးရပ္ေျမႏွင့္ အုိးမကြာ အိမ္မကြာ ေနထုိင္ၾကရေလေသာ က်ေနာ္တုိ႔ တုိင္းျပည္က လူထုသည္လည္း လူလိုေနၾကရသည္ မဟုတ္ေခ်။ မီးမွန္မွန္ မလာေသး၍ ေက်ာက္ေခတ္ လူသား တပုိင္းဘဝမွာသာ ရွိေသးသည္။ ထင္ရွားေသာ ဥပမာကား နာဂစ္မုန္တုိင္း ကာလ လူအမ်ားမွာ လူလုိပင္ မေသႏိုင္ခဲ့ၾကေခ်။ လူသားတဦးကဲ့သုိ႔ မိမိထင္ျမင္ခ်က္ကို ထုတ္ေဖာ္ေျပာခြင့္ မရွိၾကေခ်။ ေရးသားခြင့္ မရွိေခ်။ လူအခြင့္အေရးဟူသည္ အိပ္ရာဝင္ပံုျပင္ အျဖစ္ပင္ ထုတ္ေဖာ္ေျပာခြင့္ မရႏိုင္ၾကေခ်။ တုိင္းျပည္ ေကာင္းစားေစလုိသူတို႔ ေထာင္သြင္း အက်ဥ္းခ်ထားျခင္း ခံရေသာ ႏုိင္ငံတည္း။ တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ ျပည္တြင္းက ျမန္မာလူထုသည္လည္း ကိုယ့္အိမ္မွာကိုယ္ေနရင္း ေထာင္က်ေနေသာ အက်ဥ္းသားမ်ားႏွင့္ ကြာျခားလွသည္ေတာ့ မဟုတ္ေခ်။

…………………………………………

ျပည္တြင္းျပည္ပ ျမန္မာတုိ႔ကား လူျဖစ္ရွဳံးသည့္ ဒုကၡကို မခံစားႏိုင္သည့္ အဆံုး အစုိးရကို မုန္းလြန္းသည္ႏွင့္ ျမန္ျမန္ျပဳတ္ၿပီးေရာ သေဘာႏွင့္ မီးေလာင္ေရႀကီး ပ်က္စီးျခင္း ငါးပါးဆုိက္သည့္ ျပည္္တြင္းက အကုသုိလ္ သတင္းကိုပင္ ၾကံဖန္ ဝမ္းေျမာက္ေနတတ္ၾကေလၿပီ။ လူျဖစ္ရွဳံးျခင္း တမ်ဳိးေပတည္း။ လူဟူသည္ကား အ မဂၤလာသတင္းကုိ ကိုယ္ခ်င္းစာ စုတ္သပ္ ဝမ္းနည္းရရိုး ဓမၼတာ မဟုတ္ေလာ။

…………………………………………

ထိုမွတဖန္ ျမန္မာျပည္ အုပ္စုိးသူတုိ႔ ဘဝကို ေစ့ငပါလွ်င္လည္း အထက္တန္းက်က် လူျဖစ္ရွဳံး ေနရျခင္းဟုပင္ က်ေနာ္ျမင္သည္။ သိကၡာမဲ့ေသာ လူ႔ဘဝကား အထက္တြင္ ေနေန ေအာက္တြင္ ေလ်ာင္းေလ်ာင္း ေနေပ်ာ္ေသာဘဝ မဟုတ္သည္ကား ေသခ်ာသည္။ တုိင္းျပည္ ဘာျဖစ္ျဖစ္ အာဏာ လက္မလႊြတ္ရလွ်င္ ၿပီးေရာ စိတ္သေဘာ ေမြးေလသည့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္အုပ္စုကား သားတရားစီရင္ခန္းအရ ၾကည့္လွ်င္ မိခင္အရင္းသည္ သားငယ္ကုိ အေသခံ၍ အဓမၼ တြန္းထုိး ဆြဲယူေနသကဲ့သုိ႔တည္း။ ျပည္သူကို ရင္ဝယ္သားကဲ့သုိ႔ မွတ္ယူျခင္း မရွိသည္မွာ ထင္ရွားသည္။ လူမိုက္အားကုိး မိတ္ေဆြ မဖြဲ႔အပ္သူကုိ အေဆြခင္ပြန္းဖြဲ႔ကာ တရုတ္ႏွင့္ေပါင္း ေျမာက္ကိုးရီးယားႏွင့္္ ပလဲနံပ သင့္ေနျခင္းသည္ပင္ ျမန္မာ့အုပ္ခ်ဳပ္သူတုိ႔ လူ႔အဝန္းအဝိုင္းႏွင့္ ေဝးေနျခင္းပင္တည္း။ တနည္း လူျဖစ္လ်က္ လူေတာမတုိး၊ ႏုိင္ငံတခု အမည္ခံပါလ်က္ ႏိုင္ငံတကာေတာ မတုိးႏိုင္ေသာ အျဖစ္ပင္။

…………………………………………

ဆယ္တန္းေအာင္သည္ႏွင့္ လူျဖစ္ႏိုင္ရန္ လူေတာတုိးႏုိင္ရန္ အလုိ႔ငွာ၊ ျမန္မာပညာတတ္ လူငယ္တုိ႔လည္း ျမန္ျမန္ႀကီးပြားလွ်င္ၿပီးေရာ စစ္ေဆး၊ စစ္အင္ဂ်င္နီယာေက်ာင္းေတြ တက္ကာ စစ္ဝါဒ အေမြဆိုးကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး ဆက္ခံေနျမဲပင္။ ကြန္ျမဴနစ္စနစ္ စတင္ သေႏၶတည္ရာ ႏုိင္ငံႀကီးသုိ႔ ေရာက္ေနရျခင္းပင္လွ်င္ ဘဝအဓိပၸာယ္ႏွင့္ ဘဝသစၥာ ထင္မွတ္ေနၾကေသာ စစ္ဗုိလ္ငယ္တုိ႔သာ ရွိၾကေလသေလာ။ တုိင္းျပည္ႏွင့္ လူမ်ဳိး လူစဥ္မမီ လူေတာမတိုးေသာ ဘဝျဖင့္ ေနထုိင္ေနၾကရသည္ကုိ ၾကည့္ေနရင္း အႏွစ္တရာ အသက္ရွည္ရေသာ္ျငား လူထု လူလို ေနရေရးအတြက္ ရုန္းကန္ တုိက္ပြဲဝင္ရဲေသာ စစ္သားဘဝျဖင့္ တရက္ အသက္ရွင္ရျခင္းက ပုိ၍ ျမင့္ျမတ္ေသးသည္ ဟူေသာ အယူအဆရွိေသာ မ်ဳိးခ်စ္စစ္သည္တုိ႔ မရွိၾကေတာ့ေလၿပီေလာ။

…………………………………………

ပညာေရးဝန္ထမ္း၊ ေဆးဖက္ဆုိင္ရာဝန္ထမ္းပါမက်န္ ျပည္တြင္းက ဝန္ထမ္းအမ်ားစုသည္လည္း စားပြဲေအာက္က ေငြကိုေမွ်ာ္ကိုးကာ လူဘဝ၏ အႏွစ္သာရသည္ အသက္ရွင္ရံုသက္သက္တည္း ဟူေသာ ခံယူခ်က္ ရွိကုန္ၾကေလၿပီ။ ထို႔ထက္ဆုိးေသာ လူ႔ျဖစ္ရွဳံးျခင္း ဘယ္မွာလွ်င္္ ရွိပါေတာ့အံ့နည္း။ ဘယ္သူ႔ကိုမွ၊ ဘာျဖစ္ျဖစ္ လွည့္မၾကည့္တတ္ေသာ ငေတ လူမ်ဳိး အျဖစ္ ေရာက္ေနၾကေလၿပီ။ ႏိုင္ငံအသီးသီးတြင္ မိမိတုိ႔ ႏိုင္ငံသားတုိင္း၊ လူတန္းေစ့ေအာင္ လူစဥ္မီ ေနထုိင္ႏိုင္ေအာင္ နည္းပညာ စီမံခန္႔ခြဲမွဳ အတတ္ပညာ ပံုစံမ်ဳိးစံုျဖင့္ မီးကုန္ ယမ္းကုန္ အားထုတ္ေနၾကခ်ိန္တြင္ က်ေနာ့္တုိ႔ အျဖစ္ကား ကိုယ့္တြင္း ကုိယ္ယက္၊ ကုိယ့္ေသတြင္း ကိုယ္တူးေနၾကသည္ႏွင့္သာ တူေတာ့သည္။ စစ္ဝါဒ စနစ္ဆုိးႀကီးကုိ မျဖိဳဖ်က္ ႏုိင္ေသးသမွ် ကာလပတ္လံုး ျမန္မာျပည္သည္ လည္းေကာင္း ျမန္မာလူထုသည္ လည္းေကာင္း ျမန္မာအုပ္စုိးသူတုိ႔သည္ လည္းေကာင္း လူအျဖစ္ႏွင့္ ေဝးသည္ထက္ေဝး ေနဦးမည္သာ ျဖစ္ေပသည္။

…………………………………………

လူလုိေနႏိုင္ေသာ သဘာဝသယံဇာတ ႏွင့္ လူ႔အရင္းအျမစ္တို႔ ရွိေနပါလ်က္ လူစဥ္မမီရေသာ က်ေနာ့္ ဇာတိႏိုင္ငံ၏ အျဖစ္ကား ေတြးမိေလ ရင္နင့္ဖြယ္ေကာင္းေလပင္။ မွန္ကင္း အစစ္က ထင္းျဖစ္ေနေသာ ဘဝမ်ား အတြက္ ေၾကကြဲဖြယ္ ေကာင္းေလစြ။

လူလုိေနႏုိင္ျခင္းပင္လွ်င္ ဒီမုိကေရစီေပေလာ။ ထုိသုိ႔ဆုိပါမူ က်ေနာ္သည္ ဒီမုိကေရစီကုိ သည္းစြာ ေတာင့္ာပါ၏။ ျမန္မာတဦး၏ လူ႔သက္တမ္းက ေၾကးမံုသတင္းစာပါ နာေရးကို အေျခခံလ်က္ တြက္စစ္ျပရလွ်င္ အႏွစ္ ၇၀ ဝန္းက်င္သာ ရွိသည္။ ထုိအသက္အပုိင္းငယ္ေလးအတြင္း မဂ္တရား၊ ဖိုလ္တရား အားထုတ္ဖို႔ မဆုိထားဘိ၊ ေန႔စာ ညစာပင္ နပ္မမွန္ေသာ ျပည္သူတုိ႔ကား အရွင္လတ္လတ္ ငရဲအထပ္ထပ္ ဘဝမ်ဳိးစုံတြင္ ေနသားက်လ်က္ရွိေပၿပီ။

အုပ္စုိးသူတုိ႔ကား အိုရ နာရ ေသရဦးမည္ကုိ ပင္ေမ့ေလ်ာ့ကာ ေငြႏွင့္ အာဏာသာ ရွိ၍ လူ႔သိကၡာ တျပားသားမွ မရွိေသာ၊ ဘဝမရွိေသာအျဖစ္ႀကီးကုိ ေလာက နိဗၺာန္ႏွင့္ ယုိးမွားေနၾကေလေယာင္တကား။

…………………………………………

ၾကာေညာင္းလွၿပီ မဆုိႏုိင္ေသးေသာ သမိုင္းတေလွ်ာက္လံုး ျမန္မာကို ေမာ္မၾကည့္ရဲခဲ့ေသာ က်ေနာ္ နားခိုရာ ႏုိင္ငံတြင္ပင္ ႏုိင္ငံသား အမ်ားစုမွာ လူအျဖစ္ကုိ ရေနၾကေလၿပီ။ က်ေနာ္တို႔ တမ်ဳိးသားလံုး တင္းျပည့္္ လူလုိေနႏိုင္ေသာ ဘဝ ေရာက္ေအာင္ ဓားေတာင္ကို ေက်ာ္၍ မီးပင္လယ္ကို ျဖတ္ရေသာ္လည္း ျဖတ္သင့္ ျဖတ္ေကာင္းသည္ဟုသာ က်ေနာ္ ယူဆခ်င္ေတာ့သည္။

ေမတၱာပို႔ျခင္းနည္းနာကား စစ္ဝါဒကုိ တုိက္ဖ်က္ရာ၌ ေဆးေကာင္းတလက္ မျဖစ္ႏိုင္ခဲ့ေၾကာင္း မ်က္ဝါးထင္ထင္ ျမင္ခဲ့ၾကရၿပီးေလၿပီ။

က်ေနာ္တုိ႔လူမ်ဳိးကား သီးခံခြင့္လႊြတ္ျခင္း တရားဘာဝနာ ပြားမ်ားျခင္းျဖင့္ ျငိမ္းေအးမွဳကို အတန္အသင့္ ရွာႏိုင္ေလေသာ္ျငား ေဆြးေႏြး ေစ့စပ္ျခင္းမွသည္ ဓားကုိဓားခ်င္း လွံကိုလွံခ်င္း အံတုန္႔ႏွင္းဖို႔သာ ထိုက္သည္ဟု က်ေနာ္ျမင္ေတာ့သည္။

…………………………………………

ေၾကာင္ျဖစ္ရက်ဳိး မနပ္ေသာ၊ ေၾကာင္လုိ မေနရေသာ ေၾကာင္ကေလး နက္က်ား၏ ဘဝကို ၾကည့္၍ က်ေနာ့္အျဖစ္၊ က်ေနာ့္လူမ်ဳိး၊ က်ေနာ့္တုိင္းျပည္အျဖစ္တုိ႔ႏွင့္ ခ်ိန္ထုိးစဥ္းစားကာ က်ေနာ္ လူလုိေနခ်င္စိတ္ ျပင္းထန္စြာ ျဖစ္ေပၚလာပါသည္။ တင္းျပည့္ ၾကပ္ျပည့္ လူလိုမေနရေသာ ဘဝ၌ ေလာက စည္းစိမ္ ဟူသမွ်ကား ရယ္ဖြယ္မွ်သာ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ က်ေနာ္ မေသမီ စပ္ၾကား ကာလ၌ လူလုိ ေနသြားခ်င္ေသးသည္ကား ေသခ်ာလွပါသည္။ စစ္ဝါဒဆုိးႀကီး ေလာင္းရိပ္မွ လြတ္ေျမာက္သည္၏ တေန႔၌ လူသားတဦး၏ ဂုဏ္သိကၡာ အျပည့္ျဖင့္ က်ေနာ့္ ေမြးရပ္ဇာတိရြာအနီးမွ ေဖ်ာက္ဆိပ္ပင္ႀကီးေအာက္မွာ ၀ုိင္ဖိုင္ စံနစ္သံုး ကြန္ျပဴတာ တလံုးျဖင့္ ေရးလက္စ “သက္ခုိင္” ဇာတ္လမ္းရွည္ႀကီးကို ဆက္ေရးခ်င္ပါေသးသည္။

…………………………………………

ထိုအေတြး ဤအေတြးတုိ႔၏ အဆံုးတြင္ လူ႔ဘဝ ေရာက္ခိုက္ လူလိုေနရေရးႏွင့္ က်ေနာ္တုိ႔ လူမ်ဳိး၏ သစၥာ အေရာင္၊ ဥာဏ္တန္ေဆာင္သည္ အနာဂတ္ ကာလ၌ ေျပာင္လ်က္ ဝင္းလ်က္ က်န္ေစေရး အတြက္ က်ေနာ္သည္ မူလဗီဇ အေျခခံအားျဖင့္ သတၱိ၊ ဗ်တၱိ နည္းသည္ဆုိ ႏိုင္ေလျငား၊ ဓားေတာင္ႏွင့္ မီးပင္လယ္ကို ထီမထင္ေသာ စိတ္သဏၭာန္သည္ က်ေနာ့္ ရင္တြင္းမွ ရုတ္ျခည္း လူးလြန္႔ ႏိုးထလာေယာင္တကား။ ။